Θα φύγω σε ένα πέλαγος (της Άρτεμις Τομαη)

 

Με κούρασαν τα βουνά της  θάλασσας
Πέτρωσαν την καρδιά μου
Εγώ τα φύτευα χαμόγελα 
Εκείνα αλμύρα πικρή ανθίζανε 
Μαράζωναν την ακρογιαλιά μου 

Με γιασεμιά κεντούσα τις βουνοκορφές 
Με ηλιοβασιλέματα τη νύχτα  να  μοσχοβολούνε
Μα εκείνα τα άστρα μου έκρυβαν 
Τεράστια κύματα σήκωναν 
Χαρά τα μάτια μου μη δούνε 

Θα φύγω ,θα φύγω να πάω σε ένα πέλαγος 
Με απάνεμο αγέρι
Μη το χτυπούν οι κεραυνοί της απονιάς 
φθινόπωρα καμμία αυγή μη φέρει 

Και όταν θα ξημερώνουν ανατολές 
Που μόνο σαν τα τότε καλοκαίρια θα μυρίζουν 
Τότε θα ανέβω πάλι τις όμορφες σου τις πλαγιές 
Αυτές που μόνο κοντά σου ,αγάπη μου θυμίζουν 

Ξέρεις στα κύματα της θάλασσας 
Πέρδικα δεν έχει τραγουδήσει 
Άφησε την αγάπη μας να ανοίξει τα φτερά 
καθε που χαράζει στο Αιγαίο σου για σε να  γλυκοτραγουδήσει 

Άρτεμις Τομαη
Από την καλντέρα της ψυχής μου

Στα αόρατα δίχτυα (της Άρτεμις Τομαη)

Στο Γυαλό κάθονται δύο άνεμοι 

Ο Μπάτης με τη Τραμουντάνα

Τον άδειο ίσκιο τους στη θάλασσα  κοιτάζουν 

Και το τίποτα καρτερούν

Πίνουν από μια κούπα αλμυρής μοναξιάς 

Συνομιλουν με τη σιωπή 

Κρατούν ο ένας το χέρι του άλλου

Καθισμένοι σε δύο άδειες ξύλινες  απογοητεύσεις 

Το κύμα τους κοιτάζει 

Καλημέρααααα

Τους  φωνάζει 

Απάντηση καμμιά 

Πίσω ξαναγυρίζει 

Τι συμβαίνει, τα αδελφοκύματα ρωτά 

Απάντηση δεν δίνει  το πουθενά 

Στα βράχια τρέχει την πόρτα τους χτυπα

Την απορία του να εξομολογηθεί 

Εκείνα τον κανένα και την καμμιά 

Κοιτούν 

Που στα αόρατα δίχτυα  μοναχικές σιωπές ψαρεύουν

Το κιούρτο τους να γεμίσουν !! 

Άρτεμις Τομαη

Από την καλντέρα της ψυχής μου

Σα γλαροπούλι (της Άρτεμις Τομαη)

Του Αιγαίου τη θάλασσα αγάπησα 

Κάποιος την έβαλε στις φλέβες μου να ρέει 

Σαν την κοιτώ νοιώθω πως είμαι κύμα της 

Χωρίς κουπιά μα η καρδιά μου πλέει 

Νοιώθω πως μπαίνω στα λιμάνια της 

Με βάρκα την αγάπη 

Στα γλαροπούλια της να τραγουδώ 

Για έναν έρωτα  που εχάθη 

Νοσταλγικά τον ορίζοντα της σαν κοιτώ

Το στήθος μου κύμα βαρύ που αναστενάζει 

Μα εκείνη μου γιατρεύει την κάθε πληγή 

Όταν δίπλα μου μαζί μου κουβεντιάζει 

Άρτεμις Τομαη

Από την καλντέρα της ψυχής μου 

Φοβούμαι μήπως χαθούνε (της Άρτεμις Κριμιτσα)

Την ποίηση του διαβάζω και έχω λιώσει 

Νοιώθω τόσο πολύ μικρή 

Φοβούμαι τους στίχους μου θα ξεγυμνώσει 

Εκείνος τους στόλιζε με βότσαλα 

Τους δικούς μου άραγε η θάλασσα θα σώσει;

