Τα δυό μάτια της (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Ένα φιλί γεμάτο συστολή
Το βλέμμα σου χαμηλωμένο
Χωρίς απόκριση καμία 
Είναι πια χιλιοειπωμένο

Τον κύκλο μας έχουμε κάνει
Έτσι έχεις πει από καιρό
Ζωή το λέω εγώ, που μας ανήκει
Και της χρωστάμε σεβασμό

Κι αν μεγαλώνει η απόσταση
Κι αν οι προσπάθειές μας τελεύουν
Μία λατρεία κοινή μας ξεπερνά
Τα δύο μάτια της που μας μαγεύουν

Μαρία Χατζηδημητρίου

Της Ανδρομέδας λύχνος (του Δημήτρη Λαγοπάτη)

Ερωτηματα θετει η απελπισία!
Και χωρίς λογικη ενιοτε.
Η απωλεια υποθεσεις γεννα.
Αγνωστοι πλεον οι δρόμοι σου
Κι εμεινε ο Έρωτας γυμνος,
στις αναμνησεις εκθετος.
Ρεκαζει,αναθυμιεται.
Σε σένα ελπίζω αγερι μου
και στο Βορια προσμενω.
Ελα και παρεμε απο δω,
για να την συνοδεψω.
Παναλαφρος χωρις κορμι,
αυλος εχω γινει.
Το μονο βαρος πανω μου,
οι σκεψεις μου για εκεινη
και μια ψυχή που κλαιει.
Λιγνομεσατη μου θωρια,
μακραινεις, αλαργευεις,
χανεσαι, σβυνεις.
Κι αφηνεις μια μοσχοβολια,
μια πικρα και εναν αχο,
απ τη λαλια την αηδονολαλουσα.
Που ξαποσταινεις;
Που λουζεσαι;
Που χτενισες τα σταχυα τα μαλλια σου;
Ποια ξενιτια θα σε δεχτει;
Ποια πορτα θα ανοιξει;
Το εμπα σου να το καλωσορισει;
Την νύχτα ρωτησα ξανα,
μήπως και πάλι σ ειδε.
Μα εκείνη μου απάντησε,
Εγω σκοταδια φερνω!
Ματια δεν εχω για να δω
και τ άστρα εχω οδηγο.
Ρωτα αυτο το κοντινο,
το πλουμιστο το λαμπερο!
Την είδα μου απάντησε.
Αναλαφρη, αερικο,ιδια η χαρα,
μ αγάπη ηταν ντυμένη!
Απομακρη,αμιλητη,
Πορεία είχε χαραξει,
περα, μακριά στην Ανδρομεδα!!!

Δημήτρης Λαγοπάτης

Οι πορείες της ζωής

Η ζωή μας επιλέγει διάφορες πορείες.

Την πορεία του κύκλου όπου ζούμε τα ίδια πράγματα με τους ίδιους ανθρώπους (κάτι σαν την μέρα της μαρμότας) και που άλλες φορές αυτό μας ικανοποιεί γιατί διορθώνουμε τα λάθη μας και άλλες φορές μας κουράζει αυτή η ρουτίνα.

Άλλες φορές πάλι επιλέγει την ευθεία οδό όπου βαδίζουμε πάντα εμπρός και ζούμε αυτά που θα βρεθούν στον δρόμο μας και που όταν ρίχνουμε κλεφτές ματιές δίπλα μας βλέπουμε ανθρώπους που θα θέλαμε να γνωρίσουμε, να αγγίξουμε η ακόμα και να ερωτευθούμε αλλά που οι δρόμοι μας δεν συναντιούνται και χανόμαστε.

Άλλες φορές πάλι επιλέγει την πορεία του σλάλομ όπου αν και προχωράμε μπροστά, συχνά συναντιόμαστε με τις πορείες και τις ζωές των άλλων και που πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση να αρπάξουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε αξιόλογους ανθρώπους.

Τέλος μερικές φορές επιλέγει την πορεία προς το πουθενά, χωρίς προορισμό, χωρίς να ξέρεις τι θες, να ψάχνεις ένα τίποτα, να συναντάς κάποιον κανένα και όταν καταλάβεις που βρίσκεσαι να είναι πλέων δύσκολο να γυρίσεις γιατί κάποιος καλοθελητής θα έχει φροντίσει να κόψει τον μίτο της Αριάδνης που θα σε βοηθούσε στην επιστροφή.

Σε εμάς πλέων απομένει το ποια πορεία θα επιλέξουμε.

