Άτιτλο (της Αντριανας Περικλέους Ονουφρίου)

 

Έλα απόψε που τα σύννεφα 
μπλέκουν αιώνια όνειρα. 
Ο ουρανός ένα φωτεινό 
χαλί, κλίνη αγάπης. 
Το θρόισμα του ανέμου 
σκορπάει ήχους μυστικής 
διέγερσης.
Οι λέξεις λικνίζονται 
νωχελικά κάτω από το 
σκέπασμα του ονείρου. 
Έλα απόψε που τ αστέρια 
στήνουν τρελλό χορό 
μέσα στο φως της νιότης. 
Απόψε που ο ήχος της
καρδιάς ευθυγραμμίζεται 
με τις αισθήσεις.

Αντριάνα Περικλέους Ονουφρίου

Ατιτλο (της Αντριάνας Περικλέους - Ονουφρίου)

Είμ' ανθός στον κάμπο 

φυτεμένος. 

Κτυπάει ο ήλιος βάναυσα 

τον μίσχο της καρδιάς μου.

Μα ξέρω ν' ανασταίνομαι μέσ'

απ' τα πέταλα μου.

Κι όταν άπονα το χιόνι 

ασπρίζει τα αίματά μου,

ανοίγω τις φλέβες διάπλατα .

μη μολυνθεί η καρδιά μου.

Παίρνει απ' εκεί κι ανδρώνεται 

το σώμα κι η θωριά μου.

Σκύβω με τον ύπερο κι αρπάζω 

την ελπίδα. Ετούτη π' οδηγεί 

έξω  από την καταιγίδα ...

Αντριάνα Περικλέους - Ονουφρίου

Από παιδί (της Αντριάνας Περικλέους Ονουφρίου)

Ψάχνω να βρώ μια θάλασσα  

να ταξιδεύω όταν οι δρόμοι 

στερεύουν. Κι ένα κήπο, ψάχνω 

να βρω, απ' την ζωή όταν λείπω. 

Ψάχνω να βρω ένα όνειρο 

αδειανό μέσα του να χωθώ 

σαν η αυγή είναι θαμπή, 

κι ο ήλιος στάζει αστραπή. 

Ένα ουρανό ψάχνω 

να βρώ, μέσα του να 

κρυφτώ στην πιο  ακριβή 

μου μοναξιά. 

Ψάχνω να βρώ μέσα το 

θεριό που σκίασε το φως 

κι έσβησε όλα τα κεριά μου.

Κι ένα χείμαρρο γυρεύω 

να βρω να παρασύρει 

λέξεις των στιγμών. 

και στίχους νεκρών. 

Αντριάνα Περικλέους Ονουφρίου

Δεν διαπραγματεύομαι (Αντριάνα Περικλέους Ονουφρίου)

Δεν διαπραγματεύομαι τα 

αστέρια που έκλεψα από 

τον ουρανό. Ούτε τα όνειρα 

που έχτισα μέσα στην 

κολυμβήθρα του πάθους.

Είναι κλεισμένα μέσα στο 

μπαούλο της καρδιάς,

δροσίζουν την πέτρα 

όταν στεγνώνει. Φωτίζουν 

τα σκοτάδια της μοναξιάς. 

Δεν διαπραγματεύομαι τις 

θάλασσες που σηκώσαμε 

βυθισμένοι ο ένας στο σώμα 

του άλλου στην άκρια του 

δειλινού. Ούτε τα καράβια 

που ναυλώσαμε τις αφέγγαρες 

νύχτες στο σταυροδρόμι της 

ανυπαρξίας. Τα νυολόγησα 

κάτω από την σημαία του 

έρωτα με απαγόρευση απόπλου 

δια παντός. 

Δεν διαπραγματεύομαι 

την μορφή σου που χαράχτηκε 

στο στήθος μου με αίμα. Την έχω 

στολίσει με αγέννητα κομμάτια 

ουρανού, αναμένοντας τον ήλιο 

να χαράξει στο στερέωμα. 

