Τι να πεις για μια πόλη
που μόνο λύκοι
τις νύχτες oουρλιάζουν,
για μια έρημη πόλη
πού σε απρόσμενο θέρος
το βλέμμα σταμάτησε.
Μαύρο Ιούλη τραγουδά
και Αττίλα Αύγουστο μήνα βρυχάται.
Στα ερείπια ο ήλιος χάθηκε,
οι νεκροί δεν κοιμούνται.
Θρυμματισμένα οστά
μεταναστεύουν για την κηδεία τους
μόνιμα, στο άλλο μισό.
Έγκλειστες πορτοκαλιές
σε αυλές καρποφορούν
εκεί που μόνο ερπετά σέρνονται
και κατοικούν ακάλεστα
στο σώμα που χάσαμε.
Ποιο μαρτύριο καθηλώνει
την ψυχή και την κάνει τόσο ανήμπορη
να δραπετεύει;
Aναπάντητα γιατί εισχωρούνε παντού
μα δεν χωρούν άλλους νεκρούς τα φέρετρα.
Με πόθους φιλιώνει η απόγνωση
μα εξασθενεί η κραυγή.
Φοβάμαι μην σωπάσει για πάντα
