Ο Φόβος (του Κώστα Ζαϊκιδη)

 

Ο Φόβος είναι υποταγή
μόνο με θάρρος θα καμφθεί
και  των αγίων πνεύμα.
Ο Φόβος είναι ταραχή
μα φεύγει με την προσευχή
με ένα  και μόνο νεύμα.
 Ως ο καπνός θα διαλυθεί
σαν θα φυσήξει στην ψυχή
της μετανοίας ρεύμα.

Ο φόβος είναι υποταγή
μόνο με θάρρος θα καμφθεί
και των ηρώων αίμα.
Θέλει να είμαστε αριθμοί
και η λευτεριά να 'χει χαθεί
να ζούμε με το ψέμα.
Θέλει ανθρώπους δουλικούς
να υπηρετούν τους αυλικούς
να έχουν όλοι θέμα.

Ο φόβος είναι υποταγή
μόνο με θάρρος θα καμφθεί
και της ψυχής το στέμμα.
Θέλει και επανάσταση
για να ' χεις την Ανάσταση
με Σώμα και με Αίμα.
Θέλει να είσαι μαχητής
της Μασονίας αρνητής
να μην πνιγείς στο ρέμα.

Ο Φόβος είναι υποταγή!!
Κάλλιο μιας ώρας ελεύθερη ζωή...

Κώστας Ζαϊκιδης

Ποιητής του φωτός (του Κώστα Ζαϊκιδη)

Αν θες αλήθειες να μαθαίνεις πρώτος

τον ποιητή ν' ακούς και να πιστεύεις.

Στον λόγο του το ψέμα θα νηστεύεις,

στην ζωή σου θα είσαι ο πιλότος.

Η πένα του μελάνι κι αν στάζει,

τον λόγο τον σωστό θα ορθοτομεί

σχοινοβατώντας στην κόκκινη γραμμή.

Σαν το νυστέρι τις αλήθειες σφάζει.

Γλυτώνει ψέμα και υποκρισία.

Κομπάρσους μετρίου αναστήματος

και πληρωμένων με σταύρωσης λεφτά. 

Αποφεύγει δε την λογοκρισία

από πιόνια  βρώμικου συστήματος

που των αθώων το αίμα  αψηφά.

Κώστας Ζαϊκιδης

Όταν (του Κώστα Ζαϊκιδη)

 

Όταν του κόσμου ο πλούτος δίκαια διανεμηθεί.

Κι όταν των ανθρώπων η φροντίδα δεν επαρκεί.

Όταν οι κάμαρες της γης δεν φτάνουν να στεγάσουν.

Κι ούτε νερό και τρόφιμα το πλήθος να χορτάσουν.

Όταν σε φτωχούς και πένητες υστέρημα προσφέρω.

Όταν στον πόνο του αλλουνού το ίδιο υποφέρω.

Κι όταν η αγάπη μου σύνορα δεν γνωρίζει,

μήτε φυλές και χρώματα διόλου δεν ξεχωρίζει.

Όταν αντί για πόλεμο, ειρήνη διαδηλώνω.

Όταν αντί για υλικά, το πνεύμα μου υψώνω.

Κι όταν το δικό μου συμφέρον δεν κοιτάω,

μήτε αν αδικηθώ εκδίκηση δεν ζητάω.

Όταν κάποιου ή κάπου ατιμία ανακαλύψω

κι όταν για να μην μπλεχτώ δεν την συγκαλύψω.

Κι ενώ έχω τη δύναμη, δεν δωροδοκηθώ

ή ανθρώπους στην ανάγκη τους δεν εκμεταλλευτώ.

Κι όταν λοιπόν όλα αυτά μπορέσουν και συμβούν.

Όταν παρόλα αυτά τα πράγματα δεν διορθωθούν.

Όταν φυλακή βρεθώ και αίμα για άλλους χύσω.

Τότες μονάχα απ’ το Θεό, λόγο θε να ζητήσω.

Κώστας Ζαϊκιδης

Μετανοώ (του Κώστα Ζαικιδη)

 

Μεγαλώνοντας άρχισα να σκαρφαλώνω 

στις κορυφές του εγωισμού μου.

