Νά ξερες πως,
όταν σε θωρούν
τα μάτια μου,
δε λένε πάντα
την αλήθεια.
Μια πέτρα έχω
στη ψυχή,
που μόνο τις ώρες
που κοιμάμαι,
βγαίνει από μέσα μου.
Κυλάει μέσα,
σε ένα μαύρο βιβλίο.
Αποκρυπτογραφεί λέξεις
και λίγο πριν βουλιάξει
πάλι μέσα μου,
τρέχει.
Τρέχει να κρυφτεί
απ' την αληθεια.
Γυμνή, ανοργάνωτη,
ανάμεσα σε γνώριμα τερτίπια.
Όταν εγκλωβίζεται,
αρχίζει να λιώνει
σα κερί πάνω σε λαμπερές πλάκες.
Εκεί, που το φεγγαρι την φωτίζει,
από πάνω της σα φακός.
Δίνει φως στα σκυλιά.
Την γνωρίζουν καλά
τόσα χρόνια.
Όσα σκυλιά έχω μεγαλώσει
την μύριζαν, την ήξεραν
και γαύγιζαν στο θάνατο.
Στη παρακμή γαύγιζαν.
Αυτή τη φορά,
δεν τους ξέφυγε.
Σωριάστηκε η πέτρα,
στα πόδια μου επάνω.
Μα εγώ,
θυμάμαι ακόμα.
Κοίτα με στα μάτια,
να νιώσεις, πως
λύτρωση προσμένω.
Δε θέλω να νικήσω.
Να φυλαχτώ
απ' τα αινίγματα
θέλω.
Να περπατώ,
ελεύθερα και μοναχικά
σα λύκος,
χωρίς την πέτρα μέσα μου.
Αναστασία Πελεκάνου
