Είδα....είδα...και τι δεν είδα....(της Παρασκευής Κηπουριδου)

 

Είδα γέρο πλάτανο στης λίμνης την αγκάλη
μαγεμένος να κοιτά της όχθης της τα κάλλη

Είδα μια βουνοκορφή να έχει ακόμη χιόνια
ενώ η πλάση άνθιζε, ξεφάντωναν τ' αηδόνια

Είδα μικρούλα λεμονιά με άνθη φορτωμένη
στην πνοή του ανέμου να σείεται χολωμένη

Της όχθης είδα την ιτιά κλωνάρια να λυγάει
και με της λίμνης τα νερά τη δίψα να ξεχνάει

Είδα κι εκείνο τον αϊτό φτερούγες να απλώνει
πάνω από δάση και βουνά τη λεία να σηκώνει

Είδα έναν περιπατητή στου χρόνου το σοκάκι
στους ώμους να σηκώνει του πόνου το δισάκι

Είδα τα ματάκια του, στου ουρανού τα βάθη
συννεφάκια, να αιωρούνται φορτωμένα δάκρυ

Είδα και της ανθρωπότητας τον εκτροχιασμό
ζωές να μαραίνει να σκορπάει  τον χαλασμό

Είδα ψέμα κι απληστία τον κόσμο να μαστίζει
αξίες και ιδανικά, σε άβυσσο να καταποντίζει

Κι όμως δεν είδα πουθενά σεβασμό κι αγάπη
κι ας περιπλανήθηκα σ’ όλα της γης τα πλάτη.

Παρασκευή Κηπουριδου

Τη ζήση αυτή που λάτρεψα (της Παρασκευής Κηπουριδου)

Τη ζήση αυτή που λάτρεψα

την νόμιζα παράδεισο

μα όσο κι αν το πάλεψα

με πέταξε στην άβυσσο.

Ουρανέ μου και φεγγάρι

αυγινό χαιρέτισμα

στων ονείρων το κελάρι

της ψυχής χρεμέτισμα.

Τη ζήση αυτή την ντύθηκα

ακάνθινο στεφάνι

σε πόνου αγνάντι σύρθηκα 

που πουθενά δε βγάνει.

Παρασκευή Κηπουριδου

Φιλία (της Παρασκευής Κηπουριδου)

Σαν ο φίλος, μπρος στα μάτια σου, την ψυχή γυμνώνει,

κι όλα όσα τον θλίβουν, ακουμπά στην καρδιά σου,

μυστικό κράτα, ό,τι στο τραπέζι απιθώνει.

Αν να βοηθήσεις δεν μπορείς, σε ό,τι τον πληγώνει,

με ενδιαφέρον τον πόνο του άκου, αφουγκράσου,

σαν ο φίλος, μπρος στα μάτια σου, την ψυχή γυμνώνει. 

Δίχως να κρίνεις, λάφρωσε το βάρος που σηκώνει,

δίχως συμβουλές να δίνεις, απλά δίπλα του στάσου,

μυστικό κράτα, ό,τι στο τραπέζι απιθώνει.

Αν κλαίει, μαζί του κλάψε, για την πίκρα που βιώνει,

την ελευθερία του, με κατανόηση σεβάσου,

σαν ο φίλος, μπρος στα μάτια σου, την ψυχή γυμνώνει.

Με βλέμμα αγάπης διώξε του πόνου το αμόνι,

φίλος κι αδερφός στις δυσκολίες του, η σκιά σου,

μυστικό κράτα, ό,τι στο τραπέζι απιθώνει.

Ρίζα του γίνε και τροφή, στων ερειπίων τη σκόνη,

αν θες συνοδοιπόρο να τον έχεις στη χαρά σου,

σαν ο φίλος, μπρος στα μάτια σου, την ψυχή γυμνώνει,

μυστικό κράτα, ό,τι στο τραπέζι απιθώνει.

