Κοίτα μάτια μου (της Ζωής Χαλκιοπούλου)

Κοίτα μάτια μου,

κοίτα πως φεύγει η τρικυμία

Ηττημένη, με σκυμμένο κεφάλι

Μα εσύ είσαι ασφαλής

Βράχηκες λιγάκι, τι πειράζει!

Μυρίζεις δροσιά

Κι αν λίγο βάρυναν τα βλέφαρα

άλλο μη προσπαθείς

Γαλήνιος ύπνος έρχεται να σ ανταμώσει

Γείρε το κεφάλι στον ώμο μου

να σε νανουρίσω

Μέσα μου όμως θα εύχομαι

ν αντέξει αυτός που θα βρεθεί στο διάβα της

Κοίτα μάτια μου να κρατηθείς

Μου δώσε υπόσχεση η ανατολή

πως θα ρθει πιο νωρίς

Ξεκουράσου καπετάνιε μου

Η τρικυμία θα ξανάρθει

γιατί είναι αχόρταγη

κι έχει βάλει στόχο το σκαρί σου.

Ζωή Χαλκιοπούλου

Πέπλο της αγάπης (της Πηνελόπης Τσούνη)

Έπρεπε Μακριά Να φύγω Να ξεφύγω Από της πόλης τη δίνη Που με πνίγει Δε σου τηλεφώνησα Ήθελα απελπιστικά Να σε δω Καθώς οδηγούσα Πετούσα Όλη τη νύχτα οδηγούσα Σε όλο το δρόμο Ονειροπολουσα Να φτάσω κοντά σου αγωνιούσα Σε ποθουσα Σε μια ονειροφαντασια ζούσα Στο δωμάτιο σου Γλιστρουσα Και απαλά σε ξυπνούσα Να σου πω Πώς σ'αγαπουσα Δυο λευκά κλωνιά Γιασεμιού Τα χέρια τους άνοιγαν Και με αγκάλιαζαν Σε ένα πέπλο της αγάπης Με τύλιγαν Μια φωνή βελούδινη Στα αυτιά μου σκιρτούσε Ένα βλέμμα σαν φωτιά Με κοιτούσε Πυρετός φλόγιζε το μέσα μου Όλη τη νύχτα οδηγούσα Και ονειροπολούσα Να φτάσω κοντά σου ποθούσα Στην Καμάρα σου γλιστρούσα Δυο χέρια Την αγκαλιά Άνοιγαν Και σφιχτά με κράταγαν Δύο χείλια του Μάη Χαρά με κερνούσαν... Η ζωή μας ενώνει Η ζωή μας χωρίζει Όπου και να είμαι Ο χτύπος της καρδιάς σου Με αγγίζει Η νύχτα είναι παγερή και σκοτεινή Η μορφή σου Με συναρπάζει Μου δίνει τη θαλπωρή


Πηνελόπη Τσούνη

Αλλαγή πλεύσης (της Δώρας Μεταλληνού)

Ξεκρέμασα την εικόνα σου Κιτρίνισε .... ο χρόνος.... Χρώμα σέπιας ... νοσταλγίας.... Μια χαρακιά την διαπερνούσε πέρα ως πέρα! Τη γύρισα ανάποδα την έκρυψα στο συρτάρι με τα ενθύμια! Θα κρεμάσω στον τοίχο μια καινουργια.... .να μυρίζει ελπίδα...., να μυρίζει προσμονή! Πρέπει να σκεπάσω και τα σημάδια... .δεν ωφελεί... .μια εικόνα ήσουν που ο χρόνος την απομάγευσε.... Θα κλείσω και τις τρύπες της ανάρτησης ,εδω έκλεισαν τόσα και τόσα..... οι αγάπες πάνε κι έρχονται.... σαν το κύμα που άλλοτε χαϊδεύει τ'ακρογιάλι , κι άλλοτε το χαστουκίζει με μανία..


