ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΔΙΑΒΑΤΕΣ (Της Αγγέλας Καραγκούνη)

Κύβοι μικροί σκορπίστηκαν οι μέρες του χειμώνα. 
Κάλυψαν της ζωής τον καλοκαιρινό αιώνα. 
Μάτια με κρυφό φωτισμό 
προσελκύουν 
άγρυπνα χρώματα.
Γνώριμοι θόρυβοι εσωκλείονται 
σε γράμματα προσευχής, 
ζητώντας  να ελευθερωθεί η χαρά. 
Το κουδούνι του χρόνου,  ανοίγει 
την χαλαρή πια αγκαλιά 
και πέφτουν 
οι ανεκπλήρωτες προσμονές. 
Οι ευχές που δεν ευωδόθηκαν 
ζητούν ανανέωση. 
Τα διπλά κεριά έβγαλαν ρίζες στα μανουάλια 
περιμένοντας να πιάσουν τόπο οι προσευχές μας. 
Μάταια. 
Τίποτα δεν θα ρθει πια. 
Τίποτα και κανένας δεν θα' ρθει 
το βάρος των ημερών να σηκώσει 
και να το πάρει μακριά.
Άγριος ο άνεμος σφυρίζει τρελά πάλι.
Δεν μ' αρέσει, που μπλέκεται στα προσωπικά μας.
Ποινές να επιβληθούν βαριές στον άγριο άνεμο,
για το ανεμοσούρι που προκάλεσε στις ζωές μας 
και γίναμε μοναχικοί διαβάτες με αμφίβολο προορισμό. 
Γιατί κάπως έτσι 
χάσαμε τον άνθρωπο 
στην εποχή της πολυκοσμίας...

Αγγέλα Καραγκούνη   

ΣΩΠΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΟΥ (της Αγγέλας Καραγκούνη)

Αχ, τριαντάφυλλο,
ορκισμένο να τσιμπάς τον έρωτα, 
και γλυκά σημάδια να αφήνεις!
Κρύψε απόψε τ' αγκάθια σου
και μόνο τ' άρωμά σου ελευθέρωσε, 
να μεθύσουν της γης οι ερωτευμένοι. 
Μας γλυκοκερνάει 
ερωτικές σιγαλιές η νύχτα.
Μέλι το φεγγάρι απόψε.
Σώπα φεγγάρι μου! 
Μην πεις πουθενά αυτά που  βλέπεις 
στις βόλτες που κάνεις στον κύκλο σου.              
Μην μαρτυρήσεις τις πληγές 
που αιμορραγούν τις νύχτες 
και μετά τις γιάννεις
μ' ένα σου φιλί ασημί 
γεμάτο φεγγαρόσκονη γιατρευτικιά.
Φεγγάρι μου σώπα!
Μην μιλείς.
Εσύ μονάχα, 
να ακούς τους παραπονεμένους,
να σου εξιστορούν τα πάθη τους 
και τις αμαρτίες τους. 
Και να σκορπάς το απαλό σου φως,
τις ώρες, που ξεδιψάει ο έρωτας,
απ' τις πηγές, στης νύχτας τα λαγόνια.
Στους γλυκούς ψιθύρους της νύχτας,
ν' απαντάς 
με φευγάτες λέξεις,
περιπαιχτικές.
Να μεθά εκείνη. 
Κι απ' το χτυποκάρδι της,
ζάλη να γίνεται το βελούδινο χάδι της.
Κι εμεις ν' αποκοιμιόμαστε,
προφυλαγμένοι,
απ' τις φωτιές του αύριο,
και όλα, τα ενεργά ηφαίστεια της αγάπης ...

Αγγέλα Καραγκούνη

ΧΙΛΙΕΣ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΕΡΩΤΑ (της Αγγέλας Καραγκούνη)

Χάραξε τα σκοτάδια με αχτίδες φωτός.

Πάρε τη νύχτα  απ' τα μάτια μου

και σκόρπα την.

Να ανοίξουν οι πύλες τους. 

Να εισχωρήσουν τα χρώματα 

και οι θάλασσες.

Να ανοίξουν οι πόροι του δέρματος.

Να μπει ο ήλιος,

κι ο σπόρος της αγάπης να φωλιάσει.

Να'ρχεσαι να τον ποτίζεις το σούρουπο.

Τότε, που ηρεμούν οι σκέψεις, 

που ολημερίς  καλπάζουν.

Κι όταν ξεπεταχτεί το μικρό του μπουμπούκι,

μην το κόψεις.

