Άτιτλο (της Βασιλικής Σταθοπούλου)

 

Μέσα μου έχω  κάπου κρυμμένο λίγο κόκκινο...
Μα δεν θυμάμαι που...
Η πένα μου είναι λευκό φτερό μα στάζει μαύρο...
Δεν φταίω εγώ κι ευθύνες μην μου ρίχνετε...
Κι αυτό το κόκκινο της φωτιάς το παθιασμένο, ακόμα να θυμηθώ που το' χω βάλει...
Ρε, μπας και το' χω σκοτώσει τελικά και ούτε αυτό θυμάμαι?
Κι ούτε νοιάστηκα κηδεία να του κάνω?

Βασιλική Σταθοπουλου

Κάποια μέρα (της Εύας Κοτσικου)

 Θα έρθει κάποια μέρα που θα ξυπνήσεις ήρεμη από το φως του ήλιου που θα μπαίνει από τις γρίλιες του παντζουριού. Δεν θα πεταχτείς σαν ελατήριο από το κρεβάτι, απότομα και γρήγορα και με την καρδιά σου να βροντοκοπάει σαν τρελή μέσα στο στήθος σου από την ταχυκαρδία. Θα παραμείνεις στη θέση σου και θα κοιτάς τη σκόνη που χορεύει ανέμελη μέσα σε μια αχτίδα φωτός. Θα ψιθυρίσεις σιγανά έναν ρυθμό. Θα παραμείνεις με τις πυτζάμες. Ένας λεκές από παγωτό σοκολάτα που θα δεσπόζει περίτρανα στο πάνω μέρος της, θα μαρτυρά τι όμορφα που πέρασες την προηγούμενη νύχτα! Τίποτα σπουδαίο, είχες χαλαρώσει στον καναπέ με ταινία, λιχουδιές και ένα αγαπημένο πρόσωπο ώστε να μοιραστείτε το γέλιο από τις κωμικές σκηνές και τη γεύση του παγωτού.

Κάποια μέρα οι τοίχοι στο χρώμα της ώχρας στο σπίτι που ζεις δεν θα μοιάζουν απειλητικοί μα θα θυμίζουν γλυκιά κρέμα σαν εκείνη που σου έφτιαχνε η μαμά σου μωρό! Θα νιώθεις ασφάλεια και θαλπωρή και δεν θα κάνεις πια δεύτερες σκέψεις για τους ανθρώπους. Θα βάζεις το κλειδί στην πόρτα σου και θα απελευθερώνεις το «αχ» της ανακούφισης και όχι το «ωχ» της θλίψης.

Κάποια μέρα θα εξορίσεις τη λύπη μακριά και ελεύθερη πια θα βρεθείς σε μια παραλία ένα απόγευμα Ιουνίου, θα είσαι με κόσμο που σε αγαπά, θα χορέψεις μπροστά στο ηλιοβασίλεμα ανάλαφρη και απελευθερωμένη από βάρη περιττά.

Κάποια νύχτα θα σε πάρει ο ύπνος γλυκά ενώ ένα χέρι θα κρατάει το δικό σου τόσο απαλά ώστε να νιώθεις το χάδι, τόσο σφιχτά ώστε να νιώθεις σιγουριά. Το βράδυ θα κυλήσει χωρίς κρίσεις πανικού και κομμένες ανάσες, χωρίς βάρος στο στήθος και φόβους και άσχημες σκέψεις.

Κάποια στιγμή θα πας να πάρεις το κοριτσάκι που έχεις ξεχάσει σε ένα παλιό, κλειστό και σκοτεινό σπίτι και θα του πεις «Τέρμα τα σκοτάδια, φύγαμε για το φως!» κι εκείνο θα χαμογελάσει, θα σκάσει στα γέλια, θα χοροπηδάει από τη χαρά του.

Κάποια στιγμή κάποιος θα σου πει: «Ετοιμάσου, φεύγουμε, πάμε ταξίδι» και δε θα σε νοιάζει τι θα αφήσεις πίσω σου γιατί πίσω σου θα είναι όλα στη θέση τους και τακτοποιημένα, μέσα σου θα είναι όλα στη θέση τους και τακτοποιημένα.

Κάποια στιγμή θα γελάς, θα χαμογελάς. Θα αλλάξουν όλα. Εσύ θα τα αλλάξεις. Κάποια στιγμή. Όχι αυτή. Όμως, να είσαι σίγουρη, την αμέσως επόμενη...

                       
Εύα Κοτσικου

          

Οι μεγαλύτεροι έρωτες (της Έλενας Κορινιωτη)

 

Οι μεγαλύτεροι έρωτες
έζησαν τη νύχτα.
Σε λαμπερά κοιτάγματα 
που ανταλλάχθηκαν 
ξανά και ξανά.
Σε συνωμοτικά χαμόγελα.
Και σ’ εκείνη
την αγαπημένη μου ανάσα, 
λίγο πριν το 
πολυπόθητο φιλί 
που πάντα συγκρατεί 
εντός της θραύσματα
από τόλμη και φόβο.

Οι μεγαλύτεροι έρωτες 
έγιναν ποιήματα.
Κουβέντες που έφτασαν 
στην άκρη της γλώσσας,
μα γλίστρησαν 
ντροπιασμένες στο λαιμό. 
Σχεδόν αναπόφευκτα 
σκορπίστηκαν
σε γαλάζιες γραμμές 
παλιών τετραδίων.
Από τον καημό τους 
στοίχειωσαν 
τις μουτζουρωμένες σελιδες
προσμένοντας 
να βρουν τον αποδέκτη τους.