Φούσκωσαν τα στήθη μου με Ίλιον νεότητας και περιπλανήθηκα 

αυτάρεσκα πάνω απ’ τον συρρικνωμένο κόσμο.

Εναιώρημα μεθυσμένης ελευθερίας που κατακάθεται σαν ίζημα

στην ακινησία των υγρών προσδοκιών.

Πήρα μαζί περιττά πλείστα όσα αδιαφορώντας για την πτώση.

Μα φαρμακερά βέλη διαπέρασαν το λεπτό στημόνι της καρδιάς 

που μάτωσε προσκρούοντας σε πέτρινους εφιάλτες 

της σκληρής πραγματικότητας.

Ξεφούσκωσε το περήφανο παγώνι 

μαδώντας τα φτερά της ματαιότητας.

Και τώρα γονυπετής με κύματα θάλασσας στα μάτια, 

που συντρίβονται μπροστά στους φάρους της αλήθειας, 

ποτίζω τις χέρσες συγνώμες για να οργωθεί το ανάδευτο χώμα, 

προκειμένου να σπείρω καρπούς μετανοίας.

Φτάνει- βλέπετε -το τέλος της άνοιξης και 

αγωνιώ αν θα φυτρώσει το έλεος και 

αν θα έχει ωριμάσει την εποχή του θερισμού.

Κώστας Ζαικιδης

Ο κλέφτης (του Κώστα Ζαϊκιδη)

 

Ποίηση είναι ο χώρος της κλεψιάς.

Ναι !! Ίσως σας ξάφνιασα !!

Ή μήπως σας έδωσα αφορμή να γνέψετε καταφατικά;

Μα όχι, μην βιάζεστε, δεν εννοώ τα πνευματικά δικαιώματα και άλλα πεζά!!

Εννοώ πως είναι ο χώρος που μπορείς να κλέψεις αγάπη!!

Διάσπαρτες ψυχές ανοιχτές και εκτεθειμένες στις ορέξεις σου.

Ξαπλωμένες γυμνές να λιάζονται σε θάλασσες. 

Να ευφραίνονται σε πηγές του Ζώντος ύδατος και άλλες να ταξιδεύουν σε αστέρια και εξωτικούς προορισμούς.

Να ερωτεύονται σε πορφυρά δειλινά και να εγείρονται σε μαγικές ακρογιαλιές, αγναντεύοντας τον ζωγράφο με τα χρυσά πινέλα του να χρωματίζει από ψηλά τις θάλασσες  ξανθιές και τις γοργόνες μεταξένιες!!!!

Ή άλλοτε πάλι να ξεπλένουν συσσωρευμένα άλατα αλαργινών αμαρτιών, με δάκρυα εξαγνισμού και συναίσθησης!

Ναι!! Γι'αυτό μπήκα στον χώρο αυτό!! 

Να κλέψω αυτή την ανεπιτήδευτη  αγάπη, την άσπιλη και αμόλυντη, την ολοκληρωτική!!

Όχι όμως μόνο να κλέψω, μα και

να προσφέρω, τσίτσιδος, ξέντυτος και ακάλυπτος, την δική μου ψυχή!! 

Χωρίς φτιασίδια νυχτερινών εξόδων παρά μόνο νιογέννητη και απογυμνωμένη των τάχα καλών τρόπων και προθέσεων.

Αλλά σας διαβεβαιώνω πως  ακόμη κι έτσι πάλι νοιώθω κλέφτης και τοκογλύφος!!

Διότι όση αγάπη κι αν δίνω - τελικά - την παίρνω πίσω με υπεραπόδοση!!

Κώστας Ζαϊκιδης

Νόστος (του Κώστα Ζαϊκιδη)

Κι αν έφυγες κι ορφάνεψαν οι επιστροφές,
οι άδειοι δρόμοι πάντοτε θ' ανθίζουν προσμονές.
Με δάκρυα σαν  ποτίσανε του αποχωρισμού,
η μνήμη πόθους βλάστησε του ξαναγυρισμού.

Γιατί αγάπες που πονούν, εγχάρακτες θα μείνουν
Μόνο αν πάψουν να χτυπούν την λύπη θ' απαλύνουν!
Όσο υπάρχουν στη ζωή αίμα πικρό θα στάζουν,
μόνο μ' ελπίδα επιστροφής μπορούνε να βαστάζουν.