Χρήστος Παπαχρυσάφης

Κλείσαμε (της Μαρίας Μηνά)

Ξεχύθηκε η κακία
απ' τα μάτια.
Δεν πρόλαβε να ενδυθεί 
μανδύα ευγένειας .
Και πρόκαμα να δω το μέσα.
Τρόμαξα , πισωπάτησα...
Γραπώστε τις καρέκλες σας,
φορέστε τις μάσκες σας.
Τον κόσμο σας
δεν θα ταράξω
μ'αρέσει ο δικός μου.
Μόνο που εκεί με μάσκες
δεν περπατάς .
Ολόγυμνος πηγαίνεις,
για τα κουσούρια σου,
περήφανος...
Γιατί είναι δικά σου...
Και σεις οι σκυμμένοι,
δεν έχουμε τίποτα
για πούλημα,
μήτε για ανταλλαγή...
Κλείσαμε...δεν χωράτε απ'
τη πορτούλα...
να μπείτε εντός μας....
Γίνατε αόρατοι.....
Σκοτεινή η αύρα σας...
Δεν πουλάμε λέμεεεεε
χαρίζουμε...

Μαρία Μηνά

Φόβος ο έρωτας (της Χριστίνας Θέμα)

μαχαίρι κοφτερό το φθινόπωρο

τούτο, στον Απρίλη μέσα

σκοτεινιάζει πάλι νωρίς

με τα χάπια για να ξεχνώ...

ο φόβος μου κυριεύει το κορμί,

με ακινητοποιεί δίχως εσένα,

επείγει ο έρωτάς σου...

βαρύς πάντα πάνω μου πέφτει

τούτος ο ύπνος

μες τη βροχή,

ακριβώς τη στιγμή εκείνη

που πνίγομαι να θυμηθώ

το άγγιγμα των χεριών,

τη θέρμη των φιλιών

και τ' όνομα εκείνου

που μέσα από σένανε αγάπησα...

έβρεχε πολύ σαν χάραζε

οδύρονταν οι στάλες

στα τζάμια μου επάνω

γλίστραγαν τυφλά, γονάτιζαν στο χώμα...

δεν πρόλαβα να σε γδύσω

ανυπόμονος καθώς ήσουν

ή ίσως βιαστικός...

καράβι παλιό μες την ομίχλη κρυμμένο

σα ρολόι-φάντασμα από σκουριά

τα λεπτά να μου μετρά και να σφυρίζει -

“η ώρα περνά, κουνήσου

δεν έχει εδώ μαζί

ξέχνα το, δεν έχει...”

πυρακτωμένα τα χείλη

τα μέλη σου ιδρωμένα,

χυμοί στο υγρό κορμί μου μέσα να κυλούν

και στο στήθος δαγκωματιές

από τον εφήμερο εσένα,

ανακατεμένα με απομίμηση άρωμα

αναστεναγμοί, ψίθυροι και μελανιές,

ίχνη και σημάδια πάλης

ερωτικής - ή ίσως και όχι,

στο μοναχικό λιμάνι μου μείναν

το πρωινό

σαν τη βροχή και σαν τη λάσπη...

Χριστίνα Θέμα

Ηττημένη άνοιξη (της Δώρας Μεταλληνού)

Τίναξαν οι αμυγδαλιές τ' άσπρα τους νυφικά αναμαλλιασμένοι άνεμοι χτένισαν με λύσσα τους κλώνους τίναξαν πέταλα τα τριαντάφυλλα και τα πρώιμα χαμομήλια δεν τόλμησαν να ανατείλουν έχωσαν τα κεφάλια στις μασχάλες τους δειλά, μικρά σπουργίτια τα χνώτα πέτρωσαν στα πρόσωπα κι η πόλη φτηνό ξεπεσμένο κουστούμι ξεκρεμάστηκε από την κρεμάστρα των προσδοκιών Δεν άντεξε τόση παρακμή τόσους ανέμους να τη δέρνουν ανελέητα με τις βιτρίνες γεμάτες μακιγιαρισμένα χαμόγελα και οι άνθρωποι τυφλοί να μη βλέπουν.. Προς τι άλλωστε;

Δώρα Μέταλληνού

Το Ταξίδι της Αθωότητας (της Χριστίνης Σκουλούδη)

Καθώς η απρόσμενη φύση των λέξεων
ξεναγεί τους νεόφερτους ήχους
στις πρωτόγνωρες διαδρομές τους...
το ασυνήθιστο του καιρού χαμόγελο
κρεμάει τα ρούχα του στο σούρουπο
της ευτυχίας και της ευγνωμοσύνης
ανάμεσα στις συζητήσεις των αρωμάτων
ενός μενεξέ και μιας βιολέτας που ερωτοτροπούν ...
κάθε αυγή και κάθε δείλι.....
Ο Εσπερινός απλώνει τα χρώματα στο θόλο του..
μα.... αίφνης και πριν τα μικρά της φώτα ανάψει η νύχτα...
το γοερό κλάμα της αθωότητας ραγίζει τη γλυκειά
ξεκούραση της αυλής.........
σκοντάφτοντας...και με τη κορδέλα λυμένη πάνω στο λερωμένο 