Οι μεγαλύτεροι έρωτες 
έγιναν «παλιές υποθέσεις» 
στις παρέες.
Ακούστηκαν σαν διηγήσεις.
Νοθεύτηκαν 
με μπόλικο οινόπνευμα
και βλέμματα συμπόνιας.
Κάηκαν σαν 
ισχνά τσιγαρόχαρτα.
Σφραγίστηκαν 
ως «περασμένα, ξεχασμένα» 
κι ας ξέρεις, 
καλύτερα απ’ όλους, 
πως δεν σβήστηκαν ποτέ, 
μένοντας σαν 
κατεστραμμένα αρχεία 
στη μνήμη.

Οι μεγαλύτεροι έρωτες 
κοιμούνται σε 
χωριστά κρεβάτια, 
σφιχταγκαλιάζοντας 
υποκατάστατα.
Δεν υπάρχουν 
σε όραση, όσφρηση, 
γεύση, ακοή, αφή.
Έχουν εγκλωβιστεί 
στο μυαλό μας.
Ζουν στην ακυβέρνητη 
φαντασία μας.
Και καμιά φορά, 
χωρίς να το θέλω
φορούν τ’ όνομα σου.

Οι μεγαλύτεροι έρωτες 
πορεύτηκαν γυμνοί.
Έσβησαν πληγωμένοι.
Κατέληξαν ανολοκλήρωτοι.
Αρκεί ένα λεπτό 
για να αναφλεχθούν 
και μια αιωνιότητα 
για να καταλαγιάσουν.

Όλοι χρωστάμε 
σ' έναν μεγάλο έρωτα 
μια συγγνώμη,
μια ημέρα της ζωής μας, 
ένα φινάλε.

Έλενα Κορινιωτη

''Σ' ευχήθηκα'' (της Βίκυς Μπάλλου)

 Ήταν  βράδυ·
Δεκέμβρης ,Απρίλης, Αύγουστος 
– τι σημασία έχει;
Ήταν βράδυ κι είχαν πεθάνει όλοι οι έρωτες.
Λιγοψυχούσε η ψυχή. 
Αναζητούσε αλαφιασμένη
ένα κάτι, να σωθεί
απ’ την σκληρότητα του κόσμου.

Κάπως έτσι, αβίαστα– μοιραία, 
άρχισαν οι παλάμες μου
να πλάθουν τη μορφή σου· 
να κρατηθεί  το είναι μου 
απ’ την κορμοστασιά σου.

Σχημάτισα πέλματα φτερωτά·
-να υπερνικάς εμπόδια,
να έρχεσαι σιμά μου.
Σου έδωσα στέρνο τρυφερό
-να μ’ αγκαλιάζεις.
Το δέρμα κάτω απ’ το λαιμό
το έντυσα ολόλευκο
-ελεύθερο
για τα σημάδια του έρωτά μου. 
Στα βάθη της καρδιάς σου
φύτεψα έναν ουρανό 
με κάτι σύννεφα λουλούδια.

Τα μάτια δεν τ’ άγγιξα·
λογαριασμός της μοίρας.

Αυτός ήσουν, λοιπόν.
Τέλειος κι ατελής,
με κάνα δυο ψεγάδια λατρεμένα.
Ανέπνευσα λυτρωτικά.
Δάκρυσα που δεν σ’ είχα.

Τώρα κοιμάμαι πλάι σου
και σ’ ανασαίνω.
Δεν ξέρω πώς και γιατί ήρθες· 
Ξέρω μονάχα,
πώς εγώ, αγάπη μου,
σ’ ευχήθηκα.

Βίκυ Μπάλλου

  

Από την κορυφή Του Σταυρού (της Χρύσας Μπαφουτσου)

Κατηφορίζοντας απελπισμένη το δύσβατο  μονοπάτι σκόνταψα κι έπεσα.
... όχι μια... πέντε φορές.
Ήταν κι αυτή η ξαφνική αναπάντεχη καταιγίδα.
Οι κεραυνοί πλήγωναν τα σπλάχνα τ ουρανού 
κι εγώ πονούσα. 
Τα δάκρυα μαρτυρούσαν την αδυναμία μου.

Με κόπο  συγκρατούσα τα νεύρα μου.
Οι κακοί λογισμοί ... οι βλάσφημες σκέψεις γιγάντωσαν, θεριά έγιναν.
Με δυσκολία κρατιόμουν. 
Από πού, δεν ξέρω. 
Μια αχνή  φωνή με προέτρεπε να κρατηθώ.

Υπομονή... θάρρος... ελπίδα, μου έλεγε.

Οι δυνάμεις μου με εγκατέλειπαν.
Ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω. 

Η φωνή δυνάμωνε κι η καταιγίδα επίσης. 
Ποιός είστε επιτέλους; φώναξα απελπισμένη.
Πρώτη φορά σας ακούω.

Σου έχω ξαναμιλήσει, μου είπε με καθάρια και σταθερή φωνή.

από την κορυφή Του Σταυρού Μου....

Χρύσα Μπαφουτσου

ΜΟΝΟΝ ΕΤΣΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΥΠΑΡΧΩ (της Φιλαρετης Βυζαντίου)

 

Επίμονα μου λένε 
γιατί γράφεις
γιατί γράφεις
δεν κουράστηκες να κοιλοπονάς
τόσες γεννήσεις
θανάτους τόσους πια
Δεν κουράστηκες 
να σπέρνεις 
δάκρυα να σπέρνεις
μαύρες ελιές
κόλλυβα πικρά
ρόδια γυαλιστερά της Περσεφόνης
και τόσα ξηροκάρπια της των ανθρώπων φθοράς
Δεν κουράστηκες να σπέρνεις
και θερισμό ποτέ σου να μην βλέπεις ;

Περπατώ και τους ακούω 
που λένε
λένε
λένε
Δεν απαντώ
Θέλω 
Μα δεν μπορώ
Προσκυνώ μέσα μου τη δική της φωνή
Περιπλανιέμαι στις ερημιές
ερωδιός μοναχικός 
και ραμφίζω την αγαλλίαση της
Με τρώει το μαράζι της
Με πεθαίνει ο σεβντάς της
Με ανασταίνει το  φιλί της
Προσκυνώ μέσα μου 
τον άγιο έρωτά της
και κλαίω

Μη με λυπάστε 
που δεν μιλώ
Μη με λυπάστε 
που όλο κλαίω
Από τότε που γεννήθηκα
μέσα μου τραγουδάνε οι θάλασσες ακατάπαυστα
μέσα μου θρηνούνε οι αγέρηδες ακόπαστα
μέσα μου σβήνει και ανατέλλει ασίγαστα
το δικό της γαλήνιο φως
Μη με λυπάστε 
Μόνον έτσι μπορώ να υπάρχω 
πεπληρωμένη και ζωντανή...

