Άτιτλο (της Δώρας Μεταλληνού)

 Ν' αντάμωνα τα μάτια σου να  στολιστώ να λάμψω
να λουλουδίσει η καρδιά να διανθιστεί το μαύρο
να βγούνε γιούλια μυριστά στου χαντακιού την όχθη
να σκορπιστούνε ευωδιές απ όπου κι αν περάσεις 
και να φιλήσω το νερό στου κήπου τη λιμνούλα
να αναδυθούνε νούφαρα να τροπιστούν να παίξουν
στου ήλιου το τρεχαλητό , στου Ζέφυρου το χάδι
και να μερέψω σύννεφο να βγάλει έναν καθρέφτη
να στον χαρίσω να ιδωθείς να λάμψει ο κόσμος όλος
κι όταν διψάσεις για νερό πηγές θα φέρω εμπρός σου
το νάμα από τον κόρφο τους τα χείλη σου να βρέξουν
και το κεφάλομάντηλο θα στρώσω να περάσεις 
τι οι πέτρες είναι κοφτερές τα πόδια μην πληγώσεις.

Δώρα Μεταλληνου

ΑΤΙΤΛΟ (Της Δώρας Μεταλληνου)

 Μικραίνει ο κόσμος μάτια μου τις νύχτες

ψυχές έρπουν στους ίσκιους 

 η θάλασσα γίνεται μαύρο λιβάδι

οι βάρκες τάφοι στιγμών

 τα δάκτυλα μου κρυώνουν σε τυφλές ικεσίες

 δακτυλήθρες οι κάλυκες του νυχτολούλουδου

τι να καλύψουν;

κι εσύ πονεμένη καρδιά μου

σαν ξερό τσόφλι ροδιού σφίγγεις 

 το αίμα να μη στάξει

κανένας δεν σε ακούει στην αγρύπνια σου

Μια πυγολαμπίδα πέρασε

μου φάνηκε πως σε είδα

δεν σε θυμάμαι..

μπορεί να ήσουν:

 μια χρυσαφιά κλωστή φωτός

που έγινες χίλια κομμάτια τη μέρα

μια νυκτοπεταλούδα

 που την τύφλωσε το φως

αμέτρητες ισχνές ελπίδες ,

αποκυήματα φαντασίας,

δάκρυ του χειμώνα , 

λουλούδι της άνοιξης

δαίμονας με μάσκα αγίου

ίσως ένα αστέρι που ξεκόλλησε από τον ουρανό 

και κάθησε στα μαλλιά μου για λίγο

εκείνη τη νύχτα που είχε πλεόνασμα η χαρά.

Δώρα Μεταλληνού

ΠΡΟΣΜΟΝΗ (της Δώρας Μεταλληνού)

 

 Γιατί...

Πάντα κυοφορείται μια άνοιξη

στα πέταλα της μυγδαλιάς,

στην  ηλιαχτίδα της αγάπης

στου  σπουργιτιού το ψίχουλο 

όταν τσιμπολογάει

στου κοριτσιού το μάγουλο 

το χάδι όταν ζητάει.

Στου δειλινού τα χρώματα

 π' όνειρα ζωγραφίζουν

στης αλκυόνας την καλοκαιριά

που οι θεοί χαρίζουν.

Στην πέτρα της υπομονής 

που γιούλι ξεφυτρώνει

στη στράτα σου όπου περνάς 

γλυκολαλάει εν' αηδόνι.

Αξόδευτο ένα σ' αγαπώ

τη μέρα που ζυγώνει.

