Πεθαίνει ποτέ άραγε η Ελπίδα; (του Χρήστου Χριστοπουλου)

 

Πεθαίνει ποτέ άραγε η ελπίδα;
Σε έναν κόσμο γεμάτο απελπισμένους, υποτελείς αλλά και πλανεμενους
που την ζητούν σαν το άγγιγμα του Μιδα;

Πεθαίνει ποτέ άραγε η ελπίδα;
Ρωτώ τους φτωχούς  και κατατρεγμένους
απ´την ζωή, τους περιφρονημένους,
την απάντηση στα μάτια τους είδα!

Μια ελπίδα μας κρατάει ζωντανούς
για να βρούμε μια στάλα ευτυχίας
στους δύσκολους και απάνθρωπους καιρούς!

Ένα όνειρο που αγγίζεις και ακούς
σαν τον ήχο μιας γλυκιάς μελωδίας
που ανασταίνει ακόμη και νεκρούς!

Χρήστος Χριστόπουλος

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ (του Χρήστου Χριστοπουλου)

 

Λεηλασίες της ψυχής το χρόνο μαστιγώνουν,

τα σκόρπια συναισθήματα στη μοναξιά ματώνουν.

Σκυμμένη πάνω στο χαρτί, της μοναξιάς η θλίψη

τ´άδικο ψάχνει της ζωής με σκέψεις να συνθλίψει.

Οι σκέψεις παίρνουνε μορφή μα η θλίψη παραμένει

βασίλισσα της μοναξιάς στο θρόνο της πιασμένη.

Περιπλανώμενα πουλιά, οι λέξεις όλες μοιάζουν

και στα εσώψυχα σαν βρουν ζεστή γωνιά φωλιάζουν.

Νιόφερτες σκέψεις και ξανά, στο πάτωμα πλημμύρα

κάθε μια λέξη σπαραγμός, του ποιητή η μοίρα.

Τη μοναξιά του ποιητή, την νιώθουν πάντα λίγοι

οι γενναιόδωροι ψυχής, του κόσμου οι κολίγοι!

Χρήστος Χριστόπουλος

ΕΡΙΝΥΕΣ (του Χρήστου Χριστοπουλου)

Αναπολώ και χάνομαι κατάβαθα της σκέψης

χαράζοντας τη μνήμη μου στου χρόνου τη σχισμή

κι ανάμεσα στα σφάλματα, ψυχή μου να γυρέψεις

την λύτρωση που τάξανε της μοίρας οι χρησμοί!

Οι Ερινύες σύσσωμες περνούν από μπροστά μου

τραντάζουνε συθέμελα καρδιά κι εγωισμό

και με τραβάνε σέρνοντας σε κρίματα γνωστά μου

στ´αγριεμένο πέλαγος με δίχως γυρισμό!

Ένα καράβι όνειρα συγκρούστηκε στον βράχο

βουλιάζει αβοήθητο στης πίκρας τον βυθό

κι αμπαρωμένο μ´άφησαν με τραύματα μονάχο

οι Ερινύες φεύγουνε για ν´αποκοιμηθώ!

Ο ήλιος που νοστάλγησα, ξανά δεν θ´ανατείλλει

με πνίγουνε τα κύματα, μακριά του να κρυφτώ

Οι ψίθυροι που κρέμονται στα ματωμένα χείλη

κραυγές συγνώμης γίνονται με πρόσωπο σκυφτό!

Χρήστος Χριστόπουλος

ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΤΟ ΤΡΕΝΟ (του Χρήστου Χριστοπουλου)

Στην παλιά σιδερένια αυλόπορτα

της ζωής μου το τρένο σταμάτησε

στα ολόγυμνα γκρίζα πλακόστρωτα

ο παλμός της καρδιάς αναθάρρησε!

´Ενα ρόδο γυρτό στ´αγριόχορτα

στ´άγγιγμα μου ζωντάνεψε κι άνθισε

και στην δρύινη σκούρη εξώπορτα

κατακόκκινο άνθος ζωγράφισε!

