Άτιτλο (της Θωμαιδας Τσιμερικα)

 

Φλόγες μέσα στο σκοτάδι
Της ψυχής το παραγάδι.
Φλόγες μέσα στο πηγάδι 
Που οι ποντικοί χόρευαν το βράδυ.
Ποιος θα περίμενε να λάμψει η αυγή;
Ποιος θα περίμενε να γιάνει η ψυχή;
Σώμα σαν χώμα βυθίζεται και γεννιέται μέσα στις φλόγες.
Χωρίς αρχή και τέλος τα σημάδια.
Σαν δάκρυα μέσα στα άψυχα βράδια.
Κάθε δάκρυ δύναμη κρυφή.
Αλλά δεν πρέπει να βγεί.
Πρέπει τα δάκρυα να κουβαλάς.
Μέσα στο σεντούκι της γιαγιάς.
Αν δραπετευσουν, τον πόνο θα γυρέψουν.
Κάηκε ο ουρανός πικράθηκε η γη.
Καρφώνουν το σώμα με καρφί.

Θωμαιδα Τσιμερικα

Άτιτλο (της Βασιλικής Βήχα)

 Και δεν έχεις χρόνο άνθρωπε 
για τίποτα πια,
μόνο για τον εαυτό σου
εκεί βρίσκεις πάντα, ακόμα και στο πιο γεμάτο πρόγραμμά σου

Δεν έχεις αισθήματα καν
για κανέναν και για τίποτα
μόνο για τον εαυτό σου,
εκεί είσαι γεμάτος πάντα,
πλημμυρίζεις συναίσθημα για σένα- από σένα-με σένα

Δεν έχεις αγάπη για τίποτα σχεδόν
μόνο συμπόνια και οίκτο για κάτι που θα θίξει ίσως προσωρινά την ευαισθησία σου.
έχεις αγάπη όμως για σένα και τη δείχνεις παντού όπου βρεθείς και όπου σταθείς

Φοβάσαι πια μην πληγωθείς
από τις πληγές που άνοιξες μόνος σου
δειλιάζεις με όλα
προτιμάς την ασφάλεια του εγώ σου 
παρά να πάρεις το ρίσκο να νικήσεις έστω τους φόβους σου

Μα δεν φοβάσαι τα χειρότερα ποτέ
γιατί έχεις πάντα χρόνο,
άπειρο χρόνο, έτσι θεωρείς
ότι όλα είναι δικά σου, με το μέρος σου

Πόσο γελιέσαι άνθρωπε,
μια μέρα ίσως καταλάβεις
ίσως όμως και ποτέ.

Βασιλική Βήχα