το όμορφο το μοναδικό παιδικό της φόρεμα,
ξέπνοη τρέχει να κρύψει το κλάμα της η Αθωότητα
κάτω απ'τη τεράστια της Θλίψης ποδιά
ακουμπώντας τα αναφιλητά
των σπασμένων παιχνιδιών της ,
στις μεγάλες της τσέπες.
Σώπασαν τα κοτσύφια ,πάνω στη μεγάλη της αυλής βελανιδιά
ο μενεξές κι η βιολέτα σταμάτησαν του διαλόγους
έγειραν τα κεφαλάκια τους κι αγκαλιάστηκαν σφιχτά
μεσ''τη σιωπή των θαυμάτων να ονειρευτούν...
Παράξενη αστρολουζμένη κατέβηκε απόψε
η νύχτα , την Αθωότητα αγκάλιασε
...Πάμε της λέει.. αστέρι της
εδικής μου άδολης αυλής .... της σκούπισε τα ματάκια της ίσιωσε 

το φόρεμα και τη κορδέλα ..και με το βελούδινο χέρι της
έπιασε το δικό της το μικρούλικο ....
για τις αυλές των άστρων να πετάξουν ....
πέρα, επάνω,αλλούθε
στων Ουρανών τις απλωσιές
το παιχνίδι της η Αθωότητα...να συνεχίσει.....
............................................................
...λερώνουν εδώ .....
της Μνήμης το γελαστό παιχνίδι .....
"..... στη γη της ΟΥ ΤΟΠΙΑΣ.....πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια .. 

πρωτεύουσα έχουν την Αθωότητα...... . "

ΧΡοή Χριστίνη Σκουλούδη 

αναστέλλονται οι θάνατοι (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Την εγκύκλιο ψηλαφούσε
που χε αργά τη νύχτα λάβει
την κρατούσε όλο το βράδυ
έβριζε, μονολογούσε,
‘’Θα την σκίσω, θα την σκίσω
Και κομμάτι δεν θα αφήσω.’’
.
Ξαφνικά του ήρθε λάμψη
(Από τον θεό ποιος ξέρει)
φώτιση το μεσημέρι;;
δεν την είχε αντιγράψει,
μα την είχε βρει μονάχος!
Θα ‘τανε του Σόιμπλε τ' άγχος
.
Ένα τσούρμο βουλευτάδες
Κι υπουργοί συνεδριάζουν
Τα κανάλια...εκθειάζουν
για να ακούνε οι ραγιάδες.
-Κι η καλή μου, ω συμφορά μου,
Βλέπω, μου πε, την σειρά μου.-
.
Σύντροφε επαναστάτη
Τι ιδέα είχες πάλι
Θα την ζήλευε κι ο Στάλιν
‘’Αναστέλλονται οι θανάτοι!’’
-Μια πίττα σε πολλά κομμένη
Τρώγεται και δεν βαραίνει.-
.
Σε να χρόνο πάει η κρίση!
στέλνουν στον παπά φιρμάνι
με αγιασμό και με λιβάνι
τους νεκρούς να αναστήσει
(Του πάνε πως είναι νόμος,
Πρώτα όσοι χρωστάνε όμως.)
.
Μα όποιος θέλει τότε ας μείνει
αν το επιθυμεί ας κάτσει
να πληρώσει το χαράτσι
και ας αναπαυτεί εν ειρήνη.
- βρες τα με τον ρασοφόρο
μα αν μείνεις θα χεις φόρο.-
.
Αν δεν έχεις φράγκα κρίμα
θα χεις έξωση απ΄το μνήμα!
σύρε δούλεψε, δανείσου
ας τα δώσουν οι δικοί σου.
-Τούτη η Ελλάδα δεν πεθαίνει
Όσο ζούνε οι πεθαμένοι.-

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

Σαλπάρω στ' όνειρο (της Ελένης Ταϊφυριανου)

Κάθε βράδυ, σαλπάρω στ' όνειρο...
Φουσκώνω τα πανιά της φαντασίας,
και περιμένω να φυσήξει
της λήθης μου ο άνεμος...
Περιπλανιέμαι σκαρί τσακισμένο,
έρμαιο στους άγριους βοριάδες
και στα φαντάσματα της νύχτας...
Και λίγο πριν το χάραμα...
Ναυαγώ...στην εικόνα σου μπροστά...

Ελένη Ταϊφυριανού.