Δώρα Μεταλληνού

Αγρύπνια (της Ελένης Ταίφυριανού)

Ξέχασα χθες βράδυ να σβήσω το φως της λήθης
κι έμεινε ξάγρυπνη να μετράει τους λύκους της οργής...
Τρόμαξαν τ' άγρυπνα όνειρα και κρύφτηκαν στους ίσκιους...
Η νύχτα κατέβασε χαμηλά στα μάτια το μαύρο βέλο της
κι έριξε το δίχτυ της αποπλάνησης
στα άγουρα σώματα της ηδονής...
Τρεμούλιασαν τ' αστέρια στο στερέωμα,
ζαλίστηκαν και πέσανε μαζεμένα
σε μια ασημένια αυτοκτονική βροχή...
Χλώμιασε η πανσέληνος στο μεσουράνημά της
κι άφησε ασημένιες φλούδες να πέσουν
στα μαλλιά των άγουρων κοριτσιών...
Σώπασαν το τραγούδι τους τα κρυμμένα αηδόνια,
ξέχασαν τα λόγια, τρόμαξαν στην κραυγή των λύκων
και 'μείναν κρυμμένα ως το χάραμα...
Η γριά κουκουβάγια έκρωξε δεισιδαίμονα
σκορπώντας ανατριχίλα στα μεσάνυχτα...
Και μετά.... Όλα σιωπή...
Το μόνο που ακούς,
ένα μικρό τρίξιμο στο παλιό ξύλινο πάτωμα...
Το αόρατο σαράκι έπιασε πάλι δουλειά...
Μετράω τα δευτερόλεπτα ώσπου να ξημερώσει...
Χαράζει...να μην ξεχάσω να πω...
Μια Καλημέρα του ήλιου....


Ελένη Ταίφυριανού

Επίλογος (της Έλενας Μαυροειδή)

Σε συγχώρεσα ,
για της χαρές που δεν έζησα....
Για το χέρι που δεν άπλωσες ,
όταν βούλιαζα.........
Για το χαμόγελο που μου 'κλεβες ,
λίγο λίγο στο πέρασμα του χρόνου.......
Για την αγάπη , που δεν μου 'δωσες ,
γιατί απλά δεν είχες......

Και σε ευχαριστώ ,
για τους ορίζοντες που μου άνοιξες , κλείνοντας με στην σιωπή .......
Τώρα με κοιτάς απορημένα ,
σαν να μην με ξέρεις ......
Μα είμαι εγώ , για δες με ,
το δημιούργημα σου ,
πιο ξένη κι απ' τους ξένους ,
μα είμαι ο εαυτός μου ,
σ ' ευχαριστώ.......

Έλενα Μαυροειδή

Απογευματινος καφές (της Κωνσταντίνας Κρατημένου)

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟΣ ΚΑΦΕΣ

Πίνακας ζωγραφικής διαστ. 60Χ70 με  Ακρυλικά χρώματα σε καμβά 

από την  Κωνσταντίνα Κρατημένου

Φτάσε όπου δεν μπορείς (της Χρύσας Νικολάκη)

Οι δυνατές συγκινήσεις δεν θέλουν λόγια... Μόνο αισθήσεις Αφουγκράσου... Η καρδιά σου πάλλεται... Γεύσου...η γλώσσα σου χάνεται. Το σώμα μουδιάζει... Τα χέρια ιδρώνουν .... Η ψυχή αναρριχάται στους ουρανούς.... Όπως όταν ονειρεύεσαι. Μόνο που τα μάτια είναι ανοιχτά, αδυνατούν να δεχτούν το απροσδόκητο και σαστίζουν ασάλευτα. Να ονειρεύομαι θέλω μόνο μαζί σου... Ακούς; Γελά... η ψυχή μου.... στην χαρά σου..μάτια μου! Σ 'αγαπω!


