Σε μια ολόσωμη, παλιά, σ’ είδα φωτογραφία
και σαν να πήρε ο καιρός ανάποδη στροφή
στη ρίζα του Βεζούβιου στην άδεια Πομπηία
ανάμεσα στα ερείπια και στην καταστροφή
Στο ασάλευτο είχαμε σταθεί μπροστά λευκό εκμαγείο
στα δυο ενωμένα σώματα που πάγωσε ο σεισμός
«ο έρωτας κι θάνατος», μου πες, «γι αυτούς τους δύο
ήρθαν την ίδια τη στιγμή, στον εναγκαλισμό»
«Πόσο κοινή η ανθρώπινη ζωή στην οικουμένη
Ό,τι πεθαίνει μια φορά ποτέ δεν ξαναζεί
δεν ξέρω τι είναι πιο πικρό τι πιο πολύ βαραίνει
να χάνεις ή να χάνεσαι μ’ ότι αγαπάς μαζί»
Θυμάμαι μοιραστήκαμε ύστερα ένα τσιγάρο
αμίλητοι κοιτάζοντας το πέλαγος μακριά
την ώρα που αναβόσβηνε της Νάπολης ο φάρος
σου πα, «του κόσμου οι θάλασσες- το ξέρεις;- είναι μια»
Χρήστος Φλουρής
