Δεν ξεχνώ (της Μαρίας Ιωάννου Φίλη)

Στρέφω το βλέμμα μου,

και το μαύρο δάκρυ μου

Χύθηκε στην έρημη γη...

Και το μυαλό...

Ποτέ δεν ξεχνά...

Τ' Άγιο Χώμα...

Γαλάζιο στερέωμα, Κόκκινη γη...

Ποτίζει το αίμα αλύπητα

Ξαστεριά και σκοτεινιά...

Αχ έρημη πόλη μου...

Πετούν σιωπηλά...

Οι γλάροι...

Στ' ακρογιάλι και κράζουν...

Δεν ξεχνώ...

Τάφοι ανοίγουν...

Νεκροί βγαίνουν...

Κλαίνε, γελάνε, πονούν...

Φωνάζουν...

Μη ξεχνάτε...

Μη ξεχνάτε το αίμα, το αίμα, το αίμα..

Πνοή δε μένει..

Δεν ξεχνάμε και φυτρώνει...

και όλο φυτρώνει...

Αφρός και δάκρυ...

Και το αίμα...

Δεν ξεχνώ... ποτέ δεν ξεχνώ...

Η καρδιά ποτέ δε ξεχνά...

ΚΎΠΡΟΣ ΜΟΥ!!!

Μαρία Ιωάννου Φίλη

ΘΑ' ΘΕΛΑ.. (της Τριάδας Ζερβού)

Θα'θελα να'μουν  θάλασσα,

ποτέ να μην μερεύω,

σ 'ολο τον κόσμο να γυρνώ,

γλυκά να τον δροσίζω.

Με κύματα ενθουσιασμού,

ψυχές να γαληνεύω

και με παλίρροιες ζεστές

 να τον ανακουφίζω.

Θα'θελα να 'μουν άνεμος,

ποτέ μα μην λιγαίνω,

με σταθερό κι ακούραστο, 

ρυθμό να περπατώ.

Σε μονοπάτια αέρινα,

ανθρώπους να πηγαίνω,

στου ουρανού τ'απέραντα

 λιβάδια που αγαπώ..

Θα' θελα να 'μουν η φωτιά,

που καίει την δυστυχία,

η φλόγα μου να υψώνεται,

ν'ανάβει, να φουντώνει!

όπου την δει και ύστερα,

μόνο την ευτυχία,

πάνω στ'αποκαϊδια της,

 με γέλιο να απλώνει..

Θα 'θελα να'μουν ουρανός,

αστραφτερός καθρέφτης,

μόνο με αγάπης σύννεφα,

λευκά σαν περιστέρια,

ν'αλλάζω χρώμα και θωριά

κι ο χρόνος που'ναι κλέφτης,

να γίνει αντανάκλαση,

 φωτός πίσω απ' τ' αστέρια..

Τριάδα Ζερβού