Φιλαρέτη Βυζαντίου
[ Φ.Β. 21011020  ''ΦΩΣ  ΕΚ ΠΕΤΡΑΣ''  2018-2020]

Άτιτλο (της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου)

 

Πότε ήταν να δεις, που κλέβαμε τις νύχτες απ' τους δρόμους, άδειες διαδρομές; 
Σκαλιά τις κάναμε, τη μια πάνω στην άλλη.
Να ανεβούμε στις μακρινότητες των άστρων, θέλαμε.
.
Γέλα μου, έλεγες.
Γέλα μου.
Να μικρύνουν οι αποστάσεις. Να χωνευτούν με τις στροφές της σιωπής, να φεγγίσει η ευθεία του Θεού.
.
Τα χαράματα φυσάνε ενάντια οι όρκοι, σου ‘λεγα.
Μη μιλάς.
Τίποτα μην πεις.
Πέρνα μόνο απαλά τις λέξεις στη θάλασσα των χειλιών σου και μετά βούλιαξε τες στα ανείπωτα.
Υπάρχουν τόσοι φθόγγοι που ονειρεύονται να λιγοστέψουν τα κρίματα τους στο στόμα σου.
Πότε ήταν να δεις που σπάζαμε τους γρίφους της Ζωής πριν γίνουν Αγρύπνιες άλυτες;
Πάει τόσος καιρός. Πού να θυμάμαι, 
Πού να θυμάσαι...

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου

ΤΑ ΦΥΛΛΑ (του Κυριάκου Δοσαρα)

 

Έχει τόση σιωπή τριγύρω
που ακόμη και τα φύλλα των δέντρων
αγροικάω καθώς τσακίζουν 
τη λεπτεπίλεπτη ραχοκοκαλιά τους
πέφτοντας άγαρμπα στη ξηραμένη γη.

Σε λίγο θα σβήσω το φως.

Παρακάλεσα τους λιγοστούς
ξενύχτηδες του ονείρου
να έχουν ανοιχτές τις παλάμες τους
όσο θα διαρκέσει κι απόψε το ελεεινό σκοτάδι.

Κι άλλα φύλλα θα πέσουν 
χιλιάδες φύλλα θα πονέσουν
(χωρίς να το θελήσουν)
ας έχουν τουλάχιστον
έναν αθόρυβο κι ανώδυνο θάνατο.

Κυριάκος Δοσαρας

ΣΚΕΨΕΙΣ ΟΔΟΙΠΟΡΟΙ ΖΩΗΣ! (της Νέλλης Κουμεντακη)

 

Φευγαλέες σκέψεις 
στη νυχτερινή βροχή, μια
δρασκελιά στις θύμησες αφύπνισα 
όποια με συγκινεί, οδοιπόροι ήταν ζωής
κι έψαχναν  διαφυγή!

Θύμησες τσαλακωμένες 
του χρόνου  στεναγμοί, σκιές
τυραννικές ελίσσονται  στα θέλω
και στη λογική!

Εύθραστες θύμησες 
στους ψιθυρισμούς της νύχτας 
κι εδώ η φυγή σου σκόρπια, σε προσπερνά
το γήινο, ονείρατα απιθώνεις διαδρομές
στο χαρτί!

Ανεξίτηλα σε παρασέρνουν 
ταξίδια, στις φυλλωσιές της ψυχής,
σε νύχτες ατροφικές, περιπλανιέσαι,
σε αποθυμιάς ανατροπές!

Σε παλίρροια η σκέψη 
στα ίχνη του χθές, αναμοχλεύεις
ψυχή μου σ' άναρχες απουσίες  στ' ανεμοστρόβιλου τις αρπαγές!

Φευγαλέες  σκέψεις 
μα η δική σου είναι εδώ, ίσως είναι
η ψευδαίσθηση  στα ποιήματά  μου σε χάνω
ή εγώ  αναπολώ!

Νέλλη Κουμεντακη

Σάπια πολιτεία (του Λευτέρη Ελευθερίου)

 

Τα παράθυρα αυτής της χώρας 

δεν έχουν κλείσει ποτέ. 

Και το νερό της κάθαρσης
εδώ και χρόνια, έχει απεργία... 

Κι αφού τα σκουπίδια
δεν πλένονται ποτέ
κι οι σκούπες, 
έχουν εξαφανιστεί,
η δυσωδία κάλυψε 
ολόκληρο το σπίτι,
τον αύλιο χώρο,
την πολιτεία ολάκερη!
Πολίτες και πολιτικούς. 
Γεμίσαμε με ποντικούς... 
Με απ-άνθρωπους
βρώμικους και ποταπούς.

Ετσι,
γεννήθηκε η πιο βρώμικη χώρα.
Και η δυσωδία- της ασυδοσίας,
είναι πια αποπνικτική...

Μέχρι κι ο ήλιος
έχει κλείσει τα ρουθούνια του.