Άσε, να γίνει ολοπόρφυρο,

 ν' ανοίξει η καρδιά του.

Να στάξει πάνω μας 

χίλιες σταγόνες έρωτα 

και μία αθανασίας...

Αγγέλα Καραγκούνη  

ΑΚΑΛΕΣΤΗ (της Αγγελας Καραγκούνη)

Ακάλεστη έρχεται 

και πιάνει τόπο ιερό η μοναξιά. 

Σε ιστό τυλίγει τη χαρά 

και την απομυζά. 

Παγώνει τις καρδιές 

και σπάει τα ρολόγια 

να μην κινούνται οι δείκτες 

κι ο χρόνος σιωπηλός να προσπερνά.

Ξενυχτά με σβησμένα φεγγάρια 

εισπνέοντας αρώματα λεβάντας 

και δίνοντας άγριες μάχες 

με αόρατους εχθρούς. 

Ελπίζοντας σε συγκινητικές νίκες

άνευ οξυγόνου.

Και όσοι ανοχύρωτοι μένουν 

σε ανήλιαγα κελιά μελαγχολίας

με σκέψεις πολύπαθες και δειλές, 

βουτιά στην απόγνωση αναπάντεχα κάνουν 

και βυθίζονται στης θλίψης 

το αχνοβέλουδο χάδι. 

Αγγέλα Καραγκούνη

ΚΥΚΛΟΙ ΟΝΕΙΡΩΝ (της Αγγελας Καραγκούνη)

Αρμάθα τα όνειρα, 

σε στεγνή χρυσοκλωστή περασμένα. 

Μα ένα κοντοπίθαρο, ξεμακραίνει.

Κι αρχίζω να ονειρεύομαι, 

πως τσιμπολογάω τ' άστρα

την πείνα να χορτάσω του έρωτα.

Τρεμουλιάζουν οι πεθυμιές.

Σειρήνες αναδύονται οι πόθοι,

απ' τα ασύλληπτα βάθη των ματιών.

Άκου τους χτύπους 

και την άναρχη ανάσα της  νύχτας,  

πώς  λειαίνουν τις γωνίες των σκιών...

Βρίσκει χαραμάδα η σελήνη και εισχωρεί

στα ερωτικά καλέσματα.

Πάρε βαθιές ανάσες, να χορτάσεις,

ό,τι προσφέρει απλόχερα τούτο το σκηνικό.

Γιατί αμείλικτα μας κοιτά ο χρόνος.  

Μαύρο πιπέρι τα μάτια της αγάπης ψιχαλίζει. 

Απόμακρες οι σκέψεις, ριγάει η καρδιά.

Σωπάσαν ξαφνικά, σκοτείνιασαν οι ώρες.

Κι οι δείκτες του ρολογιού 

σε απόλυτη στασιμότητα.

Δεν χρονομετρούν πια 

τους κύκλους των ονείρων.

Έτσι κι αλλιώς, 

κείνο το κοντοπίθαρο τους ξέφυγε.

Κι ακόμα τσιμπολογάει άστρα. ...

Αγγέλα Καραγκούνη

"ΣΤΟΝ ΑΠΑΓΓΙΟ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ " (της Αγγέλας Καραγκούνη)

Κρύφτηκα στην ανάσα του χρόνου.

Και κείνος με ταξίδεψε πολύ.

Σεργιάνησα.

Χάρηκα, έκλαψα, πήρα, έχασα.

Όλα τα ρήματα απόλαυσα !

Κι ύστερα, ξέχασα.

Έχω ανάγκη, να ξαναθυμηθώ τις λέξεις.

Αυτές, που αιχμαλωτίστηκαν 

στη μέγγενη του χρόνου,

και συμπιέστηκαν,

και συνθλίφθηκαν.

Όλες  τους μίλαγαν την αγάπη.

Όλες τους φώναζαν τον έρωτα.

Με χείλη κόκκινα.

Με μάτια πλάνα. 

Με όρκους, 

που λάξευαν στο αλφαβητάρι της νιότης.

Έλα, 

μαζί να αναστήσουμε το "σ' αγαπώ " καλέ μου.

Έλα , 

μαζί να ξαναθυμηθούμε το χάδι τους .

Κι άσ' το χρόνο,  να τραβήξει το δρόμο του .

Εμείς, στις λέξεις ν' απαγγιάσουμε ...

