ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ (του Νίκου Δημογκότση)

Σήμερα αγαπημένη,
Μυστικό Δείπνο σου ετοιμάζω,
στην βεράντα της ψυχής μου...

Φόρεσε το λευκό φόρεμα,
εκείνο με τα δύο κυκλάμινα
στο ύψος του στήθους,
και με χρώματα φεγγαριού
βάψε τα δυο σου χείλη...κι έλα...

Καθισμένο θα με βρεις
στο τέμπλο των ονείρων μπροστά,
να ζωγραφίζω την μορφή σου.
Και στο στρωμένο τραπέζι,
τα δαχτυλίδια θα βρεις των αρραβώνων.
Και στο χαμόγελό μου κρεμασμένο
το χρυσό περιδέραιο της αγάπης...

Και τίποτα μην πεις...τίποτα!

Μόνο στην αγκαλιά μου μπες,
και την βεράντα άνοιξε της ψυχής...
εκεί για πάντα να μείνεις.

Γιατί ο Μυστικός Δείπνος,
είσαι Εσύ αγαπημένη,
και δίχως Σου,
δεν γίνεται να ζήσω...

(Ο Υπέροχος Πίνακας είναι της Εξαίρετης ζωγράφου
Βλασούλας Βέβε, που από καρδιάς θερμά ευχαριστώ!!)
Νίκος Δημογκοτσης

Στον Άγγελο μου (της Κατερίνας Πανταλέων)

Και θα 'ρχεται η Άνοιξη,

δίχως την ευωδιά σου

να δίνει υπόσταση στα αρώματα της φύσης...

Το Καλοκαίρι θα ζυγώνει θλιβερό, 

αφού το γέλιο σου δε θ' αντηχεί 

στο άδειο σπίτι...

Κι ύστερα το Φθινόπωρο 

μονάχο θα δακρύζει,

χωρίς το δάκρυ το δικό σου, 

ως έμαθε, 

να έχει συντροφιά...

Και το Χειμώνα, 

πώς να παλέψω 

τόση παγωνιά  και σκοτεινιά 

δίχως τη ζεστασιά της αγκαλιάς σου, 

δίχως τα μάτια σου να μου χαμογελούν; 

Και θα περνούν οι εποχές

άχρωμες, άσκοπες και ίδιες...

Θα φεύγουνε τα χρόνια

και θα με βρίσκουνε 

σε γη τρεμάμενη να παραπαίω, 

σε γκρίζους ουρανούς να αιωρούμαι

και να ουρλιάζω απελπισμένα 

τ' όνομα σου,

ενώ ένα αγκάθινο "γιατί" 

θα μου ξεσκίζει ανελέητα την ψυχή...

Κατερίνα Πανταλέων

Στον άγγελο μου...