Ένα δάκρυ
που τρέχει μου ενισχύει
τις άγευστες λέξεις, λογικη
που αιωρείται και παγώνει τη σκέψη!
Που να φτάσει
το πρέπει να ξεγελάσει
τα θέλω, ν' αποτυπώσω στη μνήμη,
απατηλά να πιστεύω!
Να σε ποθώ
να μην σ' έχω, να παγώνω
μακριά σου, αγκιστρωμένη η σκέψη
ναυαγός στα ονειρά σου!
Λαθραία κινούμαι,
συντροφιά τη βροχή
στη ψυχή μου κατάσαρκα
να σε φορώ ολημερίς!
Ένα αγέρι στους ώμους
μ' αγγίζει δειλά, με συνεπήρε
η σκέψη σου μου λείπεις
τι βαθιά μοναξιά!
Νέλλη Κουμεντάκη
