Α Γ Ά Π Η (της Άννας Βαρδάκη)

 

Αγάπη είναι σαν τον ήλιο που λιώνει τον πάγο...

….είναι η σιγουριά που κάνει τα πάντα να φαίνονται εντάξει...

….είναι το γέλιο σου που αντηχεί για ώρες στο μυαλό μου ενώ βρίσκομαι στη δουλειά

...

…..είναι η μυρωδιά σου που χορεύει στο μαξιλάρι μου...

…..είναι η γεύση σου που ζει στη γλώσσα μου...

…..είναι η φωνή σου που ηχεί σαν απαλό αεράκι...

…..είναι η συγκλονιστική συνειδητοποίηση πως, όλα τα αγαπημένα μου τραγούδια , μιλούν για ΣΈΝΑ....

… είναι η διαπίστωση πως, όταν κόβεσαι ΕΣΎ, ματώνω ΕΓΏ...

Άννα Βαρδάκη

"Αγρυπνίας Σελίδες"

Το Τελευταίο μου Τσιγάρο (της Άννας Βαρδάκη)

Με το μελάνι της Ψυχής μου... γράφω...
Όλοι μου οι στίχοι... για Σένα...
Άραγε, τους διαβάζεις...;
Ξενυχτάς πάνω τους...;
Ξημερώνεσαι με την μυρωδιά τους...;
Κι όλο... επιστρέφω...
Όλα τα τσιγάρα μου... για Σένα τα καίω...
και η νικοτίνη τους... μου τσαλακώνει την ψυχή...
Πως να χωρέσουν τόσες μνήμες...
σ΄ ένα τετράδιο Ψυχής...;
Μου λες...;
Θεέ μου... Συγχώρα με...
Τόση Ομορφιά γύρω μου... κι εγώ τυφλή...
Τόσες γεύσεις... στα πικραμένα χείλη μου...
μα, δεν νιώθω πια... τη γλύκα τους...
Τόσα συναισθήματα Ψυχής...
μα, εγώ... Ανίκανη να τα νιώσω...
Τώρα πια...
Οι "τελίτσες"...  καίνε...
Τα δάκρυα... φυλακισμένα... δεν  κυλούν...
Έχουν στερέψει...
Τ΄ ανείπωτα λόγια... πληγώνουν...
Ανοίγουν χαρακιές...
Αυτές, μάτια μου...  γιατρεύονται... Δεν τις φοβάμαι...
Μα, τις ουλές... που παραμένουν...
και μου θυμίζουν την απουσία σου...
μου λες... πως θα τις σβήσω...;
Όταν η ψυχή πονά...
η θλίψη και η οδύνη... στήνουν γιορτή...
Έτσι..............
Αρνούμαι να ζήσω... σ΄ ένα κόσμο που δεν υπάρχεις Εσύ...
Αμετανόητα... ερωτευμένη...
Αμετανόητα... δοσμένη...
και Τελικά... χωρίς έλεος βασανισμένη...
Και...  καίω... το Τελευταίο μου Τσιγάρο...
μόνο για Σ έ ν α.............

Άννα Βαρδάκη

ΓΈΝΟΥΣ... ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΎ. (της Άννας Βαρδάκη)

Η οδύνη, Η οργή, Ο εγωισμός, Ο θρήνος, Τα δάκρυα ...
είναι Ανθρώπινα.
Γένους Σημαντικού.
Δεν έχουν πατρίδα. Ούτε χρώμα.
Γεννιούνται και Κατοικούν εντός μας.
Η Αγάπη, η Ευγνωμοσύνη, η Συγχώρεση, η Ταπείνωση...
είναι Ανθοί και Καρποί του Υψηλότερου Δέντρου.
Που φύεται και μεγαλώνει στο πιο Δύσκολο σημείο.
Εκεί, ακριβώς, που έχουμε θάψει το Εγώ μας.
Οι κλώνοι του θα μας ανεβάσουν
στο Ωραιότερο Σημείο.
Στο πιο Ψηλό.
Εκεί που, πραγματικά, θα έπρεπε να βρισκόμαστε.
Εκεί...
που στ΄ Αλήθεια ανήκουμε.
Στο Φ Ω Σ.

