Άτιτλο (της Λένας Βλαχοπούλου)

Πονάω μαμά και ο κόσμος

έγινε ψεύτικος....

Έδωσα

την ψυχή μου...

αν έκανες 

ένα βήμα θα διαβαίνα τα 

σύννεφα...

Αν μου χάριζες 

ένα φιλί θα έφτιαχνα νέο 

σύμπαν...

Αν μετρούσες τις 

αϋπνίες μου θα κατέβαζα 

τα άστρα από το στερέωμα.

Παλλινδρομω σε μια εποχή

Πονάω μαμά...

Λένα Βλαχοπουλου

Άτιτλο (της Λένας Βλαχοπούλου)

Δύσκολη ανάβαση στο όνειρο 

και η ψυχή μια αέναη επανάσταση 

συνεχίζει ακάθεκτη την περιπλάνηση 

σε λευκές νύχτες σε πρεμιέρες της 

καρδιάς μετατοπίζοντας ηθικές αρχές 

στης ζωής τον βυθό.

Παραμενουν σε ένα φιλί ... 

μια μνημειώδη αφή και μια 

συντριβή του εγώ συντελείται στο μυαλό.

Βάδισμα σε ανηφόρες και κακοτραχαλους 

δρόμους ...

σε πόλεις άδειες ..σε καταπακτή 

κρύφτηκε ένας έρωτας ...

ανοίγω ακριβά αισθήματα...

ήλιος μα εγώ χάνω το φως 

χάνω τα ίχνη που φιλούσα στο ασκεπο 

..σου σώμα.. 

Λένα Βλαχοπουλου

Άτιτλο (της Λένας Βλαχοπούλου)

 Αδυσώπητα σκοτώνω το νου μου 

Αυτόχειρας σε ένα κόσμο γεμάτο

από ψεύτικους θεούς και άσεμνα 

πάθη... κρεμάω την ηθική αυτουργία

σαν μαύρο ρούχο να ξεχωρίζει από 

την ίδια στιγμή που απαιτείται μια 

νέα φυλή να μην υπάρχει κανένα 

πια λάθος και να διεκδικήσει η ζωή

ένα νέο ξεκίνημα...

Σε ξεφτία του 

χρόνου στηρίζω τώρα την ελπίδα 

και όλα αυτά που φοβάμαι είναι

ακόμη εδώ ...να κλείνουν τα χρώματα 

στον έρωτα μου.

Λένα Βλαχοπουλου

20 Σεπτέμβρηδες

Άτιτλο (της Λένας Βλαχοπούλου)

Αγνόησε την εφήμερη
δόξα της καρδιάς...
Αν δεν σε αφήνει
περιθώρια βελτίωσης
της ανθρώπινης ύπαρξης σου.
Αν σε περιορίζει στην ελεύθερη
βούληση σου, αν σε ενδιαφέρει
η δοτική πληθυντικού αριθμού
και το όνειρο γίνεται μάχη
με την μοίρα ...
αν μοιράζεις ψυχή και εισπράττεις αχαριστία ...
Να αγνοείσαι ...η να αγνοείς...

Λένα Βλαχοπουλου

Άτιτλο (της Λένας Βλαχοπούλου)

Είναι η ώρα περασμένη.
Μην γυρίσεις..
 Αποσπασματικές
εικόνες αντιστρέφουν τον χρόνο
Ανυπέρβλητες δυνάμεις σε κρατούν
στης ψυχής το βυθό.
Εγχαραχτοι
ομόκεντροι κύκλοι τα συναισθήματα
ξεφτια του νου.
Τυφλή αβοήθητη
πνίγω μια ιαχή.
Οσμίζομαι την βροχή
Αγέννητη σιωπή . .. και εσύ ανέγγιχτος
στου κόσμου τις φωτιές να κυνηγάς
μια
νέμεση.

