Χοάνη (Του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Ένα πρόσωπ΄ αχνό

με θωρεί στον καθρέφτη

νευρικά του γελώ

με κοιτά σαν τον κλέφτη

ένας ήλιος γκαβός

γλίσχρος λίγο πριν δύσει

κι ένας μαύρος καπνός

πάνω έχει καθίσει

να γρικάς προπαντός

όλοι είμαστε ίσοι

κι ο Ιούδας εντός

σκύβει να με φιλήσει.

κι ένας ήλιος ισχνός

μέσα στο καλοκαίρι

κι ο θεός ονηγός

μου τραβάει το χέρι.

Είμ΄ εδώ ειμ΄απών

να με θέλγει πια πλάνη,

τα σημάδια καιρών

ή γιγάντια χοάνη?

Σπήλιος Παναγιωτοπουλος

Καμιά φορά (του Σπήλιου Παναγιωτοπουλου)

 

Καμιά φορά θέλω να κλάψω, δίχως γιατί

έτσι όπως κλαίνε τα σκυλιά όταν πονάνε

καμιά φορά μεμψιμοιρώ από ντροπή

όταν μικρά παιδιά κατάφωρα πεινάνε.

Καμιά φορά θέλω να κλάψω σαν γατί

που η ρόδα βρήκε, μια νυχτιά, προτού να στρίψει

ψάχναμε μέρες, γύρω, στήναμε αυτί

μα δεν τα βρήκαμε ποτέ που τα ΄χε κρύψει.

Και για την φίλη, την πιστή μου, την καλή

πάνε δυο χρόνια φέτος τρία καλοκαίρια

μου ξεψυχούσε κάποια νύχτα σαν κι αυτή

και την κρατούσα ο αδαής σφιχτά στα χέρια.

Καμιά φορά θέλω να κλάψω στη σιωπή

για τα αδέσποτα που ξέμειναν στ΄ αγιάζι

με κατατρύχει κι η εικόνα είν΄ νωπή

εκείνον που 'δαμε στους κάδους να βουλιάζει.

Καμιά φορά θέλω να κλάψω σαν παιδί

κείνο που παίδευε ο ήλιος πριν ξυπνήσω

βέβηλες σφαίρες του τρυπούσαν την ψυχή

κι εμείς φωνάζαμε ''πάρτε τους όλους πίσω.''

Καμιά φορά θέλω να κλάψω σαν μωρό

αυτό που βρήκανε να κλαίει στα σκουπίδια

κι ομολογώ... πενθώ ακόμα τον χορό

που 'θελα τόσο μα κοιτούσα απ΄τα στασίδια.

Για τα χαμένα τα όνειρα μας τα λωλά,

κι όμως το δάκρυ μου αρνιέται να κυλήσει

και ίσως το δάκρυ μου να άλλαζε πολλά

αν τις εικόνες δεν τις είχε συνηθίσει.

Και έτσι ζητώ αν έχεις δάκρυα περισσά

κι αγνή καρδιά, κλάψε για τούτα και για 'μένα

ίσως μια χίμαιρα τα πάρει τελικά

και όλων τα δάκρυα μαζί, να γίνουν ένα.

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

Πονάω (του Σπήλιου Παναγιωτοπουλου)

 

Είμαστε ίσοι όλοι απέναντι στον νόμο

χρόνια κοιμόμουν μ΄ένα τέτοιο παραμύθι

μα στα πλευρά μου ξαφνικά νιώθω έναν πόνο

όμοιο με εκείνον που και 'συ έχεις στα στήθη.

Και εγώ πονάω

κι όσο πονάω

πάνω στα πρέπει σας σαν λύκος θα ορμάω

τώρα πονάω

κι όσο πονάω

τις δόλιες λέξεις σας σαν όρνεα θα προγκάω.

Κάτσε ρε ήρεμος και κοίτα την δουλειά σου

μιλούν οι ειδήμονες για σένα στα κανάλια

κι όσο εσύ κοιτάζεις μόνο τη κοιλιά σου

το μπον φιλέ θα σου το τρώνε τα τσακάλια.

Αν τ΄όνειρο σου μοιάζει πες μου μ΄οπτασία

να κυνηγάς τα φώτα κει τέλος του δρόμου

κι αν νιώθεις πες μου και εσύ ευαισθησία

πάνω στο σώμα απ΄το βαρύ χέρι του νόμου.