Λευτέρης Ελευθερίου

" Ψαλμού αντίλαλος" (της Μαρίας Δημοτακη)

 

Πέσαν οι μεντεσέδες
απ τα ξύλινα  κουφάρια
του παραθυριού.
Μα ένα  θαύμα,
κρατιέται γερά,
απ' τη μοναχική  καλημέρα
εκείνου του παιδιού,
που γλυκολαλούν τα χείλη του
λες και είναι ψαλμός.
Αντίλαλος που χάνεται
στα κύματα τ' αγέρα. 

Αφύσικη ετούτη η μοναξιά.
Μοιρολογεί,
τη χαμένη παιδικότητα.
Κι όμως,
εκείνο φαίνεται
να παίζει ανέμελο,
με κάτι κλαδιά από έλατο
και κάτι κουκουνάρια.

Αφύσικη και η πεθυμιά  
να ξαναγεννηθεί.
Να ξαναγεννηθεί, 
κάτω απ' τον ίδιο ουρανό.
Τον ουρανό τ' Αυγούστου.
Αχ, και να μύριζε λέει,
ξανά τη μάνα
και να 'κλεινε στις χούφτες του
όλες τις λειτουργιές της  Παναγιάς.

Αχ, και να θήλαζε λέει,
γλυκό κρασί 
και να 'ψελνε με δύναμη απαντοχής
εκείνον τον ψαλμό,
που ο αντίλαλός του
θα επέστρεφε
στα έγκατα της γης του.
Ν' άγιαζε τη μοναξιά 
να γέμιζε,
το ιερό ποτήρι της ψυχής του.

Αχ, και να γινόταν λέει, 
ν άφηνε ένα κλαδί από έλατο 
στο παραθύρι εκείνο. 
Μα  πέσαν οι μεντεσέδες
σε χρόνο ακατάλληλο
δίνοντας  ένα τελος,
ένα τέλος,
με γεύση από πρόσφορο.

Αχ, και να μύριζε λέει ξανά τη μάνα.
Αχ, και να'ταν,
να ξαναγεννηθούν μαζί 
έναν Αύγουστο.

Μαρία Δημοτακη

ΑΝΑΔΥΣΗ (της Αναστασίας Σαβαρη)

 

Μου αρέσει όταν πνίγομαι
μόνο έτσι
μπορώ να ακούω την ανάσα μου
μέσα στη μοναξιά του βυθού
όταν σκάω τις φυσαλίδες
ελευθερώνω την πνοή μου
ενώ ανοιγοκλείνω σα στρείδι

Ξεριζώνω την καρδιά 
μιας δυστυχισμένης ανεμώνης
πού αναδεύει τα πλοκάμια της
παρακαλώντας με
όταν δε βρίσκει κάποιον να
μοιραστεί το δηλητήριό της

Γυαλίζει ένα μπουκάλι
μοναχικής μπύρας
σκαλωμένο στα βράχια
που δε βρήκε η ομάδα διάσωσης
Απεγκλωβίζω ένα άκεφο μήνυμα sos
από μέσα του

Ξεδιπλώνω με προσοχή
τα μυστικά του
Τυλίγω πάλι
σε βαρκάκι
Σχήμα ελπίδας

Αρπάζομαι απ' τ' αγκίστρι του πόνου
Βγαίνω στην επιφάνεια

Αναστασία Σαβαρη

"ΤΥΦΏΝΑΣ" (της Χρύσας Νικολάκη)

 

Όλα ομοιόμορφα
στης ζωής το παράλογο,
κυκλώνας που γυρίζει
και τίποτα δεν τον σταματά,
κι εγώ στο μάτι του κενού του.
Παράθυρα, πόρτες, τασάκια
τσιγαρόχαρτα, ίπτανται.

Μόνο τα βουνά θέση δεν αλλάζουν
κι οι ψυχές!

Το ξύλινο σπίτι του Οζ άδειασε
από φαντάσματα και κάδρα,
μόνος της ψυχής προβολέας
το έξωθεν ηλιοφάναρο 
κι ένας σπασμένος φεγγίτης,
αντιανεμικός.

Ο Αποσπερίτης έσβησε,
έδωσε την σκυτάλη στην Πούλια
κι ο Αυγερινός κρύφτηκε
στις φυλλωσιές του ονείρου.

Δίχως ανατροπή, ίδιες κι οι εποχές!

Μόνο τα καλοκαίρια αλλάζουν 
φεγγάρια και πρόσωπα.
Γι'αυτό ίσως λάτρεψα τον Ιούλιο
που ποτέ δεν με πρόδωσε.
Κι ας ένιψα τας χείρας
σε Καίσαρες 
και λαοδικίες.
Μα πάντα μου επιφυλάσσει έναν Αύγουστο
για βασιλιά
 Έναν Δον Κιχωτη να παλεύει με αέρηδες
 και στάχυα θυμωμένα!

Χρύσα Νικολάκη

Διέξοδος (της Μαρίας Κουτουση)

 

Σκόνη; Ομίχλη; Καπνός;
Αναμενόμενη εξέλιξη
Τόσες φωτιές στην πλάτη της γης...
Τόσα άγρια άλογα καλπάζουν 
και οργώνουν την πολύπαθη φλούδα της...
Τόσα δάκρυα γίνονται σύννεφα
και καταπλακώνουν το στήθος της...

Όχι, δεν είναι φυσικό το φαινόμενο!
Κανονικά θα έπρεπε να φαίνεται ο ορίζοντας
Κανονικά θα έπρεπε να φαίνονται οι δρόμοι
Κανονικά σε κάποια αλήθεια οδηγεί το φως...

Το φως!
Αυτό είναι ο στόχος...
Βολεύει το ασαφές
Ο καπνός, η ομίχλη, η σκόνη!
Το θολό τοπίο του κόσμου...
Αποθαρρύνει
Μουδιάζει
Αδρανοποιεί
Σε λανθασμένους δρόμους οδηγεί.