Νότες τις βροχής (της Σωτηρούλας Τσιαμπουρή)

Στο πεντάγραμμο της ψυχής μου , ζωγράφισα νότες , με την βροχή σου . Τραγούδι να γινουν. Μουσκεμενες χορευανε..... Έρωτα σταζανε. Αναστεναζαν ήχους χειλιών. Τα μάτια σου , νότες, που τραγουδούσαν Σ'ΑΓΑΠΩ! Μην μιλάς! Πνίγηκε ο ποθος μου στα μάτια σου . Χάθηκα στην αγκαλιά σου . Καυτές οι ανάσες! Έλα! Μην αργείς! Έλα και ντυσε την ψυχή μου ! Στις χούφτες σου γυμνή ραγίζει!!!!
Σωτηρούλα Τσιαμπουρή

Σε εσένα το οφείλω (της Σοφίας Τανακίδου)

Το προσπέρασα το όνειρο Και το άφησα πίσω Τη ζωή μου προσπάθησα Δίχως εκείνο να ζήσω. Και συ ξύπνησες νύχτα Και ξημέρωσες πλάι του Σαν φυλακτό το προφύλαξες Για εμένα το φύλαξες. Τώρα στέκεται εμπρός μου Δεν πιστεύω στα μάτια μου. Το όνειρο μου είναι εδώ Το κρατώ και το ζω Και σε εσένα το οφείλω αυτό Γιατί εγώ... Μια ζωή..το 'χα αφήσει μισό.. Σοφία Τανακιδου

Γέρνεις γλυκά (της Αναστασίας Κουτσούκου - Κλεάνθη)

Γέρνεις γλυκά, γέρνεις δειλά, γέρνεις με συνεπαίρνεις. Μάτια γλυκά ,ταξιδευτά, τους λογισμούς μου παίρνεις. Ανθούς πλημμύρισε η ψυχή, ανάσες χίλιες φέρνεις. Μακριά παίρνεις τη σκέψη μου, στ' απάγκιο σου,γλυκά,γλυκά, με παρασέρνεις. Το βλέμμα σου επέβαλλε γλυκά την ύπαρξή σου. Τα τείχη αυτά της μοναξιάς, παρέσυρες μαζί σου. Στο ταραγμένο είναι μου, γαλήνη η μορφή σου.
Αναστασία Κουτσούκου- Κλεάνθη

Σιωπηλη μου νύχτα (του Δημήτρη Λαγοπάτη)

Καθε νυχτα στο κενο που
αφησες μιλω.
Η νυχτα ειναι φιλη μου.
Μόνο σ αυτη μιλω.
Σκορπιζω τη σιωπή μου
σε αδειανο δωμάτιο.
Θόρυβο κανει η σιωπη μου
Βουβη η ανασα μου
και με τρομαζει.
Μα κατι απο μακρια αχνοφεγγει
Τα μάτια μου βουρκωνουν
στο φως του φεγγαριού.
Κοιταζω και στο σκοταδι του
βλέπω την σκια σου.
Αναρωτιέμαι αν αφουγκραζεσαι
τον πονο που ζυγωνει.
Κραυγη ο αναστεναγμος μου.
Την ακους;
Κι αν δεν ακους,μοναχα τουτο
να θυμάσαι
Σ αγαπω!!!

Δημήτρης Λαγοπάτης

Αναμνήσεις (της Πολυξένης Ζαρκαδούλα)

Περπάτησα στα στενά
περιπλανήθηκα στους δρόμους
έμεινα μ' άδεια αγκαλιά
γέμισαν τα στήθη με πόνους!

Πέρασε ο καιρός κι ανταμωθήκαμε
στην ζωή είμαστε δύο ξένοι
αρκετά δεν αγαπηθήκαμε
–Ποιος μπορεί ακόμα να επιμένει;

Πολυξένη Ζαρκαδούλα

Αγκαλιές έχεις; (της Χρυστάλλας Κοσμά)

Τσάκωσα πάλι τον εαυτό μου αυτές τις μέρες να λυγίζει ξανά…

Τον χαστούκισα να συνέλθει…

Με κοίταξε με θλίψη…

Δεν με αγγίζει πια ο πόνος, είπε…. Αγκαλιές έχεις;;;;

Χρυστάλλα Κοσμά

Η αγκαλιά της φύσης (της Πηνελόπης Τσούνη)

Η αγκαλιά σου είναι ένα θερμοκήπιο
Διπλώνει τα όνειρά μου
Τα κάνει ώριμα 
Είσαι ο ήλιος
Μελώνεις της ψυχής μου τα φρούτα

Διαλύεις το σκοτάδι
Φθάνεις στο υποσυνείδητο
Στο βάθος του μυαλού μου το άρρητο
Το φωτίζεις

Κυοφορείς τη σκέψη
Μεγαλώνεις τη δημιουργία
Γεννάς την τέχνη
Ω Φύση
Μου δίνεις την πνευματική όραση
Να βλέπω το έργο των χειρών σου
Μέσα στο άπειρο του χρόνου…

