Πως θα ήθελα (της Γεωργίας Σχοιναράκη)

Πώς θα ήθελα να ήμουν μέρα…!
Να ντύνονται οι άνθρωποι από τον ήλιο μου.
Τα όνειρα τους να βρίσκουν το φως τους.
Να προσκυνούν για τον κόσμο οι άνθρωποι,
με προσευχές…
για τα παιδιά, για τη χαρά!

Πως θα ήθελα να ήμουν χαρά…!
Να σκιάζω τα κύματα με τραγούδια, να γαληνεύει η μοίρα τις θάλασσες και τις καρδιές...
στα τέσσερα ρυάκια να ξεχύνω, ορμητικά ασκιά με μουσική και γέλιο!

Πως θα ήθελα να ήμουν γέλιο…!
Στον ανήμερο αγέρα να φυσώ απανέμι του Ιούλη,
να καθησυχάζονται οι έχθρες στο νου και στις ψυχές τα μίση...
και σ’ όλα τα χρώματα της γης από άκρη σ’ άκρη, να βασιλεύει αδιαπραγμάτευτη η αγάπη!

Πως θα θελα να ήμουν μέρα, χαρά, γέλιο και αγάπη…!!!
Πως θα ήθελα να ήσουν και συ…!!!

Γεωργία Σχοιναράκη

Ποιος; (της Λουκίας Παπαδοπούλου)

Ποιος καημός σε πέταξε
στα βάθη της ερήμου;
Ποιος πόνος εσκαρφάλωσε
στα τείχη της ψυχής;
Ποιος άνεμος σου έταξε
ταξίδι στην αγάπη;'
Ποια θάλασσα σε κάλεσε
στου πόθου το νησί;
Ποια κατακόκκινη ροδιά
στάζει για σένα πάθος;
Και ποια αστέρια φωτεινά
αστραφτούνε στο νου;
Ποια φυλακή σε έκλεισε
μέσα στην αγκαλιά της ;
Ποια όνειρα στα πέλαγα
ανοίξανε πανιά ;
Για ποια καρδιά γονάτισες
στην πύλη του θανάτου;
Και ποιο φιλί τώρα θα πιεις
πριν να μου μαραθείς;

Λουκία Παπαδοπούλου

ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΒΑΡΔΑΚΑΣ ΝΙΚΟΣ

ΒΕΛΟΥΔΑΣ ΠΕΤΡΟΣ

ΒΗΧΑ ΒΑΣΙΛΙΚΉ

ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΦΙΛΑΡΕΤΗ

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΕΥΑ

ΓΛΑΡΟΣ ΝΤΙΝΟΣ

ΓΟΥΡΓΙΩΤΟΥ ΑΡΕΤΗ

ΔΡΑΚΟΥΛΑΡΑΚΟΥ ΒΙΚΥ

ΘΕΜΑ ΧΡΙΣΤΙΝΑ

ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΟΥ ΕΛΕΟΝΩΡΑ

ΚΑΡΙΑΣ ΘΑΝΟΣ

ΚΡΥΟΝΕΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ - ΡΑΦΑΗΛ

ΛΑΓΟΥΒΑΡΔΟΣ ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ

ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ ΔΩΡΑ

ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΣΜΑΡΑΓΔΗ

ΜΠΑΛΗ ΒΑΓΙΑ

ΠΑΠΠΑ ΓΕΩΡΓΙΑ

ΣΟΥΒΑΤΖΗΣ ΝΙΚΟΣ

ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ

ΤΑΝΑΚΙΔΟΥ ΣΟΦΙΑ

ΤΣΑΚΛΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ

ΤΣΟΥΧΛΗ ΚΑΛΛΙΟΠΗ

Όνειρα (της Πολυξένη Ζαρκαδούλα)

Θα ‘ρθει η στιγμή που τα όνειρα θα εκδικηθούνε,
ένα με το χώμα θα γίνουνε, θα ενωθούνε,
ό,τι τραβάει η ψυχή μας θα το πραγματοποιήσει
κι αυτό που χρόνια λαχταράει, επιτέλους, θα το ζήσει!!!!