Δώρα Μεταλληνου

Άτιτλο (της Δώρας Μεταλληνού)

Σε εύθραυστο τσόφλι τυλιγμένες οι μέρες

σύννεφα φορτωμένα μαύρα κοράκια

μια φωλιά ζητώ

να στεγάσω τις θύμισες

ω, περιούσιες περασμένες στιγμές

 μύρο ψυχής ποτισμένες

χαϊδεύω τις ουλές των καιρών

το φάλτσο των περασμένων

πώς να ξεχάσω;

Να θυμηθώ μόνο να βάλω σε τάξη 

τους ανένταχτους στίχους 

όταν λουλούδιαζε η ζωή

τα χαμομήλια στον ήλιο όταν λιάζονταν

όταν ναρκισσιστικά ο ήλιος καθρεφτιζόταν στη θάλασσα

τα μάτια σου όταν έσταζαν ποιήματα

και τα χείλη σου ψιθύριζαν μεθυσμένα

πως σαλαγούσαμε μεθυσμένοι τα κύματα

κι εσύ να φαντάζεσαι φτερά που θα άπλωνες 

στα όνειρα

 

ω! νέοι καιροί

αόρατοι εχθροί με νύχια μαχαίρια

σφράγισαν το στόμα του νυχτολούλουδου

που μύρωνε τις νύχτες

τα ξέφτια του μάζεψε το τελευταίο φθινόπωρο

σήκωσε ότι είχε όμορφο απομείνει 

από το πανωφόρι του  χρόνου

κι άφησε έναν ανελέητο χειμώνα 

να γεμίσει θάνατο τις ρωγμές

να φυλακίζει τη ζωή 

να σφραγίσει τα στόματα

Μαύρα πουλιά οι σκέψεις 

Φρουφρουρίζουν στην κάμαρη

Μόνο τα μάτια απορρημένα απόμειναν να κοιτούν

 ένα οργουλιανό σκηνικό.

Δώρα Μεταλληνού

Άτιτλο (της Δώρας Μεταλληνού)

 Πηγαδίσιο νερό 

μες τις χούφτες θα φέρω,

σε χελιδόνας φτερό θ'ανεβώ,

γιασεμιού ευωδιές θα μαζέψω

και στους δρόμους θα γράψω

σ'αγαπώ!

Κι αν ο κόσμος 

στράγγιξε όλα τα πλούτη 

στην ψυχή έχει αμπάρι κρυφό

εκεί μέσα θα βαφτίσω τις πίκρες

και θα βγει καθαρό 

σ'αγαπώ!

Δώρα Μεταλληνού

Άτιτλο (της Δωρας Μεταλληνού)

Σε ατλαζένιο κόμπο μαντηλιού
αλάτι ψυχής συναγμένο
αλισάχνης αχνός,
πετρωμένων δακρύων
της καρδιάς λευκό λουλούδι
κατάλευκo νούφαρο
στης ύπαρξής μου τη θάλασσα
παρθένο άνθος αειφόρο
της πορείας μου απόσταγμα....

Δώρα Μεταλληνού

ΠΡΟΣΕΥΧΗ (της Δωρας Μεταλληνού)

Προοπτικές άνοιξης
ακούμπησε στο τζάμι το πρώτο φως
απροετοίμαστες οι κοιμισμένες επιθυμίες
άνοιξαν νυσταγμένα βλέφαρα
κλειδωμένες ανασφάλειες
έτρεξαν στον καθρέφτη
να ενθαρρύνουν τη απραξία  τους
καθρέφτης ήλιος να συσπειρώνει ελπίδες στα ματαιωμένα
και το φτερούγισμα στα φύλλα της καρδιάς
ποια Πυθία να το ερμηνεύσει;
ανερμήνευτα αναδύονται από τα άδυτα του ενύπνιου
ρίξε μια λήθη Θεέ του φωτός
μην καταυγάζεις όλα τα σκοτάδια
πονάνε τα κοιμισμένα  στο φως
βελόνες τρυπάνε τα βλέφαρα
άστα να περπατάνε
 στο λιβάδι με τ' ασφοδίλια!

Δώρα Μεταλληνου

Ενύπνιο (της Δωρας Μεταλληνου)