Πηνελόπη Τσούνη

Το γεράνι (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Το γεράνι ανθισμένο καλοκαίρι μύρισε Το μπαλκόνι στολισμένο αναμνήσεις θύμισε Μες τους γκαζοτενεκέδες το άγιο το χεράκι σου, γέμιζε τους μενεξέδες που ήταν το μεράκι σου Μάνα, τώρα εγώ παρτέρια και κασπώ στολίζω Κάθομαι τα μεσημέρια και τα σεργιανίζω Μα ξεραίνονται αμέσως, με την πρώτη ζέστη Κι ας τα έβαλα και φέτος κοπριά κι ασβέστη Έλα ρίξε μια ματιά ΜΑΝΑ, να προκόψουν Καν' τους λίγα μαγικά πριν να μου στεγνώσουν (Ξέρεις εσύ....)
Μαρια Χατζηδημητρίου

Μοναξια (της Έλενας Μαυροειδή)

Μου έπιασε κουβέντα η μοναξιά ,
με ρώτησε γιατί κάθομαι μόνη ,
για μια στιγμή δεν ήξερα ,
τι να της απαντήσω ,
για να μην στεναχωρηθεί. ...
Κι είπα απλά μου αρέσει ,
πόσο απείχε η αλήθεια ,
μέσα απ αυτές της δύο λέξεις...
Πως να της πεις της μοναξιάς ,
πως την αγάπησα γιατί,
δεν είχα άλλη επιλογή. ...
Δεν σε έχω δει να κλαις ,
τη δική μου αγάπη ,
όλοι με δάκρυα πληρώνουν ,
εσύ γιατί δεν κλαις ....
Προσπάθησα για μια ζωή ,
μπροστά σε άλλους να μην κλαίω ,
κι έχω συνηθίσει πια ,
και έφτιαξα και άλλοθι ,
πως τάχα , τα δάκρυα μου ,
τα έπνιγε η αξιοπρέπεια μου ,
λες και το απόσταγμα ψυχής ,
είχε μαζί του την ντροπή. ...

Ελενα Μαυροειδή

Προβλήματα (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

Πολλά προβλήματα μαζεύτηκαν τελικά… συνωστισμός στο κεφάλι μου… και ο μόνος τρόπος για να ξεφύγεις είναι να τα καταγράψεις και να τα αντιμετωπίσεις με χιούμορ…. Αλλιώς χάθηκες…

Πρώτο βήμα λοιπών είναι να μετρήσω αυτά τα προβλήματα.

Και στο σχολείο (όταν τύχαινε και πήγαινα) μου λέγανε ότι για να λύσεις ένα πρόβλημα πρέπει να ξέρεις μαθηματικά

Έλα όμως που είμαι αδύναμος στα μαθηματικά, ακόμα και στην πρακτική αριθμητική.

Έτσι λοιπόν είπα να τα μετρήσω στα δάχτυλα.

Μετρώντας τα προβλήματα με τα χέρια όμως μου τελείωσαν τα δάχτυλα οπότε αναγκάστηκα να βγάλω παπούτσια και κάλτσες για να μετρήσω και με τα δάκτυλα των ποδιών.

Τότε είναι που ανακάλυψα την αιτία που τρυπούσαν οι κάλτσες μου.

Τα νύχια μου. Έπρεπε να τα κόψω. Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά? Έχω ξεχάσει!

Πήρα λοιπών το ψαλίδι και τα έδωσα να καταλάβουν.

Τότε όμως δημιουργήθηκε νέο πρόβλημα. Τα παπούτσια μου ξαφνικά μεγάλωσαν?

Η μήπως μίκρυνε το πόδι μου?

Δεν ξέρω πάντως από 44 ξαφνικά φόραγα 42. Και τέτοιο νούμερο παπούτσι δεν είχα. Έπρεπε λοιπών να βγω έξω να πάρω. Αλλά πως? Αφού αυτά που είχα ήταν βάρκα – γιαλό.

Σκέφτηκα λοιπών να τα γεμίσω με χαρτί τουαλέτας μπροστά για να είναι πιο άνετα. Την ώρα όμως που ετοιμαζόμουν να φύγω ξαφνικά ένιωσα την ανάγκη να πάω στην τουαλέτα, ένεκα ο καφές. Με τι όμως να σκουπιστώ μετά αφού το τελευταίο ρολό το χρησιμοποίησα για τα παπούτσια? Είπα λοιπών ότι ο μόνος τρόπος είναι να πλυθώ. Που να φανταστώ ότι το τηλέφωνο του ντους θα ήταν χαλασμένο και θα γινόμουν μούσκεμα. Αλλά δεν βαριέσαι. Μόνος είμαι στο σπίτι τι έγινε? Θα τα βγάλω και θα πάω να φορέσω άλλα..

Χα.

Εσύ είσαι που το λες. Με το που βγαίνω από το WC να πάω να αλλάξω ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η γυναίκα μου με 2 φίλες τις.