Πάρτε στα χέρια σας μολύβι και χαρτί και τραβήξτε μια γραμμή,
σβήστε τα δεν θα, τα ίσως, τα ποτέ ξανά, τα μπορεί και τα μη....
Ο δρόμος των ονείρων είναι πέρα για πέρα ανοιχτός
-δυνάμωσε, στάσου στα πόδια σου, μην κάθεσαι σκυφτός!!!!

Σήκωσε το ανάστημά σου και πρόταξε τα στήθη,
μίλα ανοιχτά, ρίξου στην μάχη, κάτσε μπροστά απ τα πλήθη...
Ακολούθα την πορεία σου, χαμογέλα στην ευτυχία,
άνοιξε την καρδιά σου, θέλει η ζωή και λίγη μαγεία!!!!

Πολυξένη Ζαρκαδούλα

Απόγευμα (της Λιάνας Ζαχαρίου)

Νωρίς το απόγευμα ήταν που έφυγα.
Κλείδωσα με ήρεμες κινήσεις την εξώπορτα.
Στον κήπο κοντοστάθηκα.
Είχα φυτέψει πολύ απ την ψυχή μου εκεί μέσα.
Αιώνες οι στιγμές σε δυο βλέμματα...
Στην αγκαλιά της μνήμης και ο κήπος.
Λίγο μετά απ το παγκάκι,
στην πλατφόρμα αναμονής του γραφικού σταθμού,
μιλούσα με τον Όλυμπο.
Έχει καθίσει λες σε θρόνο το ηλιοβασίλεμα.
Αμετακίνητο κι αυτό
σε φωτογραφία θύμησης.
Περίεργο...
Ούτε ένα δάκρυ απ τα μάτια μου...
Γίνεται αποχωρισμός χωρίς δάκρυα;
Γίνεται ταξίδι χωρίς βαλίτσα;
Όλα αφημένα εκεί...
Και τα πριν και τα μετά...
Στου χρόνου το διάβα,
μόνο κρυμμένες αστραπές
σε χαραμάδες της ψυχής, 
φωτίζουν κάποια δευτερόλεπτα
τις δαιδαλώδεις διαδρομές του έρωτα.
Υπήρχε; λες
ή
δεν υπήρχε;
Μακρόσυρτο μοιρολόι από ανείπωτα λόγια.
Ρέκβιεμ γαλάζιων ονείρων,
για τα απάτητα χιονισμένα μονοπάτια,
ο πόνος.
Διερωτώμαι
χρόνια μετά...
Χάδι αγεριού
ή
αναπόφευκτη επιλογή
το διάβα του Ρουβίκωνα;

Λιάνα Ζαχαρίου

Είναι και κείνες οι στιγμές που θέλω να κλάψω (της Ζωής Χαλκιοπούλου)