Και εγώ πονάω

κι όσο πονάω

πάνω στα πρέπει σας σαν λύκος θα ορμάω

τώρα πονάω

κι όσο πονάω

τις δόλιες λέξεις σας σαν όρνεα θα προγκάω

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

Φονικό (του Σπήλιου Παναγιωτοπούλου)

 

Εκστασιάζομαι στην τόση ηθική

στων ''εχεφρόνων'' βαυκαλίζομαι τα λόγια

στην έκλαμψη μου εφορμώ στην λογική

ν΄απολυτρώσω λέξεις από τα υπόγεια.

Θα τις πετάξω στην καθάρια την πηγή

θα τις ξεπλύνω και μετά θα τις απλώσω

κι αφού θα έχω πια απ΄αυτές απαλλαγεί

στον πιο ελεύθερο τον ύπνο θα ενδώσω.

Κι όταν ξυπνήσω απ΄τον ύπνο τον βαθύ

κι όταν εκείνες πια θα έχουνε στεγνώσει

θα εξαίρω μόνο όσες μ΄έχουν αρνηθεί

κι όλες τις έωλες ο δήμιος θα σκοτώσει.

Μύδρους οι κήνσορες, θα λένε ''φονικό''

συμπίλημα στον κορβανά, μύθοι μοιραίοι

ανάθεμα που το ΄χα δει ορθολογικό

ανάθεμα τον κι όπου λέει πως δεν φταίει!

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

Φτερό στον άνεμο (του Σπήλιου Παναγιωτοπούλου)

 

Με στίχους πάνω στο χαρτί να λάμνω στον καιρό

με κάποιο ίσως παράπονο και μια μικρή πικρία

κι όταν αέρας που φυσά, με παίρνει σαν φτερό

με σέρνει κάτω στο γιαλό και με πετά στα πλοία.

Πατάω γκάζι να σε βρω, σε χάνω στα μισά

που είναι Σάντσο τ΄άλογο και που η πανοπλία;

λούφαξε ο λύκος μονομιάς σαν σκύλος μου αλυχτά

κι όλο ρωτάς αν φάνηκαν τα πλοία απ' την Τροία!

Βγάλαμε ρίζες στα μισά, τσιγγάνα μου καρδιά

ο μακελάρης άργησε και ποιος θα μας γκρεμίσει;

τι πάλι λέει, υπόσχεσαι ετούτη τη βραδιά,

που πριν το γλυκοχάραμα θα το΄χεις λησμονήσει;

Σπήλιος Παναγιωτοπουλος

Επιταγές (του Σπηλιου Παναγιωτόπουλου)

 

Καταναλώνεσαι αδιάκοπα μου λες

σε σκάρτα όνειρα και σάπιες συζητήσεις

μελαγχολείς καμιά φορά μου πες και κλαις

όταν αλύπητα χτυπούν οι ψευδαισθήσεις.

Κάποιοι τα δάκρυα τους κάνουν προσευχές

και κάποιοι φτιάχνουνε παράθυρα σε τοίχους

κάποιοι αιώνια μετράνε τις πληγές

και κάποιοι άλλοι, σαν και μας, τα κάνουν στίχους.

Φθείρεις και φθείρεσαι σε πόρνες Κυριακές

και σε θεούς που όσο ζεις σε δυναστεύουν

κι όσοι μοιράζουν του θανάτου επιταγές

επιμελώς, για το καλό σου, αγορεύουν.

Μετουσιώνεσαι σε μύθους παλλαϊκούς

σαν μια ταινία στο μυαλό σου μικρού μήκους

άλλοι βολεύονται μ΄ ύμνους χερουβικούς

κι άλλοι στα όνειρα τους μέσα κρύβουν λύκους

Σπήλιος Παναγιωτοπουλος

Σκάρτες ψευδαισθήσεις. (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Στο καναπέ μας ξαπλωμένοι ονειρευόμαστε
ρίχνοντας κάνα δυό ματιές και στις ειδήσεις
έχοντας μάτια ανοιχτά μισοκοιμόμαστε
και μας μεθάνε κάτι σκάρτες ψευδαισθήσεις.