Αντριάνα Περικλέους Ονουφρίου

Άτιτλο (της Αντριάνας Ονουφρίου Περικλέους)

Αν ήσουν άγγελός θ' άπλωνες
τα φτερά σου Το δάκρυ
μου θα στέγνωνες
μέσα στην αγκαλιά σου.
Θα πέταγες σαν Αετός
στα μύχια του νου μου.
Κάθε σκέψη πονηρή
θα 'διωχνες μακριά μου.
Θα χάιδευες με πούπουλα
τις άλικες πληγές μου.
Μα συ είσαι θνητός
κι εγώ το μόνο που ζητώ
είναι αγάπης θρόνο μαγικό
μέσα στην σκιά σου.

Αντριάνα Ονουφρίου Περικλέους

Άτιτλο (της Αντριάνας Ονουφρίου Περικλέους)

Ξέρεις δεν είναι η ηδονή, το πάθος
και ο πόθος που δίνει ο έρωτας.
Είναι η Αγάπη που κουβαλάει
απάνω του.
Χτίζει τ όνειρο και ταξιδεύει
δυο ψυχές σε κόσμους άγνωρους,
μα τόσο ιδανικούς...
Είναι η υπέρτατη καταπάτηση
του εγώ υψώνοντας ένα τεράστιο
εμείς
Είναι αυτή η μεγάλη ανάγκη,
ρε παιδί μου, που γεννιέται αυθόρμητα,
να κοιτάς τον άλλο στα μάτια και να λες
σ αγαπώ σα να είναι η πρώτη φορά...
κι ας του το χεις πει  εκατοντάδες!!!

Αντριάνα Περικλέους Ονουφρίου

Αφιερωμένο στους νεκρούς της Πανδημίας. (της Αντριάνας Ονουφρίου Περικλέους)

Θα κάθομαι αιώνες να σου
κρατάω το χέρι και να σου
μιλώ για την θάλασσα που
κελαηδάει ασταμάτητα σαν
το πουλί που δεν έχει φωνή.
Θα σου χαϊδεύω τα δάχτυλα
και θα σου τραγουδώ το τραγούδι
του ανέμου σαν νανούρισμα.
Θα σταματήσω τους ανέμους
να μην στεγνώσουν το δάκρυ
για να χεις να δροσίζεσαι
στο μακρινό ταξίδι.
Και θα καλέσω τον Αχέροντα
να γλυκάνει τα νερά.
Να περάσεις ήρεμα
γιατί όσο και να χαϊδεύω
την ψυχή σου μάτωσε πολύ
εδώ πάνω...

Αντριάνα Ονουφρίου Περικλέους

Απουσία (της Αντριάνας Ονουφρίου Περικλέους)

Καλημέρα καρδιά μου,
Ψες σάρωσε η νεροποντή
την ύπαρξη μου.
Πέρασε σαν μάζα φωτιάς
κι έλιωσε την Αγάπη.

Από μακριά ακούγονταν κραυγές
που έσπαζαν εκκωφαντικά την
σιωπή της νύχτας.
Έκλεισα τ αυτιά σφιχτά με τα χέρια,
μα ο ήχος με διαπερνούσε άγρια.

Το νερό πήρε ν ανεβαίνει.
Κάλυψε το βλέμμα και
πέτρωσε το δάκρυ.
χτυπιόντουσαν τα σύννεφα
σαν αρσενικά λιοντάρια

και στο φως της αστραπής
έβλεπα τα μάτια σου αδιάφορα.
Η ψυχή μου κατρακυλούσε,
κουφάρι άπνοο, βαθιά τυλιγμένη
στις αποχρώσεις των φύλλων.

Να μην βλέπει, να μην ακούει να
μην ακουμπάει τον πόνο της απουσίας.