Νιόβγαλτα φιλιά κρατούσαν τα χελιδόνια στο φευγιό τους
ατρύγητους πόθους έρωτα
σφιχτά κρατούσαν τις θάλασσες διαβαίνοντας
μύρο απ' αλάτι τις κερνούσαν
απ τα μαλλιά μου πέρασε το καλοκαίρι
έπαιξε ο άνεμος ανάμεσά τους
και σε πεντάγραμμα έγραψε το τραγούδι σου
το φεγγάρι ακόμα δεν έγειρε
στο λιμανάκι ''η Αθηνά'' λίκνιζε ήλιους
ξεχάστηκαν οι πόλεμοι στη θωριά σου
η περικεφαλαία παρά πόδας
ήταν και κείνο το βλέμμα που τρύπησε τα σύμπαντα
οι ρανίδες καθώς χτυπούσαν στην κουπαστή
ημέρευε ο εκ γενετής φόβος
κι όταν έπεσαν οι ίσκιοι στα νερά
ακόμα ο γλάρος κένταγε ραμφίζοντας αγάπες
μουρμούριζε η κυματούσα
πότε ημέρευε σαν τη διαβαίναμε
πότε έκλαιγε κι αποχαιρετούσε
λαμνοκόποι τα βράδια στη βάρκα του φεγγαριού
περνάγαμε αργά βαριανασαίνοντας
να μην τελειώσει τούτο το καλοκαίρι
να μην πάρει μαζί του τη χαρά
οι θάλασσες χωρίζουν
οι θάλασσες σμίγουν
τα καλοκαίρια περνούν
τα καλοκαίρια έρχονται
θα βγει η Ευρυδίκη δε μπορεί,
να δει το φως
καθώς θα ξεδιπλώνονται τα όνειρα
θα χτυπάνε κρόταλα μεθυσμένα
να σαρκώσουν το άσαρκο
θα γεύονται κόκκινους καρπούς τα χείλη
θα μοσχοβολά η αγάπη γιασεμί
τα χείλη θα κεντούν χαμόγελα
θα ξεχαστούν οι αποπροσανατολισμένες προσμονές
τα αξεδίπλωτα θα φωνάζουν αποφυλάκιση
τα όνειρα δεν θα μας καίνε πια
θα έρθει κι ο φτερωτός ταχυδρόμος
με μαντάτα απρόσμενα
το όνομά σου στον αποστολέα
το δικό μου στον παραλήπτη
και μέσα ένας φρέσκος κάμπος
με υπογραφή....
Πεπρωμένο.


Δώρα Μεταλληνου

ΑΜΦΙΛΎΚΗ (της Δώρας Μεταλληνού)

Φως  στραγγαλίζει το Έρεβος
στης αμφιλύκης  την αιχμή μετεωρίζεται
δίχως πυξίδα,
 άσκοπη περιπλάνηση
να τραβήξω εκεί που δεν παραμονεύει θάνατος;
να τραβήξω εκεί που δεν βασιλεύουν τα όνειρα;
εκεί που καταυγάζει πάντα το φως;
το ένστικτο δεν βοηθάει.
ροζαλένιο γιορντάνι
 δακτυλίδι  στη θάλασσα
 μπερδεμένο το φως  της αυγής
κι ολόγυρα…. γκρίζο
θα φέξει και σήμερα
διττότητα διέπει τον κόσμο
διπλά κι αμφίσημα όλα συνοδοιπορούν
είναι κι αυτό  υπέρτατη ομορφιά,
γλυκιά απαντοχή πως  σ’ όλα τα γκρίζα
το λευκό ελλοχεύει!


Δώρα Μεταλληνού

Νυχτωδία (της Δώρας Μεταλληνού)

Οι σκιές πλήθαιναν στο νερό το χρώμα του μουντό και οι πέτρες στο βυθό χαθήκανε,
 Μια βάρκα φεγγάρι  κωπηλατούσε στο μαύρο φόντο τ' ουρανού,
τα φαναράκια του  άναβαν ένα, ένα.
Δίχως να βιάζονται τρεμόπαιζαν λίγο τα βλέφαρα κι ύστερα ετοιμάζονταν για την νυχτερινή τους περιπλάνηση
Νυχτερινή περίπολος σε τοπία αχαρτογράφητα….
Ή μήπως χαρτογραφημένα;
Σάβανο η νύχτα φορούσε το μαύρο της
κήδευε μιας μέρας τη χαμένη ζωή.
Κωπηλάτες τ' αστέρια γυρεύαν,
 μα τα χέρια απιχνασμένα από  ψεύτικες προσευχές.
Τα μάτια τυφλά από  κρίματα ,βουβές κραυγές ενύπνιου.
Κράξιμο του γκιώνη να στοιχειώνει τα όνειρα,τα ρολόγια σταθήκαν μετέωρα
Όλοι πάνω κοιτάζουν τις νύχτες,
 όλοι από τον ουρανό ζητούν απαντήσεις,
όλοι ένα δικό τους από μηχανής θεό.....
Τι να κάνει μια στέρφα νύχτα με τα κρίματα του κόσμου φορτωμένη;
Και η κλεψύδρα του χρόνου εκδικητικά να μετράει τη ζωή;

