Μαζί σου θέλω να είμαι μονάχα ο εαυτός μου (της Μαρυσας Παππά)

 Εγώ που λες δεν είμαι για τα πολλά. Είμαι για τα λίγα και τα καλά, για τα απλά και τα κομψά. Χωρίς να έχουν πάνω τους δείγμα υπερβολής και χρυσόσκονης. Είμαι για όλα εκείνα που δεν τα αγγίζουν εύκολα οι άνθρωποι.

Τη δική μου ευτυχία ποτέ δεν τη βρήκα στην επιφάνεια της θάλασσας. Η ευτυχία μου και η χαρά μου κρύβεται σε βυθούς και ναυάγια. Μην αναζητάς να με εντυπωσιάσεις με χρυσόσκονες και πλούτο.

Μη μου τάζεις ουρανούς και άστρα να μου κατεβάσεις στα πόδια μου. Με απωθούν τέτοιες ιστορίες, με διώχνουν μακριά. Ότι γυαλίζει και έχει πάνω του μια ιδέα ψεύτικου με τρομάζει αφάνταστα. Εμένα δώσε μου απλές και καθημερινές απολαύσεις. Εκείνες που απολαμβάνεις και δε μπορείς να αγοράσεις.

Δώσε μου εκείνη την ακαταστασία των ανθρώπων που δυσκολεύονται να προσαρμοστούν. Εξασφάλισε μου την ασφάλεια της αλλαγής και της εναλλαγής. Πες μου να ξεβολευτώ, να αλλάξω τη ζωή μου και θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος. Μη με βάζεις σε άμορφες μάζες προβάτων. Κουράζεται το μυαλό μου και η ψυχή μου πιέζεται.

Θέλω την ακαταστασία μου. Θέλω τα στραβοπατήματά μου. Θέλω μαζί σου να είμαι μόνον ο εαυτό μου. Τίποτα λιγότερο. Τίποτα περισσότερο. Μονάχα ο εαυτός μου.

Μαρύσα Παππά

Δειλοί απέναντι στην αγάπη (της Μαρυσας Παππά)

Προσθήκη λεζάντας

Γνώρισα ανθρώπους του φευγιου

Επέτρεψαν στον εαυτό τους βάναυσα να πληγωθεί και να πληγώσει.

Είδα ανθρώπους να ζουν χώρια και ας είχαν αγαπηθεί
μοναδικά και τρελά.
Οι συνθήκες ποτέ δεν τους επέτρεψαν να είναι μαζί.
Τους κράτησαν χώρια συγκυρίες και καταστάσεις.
Ίσως δεν τόλμησαν να κάνουν αυτό το μετέωρο βήμα
προς τα συναισθήματά τους .
Αντίκρισα ανθρώπους να μην μπορούν να ξημερώσουν
τον πόνο τους και τους πήρα αγκαλιά και έκλαψαν πάνω
μου μέχρι το ξημέρωμα.
Μου διηγηθήκαν ιστορίες μοναδικής αγάπης και τρέλας.
Μιας ιδιόμορφης και ιδιότυπης ψυχικής αφοσίωσης τους,
που όμοιά τους δεν είχα ξανακούσει στην ζωή μου.
Μου διηγήθηκαν ότι τρόμαζαν μπροστά στην αγάπη και
εκεί που όλα κόντευαν να γίνουν σημαντικά και
σπουδαία επέλεγαν πάντα τον δρόμο του φευγιού και της
απομάκρυνσης.
Και έπεφταν στον φαύλο κύκλο της μοναξιάς τους.
Είχαν μια ασύγκριτη γοητεία πάνω τους που μύριζε
καθάρια ψυχή, ανόθευτο συναίσθημα μα όλα αυτά
επισκιαζόντουσαν από έναν μοναδικό φόβο που τους
κρατούσε πάντα μακριά από τον άνθρωπο που
αγαπούσαν.