Της ζωής μου το τρένο παρέμεινε

και ξανά σφύριγμα δεν ακούστηκε

πόρτες σφάλισα και δεν ξαναβγήκα!

Ούτε ψήγμα καημού δεν απέμεινε

η ευχή της καρδιάς εισακούστηκε

τον χαμένο μου παράδεισο βρήκα!

Χρήστος Χριστόπουλος

Σκιρτήματα καρδιά (του Χρήστου Χριστόπουλου)

Τίτλος: Σκιρτήματα καρδιάς.

Συγγραφέας: Χρήστος Χριστόπουλοσ

ΕΙδος: Ελληνική ποίηση

Εκδόσεις: Αττικός

Έτος Έκδοσης: 2019

Σελίδες: 82

Σχήμα: 17 Χ 24

ISBN: 978-960-7890-24-5

ΜΗΝ ΒΛΕΠΕΙΣ (του Χρήστου Χριστοπουλου)

Μην βλέπεις το χαμόγελο στα χείλη μου,

κρυμμένο έχω το δάκρυ στο μαντήλι μου.

Σημάδι ανεξίτηλο του έρωτα

στα βάθη της ψυχής μου τ´αφανέρωτα.

Μαζί μου τον παράδεισο φαντάζεσαι,

τις ώρες συντροφιά μου, να μοιράζεσαι.

Τα χέρια σου απλώνεις να με νοιώσεις,

αγάπη θέλεις μόνο να μου δώσεις!

Κοντά μου έρχεσαι κι απομακρύνομαι,

φοβάμαι και στον εαυτό μου κλείνομαι.

Ταράζεις τα νερά της μοναξιάς μου,

καθώς αγγίζεις φύλλα της καρδιάς μου!

Μην βλέπεις το χαμόγελο στα μάτια μου,

μαζεύω κάθε μέρα τα κομμάτια μου.

Το βλέμμα μου γεμάτο αθωότητα,

αμύνεται στου πόνου την σκληρότητα!

Ληστέψαν της καρδιάς μου τα κοσμήματα,

απόμεινα γυμνός δίχως αισθήματα

κι αν γίνεις η πνοή μου, για να ζήσω,

στα χέρια σου γλυκά, θα ξεψυχήσω!

Χρήστος Χριστόπουλος

ΕΙΣΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ (του Χρήστου Χριστοπουλου)

Μην κοιτάς το δάκρυ μου
είναι της βροχής.
Μην κοιτάς τα λάθη μου
είναι της στιγμής.
Στέκεσαι στα πάθη μου
άνθρωπος κι εγώ.
Δώσε μου την δύναμη
ν´απολογηθώ!

Δεν κοιτώ τα μάτια σου
μόνο της ψυχής.
Δεν κοιτώ τα λάθη σου
μην μου πληγωθείς.
Στέκομαι στα πάθη σου
τα κατανοώ.
Είσαι η αγάπη μου
και το εννοώ!

Δεν κοιτώ τα θέλω μου
μόνο το <εμείς>.
Είναι η αλήθεια μου
ζήτημα τιμής.
Τα δικά μου σφάλματα
δεν τα συγχωρείς.
Είσαι η αγάπη μου
και με τιμωρείς!

Να με συγχωρείς!

Χρήστος Χριστόπουλος

ΑΝΕΞΙΤΗΛΟ ΣΤΙΓΜΑ (του Χρήστου Χριστοπουλου)

Αφήνεσαι στους ήχους των κυμάτων
κι αλάργα η ψυχή σου ταξιδεύει
μ´αστέρια ολοφώτεινα ξεφεύγει
τα βάθη σκοτεινών χαρακωμάτων!

Κοιτάς την πανδαισία των χρωμάτων
ο ήλιος στη θωριά σου βασιλεύει
την σκέψη σου ξανά την γαληνεύει
η θέα των απόκοσμων θαυμάτων!

Αν έρθει η αγάπη με το κύμα
θα σ´εύρει στο μικρό σου ακρογιάλι
να γράφεις της καρδούλας σου το ποίημα!