Μεταλληνού Δώρα

Άτιτλο (της Δώρας Μεταλληνού)

Στο παραμύθι μου σε κυοφορούσα
δεν έλειψες στιγμή ,από τη μαγεία του μύθου κι όταν σε γέννησα,
μια ουτοπία κράτησα στα χέρια
πλάσμα ανυπαρξίας
πλάσμα ακόρεστης δίψας
πως να σε βάλω στη φασκιά
αφού μέσα απ' τα δάκτυλα γλιστρούσες;

Δώρα Μεταλληνού

Πόσες φορές (της Δώρας Μεταλληνου)

Πόσες φορές ντύθηκες ψυχή μου το γιορτινό σου φόρεμα
εκείνο το άσπρο με τα κόκκινα τριαντάφυλλα
τις βελονιές του ήλιου στον ποδόγυρο
και με τις τσέπες άδειες αδημονούσες να γιομίσουν εκπληρώσεις,
έτρεχες εκεί που νόμιζες θα έχουν πανηγύρι 
ύστερα γύριζες πάντα με χαμηλά τα μάτια 
σκιάδι τα βλέφαρα στα μάγουλα 
και η μπογιά μαύρο ρυάκι να ξεπλένει τη λίγη χαρά
να λεκιάζει το καλό το φόρεμα
και σταγόνες πίκρας να στάζουν στην ψυχή....


Δώρα Μεταλληνού

Τα κυκλάμινα (της Δώρας Μεταλληνού)

Τα κυκλάμινα δες 
σεμνυνόμενα κεφαλάκια
παραστάτες σε τελετουργία φθίσης
μυρωδάτα φιλιά της βροχής στα φύλλα
μέχρι ...τελικής πτώσης
χρώμα της φθοράς
χρώμα της μελαγχολίας
κίτρινο του κυδωνιού
καφετί του κάστανου
μύρωμα του αγέρα
που ακούσια με ταξιδεύεις σε άλλα πελάγη
που χαράζεις τα κύματα
που εικονίζεις στα έγκατά μου 
το θάνατο.... 
με την ελπίδα σίγουρης ανάστασης
ανοίγει η γη να δεχτεί την Κόρη
κι η Δήμητρα θρηνεί
δάκρυα ποτισμένα ελπίδες
θα ξαναγεννηθούν ήλιοι που μαράθηκαν
θα μυρίσει η γη
''φλισκούνι κι άγρια μέντα''
ερωτιδείς θα τραγουδούν 
σε ένα αέναο τραγούδι χαράς
κι εγώ αλλοπαρμένη θα ψιθυρίζω:
όλα ωραία και συγκλονιστικά μεγάλα!


Δώρα Μεταλληνού

Θύμα ή θύτης (της Δώρας Μεταλληνού)

Να να σου πω όσα θέλω
δεν πρόλαβα
.μικρά τα καλοκαίρια
έρχονται  γρήγορα τα φθινόπωρα!

Κάτι αχνές ρυτίδες μου το θύμισαν
.δεν κρατούν πολύ της ουτοπίας τα φαντάσματα
θολά νερά ξεπλένουν τα χαντάκια των ονείρων μου.
.που να  ρίξω τα απόνερα ;
φοβάμαι μήπως χαθείς στο δέλτα της Λήθης
Εκεί που θαλασσοπνίγονται πολλά ναυαγισμένα ονειρα.
.θύτης Εγω!
Να σε κρατήσω; πάλι;
θα πνιγω από νοσταλγία...
.Θύμα .....Εγώ!
Θύτης..... Εσύ!


