Σάπια πολιτεία (του Λευτέρη Ελευθερίου)

 

Τα παράθυρα αυτής της χώρας 

δεν έχουν κλείσει ποτέ. 

Και το νερό της κάθαρσης
εδώ και χρόνια, έχει απεργία... 

Κι αφού τα σκουπίδια
δεν πλένονται ποτέ
κι οι σκούπες, 
έχουν εξαφανιστεί,
η δυσωδία κάλυψε 
ολόκληρο το σπίτι,
τον αύλιο χώρο,
την πολιτεία ολάκερη!
Πολίτες και πολιτικούς. 
Γεμίσαμε με ποντικούς... 
Με απ-άνθρωπους
βρώμικους και ποταπούς.

Ετσι,
γεννήθηκε η πιο βρώμικη χώρα.
Και η δυσωδία- της ασυδοσίας,
είναι πια αποπνικτική...

Μέχρι κι ο ήλιος
έχει κλείσει τα ρουθούνια του.

Λευτέρης Ελευθερίου

Αγάπη ανέσπερη (του Λευτέρη Ελευθερίου)

Εσύ μονάχα

την ψυχή

ξεπλένεις

μ' όνειρανθούς

και αυγινή δροσιά

Εσύ μονάχα

ανάσα

ανέσπερη

έχεις τον τρόπο

να μαλακώνεις

την καρδιά... 

Την ημερεύεις

τη μαγεύεις

με λόγια βάλσαμο 

τη ραίνεις

Κι αυτή πετά

στο μυρωδάτο αγέρα...

Ανάλαφρη! Γοητευμένη! 

Στον έρωτα σου γητεμένη.

 Λευτέρης Ελευθερίου

Ήμουνα τόσο αρκετός (του Λευτέρη Ελευθερίου)

 

Ήμουν ένα θησαυροφυλάκιο γεμάτο
από έργα τέχνης αλλά είχες τα μάτια σου κλειστά.
Ήμουν μουσική, μπαλάντα ερωτική
αλλά είχες τα αυτιά σου ερμητικά κλειστά.
Λευκός καμβάς ήταν το σώμα μου–
 η ψυχή μου, που εκλιπαρούσε για τέχνη.
Αλλά ήταν η παλέτα σου λειψή, με λίγα χρώματα μουντά.
Ημουν της Άνοιξης τα χρώματα,
που την ψυχή σου έραιναν και
η καρδιά μου στάλαζε -μες στην καρδιά σου- ανθόνερο, βάλσαμο γλυκό...
Φύλακας Άγγελος, προστάτης στοργικός. Φρουρός κραταιός.
Αλλά το εγώ, δεν ενσωματώθηκε ποτέ στο εμείς...
Εμεινε σαν ίσκιος να κρύβει την αυγή της ευτυχίας.
Το απόλυτο δόσιμο ήμουν.
Ημουνα τόσο αρκετός, που ήσουν ανίκανη να το αντέξεις.

Λευτέρης Ελευθερίου

Αγάπη ζώσα (του Λευτέρη Ελευθερίου)

 

Στένευα τα ρίγη του κορμιού

για να χορέσουν... 

Χαμήλωνα τα φώτα των αστερισμών

για να μη φέγγουν δυνατά... 

Μαδούσα όνειρα και στοχασμούς. 

Ψαλίδιζα ηδονές και αισθήσεις. 

Μπάλωνα της καρδιάς μου

το πανί το λαβωμένο...

Μέχρι που ένα  σούρουπο, καταμεσής του ηλιοβασιλέματος 

-στη μοναξιά μου- συνάντησα τον εαυτό μου... 

–Λοιπόν; είπε

–Τα ξέρεις όλα, του απάντησα

–Και τι κάνουμε; επιμένει

–Συνεχίζουμε, είπα...

Συνεχί-ζουμε! γιατί η αγάπη όλα τα υπομένει, όλα τα μπορεί, με τον πόνο, με το δάκρυ, ροδόκηπους φυτρώνει, αντέχει και ανθοφορεί...

Γλύφει τις πληγές, τις επουλώνει, ντύνεται Άνοιξη και συνεχί-ζει να μοσχοβολά ζωή... 

Ένα θαλασσοπούλι διέκοψε τον συνειρμό των σκέψεων μου και ευθύς, έπιασα τον εαυτό να χαμογελά διακριτικά, με το βλέμμα του στραμμένο προς τη θάλασσα.

Συνέχισα να μονολογώ... 

Η επόμενη γυναίκα που θα έρθει στη ζωή μου, 

θα πρέπει να μου θυμίζει ότι η αγάπη είναι τρυφερή...