Μη ταράζεσαι λέω. Παιξτο άνετος. Πήγα λοιπών στο δωμάτιο, έψαξα να βρω αλλά ρούχα, αλλά τότε διαπίστωσα πως η κραιπάλη των τελευταίων ημερών μου πρόσθεσε αρκετά κιλάκια και ξαφνικά μίκραιναν τα ρούχα μου. Για καλή μου τύχη βρήκα κάτι φόρμες που είχα πάρει μήπως και ξεκινήσω την γυμναστική και τελικά τις χρησιμοποιώ για πιτζάμες. Φοράω λοιπών τις φόρμες μου, τα παπούτσια 46 νούμερο και τότε κατάλαβα πως αισθανόταν ο Τσάρλι Τσάπλιν. Κάνε υπομονή λέω από μέσα μου. Μέχρι εδώ κοντά θα πας, ένα ζευγάρι παπούτσια θα πάρεις και θα γυρίσεις.

Μόλις έφτασα όμως στο μαγαζί και το είδα κλειστό ανακάλυψα ότι ήταν Κυριακή.

.

Μπα. Δεν με θέλει σήμερα η μέρα.
Να μετρήσω τα προβλήματα ξεκίνησα και έμπλεξα γιατί δεν έμαθα να μετράω.

Από την άλλη μου το έλεγαν οι γονείς μου….

ΧΡΗΣΤΟ ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ



Χρήστος Παπαχρυσάφης 

Θα μ' ονειρεύεσαι (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Θα μ' ονειρεύεσαι... Στις σκοτεινές διαδρομές των μοναχικών περιπάτων του μυαλού σου... Θα με ζωγραφίζεις... Στα ξένα μαξιλάρια όταν απλώνεις τα όνειρα σου για να με συναντήσουν... Θα με ψηλαφίζεις... Στις καυτές ανάσες στα τσαλακωμένα σεντόνια τις υγρές νύχτες σου... Θα με αναζητάς, στο αβέβαιο της ύπαρξής σου και στο βεβαιωμένο της ήττας σου... Θα με γυρεύεις, μα θα έχω χαθεί... Ίσως να έχω γίνει αέρας ν' ανακατεύω τα μαλλιά σου... Σύννεφο...να σκιάζω τα μάτια σου... Βροχή...να ξεπλένω τη λύπη σου... Μπορεί να έχω γίνει λουλούδι να μυρίζεις το άρωμα μου... Η μπορεί....ποιος ξέρει...μια μέλισσα, να γυρίζω θυμωμένη γύρω σου για να ξυπνάω τις τύψεις στο κορμί σου...

Ελένη Ταϊφυριανού

Ανοιξη (της Δώρας Μεταλληνού)

Είσαι για ένα ταξίδι στην καρδιά της άνοιξης; Θέλει τόλμη και ανοιχτές αισθήσεις Θα μεθύσεις ομορφιά Σε προειδοποιώ! Οι καιροί ορφανεμένοι, άοσμοι και άχρωμοι Δεν είσαι συνηθισμένος στα ταπεινά και ασήμαντα, στα χρώματα και αρώματα που είναι χωρίς αντίτιμο Έμαθες να μυρίζεις αρώματα σε πανάκριβα μπουκάλια Τσιγκουνιές θα κάνουμε τώρα; Στα αισθήματα οι τσιγκουνιές Μη μας περάσουν για γραφικούς αισθηματίες! Αλλοτριώθηκε η ουσία! Ψάξε ...Στη φόδρα της καρδιάς όλο και κάτι έχει μείνει!. Μια στάλα φαντασία, μια πρέζα ονειρόσκονη Μια χαμογελαστή καλημέρα! Πιάσε μου το χέρι να τρέξουμε στα λιβάδια με το τριφύλλι και τις μαργαρίτες Να χαζέψουμε τις πεταλούδες! Να πάρουμε βαθιές ανάσες και να πλημμυρίσουμε άρωμα φρέσκου χόρτου και χαμομηλιού. Να γονατίσουμε στη στρατιά των μυρμηγκιών, να κουρδίσουμε το αυτί στον ψίθυρο που βγάζει το κυπαρίσσι όταν ο Ζέφυρος το ανατριχιάζει ! Να φορτώσουμε τις έγνοιες στο κύμα να ταξιδέψουν μακριά. Να ρίξουμε χάρτινα καραβάκια στο νερό και πλακουτσωτά βότσαλα στο λάδι της θάλασσας και να μετράμε τους κύκλους. Να κουρδίσουμε τ’ αυτί στο ψιθύρισμα του κυπαρισσιού Όταν το αεράκι τ’ ανατριχιάζει! Τα μελίσσια θα ρουφούν την Άνοιξη κι ο ήλιος θα συντροφεύει την πλάση! Βλέπεις; Δε χάσαμε τον παράδεισο!