Αγαπούσαν επικίνδυνα ήταν τόσο ορατό στο βλέμμα
τους.
Ήταν ικανοί από την μια στιγμή στην άλλη να τινάξουν
την ζωή τους στον αέρα αλλά ταυτόχρονα τους έβλεπες
να έχουν μια ιδιόμορφη δειλία.
Σαν να φοβόντουσαν να αντικρίσουν τα συναισθήματά
τους, σαν να μεγάλωσαν για εκείνη την μοναδική αγάπη
της ζωής τους.
Τους βλέπεις από μακριά και είναι όμορφα μπερδεμένοι.
Ώρες ώρες τους ζηλεύεις για αυτό το μοναδικό που
έζησαν αλλά ταυτόχρονα θρηνείς μαζί τους γιατί δεν
κατάφεραν να το ζήσουν μέχρι τέλους.
Μπλεγμένα μυαλά και καρδιές και οι πρωταγωνιστές να
κάθονται αντικριστά για να μας θυμίζουν ότι οι αγάπες
δεν πάνε πάντα στον παράδεισο, κάποιες φορές οδηγούν
με μαθηματική ακρίβεια στην κόλαση.
Την εσωτερική κόλαση.
Αινιγματικές αγάπες, γεμάτες ερωτήματα.
Σύνδεση ανθρώπων με τρόπους μαγικούς και
εξωπραγματικούς.
Αχ τι είδαν τα μάτια μου και πόσο πικράθηκα.
Είδα ανθρώπους να αποχωρούν λίγο πριν το φινάλε από
την έξοδο κινδύνου για να προλάβουν και να μην
πληγωθούν.
Και μετά τους είδα σε μια γωνιά να κάθονται να κλαίνε
για τις χαμένες τους αγάπες.

Και τόσο αντιφατικούς και παράξενους ανθρώπους δεν
είχα ξανασυναντήσει.
Πρώτη φορά στην ζωή μου που λυπήθηκα τόσο πολύ
δειλό άνθρωπο.
Δείλιασε μπροστά στην αγάπη, ίσως την μοναδική αγάπη
στην ζωή του

Μαρυσα Παππά

Κάποια μέρα θα αλλάξω τον κόσμο (της Μαρυσας Παππά)

Κάποια μέρα θα αλλάξω τον κόσμο.
Αυτός ήταν ο στόχος μου από παιδί.
Κάποια μέρα με το θάρρος και το θράσος που με διακρίνει θα ζητήσω εξηγήσεις από όλους όσους θεωρώ υπεύθυνους για αυτόν τον κόσμο που άλλαξε και οδεύει στην καταστροφή.
Κάποια μέρα που θα νιώσω έτοιμη και θα σταθώ στα πόδια μου, θα διαβώ αυτά τα περίεργα και δύσβατα μονοπάτια για να αντιληφθώ πλήρως πως είναι να ζεις χωρίς φωνή και χωρίς όνειρα.
Κάποια μέρα θα βρεθώ στην άκρη μιας θάλασσας και θα πετάξω στον βυθό της όλα τα κακά τούτου του κόσμου.
Κάποια μέρα θα κάνω μια πραγματική αποκάλυψη πρώτα στον εαυτό μου και μετά στους υπόλοιπους ότι η μοναξιά που τόσο φοβόμαστε και τρέμουμε νικιέται μόνο αν πιστέψουμε στην αγάπη.
Κάποια μέρα σε ένα μικρό βασίλειο, το δικό μου, θα εξομολογηθώ όλες τις αδυναμίες μου στον δικό μου άνθρωπο και αυτό θα γίνει η δύναμή μας για την υπόλοιπη κοινή ζωή μας.
Κάποια μέρα θα γίνω ενός ανθρώπου το στήριγμα και το αποκούμπι του.
Θα τον απαλλάξω από τους εφιάλτες του και θα γίνω η σύντροφος της ζωής του.
Κάποια νύχτα μυστική όλες μου οι επιθυμίες και οι σκέψεις θα μετατραπούν σε πράξεις και θα ελπίζω και εγώ και οι υπόλοιποι σε μέρες αισιόδοξες.
Κάποια μέρα θα προσφέρω απλόχερα αγάπη σε έναν κόσμο άνευρο δίχως κανένα συναίσθημα και θα σκουπίσω μονομιάς όλα τα δάκρυα του πόνου.
Κάποια μέρα ελπίζω να τα καταφέρω.

Μαρυσα Παππά

Το παιδί της καρδιάς (της Μαρύσας Παππά)

