Φθινοπώριασε (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

 

Το τζάμι έχει δακρύσει.
Φύλλα στο μπαλκόνι μου, τα μετρώ.
Ένα για κάθε σταγόνα.
Σταγόνα - σταγόνα πέφτει η βροχή
κι είμαστε ακόμα στα μέσα της μέρας.
Δε μου ταιριάζει αυτή η εποχή,
δε μ΄ αρέσουν τα θλιμμένα φύλλα.
Θέλω να " ξορκίσω τον απήγανο ",
να δω θάλασσα κι ουρανό!
Όχι θυμωμένα σύννεφα,
όχι αγριεμένα κύματα!
Ένα φάρο στο βάθος του μικρού λιμανιού,
ένα τραπεζάκι για δυο,
ένα ματσάκι φρέζες με ανεμώνες ανάκατα.
Ακούγεται αυτή η μουσική στο βάθος,
γλυκιά η φωνή, 
γλυκό το ζόρι.
Αλλά μετά, άλλο δίσκο στο πικάπ θα βάλω,
να εξευμενίσω την ταραχή της ψυχής,
να πω καλημέρα στα σκληρά πρωινά,
να μην πω τ΄ όνομά σου πάλι
και μοιάσει σαν το πρωτόγαλα του βρέφους στο στόμα.
Θ΄ ακουμπήσω μια ξεθωριασμένη φωτογραφία,
από τη φυλαγμένη παρακαταθήκη των ονείρων μου
κι ύστερα...
Θα μαζέψω τα φύλλα,
σαν να μην πέρασαν από κει, 
σαν να μην τα είδα.
θα κλείσω το συρτάρι, 
σαν να μην τ΄ άνοιξα ποτέ.
Άλλη εποχή θα έρθει,
άλλο τραγούδι θ΄ ακούσω.
Δεν θα πω τ΄ όνομά σου , 
θα κάτσω σ΄ αυτό το τραπεζάκι στο βάθος 
και θ΄ αφουγκράζομαι τον παφλασμό των κυμάτων, 
που θα σκάνε ορμητικά στα βράχια.
Σαν το ποδοβολητό των αλόγων μου μοιάζει.
Νοιώθω ένα άγγιγμα.
Σαν χάδι στα μαλλιά, που πέφτουν στα μάτια.
Φυσώ την τουφίτσα που μου κρύβει την εικόνα,
κι όλα τα φύλλα χάνονται

Ειρήνη Σκευοφυλαξ

Ήρθε ο καιρός (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Θα΄θελα να γύρναγα πολλές φορές το χρόνο πίσω.

Να κούρνιαζα στην αγκαλιά της νιότης μου, 

με τη σοφία της ωριμότητάς μου.

Θ΄άλλαζα τη θέση πολλών πραγμάτων.22

Στο φωτεινό θα έβαζα περισσότερη λιαχτίδα.

Στο σκοτεινό θα έστελνα ένα αστέρι.

Στη πλάνη της σιωπής, θα έκανα κουβέντα.

Ίσως και να την ξεγελούσα να μου πει τι κρύβει.

Στο δάκρυ που έσταξε, θα έβαζα μια πινελιά χαμόγελου.

Μα πάνω απ΄όλα, εσένα θα΄θελα να ξεγελάσω.

Ένα χορό με τις νότες.

Ένα βραδινό περίπατο στην ακροθαλασσιά.

Ένα πρωινό με βουνίσιο αέρα.

Και κάπου εκεί, θα ψέλλιζα 

ένα μικρό, τόσο μικρό Σ΄αγαπώ.

Θα ξέφευγε από τα χείλη

και θα γατζωνόταν στη στροφή.

Είναι ο καιρός για το φτου ξελευτεριά.

Είναι ο καιρός ν΄αγκαλιάσει το κύμα έναν αστερία.

Είναι ο καιρός να μπει από τη γρίλια φως.

Ειρήνη Σκευοφύλαξ

"Περιμένοντας το ξημέρωμα".(της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Σιωπή στο δωμάτιο.

Μια υγρή δροσιά στο μαξιλάρι.

Τα μάτια βουβά, κάνουν ένα γύρο.

Κανένας πουθενά.

Η σκιά μου κι εγώ.

Η παρέα μου, μέρες τώρα.

Πάντα έλεγα ότι μόνοι ερχόμαστε.

Μόνοι διάγουμε μερόνυχτα

και μόνοι πορευόμαστε προς το τέλος.

Ένοιωσα βαθιά την εικόνα αυτή.

Έσκυβε ο ήλιος.

Κούρνιαζε το φεγγάρι.

Γύρναγαν οι σελίδες στο βιβλίο της ζωής.

Κι εγώ στην άκρη, μετρούσα.

Τη ζεστασιά του κορμιού,

σαν ξύλο στο τζάκι που σιγόκαιγε.

Το ρυθμό της καρδιάς,

σαν καλοκούρδιστο πιάνο.

Τον αέρα μέσα μου.

Φόβος και πόνος.

Φως και σκοτάδι.

Μέρα και βράδυ.