Χρύσα Νικολάκη

Μετανάστη (της Κουλας Κράντα)

Παιδί του χαλασμού,
των γκρεμισμένων σπιτιών,
και των χαμένων ονείρων...
δακρυσμένα μάτια,
αλμύρα της θάλασσας.
Παιδί της χαμένης ελπίδας,
της απαξίωσης,
του συρματοπλέγματος...
μια σπίθα φως,
κι ένας άλλος Θεός,
την μοίρα σου ορίζει...
Παιδί της αγρύπνιας,
και της ξαστεριάς...
της χαμένης πατρίδας,
της διασποράς...
χαμογέλα στον ήλιο!

Κούλα Κράντα

Υπεροπλία (της Ελένης Κιούπη)

Είσαι ο ορισμός του ωκεανού
και όλη η άμμος του βυθού.
Είσαι της νιότης η ορμή
και τού ονείρου η προσμονή.
Είσαι στο στήθος τύμπανο
και στην καρδιά σφυρί.
Είσαι το σίδερο και η φωτιά
δικάζεις και δικάζεσαι μαζί με τα παιδιά.
Είσαι βροχή στις μπόρες
και το ξεκίνημα στις ώρες.
Είσαι ο επισκέπτης του φωτός
εκεί που νυχτώνει ο καιρός.
Είσαι ρωγμή πληγή που ψάχνει για να βρει.
Περσίδες Χρυσές σε αγκαλιές ανοιχτές.
Είσαι ασημένιο κύμα που πνίγεται ο νους
στις ελπίδες γενναιόδωρα ανοίγεις τούς κρουνούς.
Είσαι λογοπλάστης της Σελήνης
και τραγούδι - παιάνας- τής ειρήνης.
Είσαι η ματιά η καθαρή
στου κόσμου μέσα την ιλύ.

Ελένη Κιούπη

Για ποιόν σε ξεπουλάς (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

Ένας αντίλογος στο ομώνυμο ποίημα ( δείτε ΕΔΩ  )

σε στίχους της Βάγιας Μπαλή και της Σοφίας Τανακίδου

Που ξέρετε εσείς
για βία και για τρόμους
Αν σκύβω το κεφάλι
η αν ζω σε υπονόμους
Και ποιον να ευχαριστήσω?
Αυτόν που με μισεί
Και έγινε εχθρός μου
με βία περισσή
Και αν ζω στα όνειρα μου
και μες τη φαντασία
Κανείς σας δεν γνωρίζει
ποια έκανα θυσία
Τα γράμματα που ξέρω
τις νύχτες έχω μάθει
Και αν πούλησα τις γνώσεις
εγώ δε βρίσκω λάθη
Τη λίγη την τροφή μου
που αυτά μου έχουν δώσει
Μου έδωσαν κουράγιο
και την περίσσια γνώση
Λιοντάρια και ποντίκια
δε θαύμασα ποτέ μου
Γιατί αετός γεννήθηκα,
είμαι παιδί του ανέμου
Και αν σε φτηνό σοκάκι
με βρήκε η αυγή
Καθόλου δε φοβάμαι
πατάω καλά στη γη!!!                            

Χρήστος Παπαχρυσάφης

Προδόθηκαν τα όνειρα μου. (της Σωτηρούλας Τζιαμπουρή)

Εγώ βλέπω μόνο τα σκοτάδια μου .

Ζούσα στο σκοτάδι της ψυχής μου

αφήνοντας πίσω ότι εγώ αγάπησα.

Πάλευα να νικήσω σε ότι η ζωή στάθηκε εμπόδιο.

Και έρχεται μια θάλασσα αγκαλιά

να πλύνει το μαχαίρι του πόνου.

Να πάρει το δάκρυ!

Να μου δώσει το χέρι να πορευτούμε μαζί.

Να βρούμε τον έρωτα!

Να ζήσουμε!!!!!! 

Σωτηρούλα Τζιαμπουρή