ΚΕΝΟΤΑΦΙΟ (της Βίκυς Δρακουλαρακου)

‘’Να, το φεγγάρι έγειρε,’’

και βούρκωσε το φως μου.

Εχάθη, τού ήλιου σου ο πυρρός 

στο περβόλι των χαμομηλιών μου,

του έρωτά σου τ' αφανέρωτο

αλώβητο άφησε, το αγρίεμα των χειλιών μου.  

 

Ηγήτορα της σάρκας μου, 

πεταλούδια λυσίκομα έστιξες 

στον πηλό της μετάπλασής μου. 

Λευκό κι αν έμεινε τής ένωσης το μεσοφόρι   

ακόμη απαιτώ σε, ο αλγεινός βυθός μου

και στ΄ ακρόχειλο η φλόγα του φιλιού

αρνείται ν΄αποκάμει..

  

Ο ξαγοράρης νωρίς εξαρμάτωσε 

στο στίλβων κενοτάφιό μου.

Στην γονυπετή δρυ μου 

το αμαρτωλό του πόθου σου να ξυλεύσει... 

Κι όσο κι αν σε πεινώ,

να κατευοδώσει του ανέθεσα 

την μέθεξη που με συνθλίβει. 

Βίκυ Δρακουλαρακου

Ανθολογία: Συνομιλώντας με την Σαπφώ

ΝΕΚΡΗ ΑΓΑΠΗ.(της Εύας Λολιου)

Όμορφο τ' όνειρο που σ' αγάπησα

και κάθε νύχτα ανάμεσα στ' άστρα περπατάω.

Το σπίτι σου κοιτάω,

με τ' ακροδάχτυλα την στέγη του αγγίζω απαλά,

τόσο τρυφερά, μην ξυπνήσουν στο κόρφο σου

τ' ευαίσθητα πουλιά.

Κι ύστερα ξαπλώνω στη καμινάδα 

τη φλούδα απ' το πορτοκάλι μυρίζω,

στο τραπέζι το γέλιο σου

την ώρα που ακόμη λίγο με θυμάσαι..

Εκεί είμαι λοιπόν κι ας μην το ξέρεις παιδί μου..

Κάθε νύχτα στο κατώφλι σου έρχομαι

το γάλα για τα *ζεμπράκια σου αφήνω,

τ' ανεμοσούρια στο δρομάκι της αυλής σκουπίζω.

Απ' το φουγάρο ρίχνω τ' άστρα που μάζεψα

ν' ανάψω το τζάκι σου.

Εύα Λολιου

* ζεμπράκια- πουλάκια που τους αρέσει να πετούν μέσα στο κλουβί τους.