Δώρα Μεταλληνού

Σκυλάκι με λουλούδι (της Κωνσταντίνας Κρατημένου)

ΣΚΥΛΑΚΙ ΜΕ ΛΟΥΛΟΥΔΙ
Πίνακας ζωγραφικής διαστ. 18Χ24 με ακρυλικά χρώματα σε καμβά 

από την  Κωνσταντίνα Κρατημένου

Μοναξιά (της Κλειώς Μαλαγαρη)

Το χαμόγελο χάνεται
στο απέραντο κενό
το φως δεν καλύπτει
το φόβο
σιωπή και μοναξιά
εναλλάσσονται
στεναγμός της καρδιάς
όλο πόνο
Ξεθωριάζουν αναμνήσεις
και όνειρα
προσδοκία κι ελπίδα
χαμένες
Το βιβλίο γυρνάς αδιάφορα
για παλιά μεγαλεία κι εικόνες
η καρδιά αρνείται
την αλήθεια
μετακινούμενη άμμος
η σκέψη
εφιάλτης η αποδοχή
σκληρή η πραγματικότητα
Μοναξιά.....μοναξιά
Πρέπει να τολμήσεις
Να λογοδοτήσεις
Την αλήθεια αντικρίσεις
Να διεκδικήσεις
Την μοναξιά να σβήσεις
Γερά να πατήσεις
Και να Ζήσεις....

Κλειώ Μαλαγαρη

Ενα μεσημέρι (της Σοφίας Τανακίδου)

Ένα μεσημέρι ήταν
Δεν ήταν καν βράδυ
Αν ήταν βράδυ
Θα το κλείδωνα στη σκέψη σαν όνειρο
Από εκείνα τα όνειρα τα άλλα
Που σου αδειάζουν τα συναισθήματα
Που σου ραγίζουν τη καρδιά
Αλλά λες..όνειρο ήταν...

Ήταν μεσημέρι όμως
Πυρωμένο
Θυμάμαι την ώρα τη μέρα τα λόγια
Όλα τα θυμάμαι
Κι ας μην απάντησα
Κι ας μη το συζήτησα ποτέ
Κι ας τό' θαψα μέσα στα μεσημέρια μου

Αυτά τα μεσημέρια που ξυπνάω
Χωρίς λόγο
Και ουρλιάζω βουβά!!!

Σοφία Τανακιδου

Όνειρα (της Αναστασίας Κουτσούκου - Κλεάνθη)

Σάκος βαρύς στον ώμο μας όνειρα , ελπίδες,πόθοι της καρδιάς. Σκοτάδι ,αγκάθια, πρόβαλλαν στο δρόμο μας κι ο σάκος , πιότερο βάρυνε με μιας. Στο ξύπνημά μας, ρόδινο πρόβαλλε τ' όνειρο. Λουλούδινο στρωσίδι 'τοίμαζε το δρόμο μας, Άνοιξης Πασχαλιά αυγάταινε τον πόθο μας, κανείς δεν πίστευε σ' αγριεμένο στρόβιλο. Σφίγγαμε τις χούφτες άγρια, δυνατά θαρρούσαμε πως μέσα τους κρατούσαμε ολ' αυτά, όνειρα, ελπίδες,πόθοι της καρδιάς σαν κοφτερά γυαλιά, μας μάτωσαν με μιας. Το αίμα πάνω μας,ζωγράφισε κηλίδες όμως δεν το θελήσαμε να θάψουμε ελπίδες, καινούριες , πάνω στις παλιές φυτέψαμε, δύσκολους δρόμους, πάλι σημαδέψαμε...
Αναστασία Κουτσούκου- Κλεάνθη

Φιλί (της Μαρίας Μηνά)

Δεν ξέρω τι είσαι
για τους άλλους.
Για μένα είσαι
η ανάσα μου.
Κι όταν θυμώνω
το στόμα μου φράζω,
κι ανάσα δεν έχω.
Χάνοντας σε ,σβήνω.
Ανάθεμα σε.
Φίλησε με.

Μαρία Μηνά

Γκρι κορνίζα (της Λιλής Βασιλάκη)

Σ ένα λευκό κρεβάτι, χρόνια...
Τοίχοι λευκοί, λευκά σεντόνια.
Με συντροφιά την ερημιά,
παρέα με της ψυχής τα χιόνια.

Πάτωμα, καρέκλα γκρίζα.
Φτωχό μοτίβο, σε γκρι κορνίζα.
Χλωμά τα όνειρα, κενά πετούν,
στης λησμονιάς το χρόνο να βρεθούν...

Η θαλπωρή πουλί φευγάτο.
Ποτάμι η ζωή , τα πάνω- κάτω.
Φτωχές στιγμές ψαλιδισμένες
μέσ του καιρού της μοναξιάς φθαρμένες.

