Ζόρικη Ελλάς (του Βασίλειου Ν. Κατζικά)

Μεθυσμένα βήματα
μεθυσμένα λόγια,
ποτισμένα  ποιήματα
μελάνη και ιδρώτα.
Αφρισμένα κύματα
αφρισμένα πάθη,
μιας ζωής τα θύματα
μιας ζωής τα λάθη.

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες μωρό μου
ζόρικη η Ελλάς, μα έλα στο πλευρό μου,
Δύσκολοι καιροί για ήρωες μωρό μου
όταν εσύ γελάς είσαι το όνειρο μου.

Αραγμένα όνειρα
αραγμένα  πλοία
πεταμένα απόνερα
μας πουλούν σοφία.
Φλογισμένοι έρωτες
φλογισμένοι πόνοι
οι νυχτιές ξενέρωτες
κι οι κλέφτες  αστυνόμοι.

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες μωρό μου
ζόρικη η Ελλάς, μα έλα στο πλευρό μου,
Δύσκολοι καιροί για ήρωες μωρό μου
όταν εσύ γελάς είσαι το όνειρο μου.

Βασίλειος Ν. Κατζικάς

Κουράστηκα (του Βασίλειου Ν. Κατζικά)

Κουράστηκα, το παραδέχομαι,

κουράστηκα,

τις νίκες μου 

να φέρνω στο μυαλό,

αυτές να νοσταλγώ,

γι' αυτές να θέλω να μιλώ,

κουράστηκα.

Κουράστηκα, δικές μου να τις θεωρώ,

δωρεές δικές Σου να ξεχνώ πως ειναι,.

Κουράστηκα να αντιμάχομαι το θέλημά σου, 

παραδίδομαι 

δεν έχω άλλες δυνάμεις,

δυνάμεις ποιες;

να Σε αντιστρατεύομαι,

παραδίδομαι.

Τις ήττες μου προσφέρω

θυμίαμα στα πόδια Σου

και λαβωμένος από τις μάχες 

που απόκαμα,

τολμώ, ο ρίψασπις,

γονατιστός,

εκλιπαρώ το Έλεος Σου.

Βασίλειος Ν. Κατζικάς

ΦΙΛΙ ΠΝΟΗΣ (του Βασίλειου Ν. Κατζικά)

Η ζωή μου,

το πολυτιμότερο δώρο, 

η ζωή μου, 

ένα ατύχημα,

απόρροια 

παράνομων προσπεράσεων,

ύβρις 

σε κάθε νόμιμη προτεραιότητα. 

Και τώρα,

κείτομαι 

ξαπλωμένος ανάσκελα, 

όχι νικητής 

πάνω στην ασπίδα μου,

αλλά ηττημένος 

πάνω στη καυτή άσφαλτο,

στην άσφαλτο 

των επιλογών μου.

Όλα, 

ένα- ένα τα λάθη μου,

περνούν

μπροστά από τα μάτια μου, 

δεν προλαβαίνω να γευτώ 

τη μνήμη της χαράς,

μόνο ένα δάκρυ 

και μετά άλλα, 

κυλάνε 

από τα μάτια μου.

Θεέ μου, 

δεν πρόλαβα να κάνω 

κάτι καλό ακόμη.

Δάκρυα, δάκρυα πολλά, 

όχι δικά μου, 

αλλά των άλλων,

πέφτοντας ζέχνουν 

και φουντώνουν 

τη κάψα της ασφάλτου,

μα τα δικά μου

εξατμίζονται αδύναμα 

να τη σβήσουν.

Νιώθω τα χέρια σου, 

τα δροσερά χέρια της αγάπης, 

να πιέζουν δυνατά το στέρνο μου,

ρυθμικά, 

ένα, δύο,....... τριάντα 

και Θεέ μου, περιμένω, 

αχ περιμένω το φιλί σου

να μου δώσει αναπνοή, 

το φιλί της ζωής. 

Βασίλειος Ν. Κατζικάς

ΣΕΒΑΣΤΕ ΜΟΥ ΔΑΣΚΑΛΕ (του Βασίλειου Ν. Κατζικά)

Δεν είναι οι γνώσεις, 

που μου ‘μαθες αυτές

που χρόνια 

σε φέρνουν στο μυαλό

ούτε της κιμωλίας σου

οι γραμμές 

που σβήστηκαν

σ’ ένα διάλειμμα μικρό

Είναι η ανάμνηση σου

σαν το κρασί,

π’ όσο περνάει ο καιρός

αυτό παλιώνει

μα η γεύση του

όλο πιο δυνατή

χωρίς νερό, ευφραίνει το μυαλό,

δεν το θολώνει

Μας όπλισες τα χέρια,

όχι με όπλα φονικά,

συνθήματα, ψεύτικα φτηνά, 

που τελικά προδίδουν,

μας δίδαξες 

τι πάει να πει δουλειά

με φτυάρια, τσάπες, μολύβια,

π’ αξία στους νέους δίνουν.

Δώδεκα χρόνων παιδιά 

με σένανε μπροστά

φτιάξαμε θεατρική σκηνή 

για την εθνεγερσία

Η Αναστασία Αλεξανδρίδου 

ζωγράφισε επτά σκηνικά

κι έφυγε οκτώ χρόνια μετά 

για την αθανασία.

Δίδασκες με όρεξη, 

όρθιος, χαμογελαστός

περνώντας ένα-ένα 

απ’ όλα τα θρανία

πάνω απ’ το κεφάλι μας, 

πατέρας στοργικός

όχι κριτής 

χωρίς καμιά δικαιολογία.

Εξέταζες το μάθημα 

μεσ’ τη διδασκαλία

κι ήταν γενική 

η συμμετοχή

δεν βλέπαμε εκτέλεση 

απ’ τα θρανία

σ’ έναν μαυροπίνακα 

με παγερή σιωπή.

Δεν έδινες ελέγχους 

με νούμερα ξερά,

μιλούσες στους γονείς

για τα παιδιά τους

έβλεπες πρόσωπα,

όχι μηδενικά

ετοίμαζες ανθρώπους 

για μια ζωή δικιά τους.

Έδωσες πολλά πάντα

με πρωτοτυπία

γιατί η αγάπη 

βρίσκει αφορμές

δεν έδειξες ποτέ

αδιαφορία

με δικαιολογίες 

ασήμαντες φτηνές.

Σήμερα τριάντα οκτώ 

χρόνια μετά

σε σκέπτομαι και 

ένα θέλω να σου πω

προσπάθησα να πάρω

από σένα αρκετά

Δάσκαλε μου σεβαστέ

σ’ ευχαριστώ.

31 Αυγούστου 2012 

Στη ιερή μνήμη του δασκάλου μου της Στ’ Δημοτικού Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης 1973-74 Δημητρίου Τσολακίδη

Βασίλειος Ν. Κατζικάς