Αγγέλα Καραγκούνη

ΤΑ ΜΥΡΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ (της Αγγελας Καραγκούνη)

Μεθυσμένα χελιδόνια
σαν τρελλά στριφογυρνούν
στον ουρανό ολημερίς
μία πάνω, μία κάτω χαμηλοπετούν.
Τιτιβίζουν με χαρά και μου ζαλίζουν το κεφάλι.
Μες στις αλύγιστες σιωπές
μια πεταλούδα απαλοκάθησε αμέριμνη
λικνίστικε με χάρη
κι εξαφανίστηκε στο άπειρο.
Αποκαμωμένη αφήνομαι
στη ροζ λίμνη των ονείρων μου
με τα μπλε νούφαρα,
να χαζεύω τα δειλινά χρώματα.
Τα μύρα της νύχτας εξαπλώνονται
σκεπάζοντας τις θλίψεις
και τονώνοντας
την αγρύπνια των ερωτευμένων.
Σταλάζει το πυρωμένο σώμα πόθους
κι οι ανάσες,  φλόγες,
που τις δάδες του έρωτα ανάβουν,
μας προσκαλούν
σ'ένα τρελό φαγοπότι των στιγμών.
Στον ιστό της αράχνης
πορφυρένια δειλινά παγιδεύτηκαν 
και υποσχέσεις που δόθηκαν την ώρα,
που η θάλασσα
μαλάκωνε το κύμα της.
Στο δίχτυ της μπλέχτηκαν
όλα τα σ' αγαπώ
τα ειπωμένα ..και μη.
Το φούλι μοσχοβολάει.
Η νύχτα εκρήγνυται απ την ευωδιά
και γω, σαν μελλοθάνατος
την τελευταία επιθυμία εκδηλώνω.
Να κόψω έναν ανθό να τον μοσχομυρίσω
να' χω για πάντα τ' άρωμά του εντυπωμένο.


Αγγέλα Καραγκούνη

ΣΥΛΛΑΒΙΣΕ ΜΕ (της Αγγέλας Καραγκούνη)

Συλλάβισέ με.
Σαν πνοή από λέξη ανέμου.
Σαν νότα από ψαλμωδία αγγέλων.
Συλλάβισέ με.
Σαν φεγγαριού φιλί,
που αφήνεται στη νύχτα,
να τρελαίνει τα πάθη.
Σαν ανασεμιά του ορίζοντα,
που περιπλανιέται μεθώντας τα πλήθη,
και έρχεται πάλι πίσω,
να γίνει λαχτάρα ένωσης
και παγίδα πόθου.
Συνάντησέ με
στις κοφτερές όψεις ενός μαχαιριού.
Στης Σαχάρας την καυτή άμμο.
Έλα μαζί να ματώσουμε.
Μαζί να κυλίσουμε
σε μυρωμένες Αραβικές νύχτες.
Μαζί να καούμε στο καμίνι του έρωτα.
Δίχως μέτρηση χρόνου.
Δίχως αναπνιά.
Δίχως προσμονή ονείρων.
Παρά μονάχα με μιά ατελεύτητη λύτρωση.

Αγγέλα Καραγκούνη

ΑΝΙΚΗΤΟ ΕΓΩ (της Αγγέλας Καραγκούνη)

Απ' τη φωτιά ξεπήδησε
μιά φλόγα ερωτική
και την καρδιά κατέκαψε.
Ήταν, ολόκληρη εσύ!
Έπνιξα τη φωνή, που έλεγε:
δεν σ' αγαπά, θα φύγει.
Φωτιά εγώ,νερό εσύ,
ανίκητο θεριό
των δυό μας το εγώ.
Το σ' αγαπώ, ανίκανο να μείνει.
Ένα λάθος μικρό
σφύριξε ανέμελα,
πριν θαφτεί στην αδιαφορία.
Το σβήνω το πάθος.
Και κρατιέμαι,
απ' τη φτερούγα του έρωτα,
την ώρα που πετάει μακριά.
Προλαβαίνω, ν' αποχαιρετίσω
το μέλλον, που δείλιασε ....
Αντίο ζωή!

