Απομυθοποιώ
την πραγματικότητα
μέσα από τη θεωρία
της φθοράς.
Αντιστέκομαι
στη μνήμη
να αποτυπώσει
μέσα της
τα σκοτάδια
του χθες.
Συγχωρώ
τα δεινά του
παρελθόντος
που σαν φθηνές
πόρνες λιμανιού
προκαλούν την
ψυχή μου να
τις προσέξει.
Ικετεύω το Φως
να μου προσφέρει
απλόχερα
το πάθος να
απολαμβάνω
τη λάμψη του
στα εσώψυχά μου.
Ιερή η στιγμή
της ένωσης...
με μόνο μάρτυρα
το φέγγος της πανσελήνου,
σιωπηλός χαμογελαστός συνωμότης των πάντων...
Κι εγώ διεκδικώ
να δαμάσω το μέλλον.
Η ζωή μας ένα Ποίημα!
Γεννιέται κάθε λεπτό που περνάει.
Γράφουμε στίχους με το κόκκινο του αίματος μας.
Μερικές φορές θέλουμε να τους δώσουμε
το χρώμα της ελπίδας, ψάχνοντας για την απόχρωση.
Γράφουμε και ελπίζουμε ότι ο επόμενος στίχος
θα είναι αυτός που θα μας στιγματίσει
μέσα στον χρόνο, μέσα από μια έκρηξη χαράς.
Ακόμη και με το αίμα μας δείχνουμε τις αδυναμίες μας,
τους πόνους μας, δείχνουμε ο,τι κουβαλάμε.
Ποιητής θα πει να γράφεις στίχους
και να βυθίζεσαι μέσα τους
ή με την λαμπρότητα των λέξεων
να μαλακώνεις όλους τους πόνους που τονίζουν
τις αδυναμίες σου...