Λένα Βλαχοπουλου

Άτιτλο (της Λένας Βλαχοπούλου)

Πνιχτο βογκητο
στα χείλη ανεβαίνει
μια θλίψη.
Σήμερα που
δεν έχω πια άλλες
αντοχές.
Είναι και
αυτές οι τύψεις που
ταλανίζουν την ψυχή μου
Είναι και κάτι λέξεις που
ξεστομιστηκαν και κάλυψαν
με θολή εικόνα την αγάπη
Είναι που δεν κατάφερα όλη
την νύχτα να σε πείσω ότι οι
άνθρωποι που αγαπιούνται
δεν χωράνε στην λογική
του χρόνου ... είναι η συγνώμη
που σου έλεγα και εσύ δεν
δέχτηκες ..
Τώρα σε πυκνό
υφαδι ομίχλης θα βαδίσω
και εκείνες οι αποσκευές στην
αποβάθρα στα αζητητα.

Λένα Βλαχοπούλου

Άτιτλο (της Λένας Βλαχοπούλου)

Αιχμάλωτος της μοναξιάς
ήσουν πάντα...
Σου φωνάζω
με μια απειλή
στην φωνή μου.
Όλες οι αισθήσεις σε συναγερμό.
Χτυπάει υπόκωφα το μυαλό μου.
Σου τάζει νέες σελίδες σε παρηγορεί
η πρώτη θέση που σε βάζω πάντα.
Μου λες ξοδεύτηκα άσκοπα σε χρόνια
δίσεκτα οργισμένους μήνες ... μέρες
βροχερές...
Αναλώθηκα σε ξένες αγκαλιές
ψάχνοντας τον παράδεισο στην κόλαση.
Θέλω...κάπου να ακουμπήσω...
ραβδί χέρι
αγκαλιά... θέλω ... εσένα...


Λένα Βλαχοπούλου

Άτιτλο (της Λένας Βλαχοπούλου)

Έλεγα να βάλω
φραγή εισερχομένων
συναισθημάτων ...
να μην
δέχεται η ψυχή μου
άλλες
εντολές .
Αμφίδρομες
αισθήσεις να πάψουν...
Αχρονες ...εποχές και
επιρροές στιγμαιες με
τσάκιζαν ...
Τώρα που δεν
έχω άλλη επιλογή ο
χρόνος
έγινε εχθρός
και εγώ έχω
μια φορά να ζήσω.

Βλαχοπούλου Λένα

Άτιτλο (της Λένας Βλαχοπούλου)

Μην με αγγίζεις ...
Ακόμη και το βλέμμα
σου άγγιγμα είναι...
Αν δεν θυμάσαι τι
λέγαμε ...να με διεκδικείς
Να σε διεκδικώ κάθε στιγμή
Σε κάθε στίχο να έχω το
όνομα σου και εσύ εμένα...
Ανέφικτο ...μα τόσο αναγκαίο
Εκεί να λες είμαι εγώ εσύ και
εσύ εγώ...να γίνει η αφορμή
για ένα ποίημα μόνο δικό μας...

Λένα Βλαχοπούλου

Ακριβό ένδυμα (της Λένας Βλαχοπούλου)

Ακριβό ένδυμα τα φτερά 
Ευαίσθητο...στην αφή 
Υστερεί σε όλους τους 
ουρανούς. ..αγέννητη 
η ώρα που σκορπιζουν τα 
πουλιά για την χώρα του 
πρώτου αγώνα. ..Ράγισμα 
στης ψυχής το βήμα 
Μεταιχμιο μια ματιά στο 
νήμα που θα ράψει την πληγή 
και μια πνοή ανάσα να γίνει πνεύμα. ..


Λένα Βλαχοπούλου

Κουράστηκα (της Λένας Βλαχοπούλου)

Σου απλωνα το χερι να πιαστεις...
Την ωρα που σκορπιζουν τα πουλια
Γιναν οι μουσικες κραυγες...τα χαδια 
σου ξυλινα...Κουραστηκα να προσπαθω...
Κουραστηκα κ εσυ δεν εμαθες να αγαπας 
Δεν εμαθες να ...πεθαινεις..


Λένα Βλαχοπούλου

Το πεπρωμένο (της Λένας Βλαχοπούλου)

Οταν το χερι του πεπρωμενου απλωνεται...
Η μοιρα υποκλινεται...
Κλεινω τα ματια...
σε φερνω μπροστα μου...
αποκοσμη μνημη χαραζει...
αδοξα ονειρα και εγω αποκαμα
να μαχομαι για δυο...
οταν εσυ χανεσαι στις αδιεξοδες διαδρομες σου...


Λένα Βλαχοπούλου