Αγγέλα Καραγκούνη

Μπορείς (της Αγγέλας Καραγκούνη)

Τι είναι αυτό , που σε κάνει
ένα σκελετωμένο παράπονο;
Τι είναι αυτό,  που διαλύει
τα κύτταρα του είναι σου
και εγκαθίσταται σαν απρόσκλητος
και κακόβουλος επισκέπτης
εντός των τειχών σου,
και λίγο- λίγο προδίδει
τα μυστικά σου στον εχθρό;
Μιά καλοστημένη μηχανή
καταστροφής σώματος
εδρεύει στο εντός σου ,
που σε λιγνεύει και σε πονά.
Κι έρχεται η στιγμή να παλαίψεις.
Αν, έχεις δύναμη ψυχής αντέχεις και νικάς.
Για όσο. ..
Αν, φοβηθείς και λιγοψυχήσεις,
την έχασες την παρτίδα φίλε.
Νικάει ο καρκίνος και σ'αποτελειώνει.
Γι' αυτό σου λέω.
Δυνατά στη μάχη να ριχτείς.
Και σαν λιοντάρι να παλαίψεις.
Εσύ, πιότερα έχεις πυρομαχικά.
Του νου, τη δύναμή σου.
Και κάποιον εκεί ψηλά να σ'αγαπά .
Αφέσου.
Προσευχήσου.
Και η νίκη θαν' δική σου.

Αγγέλα Καραγκούνη

Χριστούγεννα (της Αγγέλας Καραγκούνη)

Και στολίζοντας,
το χριστουγεννιάτικο
έλαμψε δένδρο.

Με αγγέλων ωσαννά
καρδιές παιδιών φτερούγισαν.

Την ενσάρκωση
αγάπης γιορτάζουμε
Με κατάνυξη.

Χαρμόσυνο γεγονός
Ας χτυπήσουν καμπάνες


Αγγέλα Καραγκούνη

Άτιτλο (της Αγγέλας Καραγκούνη)

- Κύμα ,λες .
-Ήλιος, φωνάζω .
- Σύννεφο  ακούς .
- Βροχή αισθάνομαι .
- Τυφώνας θα 'ρθεί .
- Γλυκό μαϊστράλι ,απαντώ .
Και συνεχίζει η μέρα να μας προσπερνά ...
Κι εμείς ,
που στη θάλασσα όρκους εμπιστευτήκαμε,
να τους σεργιανά στα πέρατα της γης,
Και μεις ,
που ποθήσαμε μεθυσμένα άστρα,
να στριφογυρνούν στον ουρανό μας
γαληνεύοντας τις ψυχές μας,
ένα φεγγάρι δεν αγκαλιάσαμε,
να φωτίζει το μέσα μας.
Να οδηγεί τη ματιά .
Να απαλύνει τους πόνους .
Ένα φεγγάρι , έστω ισχνό,
δεν σκεφτήκαμε να καβατζώσουμε.
Για τα δύσκολα βρε αδερφέ.
Για, όταν το κύμα θα γίνεται τσουνάμι.
Για, όταν, η βροχή θα μετατρέπεται σε καταιγίδα.
Για, όταν ο τυφώνας θα ξεριζώνει
την αγάπη απ' τις καρδιές μας .
Τι κρίμα ...

Αγγέλα Καραγκούνη

Το ντελίριο του έρωτα (της Αγγέλας Καραγκούνη)

Η γλώσσα της μουσικής,
των μαθηματικών,  της φιλοσοφίας,
 η γλώσσα του σύμπαντος,
 η δικιά μου , σε χα'ι'δεύει .
Σου ψιθυρίζει σε χαμηλή κλίμακα .
Διαβητικό νεράντζι να σου προσφέρω.
Πράσινο .
Για να ελπίζεις .
Ένα τραγούδι να σε κεράσω
στης ερημιάς την απλότητα.
Για να νοιώθεις πολύς , απέραντος .
Χαμόγελο μωρού άδολο, να σου ζωγραφίσω.
Για να χαίρεσαι.
Το φεγγάρι θα κατεβάσω ,
να το ακουμπήσω στα λαγόνια σου ,
χαράζοντάς σου δρόμο
αποφυγής της μοναξιάς .
Τα άστρα θα περιπλέξω σε κοτσίδα
συμπυκνώνοντας το φως.
Να φωτίζει το μπλε στα μάτια σου,
να δείχνουν θάλασσες τη νύχτα.
Μέσα τους εγώ γυμνή να κολυμπώ ,
αγγίζοντας τα ανεπαίσθητα .
Χάδι , και όχι πόνος .
Άφησέ μου χώρο για κολύμπι .
Θ' αναδυθώ , ωσάν την Αφροδίτη .
Να σε γεμίσω έρωτα ,
ζαφείρι κι ακουαμαρίνα .
Πολύτιμες στιγμές ,
στο ελάχιστο της αιωνιότητας.
Σχισμή χαμόγελου μονάχα του μέλλοντος .
Φυσαλλίδας απελευθέρωση απ' το βυθό ,
που δημιούργησε η ανάσα των κοραλλιών .
Άφησέ μου την ανάσα σου να την σεργιανίσω .
Ως το ντελίριο του έρωτα θε να την πάω .
Κι αν δεν σ' ευχαριστήσει αυτό , ορκίζομαι :
ποτέ , ποτέ ξανά , να μην αναδυθώ απ' το βυθό .
Θα μείνω μια για πάντα
κοντά στην Ατλαντίδα τη χαμένη .
Μόνο σου λέω , πρόσεχε .
Μην στους καιρούς που θα' ρθουν ,
γίνεις εσύ ,
ο εξερευνητής που θα με ψάχνει ....