Δεν πρέπει μα ούτε καί μπορεί μέσα της να το θάψει!
Θα φλέγεται με πυρκαγιά, σαν χόρτο θα την  κάψει!!
Μ' αν πάλλεται με προσμονή και νόστος την διακρίνει
από φωτιά δεν καίγεται, πιότερο θα λαμπρύνει.

Κώστας Ζαϊκιδης

Μετέωρο βήμα (του Κώστα Ζαϊκιδη)

           
Φυλακή δεν είναι τα κάγκελα και οι κλειδωνιές!!
Μήτε οι δεσμοφύλακες και  οι ολιγόωροι προαυλισμοί.
Ίσως πάλι ούτε οι κρυμμένοι ήλιοι και τα απόκρυφα φεγγάρια των κελιών.
Ούτε οι υγρές και κρύες νύχτες των μοναχικών σκέψεων.
Ή τα τρωκτικά που ροκανίζουν τον λιγοστό γήινο περίπατό μας.
Φυλακή είναι οι ανοιχτές πόρτες
και τα ξεκλείδωτα λουκέτα που αδυνατούν τα ελευθερώσουν εγκλωβισμένες σκέψεις.
Φυλακή είναι να φοβάσαι ανοιξιάτικα αρώματα πως μπορεί να μολύνουν τις ανάσες σου.
 Να φοβάσαι
 πως η θάλασσα δεν μπορεί να δροσίσει τις καυτές σου αμφιβολίες και τον ηλιοκαμμένο φόβο σου.
Πως αόρατοι εφιάλτες θα γκρεμίσουν  όνειρα πραγμάτωσης.
 Θα ισοπεδώσουν στόχους!
Θα φιμώσουν χαμόγελα και θα σφάξουν συνειδήσεις με το γάντι.
Μην ξεχνάς όμως πως όσα σίδερα  και όσους μώλωπες και ματωμένες χαρακιές κι αν υποστούν τα σώματά μας,
 όσους εγκλεισμούς ή αποκλεισμούς,
 η ψυχή μας λεύτερη θα πετάει σε καθάριους ουρανούς.
Με όλους τους ήλιους μέσα μας να ζεσταίνουν τις ξεγνιασιές μας.
Με όλα τα φεγγάρια να φωτίζουν  ερωτικές στράτες!!
Με τις θάλασσες να απλώνουν στην υγρή άμμο τα λευκά φτερά τους , δροσίζοντας τα βήματά μας και γαργαλώντας παραδείσιες αναμνήσεις.
Γιατί πραγματικά φυλακισμένος είσαι μόνο όταν φοβάσαι να δραπετεύσεις με  θύρες ανοιχτές. Όταν η  ψυχή χειραγωγημένη και με χειροπέδες τρόμου αλυσοδεμένη, στέκει μετέωρη δειλιάζοντας για το επόμενο βήμα.

Κώστας Ζαϊκιδης

Ο ταχυδρόμος (του Κώστα Ζαϊκιδη)

Παίρνω το δισάκι μου  στον ώμο μου επάνω
τα γράμματα συνέχεια σαν  ταχυδρόμος βάνω.
Γράμματα αγάπης που θέλω να  επιδόσω
σαν θέλει ο Θεός απ' τον ιό να την γλυτώσω

Αγάπες αναπόδοτες που εγωιστικά
τις κράταγα περήφανα μα και πεισματικά.
Πίστευα πως χρόνο άφθονο είχα για να τις πω
στο μέλλον εναπόθεσα όλα τα σ' αγαπώ

Μετανιωμένος έβαλα φιλιά και αγκαλιές
που απέφευγα να δίνω σε άλλες εποχές.
Έβαλα και δάκρυα και στοργική αγάπη
και γι'αυτούς που βρίσκονται στου πόνου το κρεβάτι.

Γέμισε το δισάκι μου με όλα τα σ' αγαπώ
Μα τώρα δεν γνωρίζω αν θα προφτάσω να τα πω.
Σ' εσάς εναποθέτω αγάπες και συγνώμη
αν στην ζωή δεν βρίσκομαι, γίνεται ταχυδρόμοι.