Μούχρωμα, δυσδιάκριτο το μέλλον
Πισογύρισμα σε σκοτεινούς καιρούς...
Άλογους!
Φόβου συσκότιση
Η εποχή του μύθου επί θύραις.

Γαλάζια σφαίρα της γης,
ταξιδεύεις αμέριμνη στο σύμπαν
ή κρύβεις στην καυτή σου την καρδιά
πόνο για τον κόσμο
που φύτρωσε στη φλούδα σου;
Με ποια ελπίδα τον κρατάς;
Με ποιο σκοπό τον κουβαλάς;

Σκόνη, ομίχλη, καπνός, συσκότιση...
Ας ανάψει κάθε πηγή φωτός!
Σκοτάδια πολλά περάσανε
και σκέπασαν πολύπαθη τη γη.
Μ' αυτή ακόμα ταξιδεύει...

Ας πνεύσουν άνεμοι,
πνεύματα φωτεινά,
λυτρωτικός ο αυγινός 
ορίζοντας να ανατείλει

Μαρία Κουτουση

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ΦΟΝΙΑΔΕΣ (της Βάγια Μπαλή)

 

Λαβώσαμε τα χείλη μας με δάκρυα
Σκοτώσαμε τα χάδια μας με τόνους αναισθησίας
Πλυθήκαμε με ντροπές και σκουπιστήκαμε τις τύψεις μας.
Εμείς, οι ρομαντικοί ηγεμόνες του καταδικασμένου ονείρου.
Εμείς, τα πιόνια σε παιχνίδι κλεμμένο
Εμείς, ερωτευμένοι φονιάδες της μισοτελειωμένης άνοιξης.
Εμείς, οντότητες μοναχικές, που ξεγλιστρούν σε γέλια και αγγίγματα.
Βάγια Μπαλή

Σε μια φλεγόμενη Άμμο (της Μινας Μπουλεκου)

 

Σε μια φλεγόμενη άμμο 
κύλησαν τα βήματα μου νηφάλια.
Χαλύβδωσα την θέληση μου
ενάντια στην φαιδρότητά σου,
σαν χείμαρρος που κατέρρεε
στο χάρτινο βασίλειο σου.

Μέσα σε λέξεις 
ωχρές , ασφυκτικές
μεγαλώνοντας την απόσταση 
ανάμεσά μας,
σ’ ένα ακατάληπτο οδυρμό.
Βαθαίνοντας 
στις πιο μικρές σου αμυχές.
σε μια συγκαλυμμένη χειρονομία
καθηλωμένη σε ένα ρήγμα 
κλυδωνισμένο
ηγεμονεύοντας το Απόλυτο Μηδέν.

Χαμήλωσα 
τα σφραγισμένα μου βλέφαρα
στο πέρασμα σου, όπως ο Αττίλας
 στην πληγωμένη μου σάρκα.

Συνέχισα τον δρόμο μου, 
αφήνοντας πίσω 
μια έρημη και κατακερματισμένη γη
να καίει στα συντρίμμια σου.

Μίνα Μπουλεκου
Από την Ποιητική μου Συλλογή
«Πέρα απ’ τον ορίζοντα»

Τομέας Δ (του Δημήτρη Δημητριάδη)

 

Προηγούμενες ζωές δεν είχα
Δεν αναπολώ 
Δεν ενθυμούμαι 

Αλλιώς πόση αξία θα είχε να 
ταυτοποιούμαι κάθε λίγο

Μένω στον τομέα - Δ -
Στην πρωτη σειρά 
των ημι πολυκατοικιών 

Δίπλα του στενού δρόμου 
που βαδίζουν
τα γυναικόπαιδα και οι θρήσκοι 

Ήρωες δεν έχει εδώ
Ούτε διδάσκονται θέματα ιστορίας 

Εκ παραδόσεως

είμαστε γέννες 
ηττημένων μέσου αναστήματος

και από τα κοπλιμέντα αντιλαμβανόμαστε
τους ξένους επισκέπτες 
που έρχονται το περισσότερο

όταν χάνουν το ηθικό τους. 

Δημήτρης Δημητριάδης
- Άνευ βιογραφικού - 

Ένας ποιητής (της Λένας Σαρή)

 

Και τι θαρρείς
πώς είναι ο ποιητής;
Μια απέραντη θάλασσα σκέψεων.
 Ενας ουρανός  
που άλλοτε είναι καταγάλανος
κι άλλοτε συννεφιασμένος 
έτοιμος να κλάψει
και αυτός μαζί του. 
  Και τι θαρρείς 
πως είναι ο ποιητής;
  Μια καθάρια
σκέψη 
 που άλλοτε 
αγαπά τη ζωή
κι άλλοτε 
 ζει μέσα στη θλίψη του.
   Τι είναι ο ποιητής
ένα μολύβι κι ένα χαρτί
λέει αλήθειες
κι όποιος αντέξει.
Λένα Σαρή

ΧΑΝΟΜΑΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ (της Τζένης Τσιουγκου)

 
Χάνομαι στα μάτια σου…
Εκεί που ζει όλος ο κόσμος της ψυχής σου,
εκεί που φανερώνονται ακατάπαυστα οι σκέψεις σου.
Σκέψεις θλιμμένες, ταραχώδεις στο βλέμμα σου, σκέψεις ήρεμες…
Στο βλέμμα σου το έντονο και παράξενο, 
το άλλοτε διαπεραστικό και άλλοτε τόσο εξεταστικό
σαν να προσπαθείς κι εσύ ν’ ανακαλύψεις
όσα υπάρχουν στα δικά μου μάτια…

