Ατιτλο (της Γρηγορίας Πελεκούδα)

Μόνο ένας δρόμος
υπάρχει,
όταν το σώμα είναι εδώ
κι ο νους ταξιδεύει.

Μετά ταύτα τα δένδρα
μείναμε ολόγυμνοι
με τα κλαδιά τις βουβές
κραυγές στων ανέμων
στα χέρια,
τσαλαβουτούσαμε
τραυλίζοντας
των φθινοπώρων
τη νάρκη,
μη μου τους κύκλους μας
ταράζεται μας ψιθύριζαν,
ταξιδεύοντας η μνήμη
εγίγνωσκε
κι όλοι κοιτάζανε
τους ριμαγμένους
χιτώνες να σέρνονται
ως μάρτυρες,
ώσπου φτάσαμε
στους κόρφους
της Ιθάκης μας
με την ψυχή στο στόμα,
εκεί περήφανα
σταθήκαμε μετρώντας
πόσα χιλιόμετρα κάναμε
με της φυγής μας
τον αντίλαλο;
Δετοί και λυπημένοι...

Γρηγορία Πελεκούδα

ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ (της Σοφίας Κοντογεώργου)

Γερμένος στου καλοκαιριού
την έρημη ακρογιαλιά
αναπολεί
του Αυγούστου τα ολόλαμπρα φεγγάρια
Σκάει απαλά στα πόδια του το κύμα
τραγούδι μελαγχολικό
ματαιωμένων ερώτων
Σιωπούν τα δειλινά
Φιλιά ξεχασμένα σκορπίζονται
στου αναστεναγμού του τη θλίψη
Τα βλέφαρά του νοτίζουν
οι πρώτες στάλες της βροχής
δάκρυ αποχαιρετισμού
στις στιγμές που διάβηκαν
Θλιμμένη φιγούρα
στις ζωγραφιές του χρόνου
ντυμένη τη χρυσοκίτρινη φορεσιά
του τελευταίου χορού
Κι εγώ
μια μοναξιά που χώρεσε στη σιωπή του
Γεννήθηκα στα σύννεφά του
Με βύζαξε τα πρωτοβρόχια του
Με βάφτισε φθινόπωρο.


Σοφία Κοντογεώργου

Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο (της Μαρίας Μαραγκού)

Δεν έμαθα να βαδίζω με ψέματα.
Δεν έμαθα να χρησιμοποιώ το ψέμα, προκειμένου να καλύψω τη δική μου ανημποριά να στηρίξει τις όποιες αποφάσεις μου. Δεν έμαθα και αρνούμαι να μάθω να ζω εις βάρος της ψυχής κάποιου....
Γι' αυτό ακριβώς και θα συνεχίσω να μπορώ να κοιτάζω όλον τον κόσμο στα μάτια μόνο!
Δεν αναρωτιέμαι πλέον λοιπόν, γιατί το βλέμμα κάποιων είναι καρφωμένο στο έδαφος. Κι εκεί θα πρέπει να παραμείνει.....

"Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο"... Θυμάσαι άραγε;

Μαρία Μαραγκού