ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΝΑ ΔΑΣΟΣ (της Άννας Γεωργαλή)

Φωτιά ακούτε;
τα δέντρα θροούν περίτρομα
τινάζονται,αγριεύουν
ολοφύρεται η καρδιά τους
φωνάζουν φωτιά 
ακούς; 
σέρνεται ολοτρόγυρα
παίζει κρυφτούλι
καταβροχθίζει 
ανατολικά 
δυτικά 
στο βορρά 
στο νότο
κοιμήθηκαν σε νεκροταφείο 
θυμάρι και ρίγανη,
φλόγα και μαύρος καπνός
φτάνουν  στον ουρανό
απλώνει η νύχτα εφιάλτη
μυρίζει θάνατο...
. . . . . .
Μια φορά ήταν ένα δάσος
και οι μέρες ήταν πράσινες
- ψάξε με δεν θα με βρεις -
τώρα ένα δέντρο μαύρο στάζει αίμα
δεν είμαι εγώ η φωτιά σκέφτεσαι
κι όμως είμαστε εμείς 
δολοφόνοι ξέγνοιαστοι,
δεν θα  ξεχάσω
μη ξεχάσεις ούτε κι εσύ
θα περπατήσουμε πάνω στην τέφρα
στα καμένα φτερά
πως μπορούμε να ξεχάσουμε το δάσος
που πυρπολήσαμε με τα ίδια μας τα χέρια......

Άννα Γεωργαλή

ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΑΝΕΣ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ (της Άννας Γεωργαλή)

Αγαπημένες μάνες του κόσμου

μάνες των παιδιών 

του Χριστού η μάνα

του ληστή

του ορφανού 

του μετανάστη

μάνες του σπιτιού

στην καρδιά σας χωράνε 

όλες οι χαρές του κόσμου

και μαζεύονται όλες οι θλίψεις,

η αγκαλιά σας μυρίζει

φρεσκοψημένο ψωμί και βασιλικό,

στα χέρια σας μεγαλώνουμε

χέρια δουλεμένα και πονεμένα 

ταΐζουν 

γιατρεύουν 

κανακεύουν 

μαλώνουν

παρηγορούν

κι ύστερα φεύγετε...

μαζί σας θάβουμε τα παιδικά μας χρόνια

γινόμαστε το ομοίωμα σας

κι απομένει ένα αχ

μ'ένα ράγισμα στην καρδιά

η ευχή σας

και μια ανάλαφρη τρυφεράδα το πρωΐ

σαν έρχεστε αποβραδύς στα όνειρα μας.

Αγαπημένες μάνες.

Πόσο μου λείπεις μάνα

μου λείπει η γαλανή ματιά σου

μου λείπει να γυρνάω στο σπίτι μας

να είμαι η έγνοια σου

να νιώθω παιδί

το αγαπημένο παιδί σου.

Άννα Γεωργαλή

Άτιτλο (της Άννας Γεωργαλή)

Η τελευταία μέρα του χτες

με τα σημάδια του χειμώνα στο κορμί

με γκρίζα ελαφρότητα

άντεξε το βάρος της εποχής που απαρνιέται

ακούμπησε τις σκέψεις στο περιθώριο

μια ανάσα

ένας στεναγμός 

και μπήκε στο ράφι

σε χρόνο αναχωρητικό

με βήματα απαλλαγμένα από φόβους και παράπονα,

η νέα μέρα ήρθε στη σωστή στιγμή

με ανοιγμένα τα βλέφαρα του καιρού 

να διεκδικήσει τη δική της απλωσιά στον ήλιο

την νομοτέλεια του γαλάζιου

νεραντζένιες μυρωδιές

χελιδονοτιτιβίσματα

κοσμήματα ακριβά να στολίσουν

τις μελλούμενες μέρες που θα βγουν μπροστά 

καταργώντας την εσωστρέφεια

να κανακέψει το φως του κόσμου 

που ρέει με προσδοκία στη γη

αναπνέοντας το πράσινο των δέντρων 

το μπλε της θάλασας

στης ελπίδας την φλόγα

προοίμιο της Άνοιξης.

Άννα Γεωργαλη

Η ΣΚΙΑ (της Άννας Γεωργαλή)

Στο παράθυρο του καθρέφτη μου

καθημερινά μ' έβλεπα 

μια μάσκα σκοτεινή

και ξοπίσω μου να στέκει μια σκιά,

η δικιά σου θαρρούσα

που με ακολουθούσε..

μετά από χρόνια

στον καθρέφτη μου 

συνάντησα την ίδια σκιά

κουρασμένη

να μου απλώνει ακόμα το χέρι,

τα δάχτυλα γλιστρούν δισταχτικά

αγγίζοντας την αινιγματική προσωπίδα

και τότε με εκπληκτική επιβράδυνση

κατάλαβα... 

ήταν η δική μου σκιά 

που σ' έψαχνε,

κοιτάζω με συμπόνια το πρόσωπο μου

τα σημάδια της φθοράς

λογαριάζουν τον χαμένο χρόνο

αποκάλυψη οικτρή

φανερώθηκε στα μάτια

τόσα χρόνια ζούσα με την προσδοκία της σκιάς σου..

Πόσο λίγο με αγάπησα...