Ξεχνιέμαι στα μάτια σου,
ξεχνιέμαι και βυθίζομαι στις καστανές ίριδες των ματιών σου.
Κάνω προσπάθειες να επικρατήσει η σιωπή ανάμεσά μας
για να σε παρατηρήσω, 
για να χαθώ αχόρταγα στα πιο κρυφά μονοπάτια του κορμιού σου…
Κάνω προσπάθειες
μα το καρδιοχτύπι μου φέρνει λόγια στα χείλη μου
και σου μιλώ όλο και πιο πολύ…

Και όμως ξεχνιέμαι στο βλέμμα σου,
τόσες λέξεις σου λέω,
μα μέσα μου άλλες λέξεις προφέρω
λέξεις που τις αγκαλιάζουν επιθυμίες,
επιθυμίες σαν επτασφράγιστα μυστικά, 
επιθυμίες που ορμούν στο σώμα μου
σαν πάθη φουρτουνιασμένα που με βυθίζουν στα μάτια σου,
σαν πόθοι ανεμοστρόβιλοι 
που με περιστρέφουν γύρω από την ύπαρξή σου.

Ξεχνιέμαι στο βλέμμα σου γι’ αυτό μη μου μιλάς για λίγο.
Άσε να επικρατήσει ανάμεσά μας ένα χορός συναισθημάτων,
άσε τα μάτια να φλυαρούν και τα χείλη να ζουν στη σιωπή,
σαν εκείνη τη σιωπή 
που μόνο οι εραστές ξέρουν να την μετατρέπουν
σε ατέλειωτο τραγούδι του έρωτα…

Τζένη Τσιουγκου

Το Παιδί και το Λουλούδι (της Κικης Κωνσταντίνου)

Μαζί ταξιδέψαμε σήμερα, Ψυχή μου.
Μια ακόμη δική μας, Κυριακή!

Θυμάσαι;
Πως να ξεχάσεις, άραγε;

Η βόλτα μας, ο καφές μας, τα χαμόγελα, η ευχή! Πάντα η ευχή, μια αγκαλιά γεμάτη βασιλικό και αμέθυστο. 

Ματάκια μου, πράσινα. Πράσινα ήτανε, θαρρώ.
Μικρή μου υπομονή, προσμονή έγινες.

Σε κρατώ στην αγκαλιά μου, σαν ένα μικρό δέντρο. Σαν οι ρίζες σου, να θέλουνε νερό. Με νέκταρ, τις ξέπλυνα. Χαμογελάς θαρρώ. Σου αφήνομαι.

Ένα ταξίδι αλληγορικό, μια στιγμή ανείπωτη μα τόσες φορές "ταλαιπωρημένη". Όμως τώρα, δεν είναι ώρα για ακρογιάλια, είναι ώρα για νανούρισμα, καλοκαιρινό. Είναι ώρα για μια μυστική συμφωνία:

Εγώ θα σου πω πως σε αγαπώ και​ εσύ θα προσπαθήσεις να με πείσεις για το αντίθετο. Θα χάσεις όμως, γιατί ξέρεις ότι δεν ισχύει αυτό.

Μετά θα κεράσω παγωτό και θα φάμε κερασάκια. Μετά - πριν κοιμηθούμε - θα γυρίσουμε πίσω. Στη σκάφη, στα λερωμένα ρούχα και στη σαπουνάδα. Θα γελάσουμε, θα αγκαλιαστούμε. Θα σου φιλήσω τα χέρια​ και εσύ θα μου δείξεις το γεράνι. Γεράνι ήτανε, θαρρώ. Μπροστά στην πόρτα σου, πάντα μπροστά στην πόρτα σου, αφού τα λουλούδια προσελκύουν καθετί καλό!

Και μετά, πριν κοιμηθούμε, πριν τη γνωστή συζήτηση, θα περιμένω σαν άσβεστο φως, να με πεις και πάλι ''Βασιλικούλα'' όπως τον παλιό, καλό καιρό.

Στον Βασιλικό δεν πλησιάζουν τα θηρία. Έτσι, γενναία μου; Είναι άλλωστε προστάτης, το γεράνι σου. Μέσα μου, έμεινε.

Σαν παιδί και σαν λουλούδι, ένας νέος παραλληλισμός!

Κική Κωνσταντίνου

«ΟΙ ΩΡΕΣ» (της Γεωργίας Παππά)

 

Τα λεπτά προσπαθούν ανυπόμονα να φτάσουν τις ώρες.
Αυτές, ήσυχα κάθονται, σιωπηλά.
Περιμένουν συλλογισμένα μα και ανυπόμονα το χάδι του εραστή τους, του χρόνου.
Αδημονούν να μπούν στην τροχιά των στιγμών... 
Προσμένουν την αστραπή που θα γεννήσει αστέρια και αυτά θα γράψουν ιστορία σε έναστρο ουρανό!

Γεωργία Παππά

Η κατάρα (της Σοφίας Τριανταφυλλιδου)

 

Σε κείνη  την συνάντηση, ντυμένη με ρούχα πολλά, όπως πάντα.
Με εμπιστεύτηκες , αφέθηκες στα χέρια μου.
Φανταζόμουν τις καμπύλες κάτω από τα  σφιχτά εμπόδια και ήθελα βιαστικά να σε γδύσω.
Πήρα μαχαίρι και άρχισα να τα σχίζω.
Λαίμαργος για  την λευκή σάρκα με τους απίστευτους ομόκεντρους κύκλους.
Κατά λάθος σε πλήγωσα.
Δεν με συγχώρεσες ποτέ, με καταράστηκες.
Πλέον κάθε φορά που σ' αγγίζω τα μάτια μου  πονούν και δακρύζουν.
            
