Η καρδιά του τριαντάφυλλου (της Ιωαννέτας Δοκανάρη)

Στην καρδιά του τριαντάφυλλου φωλιάζει  η αγάπη.
Γύρω της κύματα αληθινής ζωής περιμένουν να ζήσουν.
Όμως ο πληγωμένος ιστός θυμάται τα τραύματα.
Τι μοναξιά στο κάλεσμα...
Τι σκληρότητα στη στοργή...
Τι κανόνες βράχοι 
Τι φόβοι ασημαντότητας...
Τι...
Τι...
Τι...
Ο πληγωμένος ιστός ανεβαίνει στη βάρκα της ελπίδας.
Με το  σφουγγάρι της καρδιάς γλυκομιλάει στα τραύματα.
Κι αυτά κουλουριάζονται σε μια γωνιά αδύναμα πια.
Ανοίγει ο δρόμος για την καρδιά του τριαντάφυλλου.
Η αγάπη χορεύει στα χρώματα του ουράνιου τόξου μελωδικά.

Ιωαννέτα Δοκανάρη

ΔΩΡΟ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ (του Βαγγέλη Κανσίζογλου)

Σ’ αυτόν τον κόσμο ήρθες μια βροχερή βραδιά του Οκτώβρη,

μα πιο αβέβαιο και σκοτεινό το μέλλον σου.

Τώρα η ζωή σου ρόδινη φαντάζει,

καθώς αγάπη δέχεσαι.

Και τα μάτια σου μιαν απορία εκφράζουν:

τι είναι ζωή;

Σκληρός ο κόσμος όμως.

Δυστυχία, αδικία, κακό·

κι εσύ ένα κομμάτι του.

Αλήθεια, πόσο θα απέχεις απ’ αυτόν;

Και συνεχώς να ξεδιαλύνεις θες τους φόβους σου.

Τι είναι ζωή;

Κάνοντας όνειρα να τον αλλάξεις προσπαθείς.

Σε ιδεολογίες μπλέκεις και σε συστήματα.

Εκεί ένα σύντροφο επιλέγεις, κι αν είσαι συνετός το παρελθόν αφήνεις.

Οικογένεια, καριέρα… σ’ αυτά αφοσιώνεσαι.

Μόνο μια σκέψη αμυδρά σε βασανίζει:

τι είναι ζωή;

Μονότονα περνά ο καιρός.

Kι ενώ τα χρόνια μπροστά σου φτερουγίζουν,

ο κόπος σε βαραίνει.

Τώρα τα μάτια σου σφιχτά σφαλίζουν

και σαν ανάμνηση σου έρχεται στο νου:

τι είναι ζωή;

(Είναι κάτι που δεν κατανόησαν πολλοί)

Είναι το δώρο που δεν κατάλαβες ποτέ!

Βαγγέλης Κανσίζογλου

Τους περίμενα (της Ελένης Ταϊφυριανού)

 

Τους περίμενα...

Καιρό τώρα τους περίμενα.

Αργούσαν πολύ αλλά εγώ περίμενα.

Και οι εποχές διαδέχονταν η μία την άλλη.

Και οι βροχές φέρναν ήλιο.

Κι ο ήλιος τον άνεμο.

Κι εγώ περίμενα.

Και γέμιζα τα σιωπηλά μου δώματα,

πόντο-πόντο με λέξεις,

με άηχες κραυγές,

με ηχηρές σιωπές,

με άναρχες σημασίες...

Μα αργούσαν πολύ να έρθουν.

Δεν ξέρω γιατί;

Ένιωθα πώς με τιμωρούσαν,

πώς μ' εκδικούνταν κατά κάποιο τρόπο.

Γιατί δεν τους κάλεσα να έρθουν;

Γιατί δεν τους παρακάλεσα να έρθουν;

Μα εγώ δεν θέλησα ποτέ

να τους φέρω σε δύσκολη θέση

Δεν έμαθα ποτέ να ζητάω χαρές

Δεν έκανα ποτέ παζάρια

Πόσο κάνει;

Εγώ τόσα δίνω...

Για μένα είναι αυτονόητο

πως αν μου χτυπήσουν την πόρτα

Θ' ανοίξω με χαμόγελο και θα πω...

Περάστε...

Σας περίμενα!

Ελένη Ταϊφυριανού

Η ΡΟΔΙΑ ΠΟΥ ΚΛΑΙΕΙ (της Ευας Μαζοκοπάκη)

Θα σας πω μια ιστορία

μες στου χρόνου την πορεία

για μια γέρικη ροδιά

πού 'ζησε μια σαϊτιά

απ' του έρωτα την πίκρα

μιας αγάπης.. βαριά ήττα.

