Τα καρφιά στη μνήμη
απαραίτητα για την ανέλιξη.
Τ' αγκάθια διαπερνούν τη χάρτινη σάρκα
μα η καρδιά πάνοπλη με φως
τα νυκτόβια δεν φοβάται.
Ο συριγμός μακρύς αγκαθωτού τρένου
σαρκοφάγα του καπνού η σκέψη
ερωτηματικό η αμφιβολία.
Μα το φως τυφλώνει το άγριο θηλαστικό
και το τρέμουλο τ' αγκάθια πλαγιάζει
στη νάρκη της αλήθειας.
Η Δήμητρα δεν λυγίζει
εμπρος στο διμορφισμό του ρύγχους
με χέρια πυρσούς τυφλώνει
τις Κόρες του Σκότους.
Μα ύστατη στιγμή
εγκαταλείπει το στόχο της.
" Η βιασύνη κι η οργή ειναι για τους κεφαλοκυνηγούς" σκέφτεται.
Χωρίς τις Ακαλλιέργητες Πεδιάδες τ' Ουρανού
πόσο το χρέος ν' αντέξει;
Ο κόσμος πρασινίζει
όταν η αγάπη ανθίζει.
Μια νεα Περσεφονη γεννιέται!
Κι ο Πλούτωνας με άδεια χέρια
εγκαταλείπει το άρμα του στην αρένα του ήλιου.
Δεν είναι δειλία η συγχώρεση.
ΣΟΦΊΑ αγάπης είναι!
Χρύσα Νικολάκη