Είναι και κείνες οι στιγμές που θέλω να κλάψω. Όχι για τα σπουδαία που έχασα. Ούτε γι αυτά που ποτέ δε θά 'ρθουν. Μα ούτε και γιατί μετάνιωσα. Έτσι ήρεμα θέλω να κλάψω. Χωρίς να το ψάξω πολύ. Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες. Δεν αντέχω να βαρύνω άλλο με θύμησες. Απλά ν ανοίξουν οι βρύσες και να φύγουν αυτά που φόρτωσα στη ψυχή μου. Με κανέναν δεν τα βάζω. Λίγο με τον εαυτό μου που μεταμορφώνομαι σε αέρα. Και τ απολαμβάνω η αλήθεια είναι. Μα όταν σταματάω είναι δύσκολο να μαζέψω τους σωρούς τριγύρω μου. Εκεί μπερδεύεται το πράμα. Τι να κρατήσω, τι ν αφήσω, τι να χαϊδέψω, τι να ξεριζώσω. Σ αυτή τη δύσκολη ώρα έρχονται οι πεθυμιές και στρογγυλοκάθονται να μου κάνουν πιο δύσκολες τις επιλογές. Σαν εκείνα τα μαύρα μάτια που με κοιτάνε παραπονεμένα. Σαν εκείνα τα χείλη που μου ψιθυρίζουν όρκους αγάπης. Σαν εκείνα τα ατίθασα τσουλούφια που πέφτουν παιχνιδιάρικα στα μάτια σου. Μεγάλη απόλαυση όταν αλλάζω τις αποφάσεις μου στο παρά πέντε. Στο αδιέξοδο, στο αντίο, μου είπες μείνε. Έτσι ξαφνικά φύτεψα ένα βασιλικό. Πότιζα τη γλάστρα κι απλώθηκαν οι μυρωδιές. Για το ταξίδι μας επιλέξαμε καράβι, για να βλέπουμε πότε αλλάζουν χρώματα η θάλασσα κι ο ουρανός. Μα πότε μπήκε ο θυμός ανάμεσά μας δεν το κατάλαβα. Αγρίεψε ο καιρός και το καράβι άρχισε να βουλιάζει. Πατήσαμε στεριά, τα καταφέραμε, μα γίναμε δυο ξένοι. Κι ενώ είχε λαχτάρα η καρδιά, δεν είχα κουράγιο να σε γνωρίσω πάλι. Εκείνα τα παραπονεμένα μάτια μ ακολουθούν προκλητικά και τα ατίθασα τσουλούφια σου μ αναστατώνουν. Σε κρύβουν. Και μόνο στο βλέμμα σου θα βρω την λησμονημένη αλήθεια μου. Που είναι ίδια με την δική σου. Και όλων των ανθρώπων. Ίδιες και  μοναδικές ιστορίες. Γιατί ο πόνος όταν μεταμορφώνεται σε ανάμνηση, γίνεται όμορφος. Και βγαίνει στο φως. Και κάθε νύχτα, θα ακουμπάω απαλά στον κόρφο, να κρατηθεί ζεστός. Έτσι τις στιγμές που έχω ανάγκη να ξαλαφρώσω, πετάγεται σαν πεθυμιά, μπροστάρισσα στα δάκρυά μου.

Ζωή Χαλκιοπούλου

Πανικός (Συνεργασία)

Οι τοίχοι στενεύουν, με πλησιάζουν, τους ακούω φωνάζουν. Η καρδιά μου θα σπάσει. Σ.Τ Ο ιδρώτας που τρέχει στο μέτωπο απειλεί τις σκέψεις μου πάλι Ο φόβος σα γίγαντας
προσπαθεί να με φάει. Β.Μ Το στομάχι πετρώνει Σ.Τ Η ανάσα ακανόνιστη
κι η καρδιά με τρέλα χτυπάει. Ένα άγχος με κυκλώνει
και το τώρα σκορπάει. Β.Μ Η φλέβα τεντώνει στο μέτωπο πάνω,
θα πεθάνω... θα πεθάνω... Πανικός... Ποιος εχθρός έχει στείλει
στην ψυχή τόσο πόνο. Σ.Τ Πανικός διαφεντεύει
την ψυχή στη στιγμή. Όλα σκοτεινιάζουν
κι η καρδιά λιποτακτεί. Β.Μ Ποιος με άφησε μόνο
στο σκοτάδι με κλείνει Σ.Τ Τρέμει το φυλλοκάρδι και το δέρμα αλλάζει μορφή Πανικός μες στο βλέμμα το αίμα κοντεύει απ' το σώμα να βγει. Β.Μ Δεν αντέχω... μια δίνη με βουλιάζει με πνιγει, δε με αφήνει. Πανικος... Να βγω στο μπαλκόνι!! Δεν τολμώ το φοβάμαι. Τον εαυτό μου φοβάμαι... Δεν ελέγχω τα πόδια, δεν ακούω τα λόγια της ψυχής που φωνάζουν, "Εγώ είμαι ο εχθρός" Σ.Τ

Copyright © Σοφία Τανακίδου Σ.Τ Copyright © Βάγια Μπαλή Β.Μ.