Σε σκλάβωσαν οι ώρες
Σαν βαρυποινίτης υπομένεις
καρτερικά την ποινή σου
εκεί, παγιδευμένος.
Προσεύχεσαι
στο τελευταίο δευτερόλεπτο
που μόλις μέτρησες.
Απεγνωσμένα ψάχνεις
τη δική σου Ανάσταση
Ποτέ δεν συλλογίστηκες
ότι το μεγάλο θαύμα γίνεται μονάχα
όταν είσαι πραγματικά έτοιμος.
Είναι γιατί δεν πίστεψες,
πώς τα θαύματα θυμώνουν,
όταν πια δεν τα πιστεύεις
Αν μ’ αγαπήσεις πραγματικά μου είπε
σαν με αποχαιρετούσε την τελευταία φορά,
δεν θα χρειάζεται να μετράς
μήνες,
ούτε μέρες
μέχρι να ξανάρθω…
Ούτε αναγκαίο να με ψάχνεις σε ημερολόγια
και χάρτες…
Θα με αισθάνεσαι από χιλιόμετρα μακριά
Θα φοράω έντονο άρωμα!
Θα με ξεχωρίσεις...
απο τα αναρίθμητα αξεσουάρ των αποχρώσεων μου
Θα μ’ ακούσεις …
Το τραγούδι μου δεν άλλαξε, πάντα ίδιο… σαγηνευτικό!
Θα ξυπνήσω όλες σου τις αισθήσεις...
Κοίτα!
Πανηγύρι πολύχρωμο ο ουρανός !!
Στολίστηκε κι αυτός για την άφιξη μιας Ανοιξης!
Θέλω να γράψω ένα ποίημα
που να χωράει μόνο εσένα…
Να μετράει τα βήματα σου
Να ξετυλίγει ανεξιχνίαστα ίχνη
Ματωμένα πόδια ανήμπορα
να τρέχουν στις ταχύτερες διαδρομές
Χέρια αδύναμα να σφίγγουν παλμό
Καρδιά πονεμένη σε ασύστολους κτύπους
Σφραγισμένο χαμόγελο
Μαυριδερά μάτια χωμένα στις λέξεις…
Άσπρα μαλλιά κρυμμένα σε ψάθινα καπέλα
Ένα σκυφτό κεφάλι να μετράει σοκάκια
Ανύπαρκτα παπούτσια…
έτσι κι αλλιώς θυμάμαι,
ξυπόλυτο σε γνώρισα…
Λυρικός στίχος θα γίνεσαι
σε κάθε μου γιορτή
Υστερα, το πιο όμορφο τραγούδι!
Κι εγώ εδώ, να σε αφουγκράζομαι
ως τα πέρατα της Γης…
Τι να πεις για μια πόλη
που μόνο λύκοι
τις νύχτες oουρλιάζουν,
για μια έρημη πόλη
πού σε απρόσμενο θέρος
το βλέμμα σταμάτησε.
Μαύρο Ιούλη τραγουδά
και Αττίλα Αύγουστο μήνα βρυχάται.
Στα ερείπια ο ήλιος χάθηκε,
οι νεκροί δεν κοιμούνται.
Θρυμματισμένα οστά
μεταναστεύουν για την κηδεία τους
μόνιμα, στο άλλο μισό.
Έγκλειστες πορτοκαλιές
σε αυλές καρποφορούν
εκεί που μόνο ερπετά σέρνονται
και κατοικούν ακάλεστα
στο σώμα που χάσαμε.
Ποιο μαρτύριο καθηλώνει
την ψυχή και την κάνει τόσο ανήμπορη
να δραπετεύει;
Aναπάντητα γιατί εισχωρούνε παντού
μα δεν χωρούν άλλους νεκρούς τα φέρετρα.
Με πόθους φιλιώνει η απόγνωση
μα εξασθενεί η κραυγή.
Φοβάμαι μην σωπάσει για πάντα