Όλα στο τραπέζι.

Όλα στα άκρα.

Μα είναι κι αυτή η σταγόνα,

που μου θαμπώνει το βλέμμα.

Κι η μεγαλύτερη επιθυμία.

Να ξημερώσει κι ας είναι

ένα πονεμένο πρωινό μοναξιάς.

Ειρήνη Σκευοφύλαξ

Παρουσία- απουσία (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Λάθος.

Ένα μεγάλο λάθος ό,τι πίστεψα για σένα.

Γέλαγες μαζί μου κι εγώ το έβλεπα χαρά.

Σιωπή.

Μια ατελείωτη σιωπή κι εγώ έλεγα δουλειά.

Ήθελα να μάθω αν μ΄αγαπάς.

Στα μάτια σου, εκεί στην άκρη του βλεφάρου

μια σκιά.                                                                                        

   Ρώταγα, αλλά εσύ κοιτούσες χαμηλά.

Ένοιωθα ότι σε ήξερα, αλλά πόσο λάθος έκανα.

Μάτια μου σε έλεγα, μα δεν ήσουν.

Καρδιά μου σε ένοιωθα, μα δε χτύπαγες.

Αδιαφορία με φύσαγε κι εγώ το έβλεπα για σ΄αγαπώ.

Αλλά τώρα, που φύγαν τα σύννεφα

και ξαστέρωσε ο ουρανός,

Τώρα που σιώπησα κι εγώ,

δεν ακούστηκε τίποτα.

Μόνο μια ηχηρή σιωπή για να βάλει σημάδι

στο ποτέ.

Ποτέ εδώ, πάντα απών.                                                                 

   Ένα φυλλαράκι ήμουν, αλλά εσύ με μανία με φύσηξες.

Ήμουν στο λιμάνι αραγμένο καράβι, μα έλυσες τον                   

   κάβο κι έφυγα.

Νόμιζα ότι ζούσα όνειρο, αλλά έσβησε με την αυγή

και τ΄όνειρο τέλειωσε, όπως το κρασί.

Έτσι σβήνουν τα όνειρα, όταν έρχεται η ανατολή.                       

 Δεν πειράζει, είπα στον εαυτό μου,                                               

 Τα όνειρα ομορφαίνουν τη ψυχή.                                                   

Κι αν εσύ έσβησες το όνομά μου

κι αν εσύ ξέχασες την ύπαρξή μου.

Πίνω στην υγειά μιας καινούριας ανατολής.

Ας έφυγες λοιπόν.

Ας σιώπησες.

Ας ήσουν απών.

Εγώ με την ψευδαίσθηση της παρουσίας σου,

στόλισα με Μάηδες τους χειμώνες μου και

δρόσισα με καλοκαίρια τα φθινόπωρα.

Και τώρα, αγκαλιά με μια Άνοιξη,                                       

χορεύω το βαλς της Ζωής!

Ειρήνη Σκευοφύλαξ

Οι παρενθέσεις (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

 Η ζωή είναι γεμάτη παρενθέσεις.

Ανοίγει μια, για να μπουν τα ωραία 

και την κλείνει, μόλις βαρύνει ο καιρός.  

Τέλος εποχής και μάζεψα παρενθέσεις. 

Που άνοιξαν, αλλά δεν έκλεισαν. 

Σαν τα τσουβάλια ρίχτηκαν σε μια γωνιά 

οι όμορφες στιγμές μας 

και ψάχνω στα χαμένα τα όσα άφησες. 

Μα τώρα μόλις έκλεισα μια μεγάλη παρένθεση. 

Με τύφλωσε το χρώμα και το φως. 

Με κούρασε το ξεκίνημα και το σταμάτημα.  

Τραβώ μια γραμμή κι αλλάζω σελίδα.

Παίζει ακόμα μάμπο το ραδιόφωνο.

Έλα να κλείσουμε μαζί την παρένθεση αυτή.

Σύρε το σύρτη και δες την άλλη μέρα. 

Η καρδιά μου ανοίγει να σε δεχτεί 

σαν την παρένθεση.

Κάνε κουπί και φτάσε με. 

Μη χάνεις τη ρότα σου. 

Ο άνεμος θα σ΄οδηγήσει. 

Δύσκολοι καιροί για ν΄αλλάξουμε ρυθμούς. 

Μα πιο δυσάρεστες οι παρενθέσεις, 

όταν κλείνουν αναγκαστικά.  

Νομίζω βρήκα τα χαμένα σου. 

Κλείσε γρήγορα την παρένθεση,

να μη χαθούν και πάλι. 

Όλη η ζωή μας στιγμές μικρές, 

που ταξιδεύουν σε μιαν άγνωστη διαδρομή. 

Στο τέλος θα μετρήσουμε την αξία τους. 

Προς το παρόν, σαν ανθρωπάκια παρατάσσονται 

οι παρενθέσεις και δε μπαίνει κανένα άλλο σημείο στίξης, 

Εσένα σου άρεσαν πάντα τα αποσιωπητικά, 

ενώ εγώ σου έλεγα να βάζεις που και που μια άνω τελεία.