Παρασκευή Κηπουριδου

Θαύμα η αγάπη (της Παρασκευής Κηπουριδου)

Αν σε κουράσει ο σκληρός κόσμος

και η ελπίδα σου ξεφτίσει

της θλίψης δεν είναι λύση ο δρόμος

η αγάπη θα σε βοηθήσει.

Αν αξημέρωτη η νύχτα σου μοιάζει 

και κάθε άστρο έχει σβήσει 

αν η μοναξιά της ζήσης σε τρομάζει

η αγάπη θα σε βοηθήσει.

Αν την καρδιά σου βρίσκεις άδεια

και το όνειρο έχει λακίσει

με αγάπης χάδι σπάσε τα σκοτάδια

η αγάπη θα σε βοηθήσει.

 

Σε αληθινής αγάπης γείρε αγκάλη

γαλήνης χάδι να σου χαρίσει

για να νιώσεις της χαράς τη ζάλη

η αγάπη θα σε βοηθήσει.

Αν ευτυχία δεν μπορείς να δρέψεις

και ανέλπιδο σε έχει ντύσει

μη βασανίζεσαι με μαύρες σκέψεις

η αγάπη θα σε βοηθήσει.

Αν θαρρείς πως η αγάπη έχει χαθεί

και αδυνατεί να ανθίσει

σε απίθανα μέρη υπάρχουν οι ανθοί

η αγάπη θα σε βοηθήσει.

Παρασκευή Κηπουριδου

Σαν φτερά (της Παρασκευής Κηπουριδου)

Σαν φτερά οι ζωές μας ταξιδεύουν

πάνω σε κόχη φουσκωμένου κύματος.

κάπου –κάπου συναντιούνται,

με χειραψία χαιρετιούνται,

και πάλι χάνονται.

Με απατηλή αίσθηση αθανασίας

πιασμένοι σε δίχτυ απληστίας

ο ένας τον άλλο αδικούμε

και πορευόμαστε.

Κουκίδες σε άπειρο σύμπαν

δηθενιστές κι αλαζόνες

εμείς οι μάγοι της τεχνολογίας

από της φύσης την οργή

αδύναμοι κρεμόμαστε.

Στο αέναο του χρόνου,

σε κύματα παράλληλα οδεύουμε, 

κι εκεί χανόμαστε.

Δίχως αποσκευές όλοι

στο σκοτάδι που μας γέννησε

πλούσιοι και φτωχοί

για πάντα κρυβόμαστε.

Ας γινόταν της ειρήνης ν’ ανοίξει πλατιά πύλη (της Παρασκευής Κηπουριδου)

Ας γινόταν της ειρήνης ν’ ανοίξει πλατιά πύλη,
όπου η ζήση επίγεια κόλαση μοιάζει.
Της ελπίδας νέο άστρο και λαμπερό καντήλι

Της αγάπης να υψώσουμε το λευκό μαντίλι
ολούθε, όπου η ψυχή βαριά αναστενάζει.
 Ας γινόταν της ειρήνης ν’ ανοίξει πλατιά πύλη

Να ‘ρθει κύμα αφρισμένο της λήθης ασφοδίλι,
να ραγίσει πια των ανθρώπων το πικρό μαράζι.
Της ελπίδας νέο άστρο και λαμπερό καντήλι

Η απληστία αίφνης να χαθεί κάποιο δείλι
και το συμφέρον που όλη την υφήλιο διχάζει.
Ας γινόταν της ειρήνης ν’ ανοίξει πλατιά πύλη

Των ισχυρών η ψυχή σαν τετράφυλλο τριφύλλι
σε κάθε αδύναμου χείλη γέλιο να χαράζει.
Της ελπίδας νέο άστρο και λαμπερό καντήλι

Κάποιο βράδυ με φεγγάρι, της χαράς μαντολίνο
απ’ τις θλιμμένες καρδιές να σκορπίσει το αγιάζι.
 Ας γινόταν της ειρήνης ν’ ανοίξει πλατιά πύλη
Της ελπίδας νέο άστρο και λαμπερό καντήλι

Παρασκευή Κηπουριδου

Νύχτα (της Παρασκευής Κηπουριδου)

Πυρωμένος ο ήλιος κυλά.
Το μαντίλι η γη του κουνά.
Σε μια έκρηξη χρωματική,
αποσύρεται να αναπαυτεί.