Κώστας Ζαϊκιδης

Κυνηγός ελευθεριών (του Κώστα Ζαϊκιδη)

Εγκλωβισμένος.
Με ελευθερία διαλειμματική.
Με πέτρινους γκρίζους ουρανούς που πλακώνουν το στέρνο μου.
Και αυτά τα πουλιά με τα κελαηδήματα και τις ελεύθερες πτήσεις τους ρουφάνε και τις τελευταίες ανάσες αισιοδοξίας μου!
Επιτείνουν την μιζέρια μου.
Χαμερπής, θέλω να τα στερήσω  ουρανό.
Μια τουφεκιά αρκεί να σωπάσουν το κελάηδημα που σαν τσιριχτό ηχεί στην φυλακισμένη σκέψη μου.
Μια τουφεκιά αρκεί και οι φτερωτοί υμνωδοί θα φτερουγίσουν μακριά, έντρομοι προς άγνωστη κατεύθυνση.
Για να μην μου θυμίζουν ότι κάποιοι απολαμβάνουν ιριδίζουσες άνοιξες αφήνοντας σ' εμένα κίτρινα φθινόπωρα .
Ότι κάποια πλάσματα χαίρονται γαλάζιους ουρανούς και καλοκαίρια ενώ σε μένα απομένουν καταθλιπτικοί κρύοι χειμώνες.
Σαν τον κλέφτη δεν αντέχω την ευημερία του άλλου και ποθώ να την διαρρήξω .
Αν κανείς δεν απολαμβάνει τον ήλιο, το θρόισμα των φύλλων, την φύση και το πλατάρισμα του κύματος στις απολήξεις των βράχων, τότε μετριάζεται και η δική μου απελπισία.
Μια τουφεκιά και άψυχα κορμιά που πριν δάνειζαν την φωνή τους στα δέντρα για να συνθέτουν ύμνους της ελευθερίας , τώρα διασωληνώνουν την κλινικά νεκρή ύπαρξή μου.
Αν σωπάσει κάθε ελεύθερη φωνή, τίποτα δεν θα θυμίζει τη δική μου κόλαση.
Κανείς δεν θα μου υπενθυμίζει χαμένους παραδείσους και ζωή που σπαταλήθηκε για την απόκτηση του περιττού.
Έτσι πίστεψα ελευθερίες αν σωπάσω,
πως την μιζέρια μου θα διασκεδάσω.
Βάζοντας σημάδι απόκτηση περιττών
τελικά αστόχησα στην τέρψη βασικών.


Κώστας Ζαϊκιδης

              

Αφτέρωτοι άγγελοι (του Κώστα Ζαϊκιδη)

Σε άβρεχτα μάτια του κόσμου μια θάλασσα βαστιέται.
Ένας κατακλυσμός, αρχαίες και μέλλουσες αμαρτίες τάχα να ξεπλύνει.
Άγγελοι αφτέρωτοι χέρι με χέρι ψηλά μας χαιρετούν.
Δεν τους αξίζει στης γης τα πορφυρά σεντόνια  πια να φιλοξενηθούν.
Δεν τους αξίζει τρεμάμενο νανούρισμα με φοβισμένο βλέμμα.
Δεν τους αξίζει της μάνας γλυκοφίλημα, επιθανάτιος ρόγχος να βουβαίνει.
Δεν τους αξίζει η ασκήμια του κόσμου που μέσα τους εκρήγνυται, πριν προλάβουν βόμβες να ατιμάσουν αμόλυντα σκηνώματα.
Γι' αυτό με ανεστραμμένο βλέμμα,  σελώνοντας ένα σύννεφο και γκέμια δύο ακτίνες στον ζωοδότη ξεπεζεύουν.
Άγονται στη χορωδία αγγέλων, που ταξιθέτες μοιράζουν θέσεις αγάπης πρώτης γραμμής και αθάνατα χαμόγελα ψυχής.
Λύπη, πόνος και θλίψη, δίχως αποστολέα,
ταχυδρομούνται, για ισόβια παραλαβή,
στη γη των αφιλόξενων.
Αυτό που μας αξίζει.


                      Κώστας Ζαϊκιδης