Σαν μίσχος που ξεπηδά από έρωτα

θα μοιάζει η ψυχή της, 

που ανθοβολά στης ροδαυγής το κάλλος...

Ροδοπέταλα φιλιά, τρυφερά θα της χαρίζω.

Και μέσα από τα μάτια μου πανέμορφη, μοναδική...του φεγγαριού το θάμπος... 

Θα έχει τη χροιά των ποιημάτων 

που θα ευχόμουν, να μπορούσα να γράψω.

Εκλεισα τα μάτια, πήρα βαθιά ανάσα και πήρα το δρόμο της επιστροφής

 γεμάτος αυτοπεποίθηση... Και συνεχί-ζω! 

Λευτέρης Ελευθερίου

Σπορά του μέλλοντος (του Λευτέρη Ελευθερίου)

Σ' ενα τόσο μικρό αλώνι, 

πώς χωράν τόσοι ασύδωτοι.

Πώς χωράει τόση κακία, 

τόση μοχθηρία και τόσος πόνος.

Πότε θα φυσήξουν 

οι πέντε άνεμοι-οι γνωστικοί

τα στάρια τα χρυσά 

της αρετής 

για να λιχνίσουμε 

κάτω από τα βλέφαρα 

του Ήλιου...

Σπορά του μέλλοντος

τρισεύγενη 

να αποθηκεύσουμε και 

μία ρίζα ουρανό.

Τα χωράφια της καρδιάς μας

να σπείρουμε.

Με τις ανάσες 

των λευκών περιστεριών

να τα δροσίσουμε.

Και με την ψυχή μας

να τα κορφολογήσουμε...

Θεός κριτής 

μια μέρα θα θερίσει.

Με τον καιρό

Θα δείς

το δάσος του ελαιώνα

πάλι

Θα καρπίσει.

Λευτέρης Ελευθερίου

Σαράντα Έξι Χρόνια (Στην κατεχόμενη Γή μας) (του Λευτέρη Ελευθερίου)

Ο ήλιος με τ'αστραφτερά του ρούχα ανατέλλει αέναος...

Σαράντα έξι χρόνια.

Σκοντάφτει καθημερινά στα ναρκοπέδια του μίσους...

Σκίζει τα ρούχα του, γδέρνονται οι φτέρνες του-πονούν, επάνω στα συρματοπλέγματα της διχόνοιας...

Σαράντα έξι χρόνια!

Τα γερασμένα δέντρα με τους άδειους καρπούς σπάνε τα κλαδιά τους...

Το ρετσίνι τους στάζει το μεδούλι της μνήμης....

Σαράντα έξι χρόνια!

Σε βρώμικα σαλόνια σέρνονται τα κρόσια των καιρών...

Οι μεγάλες Ιδέες, άστεγες. Γυροφέρνουν στα ερείπια της θαλασσοφίλητης πόλης...

Σαράντα έξι χρόνια!

Με τσαλακωμένα φτερά πετούν τα περιστέρια, βαριανασαίνοντας...

Κουβαλάνε τα βαρίδια της αναίδειας των τοκογλύφων...

Σαράντα έξι χρόνια!

Οι μεγάλες Αλήθειες μοιάζουν κι αυτές, μισοπεθαμένες...

Η αδικία αυλάκωσε τα πρόσωπα...

Θύτες και θύματα όλοι μαζί, γενίκαμε πρωταγωνιστές σε ταινία βωβού κινηματογράφου.

Σαράντα έξι χρόνια... Άγονα.

Κι όλα τα λάθη φαίνονται σωστά
Κι όλα τα καθώς πρέπει λάθη.

Λευτέρης Ελευθερίου

Αποστεωμένα αισθήματα (του Λευτέρη Ελευθερίου)

Είναι φορές
που σαν τα λόγια στερεύουν,
η σιωπή
απλώνεται
σαν ερεβώδες
νέφαλο
πνίγοντας τις λέξεις· βίαια,
σταματώντας
τους παλμούς
του σ' αγαπώ
της καρδιάς·
σβήνει του ήλιου τις ζωοφόρες αχτίδες,
τις ζεστές
κι η μνήμη
-του παρελθόντος-
 παγωμένη
σκαλίζει
τις λεπτομέρειες
με τ'ακροδάχτυλα της...
και τα χείλη στεγνά.
Είναι
σαν τέτοιες στιγμές
που μοιάζουν
τα αισθήματα, λές και ψυχορραγούν...
αποστεωμένα.
Τότε,
η αβεβαιότητα
- της μνήμης του μέλλοντος-
όλο και αποθρασύνεται...