Γκρίζο μανδύα η γη φορά.
Τα κάλλη της αποχαιρετά.
Ολόγυρα κορυφογραμμές,
σε σκότη σβήνουν χλωμές.

Και στ’ ουρανού τη στράτα,
το φεγγάρι μαζί με τα άστρα,
ερέβη, άγρυπνα περιπολούν,
μάλαμα απλόχερα σκορπούν.

Το κάθε πλάσμα ησυχάζει
στου Μορφέα την αγκάλη.
Απ’ την κούραση της μέρας
και απόψε θα ξεκουραστεί.

Το ρυάκι στη βουνοπλαγιά
τραγουδάει και γοργοκυλά.
Των βατράχων η κομπανία,
στήνει ολονύχτια συναυλία.

Άγρυπνη και η κυματούσα,
το ακρογιάλι με αφρό ραίνει.
Τα βράχια αλμύρα χαϊδεύει,
και τις αμμουδιές παιδεύει.

Δίπλα ελαιώνας αναριγεί
στου ανέμου το απαλό φιλί,
που τα νυσταγμένα φύλλα,
αναδεύει με τόση επιμονή.

Κι όλη αυτήν την αρμονία,
μια κουκουβάγια με μανία,
επίμονα τη χαλάει η δολερή
με την στριγκή της κραυγή.

Παρασκευή Κηπουριδου

ΠΑΣΧΑ (της Παρασκευής Κηπουριδου)

Ελάτε αδέρφια δώστε τα χέρια
με μια ψυχή και με μια καρδιά
τα στήθη να φουσκώσει πλέρια
της Λαμπρής η σωτήρια χαρά.

Ανάστασης μέρα κοντοζυγώνει
Το ψάλλει στα κλαδιά τ' αηδόνι.
Το μαρτυρά και το απαλό αγέρι
που εύοσμους ανθούς χαϊδεύει.

Η σταυρική Του θυσία σωτηρία.
Και τον Άδη έκανε να νεκρωθεί
Ας γίνει της ψυχής μας ευκαιρία,
απ' τις μικρότητες να απαλλαγεί.

Σαν ολόλευκο κρίνο να λάμψει.
Της αγάπης να ανοίξει τα πανιά.
Το άδικο του κόσμου να κάμψει.
Φως να διαδεχθεί την καταχνιά.

Τα φύλλα της καρδιάς ουρανός,
πουλιά να φτερουγίζουν χαράς
και μέσα σε χαώδες αστροφώς,
οι ζωές μας να κυλούν στο φως.

Ο κόσμος μαγικά να γαληνέψει
κι αθώο αίμα να πάψει να κυλά.
Δίκιο επιτέλους να διαφεντέψει,
την υφήλιο που αναζητάει χαρά.

Της Ανάστασης η ψυχική χαρά,
σε γειρτούς ώμους φτερά βάζει.
Το πνεύμα μας ανυψώνει ψηλά,
στις καρδιές ανθρωπιά σταλάζει.


Παρασκευή Κηπουριδου

Αν θέλουμε δίκαια να μιλάμε (της Παρασκευής Κηπουριδου)

