Επίμονα μου λένε
γιατί γράφεις
γιατί γράφεις
δεν κουράστηκες να κοιλοπονάς
τόσες γεννήσεις
θανάτους τόσους πια
Δεν κουράστηκες
να σπέρνεις
δάκρυα να σπέρνεις
μαύρες ελιές
κόλλυβα πικρά
ρόδια γυαλιστερά της Περσεφόνης
και τόσα ξηροκάρπια της των ανθρώπων φθοράς
Δεν κουράστηκες να σπέρνεις
και θερισμό ποτέ σου να μην βλέπεις ;
Περπατώ και τους ακούω
που λένε
λένε
λένε
Δεν απαντώ
Θέλω
Μα δεν μπορώ
Προσκυνώ μέσα μου τη δική της φωνή
Περιπλανιέμαι στις ερημιές
ερωδιός μοναχικός
και ραμφίζω την αγαλλίαση της
Με τρώει το μαράζι της
Με πεθαίνει ο σεβντάς της
Με ανασταίνει το φιλί της
Προσκυνώ μέσα μου
τον άγιο έρωτά της
και κλαίω
Μη με λυπάστε
που δεν μιλώ
Μη με λυπάστε
που όλο κλαίω
Από τότε που γεννήθηκα
μέσα μου τραγουδάνε οι θάλασσες ακατάπαυστα
μέσα μου θρηνούνε οι αγέρηδες ακόπαστα
μέσα μου σβήνει και ανατέλλει ασίγαστα
το δικό της γαλήνιο φως
Μη με λυπάστε
Μόνον έτσι μπορώ να υπάρχω
πεπληρωμένη και ζωντανή...
Φιλαρέτη Βυζαντίου
[ Φ.Β. 21011020 ''ΦΩΣ ΕΚ ΠΕΤΡΑΣ'' 2018-2020]