Αντριάνα Περικλέους Ονουφρίου

Άτιτλο (της Αντριανας Περικλέους Ονουφρίου)

Μήν ψάχνεις την αλήθεια.
Έχει χαθεί στις παρυφές
του σκότους της προσποίησης
και της ανειλικρίνειας!!!
Κι εσύ ταξιδευτής του ονείρου,
κείτεσαι σε τσουρουφλισμένο
πέπλο αγάπης με χέρια
υψωμένα στο άπειρο κυνηγώντας
χείμερες ελπίδας.
Μια κραυγή βγαίνει απ την γη.
Κόσμος ξένος, αέναος, μικρός.
Άνθρωποι σκόρπια κουφάρια, ψυχή
χλωμή, πνοή λευκή,
χείλη ερμητικά κλειστά.
Λέξεις ανείπωτες, ξεφτισμένα  φτερά,
Πώς να πετάξεις;; Πώς;;;;


Αντριάνα Περικλέους Ονουφρίου

Αγέννητο όνειρο (της Αντριάνας Περικλέους - Ονουφρίου)

Ζωγράφισα  τ αγέννητο όνειρο
Έγραψα ανύπαρκτο στίχο.
Έφτιαξα το εικαστικό της ελπίδας
Φύτεψα την άνοιξη και περιμένω
ν ανθίσει.

Αναδύθηκα μέσα από το κουκούλι,
πεταλούδα, του χειμώνα.
καλοκαιριού ανθισμένη αμυγδαλιά
Έζησα το πάθος του έρωτα πριν
μ αποπλανήσει.

Επιβιβάζομαι μέσα σ
αραγμένα καράβια.
μέσα σε στάσιμα τρένα,
μέσα σε ναυάγια ψυχών που
χουν νεκρώσει.

μα δεν σταματάω τ όνειρο γιατί
ανθίζει σε δυο ματάκια παιδικά,
απάνω σε μια ροζιασμένη παλάμη
που σφίγγει την καρδιά.

στα χρώματα τ ουρανού το δείλι.
στ αγέννητο συναίσθημα που
πλησιάζει γοργά,
απάνω στο κεντρί της αγάπης
που μελισσοπετά.

Αντριάνα Περικλέους - Ονουφρίου

Ψάχνω τ όνειρο (της Αντριάνας Περικλέους - Ονουφρίου)

Όνειρο μου
Σε έψαξα εκεί που γεννιέται ο άνεμος,
στα ριζά τ' ουρανού.
Σε γύρευα χωμένη στου
ηλιοβασιλέματος το γύρισμα,
στην κουφάλα της ξύλινης ζωης
Σ' άρπαζα στο γέννημα του φεγγαριού,
μα πάλι σ' έχανα, γερμένη σε
ψευδαίσθηση ευτυχίας.
Σε γύρευα πάλι, στην χαραμάδα
της σκέψης, χαμένη στην βουή
της πόλης π' αργά ξυπνάει.
Σε περίμενα γερμένη στην αγκαλιά
του έρωτα, χαμένη σε πόθου φωλιά.
Σ ένιωθα, απατηλά, να γεννιέσαι
σε χείλη γλυκά.

Μα εσύ είσαι ακόμα αγέννητο,
κυοφορήσαι στην μήτρα τ' άπιαστου
πέφτεις απ' ανύπαρκτες σάλπιγγες.


Αντριάνα Περικλέους - Ονουφρίου

Έρωτα ταξίδι (της Αντριάνας Περικλέους - Ονουφριου)

....Μην αψηφάς τον έρωτα και προπάντων μην τον χλευάζεις.
....Ξέρεις τι πέρασε για να βρεθεί μπροστά σου;
....Ανέβηκε βουνά, μάτωσε τα πόδια του, αίμα στάζουν οι πληγές του. Πέρασε λαγκάδια. Έπεσε, γδαρθηκε βαθιά.
....Σηκώθηκε, τύλιξε τα ματωμένα γόνατα μ ελπίδα
....Συνέχισε με πείσμα. Είχε οδοδείχτη την αγάπη και της πόρτας σου μικρό φωτάκι.
....Κολύμπησε στα πέλαγα. Πάλεψε με κύματα θεόρατα.
.....Σαρκοφάγα ψάρια του πήρανε κομμάτι της ψυχής. Το κάνανε βορά πείνας της ζωής.
.....Κι έτσι ρακένδυτος ζητιάνος, έφτασε στην πόρτα σου.
.....Άκου χτυπάει!
.....Θ ανοίξεις ή θα κλείσεις παντζούρια κι αυτιά στην κραυγή μπροστά;


Αντριάνα Περικλέους - Ονουφριου