Σώμα βαρύ, σαν νεκρωμένο,
Σ ένα σεντούκι παρατημένο.
Από το άχτι της ζωής κυνηγημένο
κι από αγάπης χάδι λησμονημένο...

Άδεια τα μάτια, χωρίς αχτίδα.
Με μια ψυχή, σαθρή, χωρίς ελπίδα.
Μα και καρδιά χρονών κομμάτια,
με προσμονές σε καταχνιάς δεμάτια.

Για κάποιους η ζωή, μοίρα σκληρή ορίζει
και τη χαρά, απ την αρχή θερίζει...
και τους βουλιάζει μέσα στη σήψη,
σώμα, ψυχή, τροφή στην αδηφάγα θλίψη...

Λιλή Βασιλάκη
Από τη συλλογή "Ροές ψυχής"

ο δρόμος (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Στον δρόμο τούτο όλοι μονάχοι
κερί η ζωή που τρεμοσβήνει
η θλίψη μου ποιο ψέμα πλάθει;
Έχουν τη σκέψη μου μολύνει
στην αιώνια μου τη γαλήνη.
.
Ατάραχα ένα πουλάκι
παράμερα εκεί του δρόμου
μην ψάχνεις λέει την Ιθάκη
είναι η πλάνη αυτού του κόσμου.
Κλειδί δεν έχει ούτε αντικλείδι
μονάχα δρόμο και ταξίδι.

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

Μετά από χιλιάδες φεγγάρια - Νίκος Σουβατζής (Δελτίο τύπου)

Μια δημοφιλής σκηνοθέτις που δολοφονείται στο διαμέρισμά της ένα βράδυ Σαββάτου. Ένας ύποπτος. Τέσσερα πρόσωπα απ’ το παρελθόν που του δίνουν άλλοθι. Ένας σκοτεινός και μοναχικός αστυνόμος που βασανίζεται από εφιάλτες. Ένας νεαρός υπαστυνόμος που αγαπάει την ποίηση και μισεί τη δουλειά του. Μια συνάδελφός του που συγκρούεται με τον πατέρα της για τις επιλογές της. Φοιτητικά στέκια. Κακόφημα μπαρ. Ύποπτες συναλλαγές. Σκοτεινές διαδρομές. Ρατσιστικές επιθέσεις. Μίσος. Παλιές, ξεχασμένες ιστορίες. Νοσταλγία. Και μέσα σ’ όλα αυτά ένας φόνος που παραμένει ανεξιχνίαστος. Η αποκάλυψη της ταυτότητας του δολοφόνου θα οδηγήσει σε μια τραγωδία. Μια διαδρομή απ’ το σκοτάδι στο φως που φέρνει την καταστροφή, αλλά και τη λύτρωση. Και στο τέλος έρχεται η άνοιξη να μας θυμίσει ότι ζούμε μόνο μια φορά. Η αστυνομική νουβέλα του Νίκου Σουβατζή «Μετά από χιλιάδες φεγγάρια» κυκλοφορεί από την Anima εκδοτική. ISBN: 978-618-5184-45-2.

Μην ακουμπάς τη μέρα μου (Φιλαρέτη Βυζαντίου)

Μην ακουμπάς τη μέρα μου Πέτρες ,ασβέστης και πηλός τα ιερά μου φυλαχτά Μια κόκκινη σκεπή πλεγμένη στους κισσούς Ένας φράχτης ξέθωρος πνιγμένος στο αγιόκλημα Μια κληματαριά με δυο καρέκλες ψάθινες λιγάκι χαλασμένες Ετούτα με ορίζουν Μην ακουμπάς τον ίσκιο μου Είναι αγνός και μόνον μοσχοβολάει Και μην κοιτάς τα μάτια μου Είναι λεπίδια κοφτερά που σπέρνουνε ολέθρους Εσύ με το δαδί κι εγώ με τον πυρσό και το καλεμι Εσύ με το ντέφι κι εγώ με το ζουρνά και το βιολί Αλλόκοτα ας χορέψουμε στα δάχτυλα των ανέμων Μέρα που κίνησες με τα χαμόγελά σου καταπάνω μου Ήλιε που ήρθες με το επινίκιο μαχαίρι σύρριζα στο λαιμό μου Αγγίξτε την ψυχή μου μόνον με τρυφεράδα Γιατί είναι τόσο μαλακή και αναπνέει τώρα πια με γιασεμάκια κάτασπρα Μην ακουμπάς ούτε τις νύχτες μου Πριν τη ζωή μου αναγυρίσω μανίκι πολυφορεμένου φουστανιού άσε με να λουστώ ολοκορμίς σ' όλους τους ποταμούς του πάθους κι έτσι ντυμένη με φιλιά και χάδια φυλαγμένα στο στήθος ενός άγιου έρωτα λαμπρά να ξεψυχήσω.


Φιλαρέτη Βυζαντίου