Δώρα Μεταλληνού

ΕΑΡ ( της Δώρας Μεταλληνού)

Τι γύρευε ένα εμβόλιμο έαρ 
σε διαρκή χειμαζώμενη ζωή;
Τα τρύπια μανίκια του κόσμου χαμογέλασαν
Κι οι καρδιές αναπάντεχα σκίρτησαν
Αναθρώσκων καπνός από τα απομεινάρια
χάιδεψε φιγούρες σε κορνίζες κενές
χαμογέλασε μια μικρή ουτοπία
ένα τριαντάφυλλο άλλαξε χρώμα
Κι εκείνη η κούκλα μέσα στις στάχτες ζωντάνεψε
ο κουτσός στρατιώτης βρήκε το χαμένο του πόδι
Κι όλα στο χάδι μιας ακτίνας
που άρχισε να φέγγει
μια γουλιά έαρος
μια νύξη πως μέσα σε χειμώνες κυοφορείται 
Ανάταση!


Δώρα Μεταλληνού

Εαρινό ταξίδι (της Δώρας Μεταλληνού)

Περνάει κι από δω η Περσεφόνη ψιθύρισε ένα πλανεμένο ονειρο στο χελιδόνι Κι εκείνο ψαλίδισε το χρόνο να περάσει πως δε λαθεύει και στην ώρα της θα φτάσει; Πως βρίσκουν σπόρο τα δάκρυα των σύννεφων ; Τι κι αν προπορεύτηκαν στρατιές μαρτύρων; Τι κι αν οι αχρείοι της γης μάτωσαν το χώμα; Εκείνο λίπασμα έγινε . Ο σπόρος θεριεύει ακόμα και στην πέτρα Πάνδημη υποδοχή ετοίμασαν οι κήποι της καρδιάς κι ο Ερωτας ξεσκούριασε τα βέλη του. Σε κάθε ανάσα του άλικες παπαρούνες έβαψαν μάγουλα Τόσος χειμώνας πως χώρεσε στις καρδιές; Θεά εσύ ,των χρωμάτων και της γονιμότητας, της βλάστησης και της Ανάστασης, Διώξε το Χειμώνα! Στείλε τα ματωμένα όνειρα να ξεπλυθούν στο κύμα να απαμβλυθούν οι γρατζουνιές να ξεχειμωνιάσει η λύπη στα χειμαδιά μιας ατέρμονης Άνοιξης Γέννησε ήλιους τετραξανθη μέρα Αγίνωτη, ματωμένη,πικραμένη μα ...Άνοιξη! Έαρ έλα! φωνάζει κι ο Ποιητής. κι εκείνο υπακούει....

Δώρα Μεταλληνού

Ηττημένη άνοιξη (της Δώρας Μεταλληνού)

Τίναξαν οι αμυγδαλιές τ' άσπρα τους νυφικά αναμαλλιασμένοι άνεμοι χτένισαν με λύσσα τους κλώνους τίναξαν πέταλα τα τριαντάφυλλα και τα πρώιμα χαμομήλια δεν τόλμησαν να ανατείλουν έχωσαν τα κεφάλια στις μασχάλες τους δειλά, μικρά σπουργίτια τα χνώτα πέτρωσαν στα πρόσωπα κι η πόλη φτηνό ξεπεσμένο κουστούμι ξεκρεμάστηκε από την κρεμάστρα των προσδοκιών Δεν άντεξε τόση παρακμή τόσους ανέμους να τη δέρνουν ανελέητα με τις βιτρίνες γεμάτες μακιγιαρισμένα χαμόγελα και οι άνθρωποι τυφλοί να μη βλέπουν.. Προς τι άλλωστε;

Δώρα Μέταλληνού

Ανοιξη (της Δώρας Μεταλληνού)