Άννα Γεωργαλή

ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΑΔΙ (της Άννας Γεωργαλή)

 

Στη γωνιά του δρόμου 

ένα φανάρι μοναχικό

καίει σαν καντήλι

τυλίγομαι στο δέρμα του σκοταδιού

στην ανείπωτη ησυχία

να χαζέψω σιωπηλά τον κόσμο

σηκώνω το βλέμμα στ'αστέρια 

λαχταρώ να βαδίσω μαζί τους

στην δαιδαλώδη έκταση τ'ουρανού

και ψιθυρίζω με μια μικρή θλίψη 

όσα έχω ξεχάσει να πω

στους ανθρώπους που έχασα

ευχαριστώ,συγνώμη,μου λείπεις..

και μου ακούγεται καινούριο το θάρρος

να τα φωνάξω δυνατά.

Είναι η ώρα που στήνονται τα όνειρα

- η ζωή είναι ένα όνειρο -

γεννιούνται από σκοτάδι και φως

κι είναι η ρέουσα άφιξη της αυγής 

που λικνίζεται στιλπνή,παλλόμενη

στο άχρονο κενό 

και υπόσχεται πεισματικά

στιγμές που παρηγορούν τον άνθρωπο.

Άννα Γεωργαλή

ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ (της Άννας Γεωργαλή)

Τα όνειρά μου συννεφιασμένα και σήμερα
η γλάστρα μου στο μπαλκόνι μελαγχολική
οι δυνατές φωνές έχασαν τη δύναμη τους
η σιωπή μας έγινε συγκατάθεση
δεν μας ανήκει η τελευταία λέξη
σαν καλοί πολίτες μένουμε άπραγοι
συνεχίζουμε γοητευτικά τη ζωή μας
αναλύοντας διάφανα φιλοσοφικά ρεύματα
κι οι φλέβες που χτυπάνε
πληγώνουν θανάσιμα
λογαριάζοντας τον χαμένο χρόνο..

Σκάβουμε το λάκκο μας μόνοι
μιας και δεν μπορούμε
να πληρώσουμε τον νεκροθάφτη
κι όταν πάρει να βραδιάζει για μας
με τα παιδιά μας στους δρόμους
και τα παιδιά των παιδιών μας
θ'αγωνίζονται να χτίσουν
στο στόμα του ήλιου εύφορα χρόνια
θα'ναι η ώρα να πάρουμε ήσυχα το μονοπάτι
της προσωπικής μας νύχτας
με μοναδικό τρόπαιο έναν κούφιο αγώνα
που σκάλισε τα σημάδια του
στα μαραμένα μας κορμιά
ξέροντας με σιγουριά πλέον
πως δεν αφήσαμε κάτι σπουδαίο πίσω μας..

Ίσαμε τότε
φέρτε μου βιβλία να διαβάσω
κι ένα νερό να πιω
να συνεχίσω να οικοδομώ το μέλλον...

Άννα Γεωργαλή

ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΗ (της Άννας Γεωργαλή)

Αν, λέω αν..

Αν μπορούσα να γίνω γλάρος
και να πάρω ξοπίσω
ένα καράβι γοργοτάξιδο
τα φτερά μου να βρέχουν
σταγόνες αλμύρας
να ξαποστάσω στα κατάρτια του,
αναδεύοντας τον βυθό
ανέμελα να παίξω κυνηγητό
μ' ένα γερασμένο κοράλλι
κι ύστερα σε μια στιγμή
να υψωθώ ψηλά
σχίζοντας το γαλάζιο στερέωμα
ακουμπώντας το ράμφος μου στον ουρανό.
Θα ήταν μια ευλογία..
μα δεν ζητώ πολλά
να σχίσω την ακίνητη γραμμή του ορίζοντα
να μυρίσω για λίγο τον διάφανο αέρα
που αναπνέει ένα πουλί
να νιώσω για λίγο άνθρωπος ελεύθερος..!

Άννα Γεωργαλή

ΣΤΑΧΤΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ (της Άννας Γεωργαλή)

Χτυπάς μια χορδή της καρδιάς
και την αφήνεις να πάλλεται
σε σκοπούς ξεχασμένους
βγάζει έναν ήχο μισοπεθαμένο
σαν το χτες
και δεν ξέρεις τι είναι πιο πικρό
η απουσία της σκέψης
ή η απώλεια της μνήμης..
Στο τέλος της δύσης
ο ήλιος δεν είναι ζωή
είναι θάνατος
δεν μεθάει με κρασί
παρά με μαύρο δάκρυ,
σε φοβίζει η σκιά του κι αναχωρείς                                       
για κείνο το ταξίδι στο ποτάμι του νου
λαβωμένο μέσα στον αέρα
πίσω από τη σελήνη
αφήνοντας τον χρόνο να κοιτά
πεινασμένος προς τα πίσω
με δυο μαύρους κύκλους
να ιχνηλατούν στα μάτια σου
λησμονώντας όσα πρόσμενες κάθε πρωί
μήπως φανούν στην πόρτα σου
και κρύβεσαι στην ευρύχωρη νύχτα
που σαπίζει βάναυσα τις αντοχές
αποδέχεσαι την ήττα σου
αφήνοντας  τη λήθη να σε σκεπάσει
να στροβιλίσει τη στάχτη της νιότης
στον βοριά του σήμερα..

Άννα Γεωργαλή