Αγάπησα τη ζωή… κι αυτή αγάπησε εμένα…
Κόντρα εγώ , κόντρα κι αυτή,
σ’ έναν ατέρμονο διάλογο πάθους και έντασης,
που κατέληγε πάντα φιλί με φιλί…
Ως το πρώτο και στερνό αγκάλιασμα εκείνων,
που αγαπήθηκαν τρελά
και υπήρξαν εραστές του απροσδόκητου και του μοιραίου…
Δεν ξέρω τι γυρεύει το φως του άλλου κόσμου
μέσα στα δειλινά μου…
Ήρθε απρόσκλητο και με θράσος
και δεν είχε καν τα κότσια να με ρωτήσει ,
εάν του επιτρέπω την είσοδο…
Στ αλήθεια δεν ξέρω τι γυρεύει…
Σκέφτομαι μόνο πως η νύχτα είναι κοντά...
και κάθε που νυχτώνει όλα ανακαλύπτουν
την αιτία της ύπαρξης τους,
δίνοντας νόημα στο σκοτάδι...
Μάρθα Κανάρη
