Στο τραπέζι λειψά τα ψίχουλα
Λειψές οι μπουκιές, λειψές οι χαρές
Κι εγώ να λαχταρώ ακόμη ολόκληρα τα χάδια σου
Σαν παιδούλα στο πρώτο της φίλημα
Μα πια δεν σε συναντιόμαστε
Καμιά φορά με ακουμπάς κατά λάθος
Πόσο λατρεύω αυτές τις στιγμές, τις λαθεμένες σου
Όλα πια μισά, ανολοκλήρωτα
Έλα να συμπληρώσουμε τις νύχτες μας
Έλα να ολοκληρώσουμε όσα αφήσαμε μισά
Έλα να φτιάξουμε την ολότητα του είναι μας
Ποτέ δεν είναι αργά όσο ακόμη ζούμε...
Η θλίψη ζηλεύει την χαρά...
Το φως συντρίβει τα σκοτάδια...
Η υπερβολή ποτέ δεν θ αγγίξει
Την τελειότητα του αναγκαίου ...
Η ικανότητα πάντα θ ανατιμάται έναντι της επίδειξης...
Η μονοτονία πάντα θα είναι το έρμαιο της ακατάπαυστης μουσικής μου...
Η τυμπανοκρουσία κ η λάμψη πάντα θα ηττάται
από την καλαίσθητη εκκεντρικότητα...
Από το στάσιμο θα προτιμήσω το εξελικτικό....
Από το κινούμενο θα συγκρατήσω
Την ορμή....
Και από το χειροπιαστό.......
με κλειστά ματιά,
θα στραγγιξω όλον τον έρωτα
να ξεδιψάσω την ζωή
που φλέγεται στα στήθη μου.