Είσαι για ένα ταξίδι στην καρδιά της άνοιξης; Θέλει τόλμη και ανοιχτές αισθήσεις Θα μεθύσεις ομορφιά Σε προειδοποιώ! Οι καιροί ορφανεμένοι, άοσμοι και άχρωμοι Δεν είσαι συνηθισμένος στα ταπεινά και ασήμαντα, στα χρώματα και αρώματα που είναι χωρίς αντίτιμο Έμαθες να μυρίζεις αρώματα σε πανάκριβα μπουκάλια Τσιγκουνιές θα κάνουμε τώρα; Στα αισθήματα οι τσιγκουνιές Μη μας περάσουν για γραφικούς αισθηματίες! Αλλοτριώθηκε η ουσία! Ψάξε ...Στη φόδρα της καρδιάς όλο και κάτι έχει μείνει!. Μια στάλα φαντασία, μια πρέζα ονειρόσκονη Μια χαμογελαστή καλημέρα! Πιάσε μου το χέρι να τρέξουμε στα λιβάδια με το τριφύλλι και τις μαργαρίτες Να χαζέψουμε τις πεταλούδες! Να πάρουμε βαθιές ανάσες και να πλημμυρίσουμε άρωμα φρέσκου χόρτου και χαμομηλιού. Να γονατίσουμε στη στρατιά των μυρμηγκιών, να κουρδίσουμε το αυτί στον ψίθυρο που βγάζει το κυπαρίσσι όταν ο Ζέφυρος το ανατριχιάζει ! Να φορτώσουμε τις έγνοιες στο κύμα να ταξιδέψουν μακριά. Να ρίξουμε χάρτινα καραβάκια στο νερό και πλακουτσωτά βότσαλα στο λάδι της θάλασσας και να μετράμε τους κύκλους. Να κουρδίσουμε τ’ αυτί στο ψιθύρισμα του κυπαρισσιού Όταν το αεράκι τ’ ανατριχιάζει! Τα μελίσσια θα ρουφούν την Άνοιξη κι ο ήλιος θα συντροφεύει την πλάση! Βλέπεις; Δε χάσαμε τον παράδεισο!


Δώρα Μεταλληνού

ΑΙΔΩΣ (της Δώρας Μεταλληνού)

Κι είχε μια μάσκα το φεγγάρι κόκκινη στ’ ολόγιομο πρόσωπό του! Άλικος καθρέφτης, αίματα γεμάτος... Αποτυπώματα του φονικού που μάρτυρας έγινε! Σκότωσαν την Αγάπη! Δεν ήταν ένας ,μήτε δυο Ολόκληρη ανθρωπότητα πετροβολούσε Με λύσσα για εκδίκηση. Ένας πλανήτης θύτης στο φόνο! Άγρια τη σκότωσαν, με αβυσσαλέο μίσος! Και το φεγγάρι μάρτυρας σε πολλά φονικά Από την εποχή του Κάιν… Έβλεπε μα δεν μπόρεσε να αποτρέψει. Μια κραυγή μόνο έσκισε το χάος: ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΊΟΙ!!

Δώρα Μεταλληνού [δημοσιευμένο στο ηλεκτρονικό ημερολόγιο 2016 tovivlio.net.]

Υπόσχεση (της Δώρας Μεταλληνου)

Πλανόδιοι μουσικοί καλωσόριζαν μιαν αξόδευτη αγάπη Χειμώνες μέριασαν Καινούργια Άνοιξη άνοιγε τα πέταλά της Ανατολές χαμογέλασαν στο παράθυρο Τα πέλαγα ημέρεψαν τα πουλιά σίγησαν τα δένδρα του κήπου μπουμπούκιασαν Πότε έγινε άχρονος ο χρόνος; πότε το θαύμα συντελείται; πότε το παρόν δίνει τη θέση του στο επέκεινα; Πάνω στο περβάζι άφησες λίγη θάλασσα η δαντελένια κουρτίνα μέριασε για να περάσεις Κρέμασες κι ένα γλάρο πάνω της Στη γλάστρα του βασιλικού φύτεψες κοράλια από μακρινά. ταξίδια γαλάζιες υποσχέσεις φορούσες φορούσες στα μάτια Ξέχασες μόνο .... το θαλασσινό τριφύλλι να μου φέρεις...


Δώρα Μεταλληνού
από την ποιητική συλλογή
''ΑΝΕΓΓΙΧΤΑ ΡΕΙΘΡΑ''