Έκλειψη (του Δημήτρη Μπονόβα)

Μέσα στη σκέψη μια ρωγμή,
ένα φθαρμένο πλάνο
σαν ήχος που ξεψύχησε
στη μαύρη νότα πάνω.

Ένα λιμπρέτο θλιβερό
στου χρόνου το σεργιάνι,
οι στίχοι που γραφτήκανε
με μοναξιάς μελάνι.

Θάβει το κύμα τη φωνή
μέσ’ τα τυφλά του μάτια,
κρεσέντο στο λαμέντο μου
και η ζωή κομμάτια.

 Δημήτριος Μπονόβας

Κόκκινο κρασί (του Δημήτρη Μπονόβα)

Σε ποιου χρόνου τη στιγμή
η μνήμη μου με πάει.
Σε ποιας εικόνας τη ρωγμή
το παρελθόν γυρνάει.

Σε ποιας νυχτιάς τις αγκαλιές
θυμάμαι τη μορφή σου.
Σε πόσες θύμησες παλιές
βυθίζομαι μαζί σου.

Κύμα βαθύ και χαλασμός
τ’αντίο που με πνίγει
και του χορού μας ο σκοπός
πληγές στη σκέψη ανοίγει.

Στα μάτια σου σαν με γυρνά
στο γέλιο σου σαν πάει.
Εχθρός μου μέγας ο καιρός
που τρέχοντας περνάει.

Δημήτριος Μπονόβας

Φουρτουνιασμένες θάλασσες (του Δημήτρη Μπονόβα)

Είναι βαρύ το βλέμμα μου
στο χθες μου το σβησμένο.
Είναι κι οι λέξεις Γολγοθάς
για να τις υπομένω.

Είναι το πλοίο ξέμπαρκο
κι η θάλασσα μεγάλη
κι αν αντικρύζω κύματα,
δεν ξέρω που θα βγάλει.

Είναι κι εκείνο το κενό
που με κοιτά στα μάτια.
Είν’οι λέξεις σου που γίνανε
ονείρου σκαλοπάτια.

Μα γκρεμίσανε…


Copyright © Δημήτριος Μπονόβας