Μα της ζωής αρέσουν οι παρενθέσεις 

και μεις περιμένουμε στην άκρη της στροφής, 

μήπως εξηγήσουμε το νόημά τους. 

Σαν τα κουτάκια του κρυμμένου θησαυρού 

οι παρενθέσεις. 

Στοιβάζονται να βρουν τον άνθρωπό τους. 

Κι εγώ δε προσδοκώ να γίνω ο ερμηνευτής τους, 

μα ν΄αποκτήσω το τέλος της αρχής του.

Ειρήνη Σκευοφύλαξ

"Δρόμοι μοναξιάς" (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Νυχτώνει πάλι.
Άδειοι οι δρόμοι.
Σιωπή παντού.
Μιλώ μαζί της,
μα δεν αντέχεται,

νύχτα χωρίς μιαν αγκαλιά.
Κι αν φυσάει αυτό το βράδυ,
παίρνει τα όνειρα πιο μακριά.
Ψυχή που δε γιατρεύτηκε,
θεριό που δεν ημέρεψε.
Χάδι που δε δόθηκε,
πορεία που δεν τέλεψε.
Ό,τι μάτωσε, δεν έκλεισε.
Κι ό,τι άναψε, δεν έσβησε.
Μια καληνύχτα να΄λεγα
και να μην άκουγα
το θόρυβο της σιωπής.
Ουρανό να΄βλεπα μ΄ αστέρια .
Κι ένα χορό με το φεγγάρι να΄κανα.
Να σου μίλαγα λίγο, για μια νεράιδα,
που όλο φεύγει κι έρχεται.
Παίρνει τα θέλω μου,
μόνο πρέπει μου χαρίζει.
Πρόσωπο αλλάζει, για να με ξελογιάσει.
Χρώματα κι αρώματα μοιράζει,
αλλά εμένα, δε με σκιάζει.
Την έμαθα πια.
Δε με ξεγελά.
Αλλάζει ονόματα, μα ίδια μένει.
Πλάνα μάτια έχει.
Λέει σε σένα θα με φέρει.
Μα κι αν ανοίγεται το κατάρτι,
το πλοίο στη στεριά κολλά .
Δεν ταξιδεύει, δεν πιάνει λιμάνι.
Μόνο άγκυρα ρίχνει στα παλιά.
Με μια θλίψη ταξιδεύει,
η αγάπη να σε βρει.
Στα σύννεφα θρόνο φτιάχνει,
περιμένει για να΄ρθείς.
Φωτιά η σκέψη κούρσεψε,
τα χρόνια ένα - ένα.
Νόμιζε πως με ξέχασες.
μ΄ αλίμονο, για σένα.
Κι αν η ψυχή αγκαλιάζεται
κι ένα με το σκοτάδι γίνεται,
είναι το φως πιο δυνατό,
αγάπης που δε σβήνεται.
Ας είναι λοιπόν βουβή η νύχτα
κι η σιωπή της δυνατή.
Σαν σαϊτιά η καληνύχτα
κι από τ΄αστέρι πιο φωτεινή.

Ειρήνη Σκευοφύλαξ

Άτιτλο (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Κι αν υπήρχαν μόνο αυτά,

δε θα 'ταν αρκετά για να

χρωματίσουμε την ευτυχία;

Σαν τα βότσαλα ριγμένα να΄μαστε.

Ν' ακούμε το σκάσιμο που κάνει το κύμα.

Ν' αγκαλιάζουμε τον ουρανό.

Κι άκρη- άκρη να καθόμαστε,

για ν' αρπάζουμε τα όνειρά μας μη πνιγούν.


Ειρήνη Σκευοφύλαξ

Χωρισμός ψυχών (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Σφαίρες στο στόμα οι λέξεις
και κόβεται ο λαιμός στα δυο.
Όλα περνάνε με μάθανε.
Όλα σβήνουν.
Όλα προσπερνάνε.
Έτσι μεγάλωσα.
Έτσι θα πορευτώ.
Μέχρι που τα βλέφαρα θα κλείσουν
και μέσα τους θα σβήσει όλη η ζήση μας.
Σφαίρες τα λόγια σου.
Κομματάκια γυαλιά στο χέρι μου κρατώ.
Γδάρθηκε η καρδιά μου από την πίκρα.
Έτρεξα να φύγω,
να μην ακούω πια,
να μην αισθάνομαι.
Χάθηκε το εσύ και το εγώ μαζί.
Βελόνες που με τρύπησαν.
Βέλη που πέταξες
στα φυλλώματά μου, τα λόγια σου.
Όλα θα τα θυμάμαι.
Όλα μαζί μου θα τα πάρω.
Προσπέρασες με την αγάπη μου.
Κι η καρδιά άδεια έμεινε
να κλαίει με τη μοναξιά της.
Έσπασε το γυαλί,
γκρεμίστηκαν τα γράμματα.
Έσβησαν οι λέξεις.
Όλα θα τα θυμάμαι.
Θάλασσα πλατιά μπροστά μου
η ατέλειωτη νύκτα.
Κι η ψυχή χαμένη στ΄ανοικτά,
σα ναυαγός που ψάχνει τη σανίδα του.

