Εκείνη τη νύχτα του Αυγούστου
ξύπνησα ξαφνικά και είδα
βαμμένο το σώμα μου,
βαμμένη την κάμαρα
μ’ ένα μαγευτικό, λευκόχρυσο χρώμα!
Το φεγγάρι είχε εισβάλλει στο δωμάτιο
και ζωγράφιζε με το φως του
γύρω μου, επάνω μου κι εντός μου!
Κοίταξα απ’ το παράθυρο
στην απέναντι ταράτσα
και σε είδα
ήσουν εκεί
στεφανωμένη με το φεγγάρι!
Η κυρά του φεγγαριού!
Ένα τεράστιο φεγγάρι έστεκε πίσω σου
ήταν το μεγαλύτερο που αντίκρισα στη ζωή μου
πίστεψα πως το έφερες εσύ μαζί σου.
Από τότε
κάθε Αυγουστιάτικη πανσέληνο
ξενυχτώ κοιτώντας το φεγγάρι.
Σε ψάχνω στα χρυσά του βουνά,
στις μαλαματένιες του κοιλάδες
ξέρω όμως
πως εκείνο το πελώριο φεγγάρι
θα ξαναφανεί στην απέναντι ταράτσα
όταν θα στεφανώσει και πάλι εσένα
όταν το ξαναφέρεις εσύ
η κυρά του φεγγαριού!
Βασίλης Τσερελης
(Από τη συμμετοχή μου στην ποιητική συλλογή
«ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ»)