Τα βέλη του ήλιου ωχρά,
στης μέρας το ψυχρό θάμπος.
Αδειανό κοχύλι η σιωπή.
Σε λυκόφως ανοχής
υποδόριο ρυάκι η οργή.
Σε αδιαφανή φλέβα ρέει.
Θαμπός κόσμος.
Δίκιο
μοίρασμα
ανθρωπιά
όνειρα,
κομμάτια ενός καθρέφτη,
σπασμένου από άπληστη γροθιά.
Δυο στρατόπεδα ο κόσμος.
Άδικοι κι αδικημένοι,
πλούσιοι και φτωχοί,
διαψευσμένοι και προδότες.
Αγαθά άνισα μοιρασμένα.
Οι ευθύνες μοιρασμένες ίσα.
-Αν θέλουμε δίκαια να μιλάμε,
αυτούς τους άδικους καιρούς.-
Η σιωπή δεν είναι απλά ανοχή.
Σημαίνει συμβιβασμό.
Σημαίνει συνενοχή.
Η μεμψιμοιρία ανώφελη.
Τρέξε…φύγε μακριά,
από του φόβου η σκιά.
Άσε λεύτερο το σθένος
στις φλέβες να κυλά.
Ο κόσμος με αγώνα αλλάζει.
Αποφασισμένα χέρια αδικημένων,
το οικοδόμημα του κόσμου χτίζουν.
Πάνω σε νέα θεμέλια γερά.
Κάποιοι τρελοί κι ονειροπόλοι,
επιστρατεύουν τη δύναμη της ψυχής.
Σβησμένους ήλιους ανάβουν.
Με την άσβεστη σπίθα της ελπίδας.
Με τόλμη, ανθρωπισμό και δικαιοσύνη.
Όσο κι αν μοιάζει αθέατη,
-η δύναμη των κατατρεγμένων-
κινητήρια δύναμη είναι.
Κολυμβήθρα αναγέννησης,
ενός καλύτερου κόσμου.
Αρκετά κοιμήθηκες
Αφυπνίσου.
Με φορεσιά ελπίδας ντύσου
Ζήσε το θαύμα στην άχαρη ζωή σου


Παρασκευή Κηπουριδου

Νύχτα πονετική (της Παρασκευής Κηπουριδου)

Πονετική απόψε η νύχτα.
Τα λιγνά μας όνειρα,
σε ασημένια σπάργανα τυλίγει.
Το σβησμένο μας βλέμμα,
με ασημένιες ανταύγειες ντύνει.
Των άστρων την ευλογία,
στον ταλανισμένο τόπο απλώνει,
ασημοκέντητο προσδοκίας σεντόνι.
Τον σπόρο της ελπίδας βλασταίνει,
στους χέρσους αγρούς της ψυχής.
Όλους εμάς, που ηττημένοι ζούμε,
που τραγικά κωφεύουμε,
εμάς που εθελοτυφλούμε,
εμάς τους διχασμένους,
κι απίστευτα προδομένους,
να κάνουμε όνειρα μας ωθεί.
Παλεύοντας, στο σκοτάδι
σθεναρά,να ανοίξουμε ρωγμή.
Να στοχεύσουμε του ήλιου το φως.
Αξίες να ανασύρουμε κι αρχές,
απ’ το πηγάδι της λήθης που τις τρώει.
Τούτη η χώρα, ετούτος ο λαός,
σκοταδισμό για πολύ δεν αντέχει.
Ώρα να πετάξουμε την ήττα,
περήφανα, να σηκωθούμε ορθοί.


Παρασκευή Κηπουριδου

Παγωνιά στις γειτονιές του πλανήτη (της Παρασκευής Κηπουρίδου)

Παγωνιά στις γειτονιές του πλανήτη.
Σ’ένα κουκούλι του «εγώ» κλεισμένοι,
τον κόσμο κοιτάμε απ’το φεγγίτη.
Άπραγοι,σιωπηλοί,υπνωτισμένοι.

Η ελπίδα σε μια ρωγμή κρυμμένη,
δε λέει νέους βλαστούς να πετάξει,
από βαρύ χειμώνα ναρκωμένη.
Η σιωπή μας,την έχει ρημάξει.

Αρνείται ανθούς χαράς να τινάξει.
Η αγάπη μέσα μας δεν φωλιάζει,
της απληστίας την θύελλα να σκιάξει.
Ωχρά όνειρα,σε σκληρό αγιάζι.