Ειρήνη Σκευοφύλαξ

Τι φέρνει η βροχή (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Κι ήρθαν οι Ερινύες.
Να κουρσέψουν τη σκέψη και την καρδιά.
Να πάρουν ό,τι ακόμα ζει.
Να γκρεμίσουν.
Να σαρώσουν, να φτάσουν τον πάτο!
Κρατώ τις σκιές ξύπνιες στο δωμάτιο.
Βουβή αναπνέω και βουβή αισθάνομαι.
Πώς να κρατήσω το μυαλό κλειδωμένο;
Θεριεύει σαν άγριο ζωντανό,
τρώει το μέσα μου!
Κι εγώ που πίστευα ότι όλα είχαν τελειώσει.
Κι εγώ που έλεγα ότι τίποτα δεν είχε αρχίσει!
Έρχεται το βράδυ, που δεν ξημερώνει.
Σφυρίζει στ΄αυτιά η βροχή.
Βροχή στο τζάμι, που ζωγραφίζει.
Βροχή που μπερδεύεται με το δάκρυ,
δάκρυ λυτρωτικό, γλυκόπικρο.
Θυμώνω με τον εαυτό μου.
Το βλέμμα καρφώνεται στο πουθενά.
Λένε το αύριο - καινούρια μέρα
το μέσα - πόσο μέσα πρέπει να κρυφτεί
για να γίνει χτες και λησμονημένο;
Κύμα σηκώνει το πανί της θύμησης.
Κρατιέμαι από το κατάρτι.
Στροβιλίζω τις αναμνήσεις,
Ένα γύρο κάνουν και πάλι εδώ είναι.
Δάκρυ και νερό, μαζί ένα γίνονται.
Ποια αγκαλιά μας ένωσε;
Ποιο ταξίδι κάναμε;
Οι δρόμοι που πορευτήκαμε αντίθετοι.
Πώς βρεθήκαμε στο ίδιο σημείο;
Ποιον ορίζοντα έβλεπες;
Τι αστέρια μέτραγα;
Εσύ ταξίδεψες σ΄έναν κόσμο με κατακλυσμούς
κι εγώ αγκάλιασα στο ξύπνημά μου,
τον ΄Ηλιο τον Ηλιάτορα:
Και να που οι περιπλανήσεις μας,
μας έφεραν στο ίδιο σημείο.
Εγώ κρατώ τις σκέψεις μου,
αλλά η βροχή τις φανερώνει,
κι εσύ με μια καληνύχτα,
γεφυρώνεις αποστάσεις.

(18-1-2016)


Ειρήνη Σκευοφύλαξ

Έκατσα μέχρι τέλος (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Έκατσα μέχρι τέλος.
Γιατί η αγάπη θέλει τη σκιά της.
Γιατί ο έρωτας θέλει το σύντροφό του.
Γιατί η φωνή μου σε φώναζε
κι η ψυχή μου σ΄έψαχνε.
Έκατσα μέχρι τέλος.
Κι όταν έφυγες αθόρυβα,
έσπασε η αγάπη κομματάκια.
Κύλησε το δάκρυ από τα μάτια του έρωτα
κι η ψυχή μου ράγισε.
Η φωνή μου έκανε μια προσπάθεια ακόμα.
Μα έσβησε τ΄όνομά σου στα χείλη.
Έκατσα μέχρι τέλος.
Μέχρι που άναψαν τα φώτα στον ουρανό.
Μέχρι που ταξίδεψαν τα όνειρά μου.
Μέχρι που άδειασε το δωμάτιο
κι οι λυγμοί ξεθάρρεψαν.
Κάθομαι εδώ, περιμένοντας το πρωί.
Με άδεια ψυχή σ΄αποχαιρετώ.
Κρατώ αγκαλιά τη θύμησή σου.
Όνειρο κι αυτό,
σε λίγο θα ταξιδέψει σε άλλες θάλασσες,
Αλήθεια ότι ο έρωτας είναι μόνο της στιγμής.
Η αγάπη όμως;
Ταξιδεύει σε μια εθνική οδό.
Ανηφόρες, κατηφόρες.
Ίσως με ξαναβρείς.
Γιατί η αγάπη θέλει την αγάπη της.
Έκατσα μέχρι τέλος.
Μέχρι που μοίρασα τα κομμάτια της.
Μέχρι που ξημέρωσε.
Μέχρι που αιμορράγησα.