Εκείνος με τον ηλιάτορα τους έλουζε 

Με μυρωδιές αλισμαρί και δυόσμο να μοσχοβολούνε 

Εγώ πείτε μου ποια είμαι εγώ

Τη μοίρα τους φοβούμαι 

Φοβούμαι μήπως στο βυθό της πέσουνε 

Πέσουνε και χαθουνε

Θαλασσινιά μου θάλασσα εσύ 

Πλημμύρα της καρδιάς μου

Μέθυσε τους στίχους μου

Κύματα βάλε στα όνειρά μου

Να μπαίνουν στις καρδιές 

Ωσάν την Άνοιξη

Λουλούδια να σκορπούνε 

Και δάκρυα αγάπης και χαράς 

Στα πέταλα τους γλυκά να ακουμπούνε 

Άρτεμις Κριμιτσα

Από την καλντέρα της ψυχής μου

Το άρωμα!! (της Άρτεμις Κριμιτσα)

Το άρωμα της φόρεσε 

Κατέβηκε στο μουράγιο

Ένα της κύμα φώναξε 

Και της φουρτούνας της τον Άγιο 

Της έδωσε τη μυρωδιά 

Στο Αιγαίο να τη μοιράσει 

Ίσως μαζί του συναντηθεί 

Έλεγε ποτέ δε θα το ξεχάσει 

Ξεκίνησαν και οι άνεμοι 

Το τύλιξαν σε μαντήλι 

Το είχε ποτίσει με δάκρυα 

Στο τελευταίο τ'αποχωρισμού 

Στης Παναγίας καντήλι 

Έψαξαν λιμάνια 

Ρώτησαν θαλασσαετούς

Μήπως είδαν τα πλάνα μάτια 

Την άφησαν μόνη στους γκρεμούς 

Θλιμμένο βρήκαν της θάλασσας τον αετό 

Σε βράχο ακουμπισμένο 

Ξαφνιάστηκε από το άρωμα 

Τον βρήκαν δακρυσμένο 

Πείτε μου ,πείτε μου που θα τη βρω

Τη γαλανή ομορφιά μου

Νόμιζα πως δεν ήθελε 

να ζει στα όνειρά μου 

Τρέξε κύρη μου τρέξε να τη βρεις 

Θα λιώσει από τον καημό της 

Άντε...να νοιώσει τη χαρά 

Ελπίδα να της δώσεις 

Για σε στέλνει το άρωμα 

Για σε πονάει η καρδιά της 

Ανέβα στα άλογα της θάλασσας 

Και τρέχα στη φωλιά της 

Άρτεμις Κριμιτσα

Από την καλντέρα της ψυχής μου 

Ποιος; (της Άρτεμις Κριμιτσα)

Ποιος κηπουρός είναι αυτός
Που ραίνει με αγάπη την αυλή σου
Και μια δροσιά ανέμελη χαράς
Λαμποκοπά στα χείλη,στο κορμί σου

Με τι ποτίζει τα άνθη σου
Με τι τα αυλακώνει
Αχ πόσοι χυμοί σταλάζουνε
Σα γέρνεις και μοσχοβολάς
Απ'το άσπρο σου μπαλκόνι

Σάστισαν οι Φωνούλες των πουλιών
Σιωπούνε σα τραγουδάς γι'αγάπη
Ποιος κηπουρός είναι αυτός
Του γιασεμιού τη μυρωδιά σε κέρασε
Μες στου φιλιού τα πάθη!

Άρτεμις Κριμιτσα


Θαλασσινή
Από την καλντέρα της ψυχής μου

Κεχριμπαρένια φιλιά (της Άρτεμις Κριμιτσα)

Σε ένα απ' τα ωραιότερα μπαλκόνια στέκει
Το πέτρινο πρόσωπο της μυρωμένοι άνεμοι του Αιγαίου χαϊδεύουν μα δεν ξυπνά
Την ώρα του δειλινού όμως τα κεχριμπαρένια φιλιά του ήλιου την ανασταίνουν
Την κουρτίνα κλείνει ο ουρανός και εκείνη σιγομιλει με τ' άστρα τους γλάρους μη ξυπνήσει

Άρτεμις Κριμιτσα

Υπολογιστής δεν είναι! (της Άρτεμις Κριμιτσα)

Δεν διορθώνω της ψυχής τα γραπτά
Στους παλμούς της οι λέξεις μιλούνε
Δεν είναι υπολογιστής η καρδιά
Ότι πει, όπως το πει, πρέπει και να γραφτούνε!

