Διαφορά (του Χρήστου Παπαχρυσαφη)

Γεννήθηκες την άνοιξη που ανθίζουν τα λουλούδια.
Γεννήθηκα φθινόπωρο που πέφτουνε τα φύλλα.
Εσέ η ζωή σου είναι όμορφα τραγούδια
και στη ζωή μου όλα ήτανε μαυρίλα

Εσύ που ότι έπιανες γινότανε χρυσάφι.
Και εγώ που ότι έπιανα γινόταν στάχτη, χώμα.
Που την μορφή σου αποτυπώνουνε ζωγράφοι
και στην δική μου τη ζωή δεν βρήκαν χρώμα

Που όπου βρεθείς σε αγαπούν και σ΄ αγκαλιάζουν
και όπου βρεθώ ο κόσμος φεύγει, μένω μόνος.
Που όταν προφέρουν τ’ όνομα σου μέλι στάζουν
και όποιος προφέρει τ’ όνομα μου βγαίνει φθόνος

Τώρα μου λες ότι πλαστήκαμε ο ένας για τον άλλο
μα ο χρόνος πέρασε και χάθηκε κανείς δε ξαναζεί.
Πως θες λοιπόν να ζήσουμε έναν έρωτα μεγάλο
αφού δεν γίνεται να είμαστε εμείς οι δυο μαζί

Ζήσ’ τη ζωή σου εσύ και πίσω μη κοιτάξεις
έχεις και νιάτα κι ομορφιά  μη το ξεχάσεις.
Στιγμές που φύγαν δεν μπορείς να τις αλλάξεις
και όσες θα ‘ρθούν πρέπει να ζήσεις πριν τις χάσεις

Χρήστος Παπαχρυσαφης

Άτιτλο (της Αντριάνας Αρβανιτιδου)

Μια νεραίδα κάθε βράδυ έρχεται πάνω στο προσκεφαλό μου. Λίγο πριν τα μάτια κλείσω, με μαγεύει η λάμψη από την χρυσόσκονη που σκορπάει στο σκοτεινό μου δωμάτιο. Είναι πανέμορφη σαν οπτασία,
μα τα μάτια της με μαγεύουν και όλα με μιας γίνονται ένα θαύμα.
Μου χαμογελάει και όλους τους φόβους μου παίρνει μακριά. Με το μικρό της το ραβδάκι ακουμπάει την καρδιά μου, με μιας θυμάμαι αγάπη τι θα πει. Ότι ξέχασα θυμάμαι και τον έρωτα ζω ξανά από την αρχή.
Τα μάτια μου δακρύζουν μα δεν είναι υγρά δάκρυα, είναι χρυσά σαν την σκόνη που στα χέρια της κρατά. Η ψυχή μου για άλλη μια φορά χαμογελάει, τα όνειρα σε μια στιγμή γίνονται μπροστά μου αληθινά.
Το χαμόγελο σου νεραίδα μου γλυκιά, μου θυμίζει την ελπίδα που κάθε βραδυ, με την παρουσία σου μέσα μου χτυπάει. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου ζω το αδύνατο, το ανέθικτο. Ανοίγω μια πόρτα σε όλα αυτά που λαχταρώ.
Χορεύεις ύπαρξη μαγική γύρω μου και οι αισθήσεις μου ξυπνούν και με πάθος θυμούνται ότι με λόγια δεν λέγεται.
Η μορφή σου τόσο ζωντανή, θεσπέσια κίνηση μοναδική, σε παραμύθι ζω έστω και μια στιγμή.
Λίγο πριν πέσω σε ύπνο βαθύ η καρδιά μου έχει λυτρωθεί. Με ένα φιλί στο μέτωπο με αποχαιρετάς, υπόσχεση δίνεις πως κάθε μου βήμα θα φωτίζεις, όταν όλα στην ζωή μου θα έχουν χαθεί στο σκοτάδι.
Νεράιδα μου γλυκιά, για μένα κάνεις ταξίδι μακρινό. Κάθε βράδυ το δάκρυ σου, μου καθαρίζει το μαύρο της ψυχής μου.

Αντριάνα Αρβανιτιδου