Ειρήνη Σκευοφύλαξ

Η συντροφιά μου (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Συντροφιά μου σε κρατώ τα βράδια,
καθώς βλέπω τ΄αστέρια στον ουρανό.
Ανάβω σπίρτο να κάψω τσιγάρο στα χείλη,
που δεν έσβησε φιλί δροσερό.
Σύρω την κουρτίνα να μπει το φως,
από ένα φανάρι στο δρόμο.
Και τότε με ξελογιάζει το γιασεμί,
που φύτεψες κάποτε εσύ.
Στρέφω το βλέμμα στο τραπέζι,
εκεί που παράριξα τη φωτογραφία μας.
Κι όμως....
Ακόμα μου γελάς, με τρόπο που με συγκλονίζει.
Κι ακόμα με κοιτάς και σε λούζει ένα φεγγαρόστρατο,
που μόνο στα όνειρα το ζωγραφίζω.
Σε σύνορα οριοθετημένα να μπεις δε το μπορείς.
Σε μαύρο με άσπρο να σε καδράρω, προσπαθώ.
Μάταια ο νους με την καρδιά παλεύει.
Κι εγώ ακούω την ηχώ.
Κατάματα τώρα την αλήθεια βλέπω.
Κι αν η φωτογραφία δείχνει μια χαρά,
δυο αγάπες φανερώνει.
Μια που μ΄αγάπησες εσύ ένα καλοκαίρι.
Και μια που γέννησα εγώ,
για όλους τους χειμώνες.


Ειρήνη Σκευοφύλαξ

Φθινοπώριασε (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Το τζάμι έχει δακρύσει ......
Φύλλα στο μπαλκόνι μου, τα μετρώ...
Ένα για κάθε σταγόνα....
Σταγόνα - σταγόνα πέφτει η βροχή
κι είμαστε ακόμα στα μέσα της μέρας...
Δε μου ταιριάζει αυτή η εποχή,
δε μ΄αρέσουν τα θλιμμένα φύλλα.....
Θέλω να " ξορκίσω τον απήγανο ",
να δω θάλασσα κι ουρανό!
Όχι θυμωμένα σύννεφα,
όχι αγριεμένα κύματα!
Ένα φάρο στο βάθος του μικρού λιμανιού,
ένα τραπεζάκι για δυο.....
ένα ματσάκι φρέζες με ανεμώνες ανάκατα.....
Ακούγεται αυτή η μουσική στο βάθος,
γλυκιά η φωνή,
γλυκό το ζόρι...
Αλλά μετά, άλλο δίσκο στο πικάπ θα βάλω,
να εξευμενίσω την ταραχή της ψυχής,
να πω καλημέρα στα σκληρά πρωινά,
να μην πω τ΄όνομά σου πάλι
και μοιάσει σαν το πρωτόγαλα του βρέφους στο στόμα....
Θ΄ακουμπήσω μια ξεθωριασμένη φωτογραφία,
από τη φυλαγμένη παρακαταθήκη των ονείρων μου
κι ύστερα...θα μαζέψω τα φύλλα,
σαν να μην πέρασαν από κει, σαν να μην τα είδα...
θα κλείσω το συρτάρι, σαν να μην τ΄άνοιξα ποτέ.
Άλλη εποχή θα έρθει,
άλλο τραγούδι θ΄ακούσω...
δεν θα πω τ΄όνομά σου ,
θα κάτσω σ΄αυτό το τραπεζάκι στο βάθος
και θ΄αφουγκράζομαι τον παφλασμό των κυμάτων,
που θα σκάνε ορμητικά στα βράχια ,
σαν το ποδοβολητό των αλόγων μου μοιάζει...
Νοιώθω ένα άγγιγμα....
σαν χάδι στα μαλλιά, που πέφτουν στα μάτια
φυσώ την τουφίτσα που μου κρύβει την εικόνα,
κι όλα τα φύλλα χάνονται....

Ειρήνη Σκευοφύλαξ 

Πόθος κλέφτης (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Σήμερα κάνω περιπολία.....
Να συλλάβω έναν παράνομο....
Έναν σεσημασμένο που όλο μου ξεφεύγει....
Κρατώ τις χειροπέδες για να του βάλω..
Περπατώ όσο γίνεται πιο αθόρυβα....
Ακόμα και τη σκιά του να δω,
θα τον ξεχωρίσω...
Φωνή ν΄αλλάξει κι όψη
δε θα με ξεγελάσει....
Η καρδιά μου έχει μάθει να τον διακρίνει...
Η μυρωδιά του είναι μέσα στα ρουθούνια μου....
Η ανάσα του σα φλόγα θ΄ανάψει τις αισθήσεις μου...
Τυφλή να είμαι, η μορφή του μπροστά μου....
Σήμερα θα του στήσω καρτέρι....
Πρέπει να δω αν έφυγε η νιότη της ψυχής...
Θέλω να δω αν τον συγκινεί ακόμα η μυρωδιά του γιασεμιού...
Κι αν ακόμα του αρέσει εκείνη η τούφα του μαλλιού που
έπεφτε αδιάφορα μπροστά....
Μοναχά μιαν ερώτηση θέλω να μ΄απαντήσει...
Άραγε μ΄αγαπά ακόμα;
Κι ύστερα θα τον αφήσω πάλι λεύτερο....
Να΄ρχεται και να φεύγει....
Δε του πρέπουνε οι χειροπέδες που κρατώ....
Είναι ο σεσημασμένος πόθος μου....
Κι αυτός ο πόθος πρέπει να΄ναι λεύτερος....


