Οδυσσέας και Πηνελόπη II (της Καλλιόπης Τσούχλη)

Θάλασσα εσύ – γαλήνη μου και της καρδιάς μου μούσα,
πόθε γλυκέ του ονείρου μου που από παιδί κεντούσα,
μύρια καράβια κι όμορφα που σου 'πλεκα λιμάνια,
με χάντρες που σε στόλιζα και με χρυσά γιορντάνια,

.

πού είναι, πια και δεν μπορώ να νιώθω μακριά μου,
κι άλλο δεν έχω παρ’ αυτά τα έρμα δάκρυα μου,
κι ό,τι από εκείνου τ’ όνειρο ξεπλέκω μεσημέρι,
να το αναπλέκω ψάχνοντας ποιο κύμα θα τον φέρει.

.

Παρακαλώ σε, θάλασσα, φέρε τον πάλι πίσω,
απόψε, τώρα! που ποθώ τα χείλη να φιλήσω,
πόνο μη νιώθω, στεναγμό κι άλλο να μη λυπάμαι.
Να πάψω πια, σαν όνειρο και μόνο να θυμάμαι.



Καλλιόπη Τσούχλη

Σε είδα (της Έλενας Μαυροειδή)

Σε είδα ,
προλαβα να σε δω ,
σαν αστραπή , μια λάμψη πιο ,
δυνατή κι απ τον ήλιο ,
κι ύστερα κλείνοντας τα μάτια ,
έγινες δάκρυ μου ....
Σε είδα ,
στο πιο λαμπρό αστέρι ,
πάνω στον έναστρο ουρανό ,
ζωγράφισα την μορφή σου ,
για νασαι παντα εκει ,
κάθε φορά που θέλω να σε δω .....
Κι άλλες φορές .
γίνεσαι σκιά μες το σκοτάδι ,
κι έρχεσαι την νύχτα ,
μισανυχτη η πόρτα μένει ,
αφήνεις το άρωμα σου ,
γίνεσαι αναπνοή μου , και χάνεσαι .....
Σαν ξημερώσει ,
σε ψάχνω στο άδειο σπίτι ,
στην θύμηση σου συνηθησα να ζω ,
παλεύω να κρατήσω ζωντανό ,
το χαμόγελο σου , ίδιο με το δικό μου ,
που πήρες φεύγοντας μαζί σου ......

Έλενα Μαυροειδή