"Ήταν ένα παγερό μεσημέρι του Φεβρουαρίου, ο αέρας
φυσούσε με μανία, το κρύο ήταν τσουχτερό έξω και οδηγούσα
αμέριμνα και ήρεμα, που και που χάζευα τα γκρίζα σύννεφα
του ουρανού και αναζητούσα να βρέξει.
Στο ραδιόφωνο του αμαξιού έπαιζε δυνατά το τραγούδι
«nightmare».
Ξαφνικά αντικρίζω μπροστά μου ένα πλήθος σταματημένων αυτοκινήτων,
κάπως άτσαλα παρκαρισμένα στην άκρη του δρόμου.
Επικρατεί μεγάλη ένταση, ένας άνδρας γύρω στα 45 στην μέση
του δρόμου, προσπαθούσε να σταματήσει τα διερχόμενα αυτοκίνητα
και να ζητήσει βοήθεια.
Μπροστά στα μάτια μου αντίκριζα έναν εφιάλτη.
Παρκάρω όπως όπως το αυτοκίνητό μου και κατευθύνομαι βιαστικά
προς το πλήθος των συγκεντρωμένων.
Κραυγές άναρθρες πόνου τρυπούσαν τα τύμπανα μου, αναφιλητά,
φόβος, ένταση, κλάματα. Εναλλαγή ανθρώπινων συναισθημάτων από την
μια στιγμή στην άλλη.
Η άκρη του ματιού μου ξαφνικά εντοπίζει μια γυναίκα να κάθεται
στην άκρη του δρόμου με μάτια κλαμένα, κάτασπρη, σχεδόν μισολιπόθυμη,
με το βλέμμα της να αγωνιά και να είναι καρφωμένο στο πλήθος.
Για κάποιον λόγο που αδυνατώ να κατανοήσω το καταραμένο το
ένστικτό μου με οδηγούσε προς εκείνη.
Την πλησίασα, αδυνατούσε να βγάλει ακόμα και μια συλλαβή.
Το βλέμμα μου στην συνέχεια καρφώθηκε στην άκρη του δρόμου,
εκεί που ένα παλικάρι κείτονταν και χαροπάλευε.
Οι αντιδράσεις του ελάχιστες και κανένας μας δεν μπορούσε να
καταλάβει την σοβαρότητα της κατάστασής του.
Το βλέμμα μου επέστρεψε σε αυτήν την αμίλητη γυναίκα.
Τα μάτια της μου έστελναν μηνύματα, λες και ήθελε να
μου εκμυστηρευτεί ένα μυστικό που κρατούσε κρυμμένο από όλους.
Πήγα κοντά της, της κράτησα το χέρι και χωρίς να
μου πει λέξη, έπεσε στην αγκαλιά μου και ένας χείμαρρος
δακρύων ξεχύθηκε μονομιάς από τα καστανά της μάτια.
Οι σειρήνες του ασθενοφόρου ακούγονταν όλο και πιο κοντά μας.
Έγινε η περισυλλογή του τραυματισμένου άνδρα και εκείνη με ικέτεψε
να πάω μαζί της στο νοσοκομείο.
Το ασθενοφόρο μπροστά μας έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα
και εμείς από πίσω του. Το συναίσθημα της αγωνίας και
του φόβου ήταν ορατά στο πρόσωπο της γυναίκας που καθόταν
στο κάθισμα του συνοδηγού, που ούτε το όνομά της δεν γνώριζα.
Έξω από ένα χειρουργείο περιμέναμε αμίλητες ώρες ατελείωτες, εκείνη χωρίς να πιεί ούτε μια γουλιά νερό, μόνο κάπνιζε σαν τρελή.
Όσο πέρναγαν οι ώρες η αγωνία μας κορυφώνονταν.
Το βλέμμα της ήταν θολό και οι δυνάμεις τις άρχιζαν
πλέον να την εγκαταλείπουν. Ήξερε, μάλλον ένιωθε ότι τα πράγματα
εκεί μέσα δεν πάνε καλά.
Και αυτή η αναμονή την σκότωνε αργά αλλά σταθερά.
Μέχρι που η πόρτα άνοιξε και βγήκε εκείνος, που τόση
ώρα έδινε μάχη ανορθόδοξη εκεί μέσα.
Με μάτια βουρκωμένα τις ψιθύρισε «κάναμε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό,
μα δεν τα κατάφερε ούτε εκείνος, ούτε εμείς».
Και εκείνη πλέον καταρρακωμένη, αφού πριν λίγα λεπτά είχε φύγει
από την ζωή ο πολυτιμότερος άνθρωπος για εκείνη βρήκε το
κουράγιο να μου εξομολογηθεί το μεγάλο της μυστικό, που ούτε
εκείνος δεν το είχε μάθει ποτέ: «ήταν ο μονάκριβος μου,
το παιδί της καρδιάς μου, τον πήρα όταν ήταν επτά μηνών.
Και τώρα μου έφυγε τόσο γρήγορα, δεν πρόλαβα να τον χαρώ,
κάποια κακή τύχη μου τον στέρησε.
Αντίο κορίτσι μου και σε ευχαριστώ για όλα».
Αντίο, της είπα και έφυγα με σκυμμένο το κεφάλι.
Σοκαρισμένη προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της τραγωδίας της.
Έβαλα μπροστά το αμάξι μου και δεν ήξερα που πηγαίνω."

