Ας υψωθούμε (της Γρηγορίας Πελεκουδα)

 

Διψώ για ανηφόρες ύψωσε με

λίγη αγάπη μας φτάνει 

πριν λυγίσουν τα κυπαρίσια

τρέμουν από τρυφερότητα

όταν το σύμπαν διαστέλλεται

κλείνω τα μάτια

μα το φως έρχεται

αρπαγμένο από τα τσίνορα

τεντώνεται ν΄ατενίσει

του κόσμου τη μικρότητα.

Στροβιλιστά όλα διακλαδώνονται

στέλνοντας σινιάλα στη συνείδηση

το νόημα της ζωής βρίσκεται

όταν η γλώσσα θορυβεί

με ακόρεστη λαχτάρα η άνοιξη

εκτοξεύεται στα ουράνια.

Αυτό το χάρισμα της δόθηκε

κάνοντας επανάσταση

για ένα θαύμα, ακατάπαυστα

μια εξαίσια ελευθερία θεέ μου

πάνω στο ηλιακό άρμα

να δημιουργεί ζωή

την πεμπτουσία της ύπαρξης

ας υψωθούμε.

Γρηγορία Πελεκουδα

Από μένα για σένα (της Γρηγοριας Πελεκουδα)

Εμείς γιορτάζουμε τον έρωτα

μόνο με χρώματα,

δως μου το χέρι σου κι έλα να φύγουμε

να περπατήσουμε κι όλα στο δρόμο 

θα τα πούμε,

να χαθούμε στο σήμερα, να χαθούμε στον έρωτα

τον κόσμο διαβαίνοντας .

Τα πιο όμορφα τοπία ακόμη δεν διαβήκαμε

στους χώρους των ανθρώπων

δεν χωρέσαμε,

εμείς μόνο από θάνατο θα χωρίσουμε

κι από του χωρισμού τον πόνο,

για την ουσία ακροπατώντας

΄άφθαρτοι μέσα στο χρόνο.

Στα μόνα που έμεναν αγνά

είναι τα χρώματα, σιωπηρά κυρίαρχα

να φτερουγίζουν στον ορίζοντα

και   κάθε δειλινό,

στην αγκαλιά να πέφτουν δίχως θόρυβο.

Να ευτυχείτε  αστέρια μου

να ευτυχούν  τα μάτια μας

σε κάθε επιθυμία μας

εντός κι εκτός ορίων,

ένας φάρος να φωτίζει το απόλυτο

νόημα,

ν΄αγαπάς χωρίς σύνορα...

Γρηγορία Πελεκουδα

Στον καιρό της πανδημίας (της Γρηγορίας Πελεκουδα)

Όλα μέσα μας εκφράζονται

με συναισθήματα πανικού, 

δια χειρός τρέφεται η κατάσταση

κανείς δεν γελάει δεν εστιάζεται

σε ένα τίποτα δεν είμαστε.

Αν δεν πατήσεις το κουμπί αρκετή ώρα

πάνω στην εικόνα, 

το τίποτα θα σε κρατήσει

σε απόσταση να μην βλέπεις 

το αίσθημα πως ολισθαίνει η ελευθερία

του λόγου στην παλαίστρα ζωής.

Στην τύχη αφήνεσαι, στην ηλιακή

σύνθεση τα πράγματα φαίνονται

στα ένοχα μάτια πως λάμπουν 

να βλέπω,

τους χαμένους μας κόπους θυσίας

κι αυτό το τεράστιο μέγεθος της παράνοιας

με την πατούσα του να μας καταπατάει.

Με το στόμα ανοιχτό γελάω ακροπατώντας 

στη ζωή και στο θάνατο,

την εικόνα κοιτώ, 

ποιος θα πατήσει το κουμπί

πρώτος να βγει απ΄τη μιζέρια,

τον ήλιο να δει τον αδιάφορο στο μπράτσο

της οριζόντιας αποτυχίας το ω θεέ μου

σώσε με της παραμυθίας, την ανακούφιση

να στεριώσει, το βήμα στην ευθεία οδό

να τραβήξει της ανάκαμψης.

Σιγά μην κάτσω να κλάψω...

Γρηγορία Πελεκουδα

Ατιτλο (της Γρηγορίας Πελεκούδα)

Μόνο ένας δρόμος
υπάρχει,
όταν το σώμα είναι εδώ
κι ο νους ταξιδεύει.

Μετά ταύτα τα δένδρα
μείναμε ολόγυμνοι
με τα κλαδιά τις βουβές
κραυγές στων ανέμων
στα χέρια,
τσαλαβουτούσαμε
τραυλίζοντας
των φθινοπώρων
τη νάρκη,
μη μου τους κύκλους μας
ταράζεται μας ψιθύριζαν,
ταξιδεύοντας η μνήμη
εγίγνωσκε
κι όλοι κοιτάζανε
τους ριμαγμένους
χιτώνες να σέρνονται
ως μάρτυρες,
ώσπου φτάσαμε
στους κόρφους
της Ιθάκης μας
με την ψυχή στο στόμα,
εκεί περήφανα
σταθήκαμε μετρώντας
πόσα χιλιόμετρα κάναμε
με της φυγής μας
τον αντίλαλο;
Δετοί και λυπημένοι...

Γρηγορία Πελεκούδα