Αγγέλα Καραγκούνη

Η σάρκα της ποίησης (της Αγγέλας Καραγκούνη)

Η σάρκα της ποίησης
βρίσκεται στην ψυχή.
Εκεί γίνεται ανάσα.
Εκεί ζωή .
Ρέει , σαν αίμα στην φλέβα
μέσα στου νου τα ρυάκια.
Σαν ποταμός που ξεχύνεται
και γονιμοποιεί τις σκέψεις .
Καίει , σαν φλόγα , σαν πυρκαγιά.
Ασταμάτητα..
Τσουρουφλίζοντας
τα ιερά φύλλα της καρδιάς.
Αν , η ψυχή είναι ερμητικά κλειστή,
ποτέ δεν θα βγει από μέσα της
ετούτη η ανάσα ,
να γίνει ψίθυρος χαράς.
Να ανακουφιστεί ο άνθρωπος .
Κι η πλάση ωραιότερη να γίνει.
Γεμάτη από την ομορφιά των λέξεων.
Στην χροιά μιάς γλώσσας άλλης , μουσικής .
Που θα χαϊδεύει
με την αθωότητα παιδιού
το μάγουλο της γνώσης ....

Αγγέλα  Καραγκούνη 

Το χρέος (της Αγγέλας Καραγκούνη)

Σ' αυτό το φιλί ,που κατακαίει τα στόματα
Σ' αυτό το φιλί ,που συνδαυλίζει τα πάθη
Σ'αυτό το φιλί ,που λιώνει τα χιόνια
στις απάτητες βουνοκορφές,
Σ' αυτό το φιλί λοιπόν,
εσύ ,
ορκίστηκες παντοτεινή αγάπη .
Μα, άνοιξε τα κιτάπια του ο χρόνος
κι είδε ,πώς του χρωστούσες τις ανάσες μας .
Έστειλε έναν λήθαργο
μια μέρα αποφράδα .
Κι έμεινες σ' ένα όνειρο
χρόνους πολλούς , ατέλειωτους
Μέχρι το χρέος να σβηστεί
ξεχρέωνες με τα φιλιά μας .
Και τώρα , τώρα μου χρωστάς ..

Αγγέλα Καραγκούνη 

Ανάμεσα σε δύο χτύπους (της Αγγέλας Καραγκούνη)

Ανάμεσα σε δύο χτύπους της καρδιάς,
κλεισμένος είσαι εσύ .
Αν , με συλλαβίσεις σωστά,
θα 'ρθώ
μ' ένα ψίθυρο του ανέμου , θα σ' αγγίξω 
ξανά και ξανά και ξανά .
Μη μου αρνηθείς
τούτο το όνειρο .
Η μέρα ξημερώνει φοβισμένη.
Άσε με τουλάχιστον ,
ν' ακουμπήσω το δάκρυ σου .
Το χαμόγελό μου
αγνοείται καιρό τώρα.
Κι η ψυχή μου ψάχνει διαρκώς εσένα .
Ανάμεσα σε δύο χτύπους
κι ένα όνειρο.
Έτσι, στα χαμένα ...

Αγγέλα Καραγκούνη 

Ανατροπή (της Αγγέλας Καραγκούνη)

...Η απόφαση είχε ήδη ληφθεί...
Μετά ,σφραγίστηκε .
Δεν χρειαζόταν να φέρεις
το απόσπασμα ξέρεις ...
Φώναξα μόνη μου:
πυρ ομαδόν !
Και σημάδεψα
στο κρόταφο τις στιγμές μας.
Οι ώρες εμβρόντητες,
έμειναν ,να κοιτούν σαστισμένα.
Δεν περίμεναν βλέπεις ,
τέτοια ανατροπή...

Αγγέλα Καραγκούνη