Εκείνη έχει μια πηγή
Αμόλυντη, γεμάτη αξίες
Που γράφει ταπεινά σ' ένα χαρτί
Για πόνους, πόθους, και θυσίες!

Δεν την στριμώχνω τη γραφή
Ελεύθερα πρέπει να αναπνέει
Τα στήθη να αγγίζει, να τολμά
Αλήθειες, όνειρα, χαρές, να λέει!

Αν την πιέσεις τη γραφή
Θα βγάλει λίγο δάκρυ
Δε θα ακουμπήσει σε καρδιά
Να νοιώσει την αγάπη.

Θα μείνει μέσα ο πόνος της
Χαρά δε θα απλώνει
Θα 'ναι σα γέρικο κλαδί
Που λιώνει μες στο χιόνι

Αστη να ανθίσει από μια αστραπή
Λιμάνι να γίνει για ταξίδια
Άνοιξε το παράθυρο,ύμνοι
Ηχούν στα ουράνια ψαλτήρια

Αφήστε τη να ομιλεί
Ξέρει να κουμαντάρει
Τον άνεμο, την αστραπή
Με του ήλιου το δοξάρι!!


Άρτεμις Κριμιτσα

Αφανής ήρωας (της Άρτεμις Κριμιτσα)

Αφανής ήρωας η καρδιά,
μοναδικό της όπλο ο κτυπος
στις ραχοκοκκαλιες της μέρας τριγυρνά
με σφαίρες αγάπης οχυρωμένη
στην κάννη ενός τριαντάφυλλου ανθισμένη!!

"Άνθρωπο" υπομονετικά προσμένει
τον δύσβατο δρόμο της ειλικρίνειας
από το φαράγγι της αλήθειας
από το πυκνό δάσος του σεβασμού
ποιος θα τονε διαβεί,
με τις σφαίρες τις να τον πυροβολήσει
αγάπης χείμαρρος να πλημμυρίσει!!!

Λίγοι τολμούν να τονε δρασκελισουν
μα....όποιος τον καταφέρει
ενας άλλος ουρανός, πιο γαλανός
μες στη ψυχή του ροδοπέταλα,
η αγάπη θε να του φέρει!!!!

Άρτεμις Κριμιτσα

ΘΑΛΑΣΣΙΝΉ
Από την καλντέρα της ψυχής μου!!!

Το λαμπάκι του φάρου (της Άρτεμις Κριμιτσά)

Μια ..σκιά έφτιαξα
Όμορφα ρούχα της φορώ
Με χρώματα χαρούμενα
Ένα ασημοφυλλο για χαμόγελο της
Και μια ελιά αριστερά στο μάγουλο της!!

Μαζί μου βόλτα την παίρνω
Φωτογραφίες την βγάζω πολλές
Τη θάλασσα και εκείνη κοιτάζει
Της στεριάς φάρος μου μοιάζει
Η σκιά της έτσι φαντάζει

Μόνη τριγυρνά πολλές φορές
Τους δρόμους ξέρει δεν φοβάται
Ζει τη σκιά της σιωπηλά
Μαθήματά της έχω δώσει πολλά

Με τη κυρά της θάλασσας
Ώρες ατελείωτες κουβεντιάζει
Με το σεντόνι του ανέμου
Τα όνειρα της σκεπάζει τα.... φωνάζει

Το λαμπάκι του φάρου
Που αναβοσβήνει παρατηρεί
Το χέρι στην αόρατη καρδιά της βάζει
μα ήχος από πουθενα άχνα δε βγάζει

Ζητά από τον φάρο
Το φως του να της δώσει
Ο γλάρος το σεντόνι της σκιάς
Θα σηκώσει
Άραγε θα το δώσει;
Την σκιά της καρδιάς της να σώσει;


Άρτεμις Κριμιτσά


Η φωτο από τη φίλη
Letta Tsoukaneri