Ειρήνη Σκευοφύλαξ

Η Καπετάνισσα της Καρδιάς (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Και λέμε συνέχεια για τον καπετάνιο....

Αλλά πίσω από αυτόν κρυβόταν πάντα μια γυναίκα, που ήταν πραγματική καπετάνισσα!! 

Κι όσες φουρτούνες κτύπαγαν το πλοίο, τόσες προσπαθούσε εκείνη να κατευνάσει στο σπιτικό...

Κι όσες φορές το πλοίο έπιανε κι άλλο λιμάνι, 

τόσες φορές εκείνη μας μίλαγε για την άγκυρα, 

για τον προορισμό, για την αντάμωση. 

Τίποτα δεν έμενε αναπάντητο....

Κι όταν κτύπαγε το τηλέφωνο - το μοναδικό μέσο επικοινωνίας τότε - τρέχαμε όλοι σαν τα κλωσόπουλα γύρω της, για ν΄ακούσουμε την μακρινή φωνή, την γλυκιά κουβέντα: 

"Είστε καλά; Να την ακούτε, να την προσέχετε! " over--" 

"Ναι, ναι, πότε θάρθεις; " over. 

Παιχνίδι μου φαινόταν....

Μα μόνο τέτοιο δεν ήταν. 

Χαράζονταν οι λέξεις στο χαρτί, ρίχνονταν βιαστικά τα ρούχα στη βαλίτσα, καθαριζόταν το σπίτι απ΄άκρη σ΄άκρη, για λίγες στιγμές που θα έμεναν στο χρονοντούλαπο της μνήμης μας μέχρι νεωτέρας...

Κι έτσι κύλησαν όλα τους τα χρόνια......

Μοιράστηκαν χωριστές ζωές, μακρινές εικόνες ...

Άλλους ήλιους βλέπανε, σε άλλα φεγγάρια ονειρεύονταν!

Τώρα αντικρίζω δυο κορμιά γερασμένα, αλλά τα μάτια μου βλέπουν δυο χέρια που σφίγγονται μεταξύ τους, ίδια γροθιά, χείλη που μιλάνε την ίδια γλώσσα.

Κάθεται ο καπετάνιος κι όλο θυμάται....

Περνάνε τα ταξίδια από τα μάτια του, σαν μια κορδέλα για τα "προσεχώς" και πάντα εκείνη, κάτι παραπάνω έχει να θυμηθεί. Λέει εκείνος, συνεχίζει η κυρά του....

Τώρα ίδιος ήλιος, ίδιο το φεγγάρι, ίδια η πανσέληνος! 

Η μυρωδιά του βασιλικού τους συνεπαίρνει!

΄Ενα ατελείωτο κουβάρι διηγήσεων....

Έκανα πολλά ταξίδια μαζί τους, μέχρι να πάω σχολείο. 

Τίποτα δεν θυμάμαι! 

Αλλά πόσες χώρες έχω γνωρίσει, τώρα που τις περιγράφουν......Έχω κάνει τον γύρο του κόσμου! 

Σχεδόν κάθε Κυριακή, μεγάλοι πια, τα αδέλφια μου κι εγώ, μαζευόμαστε στο πατρικό . 

Εκείνος παίρνει θέση και θέσεις μοιράζει στο τραπέζι.. 

Το καπετανιλίκι είναι πλέον χούι, δεν του το βγάζει κανείς κι ούτε θέλει! 

΄Ολα τα παιδιά μας, ένας κύκλος γύρω τους ! 

Σε πόσες θάλασσες χρειάστηκε να σεργιανίσει η καρδιά τους για να φτάσει εδώ; 

Πόσες αμέτρητες δικές μας στιγμές έχασε και θέλει να κερδίσει; 

Τα καραβάκια που μου ζωγράφιζε στο τέλος κάθε γράμματος που λάβαινα, ήταν αυτά που τον κράτησαν, αυτά που τον οδήγησαν εδώ! 

Ο χρόνος τους χρωστά κι η εξαργύρωση σ΄ένα μόνο ταμείο μπορεί να γίνει! 

Στης καρδιάς μας!

Ειρήνη Σκευοφύλαξ

Ξημερώνοντας (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Να΄ρχεσαι...
Να μου κάνεις παρέα εκείνα τα βράδια,
που το ολόκληρο φαίνεται μισό....
Να μου δείχνεις το φεγγάρι,
εκεί που εγώ βλέπω μόνο σκοτάδι...
Να΄ρχεσαι...
Να μου χαμογελάς, για να χαίρεται το μέσα μου...
Να γεμίζουν οι δρόμοι από την παρουσία σου...
Ν΄αγγίζεις το χέρι, που ψηλαφίζει το άδειο....
Να΄ρχεσαι....
Να μη σκέφτομαι ότι όλα χάθηκαν στην πρώτη φορά....
Να ψεύδομαι στον εαυτό μου ότι τίποτα δεν άλλαξε....
Να πετάμε σαν το γλάρο μέσα στο γαλάζιο....
Να κουρνιάζω στο αγαπημένο σώμα....
Να΄ρχεσαι ...
Να κάνω την ουτοπία, πραγματικότητα ....
Να σβήνω το δάκρυ που ξεθωριάζει το βλέμμα....
Να νοιώθω το φιλί σου,
όπως το γλυκό του κουταλιού που μόλις έδεσε....
Να΄ρχεσαι.....
Να γίνεσαι το πριν και το μετά....
Να είσαι το ξημέρωμα στην ανατολή μου...
Το δειλινό στην δύση μου......
Να΄ρχεσαι...
Να χορεύουμε μαζί το σκοπό,
σε ρυθμό εκδρομής...
Τώρα που ησυχάζει η καρδιά μου.....
Ακούω τα βήματά σου.....
Έρχεσαι....