Μ´αν δεν φανεί κι απόψε, ω τι κρίμα!
Η θλίψη απ´το στερνό σου παρακάλι
θ´αφήσει τ´ανεξίτηλο της στίγμα!

Χρήστος Χριστόπουλος

ΤΑ ΚΡΙΝΑ (του Χρήστου Χριστόπουλου)

Το κρίνο χρυσοκίτρινο και μοσχοβολημένο
προμήνυσε την άνοιξη που άργησε να 'ρθεί
και τον χειμώνα κράτησε ξοπίσω πικραμένο
στις παγερές βουνοκορφές μονάχος να πενθεί!

Στου παραθύρου γέμισε κρινάκια το περβάζι
που τύλιξαν μ´αρώματα τ´αγέρα τη πνοή
τον εαυτό μου έπιασα να τα κρυφοκοιτάζει
θαυμάζοντας τη ζηλευτή καινούργια τους ζωή!

Με της αγάπης το νερό τα πότιζα το βράδυ
κι αυτά ανταποδίδανε τη τόση θαλπωρή
τα χρυσαφένια άνθη τους φεγγίζαν στο σκοτάδι
και χάραζαν το δρόμο της καρδιάς που συγχωρεί!

Νέα πνοή, νέα ζωή με κρίνα στολισμένη
μπήκε η άνοιξη ξανά στα βάθη της ψυχής
χορεύοντας ανάερα στο κήπο ζαλισμένη
μεθυστικό ξεκίνημα μιας νέας εποχής!


Χρήστος Χριστόπουλος

Η κυρία με τα δεν (του Χρήστου Χριστοπουλου)

Δεν έχει τέτοια ομορφιά, που θα μαγνήτιζε τα αντρικά βλέμματα.
Δεν έχει χρυσαφένια μαλλιά και γαλαζοπράσινα μάτια, ούτε σαρκώδη χείλη κι ό,τι άλλο μπορεί να εξάψει τη φαντασία!
Δεν ντύνεται με φανταχτερά φορέματα, δε φορά ακριβά αρώματα, δεν ακολουθεί κανενός είδους μόδα.
Δεν είναι ο κρυφός, πόσο μάλλον ο φανερός πόθος των αντρών.
Δεν κατέχει σπουδαία μόρφωση, ούτε την ακολουθούν τίτλοι σπουδών και πτυχία!
Δεν ανήκει στην ελίτ της κοινωνίας μας κι ούτε έχει κάποια αξιοζήλευτη επαγγελματική καριέρα.
Δεν έχει ούτε την οικονομική άνεση, να μπορεί να συντηρεί τον εαυτό της, παρά μόνο αρκείται στα απολύτως απαραίτητα!
Δεν διακρίνεται για την μεγαλομανία της, δεν έχει φιλοδοξίες παράλογες και αρκείται στα λίγα!!
Δεν....δεν.....δεν.
Το μόνο που δεν....η αγάπη  που είναι σε αφθονία και ξεχειλίζει απ´τα βαθύτερα της ψυχής της! 
Κι αυτή η εξαίρεση στον κανόνα της κυρίας με τα Δεν, εμένα μου αρκεί!!!


Χρήστος Χριστόπουλος

Η μικρή Ελένη (του Χρήστου Χριστοπουλου)

Στο σταθμό του τρένου
με θολή ματιά,
η μικρή Ελένη
στέκει στη γωνιά.

Μια παλιά αγάπη
πως την καρτερεί,
πέρασαν τα χρόνια
δίχως να φανεί.

Κόλλησαν οι δείχτες
μα δεν έρχεται,
κι η ψυχή με δάκρυ
πάλι βρέχεται.

Σκόρπισαν τα φύλλα
όλα της καρδιάς,
φύσηξε αγέρας
ο τρελλο βοριάς.

Πάλι λυπημένη
μελαγχολική,
η ζωή της όλη
μιαν αναμονή!

Άρχισε να τρέμει
κρύο τσουχτερό,
πάγωσαν τα χνώτα
στον παλιό σταθμό.

