Συμμετρία (του Νίκου Βαρδακα)

Αγαπάω τα όνειρα. Γεννιούνται την ημέρα,
και τρέχουνε
στον δρόμο σαν αυτοκίνητα.
Ανδρώνονται στο ταξίδι της
θλίψης που δεν έχει φρένο,
μα γκάζι  πατημένο.
Αγαπάω την αλήθεια.
Κάθεται σε ένα παγκάκι έρημου
πάρκου την νύχτα,
και δεν ονειρεύεται.
Γιατί αν είχε
συναίσθημα θα ήταν ψέμα.
Δεν θα  περπατούσε στην  γη.
Μα θα ήταν  σύννεφο,
που αναβλύζει  αίμα.
Και ας με μισούν
τα  αστέρια.
Δεν ήμασταν φίλοι ποτέ.
Μα γείτονες σε συμμετρία.



Νίκος Βαρδακας

Ποιητική συλλογή "Δυστοπία"

Άτιτλο (της Λιάνας Ζαχαρίου)

Μα τι τάχα να γυρευει μια πεταλούδα
στην άκρη ενός κατακοκκινου τριαντάφυλλου,
στα χείλη μιας ολανθιστης μαργαρίτας;
Και γιατί έτσι γρηγορα πεταριζει
τα πολυχρωμα φτερά της;
Θαρρώ
Φλερτάρει ασυστολα με τον ιριδισμο της ηλιαχτιδας...
Γεύεται την γύρη αχόρταγα,
ερωτοτροπεί με του αγεριου το άγγιγμα,
μεσα μόλις σ' ένα ανοιγοκλεισιμο των βλεφάρων μου...

Μα τι τάχα γυρεύει μια πεταλουδα;
Στην άκρη ενός τριαντάφυλλου
στα χείλη μιας μαργαρίτας;
Μια εδώ, μια εκεί, σαν παιχνίδι...

Πέρασα χρονια βλεποντας πεταλούδες..
Θα έλεγα γέρασα, βλέποντας τες...

Την ζωή της γυρευει και την κάνει γιορτή
στον απέραντο χρόνο μιας απλής διαδρομής.

Όταν ο χρονος της απλής
της δικής μου διαδρομής,
είναι το ανοιγοκλεισιμο των δικών σου βλεφάρων,
Θεέ μου...
Οδύνη η αλήθεια  των γιορτών που στοίχειωσαν μια ζωή...


Λιάνα Ζαχαρίου