Έτρεχα χρόνια..... κι εξαντλήθηκα. Ίσως ήταν, πάνω από τις δυνάμεις μου.
Έτρεχα διαρκώς σαν μαραθώνιο στο δρόμο της καρδιάς.
Έλεγα...... κοντεύω να τον βρω.
Κι όμως αργούσα, παρόλο που έτρεχα......
Κι εγώ εκεί..... επίμονα να τρέχω......
Ήθελα να φτάσω έστω και την τελευταία στιγμή της ζωής μου. Κι ας ξεψυχούσα ευτυχισμένη......
Έχεις ακούσει, ότι όταν θέλουμε κάτι πολύ το σύμπαν συνομοτεί υπέρ μας ;
Ναι έτσι είναι.
Βρέθηκε το δικό του χέρι, εκεί, στην τελευταία στροφή της πορείας μου, δίνοντάς το σε μένα, μόνο που εγώ ήμουν πια τόσο εξαντλημένη...... που ξέπνοα παραδώθηκα ψυχή και σώμα για πάντα...... λέγοντάς ευτυχισμένα "αντίο" κι εκεί ξεψύχησα.
Αθανασία Δαμπολιά