Ήταν κάποτε μαθές

 έρωτας αψύς που… λες

πού ‘ταν απαγορευμένος

κι απ' το κρίμα λαβωμένος.

 

Αγαπούσε μια φορά

μια γυναίκα και κυρά

παντρεμένη πέντε χρόνια

μαθημένη στα σαλόνια

του κολίγα τους, τον γιο

πού ‘μοιαζε με αετό

και είχαν όμοια ηλικία

λίγο πριν τα εικοστρία,

με ορμή της άγριας νιότης

πού ‘γινε αγάπης πότης.

Ερωτεύτηκε η καρδιά τους

μ' όλη την αγνότητα τους

και ευχήθηκαν μαζί

τη δική τους διαφυγή

απ' τους νόμους τους παλιούς

τους κανόνες τους σκληρούς.

 

Μα δυστυχώς το μυστικό τους

έκλεψε το ριζικό τους 

πριν προλάβουν ν' αντιδράσουν

την ευτυχία τους ν' αδράξουν.

Κάτω από την ροδιά

έφαγε μια μαχαιριά

ο λεβέντης νιος τση Κρήτης

απ' το γέρο Ψηλορείτη.

Και η κόρη πληγωμένη

απ' της μοίρας το νυστέρι

δεν τον άφησε μονάχο

για της κόλασης τον πάτο.

 

Άλλη μία μαχαιριά

στης καρδιάς της τη γωνιά

και τον έπιασε απ' το χέρι

στων αγγέλων το λημέρι.

Δάκρυσε και η ροδιά

πού ‘ζησε την σαϊτιά

στης ψυχής της τον κορμό

απ' τσ' αγάπης τον καημό.

 

Και δεν έβγαλε πια ρόδα

από κείνη ναι την ώρα

κι είν' η μόνη που θυμάται 

την αλήθεια που κοιμάται. 

Κι αν βρεθείς ποτέ κοντά 

στου κορμού της τα ριζά  

μία ευχή μόνο να στείλεις

για τ' αγγέλων το καντήλι.

 

Εύα Μαζοκοπακη

 

Τραγούδι εμπνευσμένο από το αντίστοιχο διήγημα μου ΤΟ ΡΟΔΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ.

Σε είδα γυναίκα (της Σοφίας Τανακίδου)

 

Σε είδα γυναίκα
στο πρώτο μου κλάμα
τη μήτρα σου αφήνω
και βγαίνω γυμνός
στον κόρφο σου γέρνω από σένα χορταίνω
και γίνομαι άξαφνα γιος!

Σε είδα γυναίκα
μονάχη πλανιέσαι
λες δεν αγαπιέσαι
μα εγώ σε αγαπώ!
Και γίνομαι άντρας για σένα μονάχα
μα μένω συνάμα και γιος!

Σε είδα γυναίκα
στο πρώτο σου κλάμα
απ' το σώμα της βγαίνεις
που τόσο ποθώ
στον κόρφο της γέρνεις από κείνη χορταίνεις
και γίνομαι Πατέρας
μα μένω συνάμα
και άνδρας και γιος.

Σας είδα γυναίκες
γυμνές και ντυμένες
ψυχές κεντημένες
με ήλιο και φως
κι αν έχουμε φύγει κυνηγημένοι
- από τον παράδεισο διωγμένοι -
εγώ νιώθω μαζί σας
πως είμαι Θεός!

Σοφία Τανακίδου

ΘΕΟΦΑΝΙΑ (του Γιώργου Τσιβελέκου)

Τον σταυρό, τον σταυρό
να πέσουμε στα παγωμένα νερά
να πιάσουμε σαν σωστοί ήρωες.
 
Και το παιδί, το παιδάκι,
ο μικρός Χριστούλης,
που πέφτει στα παγωμένα νερά
της Μεσογείου και του Αιγαίου
και πνίγεται
δεν το πιάνει κανένας...
Λες και δε γνωρίζουμε ότι ο Θεός
μόνο μέσω των ανθρώπων πιάνεται.
 
Και του χρόνου πάλι
αγιάζουμε τα νερά,
γιατί πολύ τα βρομίσαμε ξανά.

 
*Τα τελευταία 30 χρόνια πάνω από 30.000 πρόσφυγες 
έχουν πνιγεί διασχίζοντας τη θάλασσα 
στην προσπάθειά τους να βρουν σωτηρία... 
Τόσα χρόνια δεν έχουμε φροντίσει 
να καθαρίσουμε τα νερά με τον καλύτερο τρόπο... 
Αφιερωμένο, λοιπόν, αυτό το ποίημα 
στις πνιγμένες «παράπλευρες απώλειες» των πολιτικών παιχνιδιών...
 
Γιώργος Τσιβελέκος