Σοφία Τριανταφυλλιδου

Στην Ειρήνη (της Αδελαιδας Παπαγεωργίου)

 

Κάτω από το αέρινο άγαλμα της Ειρήνης
και το ιλαρό φως των ματιών της
θα βάλω σπονδή το αίμα μου
Στις ήσυχες μέρες 
που αγωνιά το δίκαιο
στους απόηχους των φρικτών μαχών,
στις θυσίες και τα όνειρα
θα υψώσω το ποτήρι μου
προς τιμή και δόξα 
της Ειρήνης,
φορώντας πάντοτε
ρούχα για πόλεμο.

Αδελαιδα Παπαγεωργίου

Την Ώρα εκείνη...(της Μαρίας Γκουτζαμανη)

 

Κι αν απ' τα μάτια σου διαβώ κι ένθρονη 
σταθώ στα απόκρυφα 
του νου σου γυμνή 
στις λέξεις...
την ώρα εκείνη άσε με

Κι αν ρίγη με διαπερνούν 
και στην ανάγκη 
των ακροδαχτύλων σου βρεθώ να πέφτω... 
την ώρα εκείνη άσε με

Κι αν πάλι 
εκείνα αγέρωχα οργώνουν 
με ακόρεστα αγγίγματα το ηττημένο μου στον 
έρωτα κορμί... 
την ώρα εκείνη άσε με

Σε αυτή τη μάχη άσε με... 
αήττητο τον έρωτα να δω να ξαγρυπνά 
στο πρώτο φως της μέρας.

Μαρία Γκουτζαμανη

       

             

Φθινοπώριασε (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

 

Το τζάμι έχει δακρύσει.
Φύλλα στο μπαλκόνι μου, τα μετρώ.
Ένα για κάθε σταγόνα.
Σταγόνα - σταγόνα πέφτει η βροχή
κι είμαστε ακόμα στα μέσα της μέρας.
Δε μου ταιριάζει αυτή η εποχή,
δε μ΄ αρέσουν τα θλιμμένα φύλλα.
Θέλω να " ξορκίσω τον απήγανο ",
να δω θάλασσα κι ουρανό!
Όχι θυμωμένα σύννεφα,
όχι αγριεμένα κύματα!
Ένα φάρο στο βάθος του μικρού λιμανιού,
ένα τραπεζάκι για δυο,
ένα ματσάκι φρέζες με ανεμώνες ανάκατα.
Ακούγεται αυτή η μουσική στο βάθος,
γλυκιά η φωνή, 
γλυκό το ζόρι.
Αλλά μετά, άλλο δίσκο στο πικάπ θα βάλω,
να εξευμενίσω την ταραχή της ψυχής,
να πω καλημέρα στα σκληρά πρωινά,
να μην πω τ΄ όνομά σου πάλι
και μοιάσει σαν το πρωτόγαλα του βρέφους στο στόμα.
Θ΄ ακουμπήσω μια ξεθωριασμένη φωτογραφία,
από τη φυλαγμένη παρακαταθήκη των ονείρων μου
κι ύστερα...
Θα μαζέψω τα φύλλα,
σαν να μην πέρασαν από κει, 
σαν να μην τα είδα.
θα κλείσω το συρτάρι, 
σαν να μην τ΄ άνοιξα ποτέ.
Άλλη εποχή θα έρθει,
άλλο τραγούδι θ΄ ακούσω.
Δεν θα πω τ΄ όνομά σου , 
θα κάτσω σ΄ αυτό το τραπεζάκι στο βάθος 
και θ΄ αφουγκράζομαι τον παφλασμό των κυμάτων, 
που θα σκάνε ορμητικά στα βράχια.
Σαν το ποδοβολητό των αλόγων μου μοιάζει.
Νοιώθω ένα άγγιγμα.
Σαν χάδι στα μαλλιά, που πέφτουν στα μάτια.
Φυσώ την τουφίτσα που μου κρύβει την εικόνα,
κι όλα τα φύλλα χάνονται

Ειρήνη Σκευοφυλαξ

Η κυρά του φεγγαριού (του Βασίλη Τσερελη)

 

Εκείνη τη νύχτα του Αυγούστου
ξύπνησα ξαφνικά και είδα
βαμμένο το σώμα μου,
βαμμένη την κάμαρα
μ’ ένα μαγευτικό, λευκόχρυσο χρώμα!
Το φεγγάρι είχε εισβάλλει στο δωμάτιο
και ζωγράφιζε με το φως του
γύρω μου, επάνω μου κι εντός μου!

Κοίταξα απ’ το παράθυρο
στην απέναντι ταράτσα
και σε είδα
ήσουν εκεί
στεφανωμένη με το φεγγάρι!
Η κυρά του φεγγαριού!
Ένα τεράστιο φεγγάρι έστεκε πίσω σου
ήταν το μεγαλύτερο που αντίκρισα στη ζωή μου
πίστεψα πως το έφερες εσύ μαζί σου.

Από τότε
κάθε Αυγουστιάτικη πανσέληνο
ξενυχτώ κοιτώντας το φεγγάρι.
Σε ψάχνω στα χρυσά του βουνά,
στις μαλαματένιες του κοιλάδες
ξέρω όμως
πως εκείνο το πελώριο φεγγάρι
θα ξαναφανεί στην απέναντι ταράτσα
όταν θα στεφανώσει και πάλι εσένα
όταν το ξαναφέρεις εσύ
η κυρά του φεγγαριού!