Καλά είμαι δω, υπάρχουν φίλε, και πιο άσχημα
κι όταν εκείνη η φωνή κραυγάζει ''ορθώσου''
όταν ουρλιάζει σαν παιδί ''σήκωσε ανάστημα''
τότε μια άλλη αντηχεί ''και το σταυρό σου.''

Δεν είναι τούτοι οι καιροί για επανάσταση
και στο μπαρούτι πάνω ρίχνουμε λιβάνι
η ιστορία μας γελά απ' άλλη διάσταση
''κοίτα ο Ρήγας και ο Τσε έχουν πεθάνει.''

''Κοίτα και γύρω σου λιγάκι τα χειρότερα
να τη βολέψουμε, κοίτα, και τη δουλειά μας''
ναι τη βολεύουμε μα τρέμω το αργότερα
όταν στα μούτρα θα μας φτύνουν τα παιδιά μας.

Σπήλιος Παναγιωτοπουλος

Ο λύκος (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Με έναν λύκο κατοικώ
ένα σωστό θηρίο
στον λήθαργο του μου μασά
τα σπλάχνα το κρανίο
ρουφάει κι όλο τρέφεται
απ΄τη δική μου ζήση
και τρέμω κείνη τη στιγμή
όταν θα μου ξυπνήσει!

Ωσάν τον αφουγκράζομαι
φθείρει τα όνειρα μου
δονεί όλο τον κόσμο μου
και τα πατήματα μου
ουρλιάζει κι είναι δύσκολο
να τον καταλαγιάσω
κι όλο στη μάχη μου βουτώ
ξανά να τον δαμάσω.

Χρόνια διαρκεί ο πόλεμος
ούτε που ξέρω πόσο
νικώ τις μάχες μα χωρίς
ποτέ να τον σκοτώσω
κι όταν σιμώνω δεν τολμώ
μα των θωρώ αρόδο
να με κοιτάει το θεριό
αγνάντι, δίχως φόβο.

Με έναν λύκο κατοικώ
ένα σωστό θηρίο
στον λήθαργο του μου μασά
τα σπλάχνα το κρανίο
ρουφάει κι όλο τρέφεται
απ΄τη δική μου ζήση
και τρέμω κείνη τη στιγμή
όταν θα μου ξυπνήσει!

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

Η κόλαση του Δάντη (του Παναγιωτόπουλου Σπήλιου)

Τα πρόβατα στριμώχνονται πάντα κοντά στην φάτνη
στη ζεστασιά τους, τρέμοντας, του λύκου τη θωριά
και κάθε νύχτα που περνά στριγκά ο βοσκός αγνάντι
κραυγές λύκου, μιμούμενος, τρομάζει τα χωριά.

Τα πρόβατα φαντάζονται πως η μορφή του λύκου
μοιάζει μ΄αυτή του Σατανά που κάνουνε σπονδή
δαίμονες μ' όρθια κέρατα κι όψη τραγο-πιθήκου
που ο καθένας εύλογα τη σκέψη αποσοβεί.
Δε ξέρω αν η κόλαση μοιάζει μ΄αυτή του Δάντη
ούτε που ξέρω αν οι ψυχές φλέγονται διαρκώς
μα ποιος ποτέ φοβούμενος, χαΐρι είδε, καζάντι?
τρέμει τον λύκο ο αμνός, τον τρώει ο βοσκός!

Υπάρχεις (του Σπηλιου Παναγιωτόπουλου)

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι
που δεν χωρούν στους στίχους μου.
Όχι απαραίτητα γιατί οι στίχοι μου είναι κακοί,
αλλά μια ενδελεχή προσπάθεια να τους χωρέσω
θα είχε ορισμένως, σαν αποτέλεσμα,
 την ακούσια σμίκρυνση τους τόσο,
ώστε να χωρέσουν στα στενά όρια της δικής μου πραγματικότητας.

Όπως για παράδειγμα χωράει το περιστέρι στο κλουβί
ή όπως θα ήταν η προσπάθεια αποτύπωσης σε φωτογραφία
εκείνου του ηλιοβασιλέματος…

Υπάρχουν κάποια συναισθήματα που δεν χωρούν στους στίχους μου
γιατί χωράνε στην καρδιά μου.

Υπάρχεις και εσύ!


Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

Όνειρα σε κουτί (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Χαμένος κάπου σε αυτό το στριμωξίδι
σα φυλλαράκι που μαραίνετε γοργά
σε ποιου το όνειρο σ’ είδα, ποιου ταξίδι
να σπαταλιέσαι κάθε ώρα που περνά?

Εσύ Οδυσσέα πάντα είχες την Ιθάκη
τούτο σε κράταγε τις νύχτες ζωντανό.
Ξέρεις πως είναι να σε τρώει το σαράκι
σε σκάρτη ώρα και σε ξένο πηγαιμό?

Ίσως βολεύτηκες σ’ αυτό το περιβόλι
είδες των άλλων, για δική σου τη ζωή
στο σούπερ μάρκετ σ’ είδα, μύριζες φορμόλη
και σου πουλούσαν τα όνειρα σου σε κουτί.

Να σε λικνίζουν οι καιροί σε αρρωσταίνει
να σε πετάνε ζαλισμένο ρυθμικά
και μια φωνή πότε οικεία πότε ξένη
να σου μιλάει για όνειρα κι ιδανικά.

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

αναστέλλονται οι θάνατοι (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Την εγκύκλιο ψηλαφούσε
που χε αργά τη νύχτα λάβει
την κρατούσε όλο το βράδυ
έβριζε, μονολογούσε,
‘’Θα την σκίσω, θα την σκίσω
Και κομμάτι δεν θα αφήσω.’’
.
Ξαφνικά του ήρθε λάμψη
(Από τον θεό ποιος ξέρει)
φώτιση το μεσημέρι;;
δεν την είχε αντιγράψει,
μα την είχε βρει μονάχος!
Θα ‘τανε του Σόιμπλε τ' άγχος
.
Ένα τσούρμο βουλευτάδες
Κι υπουργοί συνεδριάζουν
Τα κανάλια...εκθειάζουν
για να ακούνε οι ραγιάδες.
-Κι η καλή μου, ω συμφορά μου,
Βλέπω, μου πε, την σειρά μου.-
.
Σύντροφε επαναστάτη
Τι ιδέα είχες πάλι
Θα την ζήλευε κι ο Στάλιν
‘’Αναστέλλονται οι θανάτοι!’’
-Μια πίττα σε πολλά κομμένη
Τρώγεται και δεν βαραίνει.-
.
Σε να χρόνο πάει η κρίση!
στέλνουν στον παπά φιρμάνι
με αγιασμό και με λιβάνι
τους νεκρούς να αναστήσει
(Του πάνε πως είναι νόμος,
Πρώτα όσοι χρωστάνε όμως.)
.
Μα όποιος θέλει τότε ας μείνει
αν το επιθυμεί ας κάτσει
να πληρώσει το χαράτσι
και ας αναπαυτεί εν ειρήνη.
- βρες τα με τον ρασοφόρο
μα αν μείνεις θα χεις φόρο.-
.
Αν δεν έχεις φράγκα κρίμα
θα χεις έξωση απ΄το μνήμα!
σύρε δούλεψε, δανείσου
ας τα δώσουν οι δικοί σου.
-Τούτη η Ελλάδα δεν πεθαίνει
Όσο ζούνε οι πεθαμένοι.-

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

ο δρόμος (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Στον δρόμο τούτο όλοι μονάχοι
κερί η ζωή που τρεμοσβήνει
η θλίψη μου ποιο ψέμα πλάθει;
Έχουν τη σκέψη μου μολύνει
στην αιώνια μου τη γαλήνη.
.
Ατάραχα ένα πουλάκι
παράμερα εκεί του δρόμου
μην ψάχνεις λέει την Ιθάκη
είναι η πλάνη αυτού του κόσμου.
Κλειδί δεν έχει ούτε αντικλείδι
μονάχα δρόμο και ταξίδι.

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

το τρένο (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Στις άδειες ράγες προχωρώ με βήμα κουρασμένο
δεν βλέπω ούτε το σταθμό, ούτε περνάει τρένο
Ρωτάω τους περαστικούς, σηκώνουνε τους ώμους
Τη διαδρομή βαρέθηκα και τους σιδηροδρόμους.
.
Ρωτάω τους περαστικούς μην είδανε το τρένο
δεν ξέρω πια για πού τραβώ, δεν ξέρω που πηγαίνω
ρωτάω μα δεν απαντούν, ούτε που σταματάνε
να τους προφτάσω προσπαθώ, μα κείνοι μου το σκάνε.
.
Μόν΄ ένας γέρος σταματά, τσιγάρο μου ζητάει
καθώς του άναψα φωτιά στα μάτια με κοιτάει
μου αποκρίνεται δειλά με ύφος πικραμένο
σταθμό άμα δεν έφτιαξες, τι αναμένεις τρένο?

