Ο ιστός (του Γιώργου Βομπρα)

Η φωνή σου σε λαβύρινθους
δικούς μου τριγυρίζει...
Σαν Σειρήνα έναν μέθυσο
Θησέα ξεμυαλίζει...

Ένα Όχι είναι ο μίτος
της Αριάδνης....
Θα τον ξετυλίξω, νά 'μπω μέσα
στα δίχτυα της αράχνης...

Το σπαθί μου βγάζω
κι όλο κόβω...
Μιά φωνή μού λέει... όχι, ....
..τρία γράμματα, πορώνω...

Ένας ίλιγγος μέ πιάνει
καθώς σβουρίζω...
Τις κλωστές απ' τον ιστό σου
σάν σπαθίζω....

Ένα όχι σου σέ σένα
μ' οδηγάει...
Μέ αυτό, και μεσ' τ' αυτιά μου
σ' ιστούς με πάει.......!

Γιώργος Βομπρας

Ο ύπνος των αταξιδευτων ονείρων (της Γεωργίας Λαμπαρα Τριανταφύλλου)

Ξεπάγωσα τη νιότη μου από τα θησαυροφυλάκια του νου.
Εκεί που φυλαγμένη καρτερούσε να τη ζήσω,
Μα εγώ σπατάλησα φιλόδοξα τα χρόνια μου
Σε υπερφίαλες ματαιότητες που φουσκώναν το μυαλό
Κι αλυσοδέναν την καρδιά στα κατάβαθα των σκοτεινών φυλακών της.
Θέλησα έστω και τώρα στα μεσουρανήματά μου να τη δω
Να χαίρεται με εκείνη τη γεύση λησμονιάς στα μάτια
Για όσα απροκάλυπτα κι αμετανόητα της φόρτωσαν.
Μήπως κι ετούτη, η στερνή χαρά, λευτερώσει θύμισες
Και συλλάβει χίμαιρες του άστοργου παρελθόντος μου.
Φεύγω σαν αποδημητικό πουλί της νοσταλγίας
για άπιαστους τόπους που αποκάλυψα στα γκρεμισμένα ονείρατά μου.
Εκεί στη θλιβερή αγκάλη της ληστεμένης ξενιτιάς
Θα βρω ένα προσκέφαλο απαλό για να πλαγιάσω.
Θα κλείσω τα κουρασμένα από ζωή βλέφαρα
Και θα κοιμηθώ τον ύπνο των αταξίδευτων ονείρων.
Ίσως εκεί τα νιάτα μου να περιμένουν στωικά
Τη δεύτερη, ασώματη ευκαιρία να τα ζήσω.

Γεωργία Λαμπαρα Τριανταφύλλου



Δημοσίευση στο Μεταξύ μας