Μαρυσα Παππά

Αλλόκοτες συμπεριφορές ανθρώπων (της Μαρυσας Παππά)

Αλλόκοτες συμπεριφορές ανθρώπων.

Αλλοπρόσαλλα θέλω και μια ζωή αναστατωμένη, λίγο μπερδεμένη.
Ψυχές ανάκατες.
Καρδιές αξημέρωτες.
Ψυχές σακατεμένες.
Γεμάτες μαυρίλα μέσα τους.
Γεμάτες χειμώνα και αδιαλλαξία.
Πληγιασμένοι άνθρωποι.
Μαύρα κοράκια έτοιμα να σου κατασπαράξουν τα σωθικά.
Διψασμένοι για αίμα.
Μουδιασμένα χέρια και πόδια.
Δακρυσμένα μάτια γεμάτα θυμό.
Άλαλα χείλη, δεν μπορούν να κραυγάσουν.
Τρομάζει ο λύκος σου λέω με τέτοιους ανθρώπους.
Και ουρλιάζει μονάχος του στην κορυφή ενός βουνού
για να φοβηθούν οι άνθρωποι και να φύγουν.


Μαρυσα Παππά

Λάθος άνθρωπος (της Μαρύσα Παππά)

Ξεχάστηκες λίγο, βγήκες από το δρόμο σου.

Μπερδεύτηκαν όλα λίγο πολύ στο μυαλό σου.

Δημιουργήθηκε εντός σου κάτι ουτοπικό, σαν να άλλαξαν μέσα σου τα σύνορα.

Εμφανίστηκε μπροστά σου ένας κόσμος χαοτικός και ανεξήγητος.

Άρχισες άδικα να ξοδεύεσαι, περιμένεις ανυπόμονα να έρθει εκείνη η βόλεψη που έχεις καιρό τώρα στο μυαλό σου.

Άδειασες μέσα σου, ξέχασες πως είναι να αισθάνεσαι.

Είναι βλέπεις όλο αυτό που προσμένεις.

Προσμονή για επιβολή στον άλλον.

Πάντα θέλεις να επιβάλεσαι, έχεις – δεν έχεις δίκιο.

Από καιρό τώρα σχεδιάζεις τη φυγή σου, μια φυγή αλλιώτικη, εικονική και ουτοπική.

Ψάχνεις γύρω σου συμμάχους για να δικαιολογήσουν εκείνη την ανεξήγητη φυγή που ετοιμάζεις και εκείνος ξαφνικά έγινε ο λάθος άνθρωπος που αγάπησες.

Με τους λάθος τρόπους…

Και λες ότι πλέον δε σκέφτεται όπως εσύ, ή όπως εσύ θα ήθελες.

Ξέρεις, εκείνος ο λάθος άνθρωπος που λες, έχει συναισθήματα που πληγώνονται.

Βροντοφωνάζεις ότι τα θέλω σου πλέον είναι διαφορετικά και δε συντονίζονται.

Όλα τώρα σου μοιάζουν λίγα και ας είναι πολλά.

Είναι που συσσωρεύτηκαν τα θέλω σου τα ανικανοποίητα.

Είναι που από καιρό τώρα θέλεις να αλλάζεις τις ζωές των γύρω σου.

Είναι που ξαφνικά όλα σε ενοχλούν και ξεκίνησες να κρίνεις και να κατακρίνεις πράξεις ανθρώπων.

Είναι που νιώθεις ότι μαζεύτηκαν όλα πάνω από το κεφάλι σου και υπάρχει σύγχυση σκέψεων.

Είναι που εσύ τώρα νομίζεις ότι τα κάνεις όλα σωστά και οι υπόλοιποι κάνουν λάθη και εσύ θέλεις να τους σταυρώσεις.

Είναι που τα κάνουν όλοι οι άλλοι λάθος.

Είναι μέχρι να κάνεις εσύ το ίδιο λάθος.

Μετά είναι όλα ανθρώπινα.

Είναι που τότε θα ζητάς εσύ να μη σε σταυρώσουν και να σου αναγνωρίσουν το ανθρώπινο λάθος.


Μαρύσα Παππά

*Το κείμενο αυτό πρωτοανέβηκε στη σελίδα "Μεταξύ μας"