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

ο χιτώνας (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Όπως στα πλήθη μίλαγε, τ΄ αηδόνια κελαηδούσαν
Κι όσοι τριγύρω ήτανε σιμώσανε κοντά του
οι αδικημένοι όλης της γης για δίκαιο διψούσαν
το δίκαιο του κόσμου αυτού του θλιβερού και σκάρτου.
.
Άκουγαν όλοι σιωπηλοί και εκστασιασμένοι
τούτα τα λόγια τα αγνά, τα πλήθη πως μαγεύουν
της γης όλοι οι απόκληροι κι όλοι οι αγανακτισμένοι
το δίκαιο αποζητούν το δίκιο που τους κλέβουν.
.
Μα κάποιοι απλώς τα βλέπανε ως μια δημαγωγία
που ίσως όμως τους φανεί καθόλου ζημιογόνα,
κάποιος σκυμμένος κει μπροστά μες την οχλαγωγία
σιγά το βήμα σέρνοντας, του κλέψε τον χιτώνα.

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

Λερναία Ύδρα (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Είμαστε δέσμιοι λοιπόν των αναγκών μας
και μας τραβούν σαν το σκυλί απ΄τον λαιμό.
τρέφουν και τρέφονται ποθώντας τα εγώ μας
μισούν τα ύψη και χλευάζουν το κενό.
.
Πολλά τα όπλα τους δεν θέλουν ερωτήσεις
σαν την Λερναία Ύδρα αν ποτέ τις δεις
μοιάζει ανώφελο πολύ να πολεμήσεις
κι ίσως αν θέλεις να τις κάψεις, να καείς.
.
Ο χρόνος προχωρά και ακολουθάμε
με αλυσίδες μας τραβούν, πάντα εμπρός
πότε τις φτύνουμε και πότε τις φυλάμε
περνώντας έτσι η ζωή και ο καιρός

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

Ο λύκος (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Μέσα μου κοιμάται ένας λύκος
κι όταν ξυπνάει μου ζητάει να βγει
στα ύστερα, στα πρέπει και στα μήπως
τον ξεγελάω στη μικρή του φυλακή.

Μέσα μου παλεύει ένας λύκος
κάθε δείλι, μα πεθαίνει κάθε αυγή
βάσανο του ‘ναι της καρδιάς ο κάθε χτύπος
κι ώρες, γλεντάω που αυτός αιμορραγεί.

Τις πληγές του με το αίμα μου αλλειφω
και μ΄έναν γριφο μεθυσμενο τον κραταω
κοιτα με τωρα! Τις αλυσιδες πως τις σπαω
κοίτα με τώρα! τις αλυσίδες πως τις γλείφω.


Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

Όνειρο πειραγμένο (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Έχουν χακάρει το μυαλό μου κι είναι ξένο
και την ψυχή μου έχω κρεμάσει στο γυαλί
να ζω το όνειρο που είναι πειραγμένο
και να δοξάζω το στενό μου το κελί.
.
Στον πηγαιμό, στον πηγαιμό, ποτέ δε βγήκα
ήρθε η Ιθάκη μια βραδιά πονετικά
μα ήταν σκάρτη, όλο ψέμα, μια ρεπλίκα
κι όταν την πίστεψα μου πήρε δανεικά.
.
Κι εκείνη η σπίθα τρεμοπαίζει, μα δε σβήνει
τρέμω τη νύχτα να μου γίνει πυρκαγιά
τα καίει όλα και γυμνό έξω μ΄αφήνει
στα αποκαΐδια να μετρώ τη σιρμαγιά.
.
Μοιάζω με κείνο στο κλουβί, το καναρίνι
που κελαηδεί να ακουστεί κάθε αυγή
πως περιπλέκεται η χαρά με την οδύνη
και το κλουβί, που το μισεί, το ευλογεί!

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος