ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ (της Αγιούπα Χρυσάνθου - Κωνσταντίνου)

Μια άνοιξη...

Ναι, μια άνοιξη αρχίνησα να ζω,

μια εποχή που σκόρπιζε παντού μυρωδιές μαζί και υποσχέσεις.

Έγινες ο ήλιος μου,

το φως που μου έδινε ζωή

και άνθησα...

Ένα ένα τα πέταλά μου άνοιξα για να δεχτώ εσένα.

Μια γεύση μόνο πήρα της δικιάς σου γλύκας

και χάθηκες μετά,

αφήνοντας πίσω σου σημάδι πως θα γυρίσεις.

Τώρα φθινοπώριασε

κι εγώ εδώ ακόμα περιμένω.

Τα κιτρινισμένα φύλλα απ’ το χώμα μαζεύω και μετράω...

Πρέπει να μαζέψω πολλά ακόμη,

ένα για κάθε υπόσχεση που μου ’χες δώσει.

Σε χρυσή κλωστή θα τα περάσω

και στον λαιμό θα τα κρεμάσω

να μην μπορώ από το βάρος

το πρόσωπό μου στον ήλιο ποτέ ξανά να σηκώσω...

Φθινοπώριασε κι εγώ εδώ ακόμα περιμένω...

Αγιούπα Χρυσάνθου - Κωνσταντίνου

Από την ποιητική συλλογή "Ανέμων αγκαλιά"

Άτιτλο (της Αγιουπα Κωνσταντίνου)

Απόψε, μεθυσμένες αλήθειες στάζει το δάκρυ
στης ψυχής το βυθό
Ανείπωτα λόγια σε τρεμάμενα χείλη 
που σβήνει το δάκρυ έχουν μείνει εκεί να πονούν.
Σκόρπια  τα λόγια  κι ο αέρας τα φέρνει, κοντά σου να ρθούν...
Αυτά που ζήσαμε, έστω τα λίγα ποτέ δεν θα χαθούν...
Άπιαστο τελικά όνειρο ήταν η τόση αγάπη
κι εμείς ίσα που την αγγίξαμε, ακροβατώντας στο χρόνο σαν μαριονέτες μας πήγαινε όπου ήθελε αυτός.
Τα μαύρα της πέπλα απλώνει η νύχτα μα σε βλέπω παντού.
Μου απλώνεις το χέρι "μην φοβασαι" μου λες, "άνεμος θα γίνω και όταν τα βλέφαρα σου κλείνεις θα με νιώθεις παντού".
Αυτή η αγάπη δεν θα χαθεί, υποσχεθήκαμε, θα ζεί αιώνια με όρκο που δώσαμε ιερό..
Μικρές στιγμές, μια ολάκερη ζωή  σαν φυλαχτό θα τις κρατώ.
Τις νύχτες που ο πόνος θα με πνίγει και δεν θα χω από που να πιαστώ, το βλέμμα θα στρέφω στο πιο λαμπρό αστέρι και θα σου μιλώ.
"Πολύ σ' αγαπησα" θα ψιθυρίζω και συ θα τ' ακούς... 

Αγιουπα Κωνσταντίνου