Πόνος (της Αργυρώς Ζαμπουρη)

Κύμα σκληρό.
Αλάτι πάνω στη πληγή,  του βράχου μυτερό αγκάθι. 

Αγκαλιά μεγάλη  η μοναξιά,  σε τραβάει σε βάθυ σκοτεινά. 

Και πως εσύ να την απαρνηθείς όταν, το χέρι σου απλώνει; Πως να ξεμάθεις ότι  με το πρόσωπο στο χώμα έμαθες πως είναι ζωή, επιβίωση.

Κι οι άλλοι γύρω σου σωπαίνουν.   Παλεύουν με τα χώματα και εκείνοι  και απο τα κόκκινα χρώματα  ανάσα ψάχνουν να πιαστούν.

Αργυρώ Ζαμπουρη

Σώμα (της Αργυρώ Ζαμπουρη)

Ένα σώμα πεταμένο στη γωνιά του κρεβατιού.
Μέσα στις σκιές των σεντονιών, σαλεύει αργά και ανασηκώνεται.
Αναρωτιέται,
κοιτά με απορία.
Σιωπά μπρος στη θολή, πνιγηρή στιγμή που δε περίμενε να ζήσει.
Ότι νόμιζε πως ξόρκισε αντίθετα ήρθε πιο κοντά.
Και τώρα, η πηχτή αύρα γύρω του
θηλιά στο λαιμό και πνίγεται.
Σπαρταρά
Σπασμωδικά κινείται.
Ψάχνει τη διέξοδο μα μέσα στο μυαλό του δρόμος κανείς.
Ποιος μπροστά του στέκει? Ποιος τολμά να ζητά??
Η άλικη στιγμή δε του δίνει το δικαίωμα, όχι.
Στρέφει το πρόσωπο στο καθρέφτη... Κι όλα γύρω υγρά.

Αργυρώ Ζαμπουρη