Εσένα να μη χάσω (της Σοφίας Τανακίδου)

Με παρακάλεσε το παράθυρο

-Μη με ανοίξεις

Έξω φυσάει, τρομάζω μήπως απότομα

κλείσω και σπάσει το γυάλινο μου το πρόσωπο

Με παρακάλεσε το μπαλκόνι

-Μην βγεις στην βεράντα

Θα λερώσεις τον καθαρό μου διάδρομο

Οι ρόδες του ποδηλάτου  σου κυλούσαν

ήρεμα στην άσφαλτο

Άνοιξα το παράθυρο, βγήκα στο μπαλκόνι

Χαμογελάσαμε

Η βεράντα βυθίστηκε στον πόνο της

Το παράθυρο στον τρόμο του

Έχασα κι ολας δυο φίλους

Καταλάβαινα,

Μα έκανα πως δεν καταλαβαίνω

ΕΣΕΝΑ…. Να μην χάσω μονάχα……

Σοφία Τανακίδου
Το ποίημα αυτό γράφτηκε το καλοκαίρι του 1985

Μονόλογος (της Μαρίας Μηνά)

Οι ήχοι της τρομπέτας
πριν χρόνια σήμαναν
του τέλους την αρχή.
Κι άρχισαν
να περικυκλώνουν
την όμορφη τη θάλασσα.
Σταύρωναν τους λαούς
οι άνομοι σωτήρες.
Σπέρναν το θάνατο
στις διπλανές αυλές.
Τα τύμπανα των λίγων
τρυπούσαν οι αλαλαγμοί
και των πονεμένων ο θρήνος.
Η γη στο πιάτο των εχόντων.
Πνιγμένη στο αίμα αθώων.
Βάφτηκε κόκκινη η θάλασσα.
Ετοίμαζαν γενίτσαρους
μοίραζαν όπλα διέφθειραν.
Ζώνομαι τ' άρματα
τον εχθρό να πολεμήσω
Αόρατος......σκοτεινός
σημαδεύει το μυαλό
αυτός είναι ο στόχος Κατερίνα.

Μαρία Μηνά

Νύχτες υγρές της μοναξιάς (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Πόσες φορές που δεν τόλμησε το χέρι 
να σχηματίσει το νούμερο....
Πόσες φορές που ακούμπησα κάτω το ακουστικό...
Αυτή η σιωπή, νεκρική και φλογοβόλα.....
Έπαψα να ελπίζω για ένα γεια,
για ένα γάργαρο γέλιο, σαν το νερό....
Είμαι εδώ. Μιλώ για διάφορα, αλλά δεν τα εννοώ,
Χάνομαι και δεν ρεμβάζω...
Ό,τι μ΄έμαθες εσύ, στον πίνακα των παραισθήσεων,
ό,τι σου έμαθα εγώ, παρατημένο σ΄ένα κάδο.
Πόσο ακριβό μπορεί να΄ναι ένα σ΄αγαπώ;
Πόσο ακριβή μιαν αγκαλιά;
Ένα ξέρω......
Ψυχρή η νύκτα,
όταν δεν έχεις πού ν΄απαγκιάσεις,
αλλά πιο κρύα η ψυχή,
όταν δεν έχει κάποιον να την ζεστάνει.
Βραχυκύκλωμα αισθήσεων και οραμάτων.
Νύκτα εδώ και χάνομαι
Σκοτάδι και περιμένω να φέξει...

Ειρήνη Σκευοφύλαξ

Δικαίωμά μου (της Βικυς Δρακουλαράκου)

Δικαίωμά μου μάτια μου ...
να σ΄έχω στη ζωή μου !
Να μου λακτίζεις τους ανθούς
κάτω απ΄ το έναυσμα της λήθης !
Να είσαι ο άγγελος ... εξάγγελος
που αναγγέλλει στη ψυχή ...
το απαύγασμα μιας θύμησης
του επίγειου παραδείσου !
Να ζω για νύχτες ολομέταξες ...
με την πλουμιστή θωριά σου
που ρέει πάντα ασίγαστη ...
και ασύστολα στη φλέβα !
Να θέλω πάνω στον ολόγλυκο ανθό...
της υπαρξής σου ξέστρατα να αλητεύω !
Κι σαν η σαγηνεύτρα προσμονή
ασελγεί με ανασεμιές ...
κι αναστενάζουσα λιμοκτονεί
πάνω στών χειλιών σου τη γλύκα...
του σώματός σου η έλξη
ηδονικά να με θωπεύει !
Γιαυτό το ρίγος που περνά ...
μες την ψυχή μου ακόμα ...
για κάθε φορά που με κοιτάς...
με το φιλί στο βλέμμα ...
εγώ μάτια μου γλυκά ...
δεν θα πάψω να ποθώ...
στην αγκαλιά σου ...
να μ΄αρέσει να πεθαίνω ... !


Βίκυ Δρακουλαράκου

το ποίημα αυτό υπάρχει και σε βίντεο ΕΔΩ

ΕΓΩ ΠΟΥ ΤΟΛΜΗΣΑ (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Εγώ που τόλμησα να ζήσω μ' ένα όνειρο,
να ζωγραφίσω στον ιδρώτα του ένα αστέρι,
και στο λυγμό στης ηδονής το τρέμουλο,
να κόβει η ανάσα σαν μαχαίρι...

Εγώ που τόλμησα να δώ μέσα στα μάτια σου,
τα δειλινά να σβήνουν μαγεμένα,
και το πρωί μπροστά στα σκαλοπάτια σου,
μαζεύω τα όνειρα μου σκοτωμένα...

Εγώ που τόλμησα να γίνω η πυξίδα σου,
να ταξιδέψεις τα καράβια στο κορμί μου,
κρίκος μικρός στην άγκυρα της αλυσίδας σου,
τολμώ να θέλω ένα λιμάνι στη ζωή μου...

Εγώ που τόλμησα να δω μέσα στα μάτια σου,
Καράβια να σαλπάρουν κουρασμένα,
Τις άγκυρες μου ρίχνω στα λιμάνια σου,
να βυθιστούν κι αυτές μαζί με μένα...

Ελένη Ταϊφυριανού.

ΠΑΓΩΝΙΑ ΜΕΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ (της Βάγιας Μπαλή)

ΠΑΓΩΝΙΑ ΜΕΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

Οπτικοποιμένες ποιητικές σκέψεις από την ποιήτρια Βάγια Μπαλή.

Το βίντεο υπάρχει και στο youtube ΕΔΩ