ΟΔΟΙΠΟΡΟΥ ΥΠΟΨΙΕΣ (της Χριστίνα Θέμα)

 

Γυαλί σπασμένο

από τα πέλματά σου κάτω

και το αίμα σου το δρόμο

ερωτικά να χαράζει

μην κοιμάσαι ποτέ

δίπλα σε λίμνης νερό,

ό,τι μέσα στ' όνειρό σου ρέει

θα σε πνίξει

προσοχή, τα σπαρτά

έφτασαν την εφηβεία,

αλάνια αχόρταγα -

ας μην αισθανθούν

το σάλιο και τον ιδρώτα σου

επάνω τους να σταλάζουν

προστάτευε την κεφαλή

από τόσες στάχτες,

τα χέρια και τα πόδια

από κισσού περιπτύξεις,

την καρδιά από τ΄ αγκάθια

νοερά να ταξιδεύεις

και ακίνδυνα,

όπως οι καλαμιές

χορεύουν στον αγέρα, στη βροχή,

τραγουδούν μες τον χειμώνα

κι ερωτεύονται τον ήλιο

λυγίζουν και λικνίζονται

στον χρόνο και τον κόσμο

οι πλάτανοι,

με ρίζες βαθιές και το κορμί στητό

ταξιδεύουν

σε γαλάζιο επάνω ποζάρουν

βάρκες, καΐκια, μαούνες,

με περίσσια φαντασία

για μακριά αρμενίζουν

αν ο νους και η σκέψη

σε μελαγχολούν,

στην μοναξιά σου μέσα

στίχο κάνε και τραγούδα

για όσους δε σφύριξαν ποτέ

κλάψε στο δρόμο σου

για όσους δεν τολμούν,

δεν τους έμεινε κάτι

να το κλάψουν πια

και ας παραπονιέσαι

και ας υποψιάζεσαι...

Χριστίνα Θέμα

Σπονδυλωτό ποίημα από ποιητική συλλογή 

“Καλοκαίρια Της Σιωπής”

Εκδόσεις ΌΣΤΡΙΑ , 2018 

Αγωνία (της Ζωής Χαλκιοπούλου)

Έσταζα αγωνία.

Θα μείνει, θα φύγει?

Ξεχείλισαν τα ποτάμια.

Με παρέσυραν στο διάβα τους.

Κι η θάλασσα, αχ η θάλασσα!

Αντάριαζε μέρα τη μέρα.

Η ψυχή μου διαλύθηκε.

Μικρά απεγνωσμένα κομμάτια

πήραν τη θέση της.

Φλέρταραν με την απόφασή σου.

Θα μείνει, θα φύγει?

Έσκυβαν τα φύλλα να με σκεπάσουν.

Η φωτιά ηττημένη, έσβησε.

Κι η θάλασσα, αχ η θάλασσα!

Αυτή η αιώνια φίλη, έπαψε να επιμένει.

Με κέρασες λίγα ποτήρια αγάπης

μα ήταν άγευστα.

Κι όταν άδειασε το βλέμμα μου...

Όταν σκόρπισα στον αέρα...

Ρώτησες τον καθρέφτη:

Θα μείνει, θα φύγει?

Κι εκείνος δάκρυσε

γιατί δε σ΄άκουσε κανείς.

Ζωή Χαλκιοπούλου

Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ (του Χριστόφορου Τριάντη)

Στις πλατείες ούρλιαξαν τα σκυλιά

και στις λόχμες τα σήμαντρα

(κάπως πένθιμα)

έδωσαν το στίγμα.

Ο χρόνος έκλεισε

τους λογαριασμούς του

με το φως

και τα νυχτοπούλια έγιναν

οι νεκροπομποί της μέρας.

Οι χλευαστές ξανάρθαν

απ’ τη Βαβυλώνα

και στα πλοία (των Ωρών)

όρισαν για καπετάνιους

εμπόρους

(κάθε λογής  κι αξίας).

Να, η νέα εποχή

λαμπερή σαν χρυσάφι,

παραγεμισμένη με σκοτάδι και

επεισόδια,

άνευ ντροπής. 

Χριστόφορος Τριάντης 

ΑΧΡΩΜΟ..ΧΩΜΑ (του Πέτρου Βελούδα)

Στις πλεξούδες του ήλιου

δαμάζεται η φυγή του ονείρου

τρισδιάστατη υποταγή,χρυσοκίτρινη

κεντημένη,κάτω από το φόβο του ουρανού..

Αγωνίσματα αλλοτινών εποχών,κύματα

πέτρινων στοιχημάτων στη σκέπη του χρόνου..

Άχρωμο..χώμα σκεπάζει τις σκέψεις,βυθίζει τις

επιθυμίες,νοθεύοντας με θλίψη τις ιδέες και δράσεις

της ανταλλαγής των διεκδικήσεων..Στις πλεξούδες

του ήλιου ματώνει,ιδρώνοντας σιωπές το χώμα χωρίς

χρώμα,αφήνει την σκιά του ενέχυρο των..φαντασμάτων!..

Πέτρος Βελούδας

Έκλειψη (του Δημήτρη Μπονόβα)

Μέσα στη σκέψη μια ρωγμή,
ένα φθαρμένο πλάνο
σαν ήχος που ξεψύχησε
στη μαύρη νότα πάνω.

Ένα λιμπρέτο θλιβερό
στου χρόνου το σεργιάνι,
οι στίχοι που γραφτήκανε
με μοναξιάς μελάνι.

Θάβει το κύμα τη φωνή
μέσ’ τα τυφλά του μάτια,
κρεσέντο στο λαμέντο μου
και η ζωή κομμάτια.

 Δημήτριος Μπονόβας

Το δύσκολο είναι... (της Σοφίας Τανακίδου)

Το δύσκολο είναι να μη σε αγαπώ

Τόσο δύσκολο 

Όσο να μην αναπνέω

Όσο να μην ονειρεύομαι

Όσο να μην γράφω ποιήματα

Όσο να μη σωπαίνω όταν σε κοιτάζω

Γιατί πώς να μην ανασαίνω

όταν εσύ είσαι η ανάσα μου

Γιατί πώς να μην ονειρεύομαι

όταν εσύ είσαι το όνειρο μου

Γιατί πώς να μη γράφω ποιήματα

όταν εσύ είσαι το ποίημα μου

Γιατί πώς να μη σωπαίνω

Για να ακούω εσένα

Το δύσκολο είναι να μη σε αγαπώ

Το να σε αγαπώ

Είναι απλό...

Γιατί εσύ είσαι

το Σ' αγαπώ μου!!!

Σοφία Τανακίδου