Ειρήνη Σκευοφύλαξ

Το ράγισμα τ΄ουρανού (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Ζήση που δεν έζησες, ζήση δεν είναι....
Κι όνειρο φευγάτο να το πεις, 
σύννεφο έφυγε και ράγισε τον ουρανό....
Δάκρυ κύλισε στα μάγουλά μου
κι ακόμα νοιώθω το χέρι σου που το κράτησε...
Κι ακόμα αισθάνομαι το φιλί που το γεύτηκε...
Αλλά εγώ ίδια δεν είμαι....
Κυνηγώ ένα άπιαστο όνειρο



Ειρήνη Σκευοφύλαξ

Νύχτες υγρές της μοναξιάς (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Πόσες φορές που δεν τόλμησε το χέρι 
να σχηματίσει το νούμερο....
Πόσες φορές που ακούμπησα κάτω το ακουστικό...
Αυτή η σιωπή, νεκρική και φλογοβόλα.....
Έπαψα να ελπίζω για ένα γεια,
για ένα γάργαρο γέλιο, σαν το νερό....
Είμαι εδώ. Μιλώ για διάφορα, αλλά δεν τα εννοώ,
Χάνομαι και δεν ρεμβάζω...
Ό,τι μ΄έμαθες εσύ, στον πίνακα των παραισθήσεων,
ό,τι σου έμαθα εγώ, παρατημένο σ΄ένα κάδο.
Πόσο ακριβό μπορεί να΄ναι ένα σ΄αγαπώ;
Πόσο ακριβή μιαν αγκαλιά;
Ένα ξέρω......
Ψυχρή η νύκτα,
όταν δεν έχεις πού ν΄απαγκιάσεις,
αλλά πιο κρύα η ψυχή,
όταν δεν έχει κάποιον να την ζεστάνει.
Βραχυκύκλωμα αισθήσεων και οραμάτων.
Νύκτα εδώ και χάνομαι
Σκοτάδι και περιμένω να φέξει...

Ειρήνη Σκευοφύλαξ

Φυσά απόψε...(της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Πόσο μιλά η νύχτα με τη σιωπή της....
Μια στιγμή θάρρεψα πως γύρισε το μάνταλο στην πόρτα....
Ο αέρας ήταν όμως....
Λυσσομανά αυτή την ώρα....
Σα να θέλει να ξεριζώσει την ψυχή μου.....
Κι όσο πιο πολύ γδέρνει το μέσα μου,
τόσο πιο αβυσσαλέα άγριος γίνεται.....
Κι εγώ ανήμπορη να παλέψω,
τον αφήνω......
Πόσο ακόμα......
Κάποτε θα χαμηλώσει τη δύναμή του....
Με τρεμάμενα χέρια θα κλείσω τα παντζούρια....
Να μη μπει το φως του φεγγαριού σε καμιά γωνιά
της γωνιάς μου....
Να μη πέσει αχτίνα πουθενά....
Θέλω να στάξει τη γλύκα της η νύχτα μες τη σιωπή της....
Να μπλεχτούν οι αλήθειες και τα ψέματα σ΄ένα χορό....
Ψέμα ότι με αγάπησες ....
Αλήθεια ότι σε λάτρεψα.....
Ψέμα ότι με σκέφτεσαι....
Αλήθεια ότι σε πόνεσα....
Κι όπως σιγοκαίει το τζάκι, θα σκίσω και την τελευταία
φωτογραφία μας....
Θα σβήσει το χαμόγελο στα χείλη....
Θα λιώσει η ματιά σου μες στη στάχτη.....
Μα όσο θα καίγεται, θα σβήνω κι εγώ μαζί της....
Όσα χρόνια κι αν προχωρά η ζωή μου,
ένας αέρας με πηγαίνει....
Κλείνω τα παραθυρόφυλλα στο φύσημά του....
Μα απόψε...
Βροντά μαζί κι αστράφτει....
Θα καεί ο πόνος μου μέσα σ΄ ένα γινάτι....
Παίζω κρυφτό με τον εαυτό μου
κι όλο φτου ξελευτερία μου κάνει.....
Κλείνω τα μάτια, σφίγγω τα χείλη....
Αργά βήματα σ΄ένα δωμάτιο.....
Όχι, δε θα έρθεις....Ποτέ δεν ήρθες....
Στο δρόμο σου δεν υπάρχουν σημάδια επιστροφής....
Στο δρόμο μου δεν υπάρχει λησμονιά..
Φυσά απόψε....
Θα πετάξει η σκέψη σου με τα φύλλα....
Θ΄αγκαλιαστούν η αλήθεια με το ψέμα...
Αυτό το βράδυ ζητά ζεστασιά το εγώ μου....
Αυτό το ξημέρωμα τρυπά τη μοναξιά του κορμιού....
Έσβησε η φωτιά.....
Κρύφτηκαν τα αστέρια....
Ο αέρας δε καταλάγιασε,
μα εσύ την καρδιά μου δε μπόρεσες να φτάσεις...

