Όταν η θάλασσα πονά
βρυχάται δεν κοπάζει,
φορτίο φέρει μέσα της
και ο βυθός σπαράζει.
Κλάμα μωρού, την ξεπερνά
τους βράχους της, τους γδέρνει.
Της μάνας αναστεναγμοί,
ξυπνούν τα μοιρολόγια
που απ τους βυθούς της έρχονται
με πονεμένα λόγια.
Τα κύματα θεριεύουνε,
Θέλει να τους ξεβράσει,
να βγουν από τα σπλάχνα της
μήπως και ξαποστάσει.
Και το φεγγάρι απόψε, δες!
χάνεται μεσ'το κύμα.
Απ' τους λυγμούς τους, χάθηκε
δεν άντεξε το κρίμα.
Αναστασία Κουτσούκου - Κλεάνθη