Μα σ' αγαπάω διάολε!

Λευτέρης Ελευθερίου

Φώς και σκοτάδι (του Λευτέρη Ελευθερίου)

Δεν φτάνουμε
ποτέ
στο Φώς,
ποτέ
στην αλήθεια,
ποτέ
στα πάμφωτα
μονοπάτια
τα ροδοσκέπαστα
της αγάπης,
χωρίς
την αυτογνωσία,
χωρίς
την αυτοκριτική
χωρίς
την ενσυναίσθηση,
την ευσυνειδησία!

Ποτέ σαν θεωρούμε
τον εαυτό μας αλάθητο
κι ανώτερο,
χωρίς
Συγνώμη
χωρίς
Ευχαριστώ
χωρίς
Παρακαλώ
χωρίς
το
σ' αγαπώ της καρδιάς
και...
χωρίς την ευγένεια,
πουν'  της ψυχής
το τρυφερό το χάδι...

Αυτά που κάνεις
κι όσα δεν κάνεις,
τα "χωρίς"
και
τα "ποτέ" σου,
είναι του βίου σου
το Φώς ή το σκοτάδι...

Οι επιλογές σου!

Μ' αυτές θα ζείς,
μ' αυτές
και θα πεθάνεις.

Λευτέρης Ελευθερίου

Ψίθυροι καρδιάς (του Λευτέρη Ελευθερίου)

Έλα αγάπη μου... Έλα όπως είσαι!
Κι έχω δέκα δάκτυλα τριαντάφυλλα για σένα.

Έλα! Έλα ψυχή μου στην κάθε μέρα μου,
στην κάθε μέρα σου...Στον ήλιο μου,
στη συννεφιά μου.

Η αγκαλιά μου στη βροχή σου, σκέπη γίνεται και ζεστασιά στις καταιγίδες τα φιλιά μου ...

Έλα αγάπη μου!

Είμαι της αγάπης κηπουρός ακούραστος και στοργικός, αλχημιστής του έρωτα και της ελπίδας...

Έλα! Τους κτύπους της καρδιάς μου για να νιώσεις...

Τους κήπους της καρδιάς μου να διαβείς,
μ' αρώματα μεθυστικά, στα χρώματα για να λουστείς, μεσ' τις τουλίπες να ξαπλώσεις.

Έλα! Και δεν θα λείψουν ποτέ τα ροδοπέταλα φιλιά απ' τα ζεστά σου χείλη...

Λευτέρης Ελευθερίου

Παράκληση στη νύχτα (του Λευτέρη Ελευθερίου)

                                   
Ταξίδεψε με
νύχτα ονειρομάνα
στις αστροκορφές...

Ιδέες βασίλισσες,
να δώ! κι ηρώων μορφές.

                                 
Δώσε μου νύχτα
τ' αστέρι το γαλάζιο
ώ! της λευτεριάς...

Στη Γή να το προσφέρω
και ας πεθάνω με μιάς.

                                 
Φλόγα που καίει
της λευτεριάς ο πόθος
νιώσε με νύχτα...

Κραυγαλέες οι σιωπές
στη σιγαλιά Σου νύχτα.

                                   
Σάν τ' αγιοκέρι
που καίγεται και λιώνει,
μοιάζ' η ψυχή μου...

Ελεύθερος να ζήσω
ο πόθος και ευχή μου.

                                   
Έλα και φέρε
τη ξαστεριά Σου νύχτα
στο κόσμο κάτω...

Με λάσπη γεμίσαμε
και φίδια εδώ κάτω.

Λευτέρης Ελευθερίου

Ποίηση Χάϊκου-Τάνκα

Στο πάμφωτο τοπίο (του Λευτέρη Ελευθερίου)

Στο πάμφωτο τοπίο η καινούρια μέρα ακροβατεί.

Ο Ήλιος ερωτοτροπεί με την Αγάπη.

Η ζεστασιά τους, σαν χάδι ερωτικό, απλώνεται στη γή και την αναζωογονεί.

Τα λουλούδια με πέταλα ορθάνοικτα σαν αγκαλιές καλωσορίζουν το ζευγάρι.

Μοσχοβολούν των έρωτα Τους από ευγνομωσύνη.

Η ζωή χαμογελά με αυτάρεσκεια απολαμβάνοντας τα επιτεύγματα της.

Οι άνθρωποι απασχολημένοι με τους δείκτες του ρολογιού, μετρούν τον χρόνο...

Δεν έχουν προσέξει τίποτα.

Λευτέρης Ελευθερίου