Ειρήνη Σκευοφύλαξ
5-1-2017

Η σιωπή της αγάπης... (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

....Και κάποιες φορές 
καταφέρνω να φανώ δυνατή....
Δυνατή κι αδιάφορη...
Σ΄ένα συναίσθημα που ορμά σαν τον σίφουνα
ν΄αγγίξει την καρδιά μου....
Σαν φωτιά να κάψει τα σωθικά μου....
Σ΄ένα ηφαίστειο που σιγά -σιγά ετοιμάζεται....
Η γλώσσα φοβάται να ξεστομίσει την αλήθεια...
Και μιλάμε για τον καιρό...
Και μιλάμε χωρίς ν΄αγγίζουμε τα επικίνδυνα...
Κι η ζωή κυλά, μ΄έναν ήλιο κι ένα φεγγάρι,
που μόνο τη μορφή σου φέρνει κοντά μου....
Και πολλές φορές φοβάμαι....
Και ψάχνω να κρυφτώ....
Η καρδιά χαμηλώνει τους χτύπους της....
Να μην ακούσει κανείς...
Να μη νοιώσει κανείς.....
Ο κόμπος γίνεται βραχνάδα στη φωνή....
Η σταγόνα στην άκρη του ματιού...
Σταγόνα βροχής τ΄ουρανού....
Μα όλα δυνατά με σπρώχνουν....
Το μέσα πληγώνεται....
Να μείνει αταξίδευτο δε γίνεται....
Και τότε.....
Χαλάει η γραμμή.....
Κλείνουν τα φώτα.....
Μα όσο κι αν κρυφτεί η αγάπη.....
Ένα αγέρι θα την ξεσκεπάσει....
Ένα σύννεφο θα τη βρέξει....
Ένα κύμα θα την πάρει......
Ναι, κάποιες φορές νοιώθω δυνατή.....
Μα όταν ταξιδεύει στα χείλη μου
η τυφλότητα της αγάπης....
Νερό κι αν ψάχνω να την δροσίσω....
Μ΄ένα αλόγιστο θράσος ορθώνεται.....
Και ψελλίζει την αλήθεια της....
Και τότε .....
Ξεριζώνω το μέσα μου....
Γέλιο πικρό χαράζεται στο πρόσωπο...
Μια καληνύχτα ζορισμένη
Σ΄ένα βράδυ που δύσκολα θα ξημερώσει....
Και κάποιες φορές.....
Δακρύζω, μα εσύ δε το νοιώθεις...
Έχεις μάθει ν΄ακούς το γέλιο μου μόνο....
Και μια καληνύχτα....
Αύριο πάλι....

Ειρήνη Σκευοφύλαξ

Για μια σταγόνα χαράς... (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Για ένα σου βλέμμα.....
Για μιαν αγκαλιά που δε μου έδωσες...
Για ένα σκίρτημα καρδιάς....
Για ένα γέλιο που έσβησε στα χείλη....
Για μιαν ώρα κοντά σου.....
Θα ερχόμουν χιλιόμετρα ,
θα έκρυβα το χρόνο στη χούφτα μου....
Θα έλεγα όλα τα ρήματα που φανερώνουν τρυφερότητα.....
Θα μέτραγα μέχρι το άπειρο.....
Για ένα φεγγάρι δρόμο στον ορίζοντα,
για μια λιαχτίδα που κρύφτηκε.....
Πόσα δε θάδινα αγαπημένε!
Πόσα δεν έψαξες.....
Ξημέρωσε.....
Το τραγούδι τέλειωσε....
Σφύριξε το τραίνο.
Σταθμός αναχώρησης....
Για μια βουτιά στον παράδεισο,
θάμουν εκεί......
Αλλά έκανα λάθος τη στιγμή!
Σαν το γράμμα που δεν έχει παραλήπτη.....
Έμεινα εκεί......
Σ΄έναν έρημο σταθμό,
παρέα με τους τελευταίους καπνούς της μηχανής....
Μ΄ένα δάκρυ π΄αλμύρισε τ΄αχείλι ....
Με μια μαχαιριά που ακόμα πονά....
Η μια στιγμή αλλάζει ζωές....
Κι η μια ζωή φτιαγμένη από στιγμές....
Ζωή είναι......
Ειρήνη Σκευοφύλαξ