Πώς τα πουλιά της χαράς να υψώσει;
Πώς σε όνειρα νεκρά,πνοή να δώσει;

Παρασκευή Κηπουρίδου

Άνθρωποι τρωκτικά (της Παρασκευής Κηπουρίδου)

Οι κοινωνικοί γύπες,
οι άνθρωποι τρωκτικά....
Παγόβουνο έχουν καρδιά
εμφάνιση καθώς πρέπει
Αθώων σβήνουν χαρά
γελούν ανατριχιαστικά
Μάσκα ανθρώπου φορούν
πίσω της άγρια ένστικτα κρύβουν
Ξέρουν να υποκρίνονται καλά
Μιλούν γι’ αξίες και ιδανικά
υπογείως τα καταπατούν
Από αλαζονεία φουσκώνουν
Απληστία τους κυβερνά
Για το χρήμα σκοτώνουν
Στον κόσμο βάζουν φωτιά
παρακολουθούν παγερά
Αργύρια προδοσίας μετρούν
αδιάφορα σιγοσφυρίζουν
Φιλάνθρωποι το παίζουν
λόγια λένε συμπονετικά
χειροκρότημα κερδίζουν
Με υπόγειους συμβιβασμούς,
φόβο και παράνοια σκορπούν
Πιόνια τους αδύναμους καταντούν,
σε άνομα σχέδια να συμμαχούν
Άνθρωποι τρωκτικά
Μάστιγα της κοινωνίας δεινή
πληγή που αέναα αιμορραγεί


Παρασκευή Κηπουρίδου

Θάλασσά μου (της Παρασκευής Κηπουρίδου)

Θάλασσά μου
Ατλάζι δαντελόπλεχτο
των κυμάτων σου
ο σάλαγος
Της πλάσης ανασαιμιά
γλυκόπνοη
Φιλόξενο χάδι απαλό
στου ήλιου τη στίλβη
Καθρέφτη αδηφάγε
υγρή αγκαλιά
πορφυρής δύσης
Αντιφέγγισμα
ροδίσματος αυγινού
Φλοίσβε γλυκόηχε
μουρμούρισμα ερωτικό
σε ξανθής άμμου
κόρφο
Ηδυπαθές άγγιγμα
Λάγνο ρίγος
Στη γαλήνη σου
της ψυχής το γκρίζο
θέλω ν’ απλώσω
Με λευκό
των κυμάτων να το ντύσω
Όμορφο
τον κόσμο να ονειρευτώ
Απ’ τ’ ακροδάχτυλα του φεγγαριού
νέκταρ να γευτώ
Σε άλικων κοραλλιών αιώρα
γαλήνεψε γλυκά
Κοιμήσου σαν μωρό
κι άσε με να σε κοιτώ
λιποτάχτης
απ’ την κόλαση της ήττας
κι απ’των ονείρων τη διάψευση
Κι αν κάποιο δάκρυ
άθελά μου κυλήσει
αποδέκτης
της αλμύρας του γίνε
στο άπειρο ταξίδεψέ το
μαργαριτάρι
σε δαντελένιο αφρό
Θάλασσά μου
την απεραντοσύνη σου
λάτρεψα
τη δύναμή σου
το χαώδες μπλε
την αέναη κίνησή σου
τον ασυγκράτητο θυμό
τη βοή σου
καθώς τα ακρόβραχα σμιλεύεις
Θάλασσα απέραντη
ξελογιάστρα
με σμίλη ελπίδας
στου βυθού σου το σύμπαν
της ζωής μου τις σκιές
σε όνειρα μετουσίωσε
με υδρατμών ζείδωρη ανάσα
ανύψωσέ με σε ύψη συμπαντικά
Ένα να γίνω με των αστεριών
την ασημόρροη θωριά


Παρασκευή Κηπουρίδου

Θέλω (της Παρασκευής Κηπουρίδου)