Άννα Βαρδάκη


“Αγρυπνίας Σελίδες”

ΏΡΑ ΜΗΔΈΝ (της Άννας Βαρδάκη)

‘Οταν οι σκέψεις καταντούν εμμονές,
τα όνειρα και η ηρεμία διαλύονται, σκορπίζουν...
και τη θέση τους παίρνει θριαμβευτικά η κυρία Δυστυχία κι ένας Λυγμός.
•.
Το πρόσωπο, που μέχρι πριν λίγο έλαμπε...
θαμπώνει.
‘Ολα πια...
σε στοιχειώνουν, σε σημαδεύουν, σε σταυρώνουν.
•.
Καίγεται ο τόπος... μυρίζει μπαρούτι.
Ξεστράτισε το νερό από τ’ αυλάκι.
•.
Οι ψίθυροι γίνονται κραυγές...
Η ψυχραιμία δε βρίσκει τόπο να κουρνιάσει.
Η αναμονή ξεσπά, ουρλιάζει...
και τότε, τα “σπαθιά” γυαλίζουν κάτω απ‘ τον ήλιο...
•.
‘Ενας πόλεμος παράλογος αρχίζει... κι η ομίχλη μπαίνει από παντού... στο σπίτι...
•.
Μα...
Ποιός Πόλεμος έχει στ’ αλήθεια Νικητή... ;::

Άννα Βαρδάκη
"Αγρυπνίας Σελίδες"
Η φωτογραφία είναι του
 Φωτογράφου Antonis Panagopoulos.

Νυχτερινό (της Αννας Βαρδάκη)

Κι είναι κι εκείνα τα περίεργα βράδια...
που ο νους πίσω γυρνά...
σε μια περιήγηση παράξενη, νοσταλγική, οδυνηρή...
.
Μυρωδιές.. αρώματα.. αγκάθια.. χρώματα....
.
Ανατρέπονται δεδομένα χρόνων...
Οι χλιαρές στιγμές δεν ζουν πια...
.
Στην Αθανασία περνά...
μόνον εκείνο...
που έχει μάθει καλά...
το δρόμο προς την Αιωνιότητα…
.
Κι άξαφνα, εισβάλλουν απ‘ το ανοικτό παράθυρο...
Οι νότες... αγκαλιά με τ’ αρώματα…
απρόσκλητοι νυκτερινοί επισκέπτες....
.
Και τα “βήματά” μου... κάνουν τη μεγάλη ανατροπή....
.
Ακούγονται στη σιγαλιά σαν πυροβολισμοί...
που στόχο σταθερό δεν έχουν.
Μα, βρίσκουν Κέντρο...
.
Τα χρόνια τα παιδικά...
με τις μυρωδιές απ’ το καλοκαιρινό γιασεμί…
Τις διαδρομές που ονειρεύτηκα...
μα δεν τις διάβηκα...
Αυτά που στάθηκαν πλάϊ μου...
μα, με πολέμησαν με λύσσα...
.
Αυτά που αγάπησα...
μα, με ποδοπάτησαν...
κι ύστερα, χάθηκαν στη στροφή…
.
Και πού βρίσκομαι τώρα ;
Να λαχταρώ να έρθει μια βροχή...
μπόρα καλοκαιρινή… να με ξεπλύνει....
.
Κι ύστερα, να κόψω ένα γιασεμί
και να προχωρήσω....
.
Ο ουρανός φαντάζομαι... πως θα’ χει το χρώμα της καρδιάς μου...
Το γαλανό, το κόκκινο, το σταχτί....
.
Μικρή η ζωή μας.
Θα εστιάσω στο Τώρα.
Κι αν ο πόνος τρέφεται και μεγαλώνει τις νύχτες...
Τροφή θα δώσω στις μέρες μου...
την προσφορά, την αγάπη και το χαμόγελο....
.
Αμετάνοητα δοτική…
Μα, όχι ανόητα θυσιασμένη....

Δώσαμε… Πήραμε… Χάσαμε… μα θα Ξαναδώσουμε.
“Λίγα και Καλά” είναι θαρρώ αρκετά.
.
‘Ενα δάκρυ… στεγνώνει μόνον με Αγάπη.
Νόμος.
.
Εδώ ο Παράδεισος, εδώ και η Κόλαση.
.
Κι εγώ η ταπεινή, έχω σκοπό να φύγω “χορτάτη”...
Και ήσυχη…

Αννα Βαρδάκη