μες τη σκόνη, δίχως τ' αύριο
σκονισμένα υγρά μάτια,
διψασμένα που ρωτούν
με ματωμένα χείλη
- Γιατί πατέρα..
γιατί ..? τι κάναμε μάνα, τι φταίξαμε και μας σκοτώνουν?
κι εμείς τι να πούμε
τι να απαντήσουμε ..τι να ψελλίσουμε
μένουμε σιωπηλοί
κάτω απ' το γαλήνιο θόλο του θεού
κοιτώντας τις σβησμένες αγιογραφίες του
προσευχόμαστε
σαν κάτι να ράγισε μέσα μας βαθιά κει
που 'σβησε το παιδί κι έφυγε πέρα
απ' την αγκαλιά της Παναγιάς έξω από το εικονοστάσι
παίρνοντας το μονοπάτι ανάμεσα σε πέτρες
το δρόμο με τους ασπαλάθους και τους μαρτυρικούς άπλεκτους ζιζίφους
βηματίζοντας ανυπόδητο
να ανέβει να υψωθεί στο Σταυρό
τούτη τη νύκτα καθώς μαίνεται η Σταύρωση.
Ο αγέρας ξάφνου σώπασε
κι η θάλασσα κόπασε
Γιατί μας σκοτώνουν.. μάνα?
Στα πέρατα του κόσμου σε κάθε γωνιά του σύμπαντος
απέραντη σιωπή
καθώς κει κάθε παιδί που χάνεται ένα ξέφτι του ήλιου
καθώς κείνοι αγάπησαν ένα σύμπαν άλλο δισδιάστατο
κι οι ψυχές πιά δεν έχουν βαρύτητα
και σκιές απροσδιόριστες κραυγάζουν μες τις
κηλίδες αίματος
σε ένα αχαρτογράφητο ευχολόγιο.
-Σώπα! ακούμπησε στο στήθος μου!
ο θεός είναι μεγάλος!
Τάκης Πάνος
Ο πίνακας ανήκει στην εικαστικό Νίνα Μπεβούδα