Θέλω
Απ’ το γκρίζο να ξεφύγω
να σωθώ αιωρούμενη
σε σύννεφου αγκάλη
πάλευκος να γίνω αφρός
στης λήθης τ’ ακρογιάλι
Θέλω
Η ψυχή μου να γίνει
μια βεντάλια γλάρων
που λεύτεροι ίπτανται
πάνω στης θάλασσας
το ατελεύτητο μπλε
Θέλω
Φλοίσβος να γίνω
δέηση στην κλεψύδρα
ήρεμης ακρογιαλιάς
τα δύσκολα της ζήσης
να μην τα νιώθω πια
Θέλω
Στο γέρμα του ήλιου
άστρο ταπεινό να γίνω
υφάδι  άμετρης μαγείας
εκεί μέσα στο έρεβος
νόημα ζωής ν’αναζητώ
Θέλω
Μια ανεμώνη να γινώ
σε βράχου μια σχισμή
Ν’ ανθίζω έτσι ταπεινά
στο φύσημα του ανέμου
να μαδώ γοργά γοργά
Θέλω
Δάκρυ να γίνω της χαράς
σύννεφα λευκά να γεμίσω
να βρέξει αίφνης ο καιρός
ελπίδα, προσδοκία, χαρά
θλίψη και πόνο να διαλύσω
Θέλω
Κραυγή αφύπνισης να γίνω
τη σιγή αίφνης να τρομάξω
ανθρώπους απ’ τον κλοιό
απέραντης σιωπής να βγάλω
κι απ’ τον πόνο το μεγάλο
Θέλω
Την ελεύθερη πλευρά τους
από της ψυχής τα βάθη
στην επιφάνεια να  φέρω
με σθένος να αγωνιστούν
για μια  δίκαιη κοινωνία
Θέλω
Άδειο του φόβου το κελί
ρόδα εύοσμα στο βλέμμα
αξίες,ιδανικά να ραίνουν
στου καταπιεσμένου τη ζωή
πληγές να επουλώνουν
Θέλω
Να τσακίσω την ανήλεη
των ισχυρών πατούσα
που βασανισμένες ζωές
σαν πύργους στην άμμο
ανερυθρίαστα λιώνει
κι άπονα τις ισοπεδώνει
Θέλω………Θέλω…….

Παρασκευή Αδαμίδου Κηπουρίδου

Με το «εγώ» στο δισάκι (της Παρασκευής Κηπουρίδου)

Μοναχικός διαβάτης,
Το «εγώ» στο δισάκι
Ολόγυρά σου χάος
Με κεφάλι σκυφτό
αποπροσανατολισμένος,
φοβισμένος πορεύεσαι
απάτητο πίσω σου
της ζωής το γρασίδι.
Κούφιος κυλάει ο καιρός.
Απλά τον φορτώνεσαι
Κι είναι βαρύς
Βαρύς σαν ογκόλιθος
Σε συνθλίβει.
Σε γονατίζει.
Σε κάνει ν’ ασφυκτιάς.
Όποια πτυχή ζυγιάζεις στη ζωή
στα μάτια φαντάζει λειψή
Αναλώσιμη νιώθεις ύλη
Φόβος,σαν αναρρηχητικός κισσός
τα πονεμένα σου μέλη σφίγγει.
Πέτρινα λόγια σε ξεγελούν,
κάθε σου αντίδραση ναρκώνουν.
Πανό ομίχλης στο νου υψώνουν.
Κάθε σκέψη γι’ αγώνα
έντεχνα ακρωτηριάζουν.
Να συνηθίσεις την υποταγή σε ωθούν
με ψέμα και υποσχέσεις φρούδες
Σιωπηλός μένεις με μάτια κενά
μέσα σε φόβου κουκούλι
να αφουγκράζεσαι με πίκρα
τον πονεμένο λυγμό του κόσμου
Κι η ζωή....αχ! η ζωή..
μια χαμένη παρτίδα
σε παιχνίδι έντεχνα στημένο
κι από πριν ξεπουλημένο
στο όνομα του Θεού των ολίγων
του επονομαζόμενου "Πλούτος"


Παρασκευή Κηπουρίδου