Έκλεισε τα μάτια
και χαλάρωσε,
η μικρή Ελένη
πως μεγάλωσε!

Χάθηκαν τα τρένα
πέταξ´ η ψυχή,
η μικρή Ελένη
λεύτερο πουλί!

Χρήστος Χριστόπουλος

ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ (του Χρήστου Χριστόπουλου)

Έχων σώας τας φρένας
μιας εποχής τρελής
θέλω να γίνω ένας
μεγάλος ποιητής!

Στου Σολωμού τα χρόνια
πως θα θελα να ζω
ν´ακούω τα κανόνια
και να μεγαλουργώ

Να γράφω σαν τον Κάλβο
του έρωτα ωδές
το στόμα να μη ράβω
στο άδικο ποτές!

Ωσάν τον Λαπαθιώτη
ευαίσθητος πολύ
για την χαμένη νιότη
εκλάψαμε μαζί!

Σαν τον Βαλαωρίτη
σαν τον Σικελιανό
να βγαίνω απ´το σπίτι
να τρέχω στο γυαλό!

Όλα για μια ιδέα
μια έμπνευση στιγμής
το κύμα για παρέα
ταξίδια της ψυχής!

Σαν τον Καρυωτάκη
θα ονειροπολώ
δε μου κοστίζουν κάτι
τα όνειρα θαρρώ!

Θα γράφω, θα ξεγράφω
στο γκρίζο της νυχτιάς
ακόμα και στον Τάφο
σαν νέος Παλαμάς!

Θέλω να γίνω ένας
μεγάλος ποιητής
ο άρχοντας της πένας
μιας άλλης εποχής!

Κι άμα δε γίνω ένας
θα γίνω ο κανείς
θα λένε ο κανένας
μεγάλος ποιητής!!

Χρήστος Χριστόπουλος

Όλα του κόσμου τα παιδιά (του Χρήστου Χριστόπουλου)

Όλα του κόσμου τα παιδιά
κίτρινα, μαύρα και λευκά
την ίδια έχουνε καρδιά
ίδια παντού χτυπάει!

Όλοι του κόσμου οι ισχυροί
υποκριτές και μοχθηροί
δε λογαριάζουνε στιγμή
το δάκρυ που κυλάει!

Όλα του κόσμου τα παιδιά
τα πρόσωπα τους ζωγραφιά
το γέλιο τους και τη χαρά
κανένας μη την σβήνει!

Όλοι του κόσμου οι ισχυροί
ξεσπούνε πάνω τους μ´οργή
κι έν´ αδιανόητο γιατί;
στα χείλη έχει μείνει!

Όλα του κόσμου τα παιδιά
όλα μαζί, μια αγκαλιά
να μεγαλώσουν δυνατά
ν´αλλάξουνε τον κόσμο!

Όλοι του κόσμου οι ισχυροί
δε θα χωρούν σ´αυτή τη γη
που θα μυρίζει γιασεμί
γαρύφαλλο και δυόσμο!


Χ. Χριστόπουλος

Η αγάπη μας (του Χρήστου Χριστόπουλου)

Σαν κρίνο, σαν βασιλικό
αγάπη ευωδιάζεις
και τον γλυκό σου ασπασμό
απλόχερα μοιράζεις!

Η νεραιδένια σου μορφή
του έρωτα η αλήθεια
πριγκιποπούλα μου μικρή
όπως τα παραμύθια!

Δεν έχει δράκους και φωτιές
μονάχα ευτυχία
που τις ευαίσθητες χορδές
αγγίζει σαν μαγεία!

Στην θάλασσα σου την βαθιά
θα στέκομαι σαν βράχος
και στην χρυσή σου αμμουδιά
θα γίνομαι ζωγράφος!

Θα ζωγραφίζω, σ´αγαπώ
πάνω, ψηλά στ´αστέρια
να τα κοιτάμε, σαν κρατώ
σφιχτά τα δυο σου χέρια!


Χ.Χ ΑΓΙΑΤΡΕΥΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