Βασίλης Τσερελης
(Από τη συμμετοχή μου στην ποιητική συλλογή 
«ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ»)

Άτιτλο (της Ιωάννας Καράμπελα)

 

Απο ταίς τόσες συμφορές είναι...
πού μέσα μας διαλύθηκαν οι ανάσες 
κι νύχτες σπάσανε καθρέφτες στην σειρά
Κοπήκανε τα άκρα,  
και ξεγελάστηκαν τα νώτα του ζευγά
Οι μπόρες έρρεαν νερό
μα εμείς δίχως γουλιά πνιγόμασταν.
Και σκάβαμε 
τούς ίδιους λάκκους συνεχώς•
χαντακωθήκαμε 
σε ότι οι χούφτες μας ανοίγανε...
Πέφταμε ακόμη πιο βαθιά 
μα ονειρευόμασταν...
μία βραδιά,
με τα φεγγάρια μας σβηστά,
ρομάντζο έστω,
με κουβέρτα στριμωχτά...
Κι έτσι όπως ήμαστε αγκαλιά στα χαρακώματα,...
απ' άκρη σ' άκρη, τήν σάρκα μας να βγάζαμε.
Σφαχτάρια να μας λέν, που αγαπηθήκανε.

Ιωάννα Καραμπελα

"ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΣ" (της Μάντυ Τσιπουρα)

Πού κρύφτηκε η Ποίηση;
Οι λέξεις σα νεκρές
ερμητικά περιπλανώνται
ψάχνοντας ψυχή ν' αναστηθούν,
δημιουργό για ν' ανασάνουν
και ν' αναδομηθούν.
Να γίνουν μέλι στις καρδιές
βροχή στη χώρα των ονείρων
πνοή στις άνευρες κραυγές
δύναμη στη γραφίδα της ζωής.

Κι οι στίχοι;
Άναυδοι κι αυτοί
δίχως λαλιά,
δεν πρόλαβαν να δουν το φως
έμμετρες κι άμετρες σειρές εικόνων
δίχως παλμό,
φυγοδικούν στο ποίημα
από συναισθημάτων έλλειψη
αμέτοχοι ευθύνης
στα δρώμενα της στιγμής.
Μουντοί και μουδιασμένοι
στην άκρη της στροφής,
παγώνουν
πέφτοντας στο τέλμα της γραφής.

Πού κρύφτηκε η Ποίηση;
Αδύναμη, νωθρή και ξεπεσμένη
το πέπλο της τινάζει
να παραμείνει ζωντανή.
Βαριά και προδομένη
πληγώθηκε απ' του κομπασμού το τέλι
κι έμεινε κενή.
Χωρίς ταπεινοφροσύνη, 
έχει ευνουχηθεί.

Μάντυ Τσιπουρα

Άτιτλο (της Αντριανας Περικλέους Ονουφρίου)

 

Έλα απόψε που τα σύννεφα 
μπλέκουν αιώνια όνειρα. 
Ο ουρανός ένα φωτεινό 
χαλί, κλίνη αγάπης. 
Το θρόισμα του ανέμου 
σκορπάει ήχους μυστικής 
διέγερσης.
Οι λέξεις λικνίζονται 
νωχελικά κάτω από το 
σκέπασμα του ονείρου. 
Έλα απόψε που τ αστέρια 
στήνουν τρελλό χορό 
μέσα στο φως της νιότης. 
Απόψε που ο ήχος της
καρδιάς ευθυγραμμίζεται 
με τις αισθήσεις.

Αντριάνα Περικλέους Ονουφρίου

Άτιτλο (της Αγγέλας Ντέλια)

 

Αφήνω πίσω μου τα του εαυτού μου σαρκαστικά και ξανοίγομαι στα πιο γνώριμα πέλαγα των λέξεών μου...
Σαν νυχτολούλουδο προσμένω και τούτη τη νύχτα...
Να απλώσω τα άνθη μου στην αδιαφορία της Φθινοπωριάτικης αρμύρας...
Κοινή η αδιαφορία της, όπως και των ανθρώπων, όπως και η δική μου...
Σα βράχος στη μεσοθάλασσα που δεν ταράζει τα χωμάτινα σύνορα καμίας γης...
Τόσο μακρινός όσο και τ' άστρα και συνάμα τόσο μέσα μου, στην μέσα αγνωσιά της ψυχής...
Ένας φεγγίτης λίγο πιο μακριά από μένα, σιγοψιθυρίζει στην αυλή μου λόγια κλεμμένα...
Λίγες ευχές απ' τ' απομεινάρια της εσπερινής προσευχής, κάποιες αόριστες παραβολές περί ενοχής, κάποια τελευταία νανουρίσματα σε άννοιους γέροντες γεμάτα στριγγλιές...
Αδιάφορα προσπέρασαν τον δρόμο για να φτάσουν ως την αυλή μου...
Και 'κει...
Αδιάφορα, ξόδεψα την ακοή μου στη σιωπή...
<<Η σιωπή λέξη ακριβή>>...
Και πολύτιμη σαν πετράδι, ή σαν μέταλλο πιο σπάνιο κι απ' την ίδια την αστραποβολή της γλώσσας που μπορεί, κάποτε και να κοπεί από τον μίσχο, ή πιο πιο κάτω, από τη ρίζα στο λάρυγγα που όλος ζητά κάποτε να ουρλιάξει..
- Τόσο σπάνια η αληθινή σιωπή...
Η νύχτα εικάζει και εμβαθύνει την αδιαφορία της για τη "λογική"...
Πιο λουλούδι της δεν περιμένει το ξεψύχισμά του την αυγή;
Πιο κήπος της δεν θα πεθάνει, σαν πάνω του ξαπλώσει ο πάγος της καρδιάς της για να κοιμηθεί; ( κι ο ύπνος τούτος αιώνες μπορεί να πάρει)
Πια θάλασσα θα νοιαστεί να χαιδέψει τον δικό της βράχο;
Ποιος άνθρωπος θα τολμήσει να αγγίξει ανθρώπινη ψυχή; (ούτε τη δική του)
- Τόσο σπάνια η αληθινή σιωπή...
(τόσο μαζωμένα τα κρωξίματα της ολούθε αδιαφορίας)

Αγγέλα Ντέλια