Όλα ομοιόμορφα
στης ζωής το παράλογο,
κυκλώνας που γυρίζει
και τίποτα δεν τον σταματά,
κι εγώ στο μάτι του κενού του.
Παράθυρα, πόρτες, τασάκια
τσιγαρόχαρτα, ίπτανται.
Μόνο τα βουνά θέση δεν αλλάζουν
κι οι ψυχές!
Το ξύλινο σπίτι του Οζ άδειασε
από φαντάσματα και κάδρα,
μόνος της ψυχής προβολέας
το έξωθεν ηλιοφάναρο
κι ένας σπασμένος φεγγίτης,
αντιανεμικός.
Ο Αποσπερίτης έσβησε,
έδωσε την σκυτάλη στην Πούλια
κι ο Αυγερινός κρύφτηκε
στις φυλλωσιές του ονείρου.
Δίχως ανατροπή, ίδιες κι οι εποχές!
Μόνο τα καλοκαίρια αλλάζουν
φεγγάρια και πρόσωπα.
Γι'αυτό ίσως λάτρεψα τον Ιούλιο
που ποτέ δεν με πρόδωσε.
Κι ας ένιψα τας χείρας
σε Καίσαρες
και λαοδικίες.
Μα πάντα μου επιφυλάσσει έναν Αύγουστο
για βασιλιά
Έναν Δον Κιχωτη να παλεύει με αέρηδες
και στάχυα θυμωμένα!
Χρύσα Νικολάκη
